Trust the timing of your life...

... Dat stond deze week te lezen op de facebookpagina van de Flow.
Dat was wederom een schoontje om eens over na te denken.
Achteraf gezien kunnen we aan alles een uitleg geven. Het waarom dingen gebeuren. Maar een feit is dat we op het moment dat we iets wensen en dat (nog niet) krijgen, niet altijd zoveel geduld hebben. En dat bepaalt nu hoe wij ons als mens soms kunnen voelen. 
Het is inderdaad een kunst om geduld te hebben en erop te vertrouwen dat je krijgt wat voor jou weggelegd is op het moment dat het voor jou weg gelegd is.
Wil dat dan zeggen dat heel jouw levenspad van bij je geboorte uitgestippeld is? 
Dat zou ik niet durven stellen. Maar ik geloof er wel in dat er voor alles een timing is. Of niet. Soms krijg je niet waar je zo naar verlangt. Maar ook dat is iets waar we dan moeten leren mee omgaan en ook daarvoor zal er een reden zijn die zich vaak pas later manifesteert. Of waar we later pas een uitleg aan kunnen geven. 
Er zijn believers en non-believers van dat soort zaken natuurlijk. En daar is helemaal niets mis mee. Ik zal niemand veroordelen die dit soort overpeinzingen 'dikke zever' vindt. Op voorwaarde dat zij mij ook niet veroordelen omdat ik daar wel in geloof.

Eigenlijk heb ik heel lang in de 'toekomst' geleefd. 
Ik verlangde zo hard naar het typische 'huisje - boompje - tuintje' dat is daar heel mijn jeugd en twintiger jaren voor opzij schoof. Ik droomde alleen maar van verre reizen met mijn lief, het kopen van een eigen nestje en moeder worden op mijn 24ste. Daardoor vergat ik in het 'NU' te leven en te genieten van dingen die op mijn pad kwamen. 
Pas toen ik het eindelijk doorhad en die 'droon' kon loslaten, leerde ik genieten. In februari 2012 boekte ik eindelijk mijn eerste grote reis met vrienden. En bam, dan was hij daar: mijn lief. Maar de reis heb ik uiteraard niet geannuleerd. Ik heb geluk met een lief zoals het mijne, want net zoals ik willen wij niet verstikkend zijn naar elkaar toe en gunnen wij elkaar voldoende vrijheid om dingen samen te doen met vrienden. Dus op reis gaan doe ik sindsdien niet alleen met hem, maar ook met vriendinnen. En zelfs met een baby op komst zullen we dat mekaar nog steeds gunnen. 

Ik wou altijd een heel jonge mama zijn. Afstuderen, ondertussen een lief hebben en vrij snel aan kinderen beginnen. Dat was mijn ultieme droom. Maar die bleef uit. Nu, op mijn 36ste word ik moeder. Op dit ogenblik kan ik niet gelukkiger zijn dat dit wonder mij toch nog ten beurt valt. Ik ben dankbaar dat het gebeurt. En achteraf bekeken ben ik ook dankbaar dat het nu gebeurt. Niet alleen heb ik het gevoel dat ik rust heb gevonden waardoor ik heel relax in het leven sta. Ik ben er ook van overtuigd dat ik heel dit proces heel bewust meemaak. Ik geniet van elk moment. Zelfs nu ik, tijdens de laatste maand voor mijn bevalling, zo goed als aan mijn zetel gekluisterd ben, geniet ik nog van elk moment... Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik het opgroeien van mijn kind heel bewust zal beleven en dat wij ook heel bewuste keuzes zullen maken. Iets wat heel jonge ouders misschien minder kunnen. 

Als iets een evidentie is, dan sta je er minder bij stil. Daar ben ik van overtuigd. Daarvoor is het ook een evidentie. 

Vandaag maken wij dan ook de bewuste keuze om het bij 1 kind te houden. Terwijl ik er altijd van overtuigd was dat ik een groot gezin wou. Maar als ik bedenk hoeveel meer mijn lief en ik uit ons leven kunnen halen met slechts 1 kind en hoeveel meer leuke ervaringen wij haar daardoor kunnen bieden, dan ben ik er van overtuigd dat dit de juiste keuze is. Ik ben er mij natuurlijk van bewust dat opgroeien met broers en zussen heel tof is en iets unieks. Maar onze generatie beseft ook dat goeie vrienden minstens even belangrijk en waardevol zijn. En wij hebben dan allebei een goeie band met onze broers en zussen. 

Ik heb vriendinnen die nog single zijn en ik gun hen met heel mijn hart een fantastisch lief toe. Die vriendinnen zijn ook echt de moeite waard om voor te gaan. Begrijpen wie begrijpen kan dat ze nog alleen zijn. Maar ook bij hen zal de timing misschien nog niet ok zijn om die ene fijne persoon tegen te komen om een verder leven mee te leiden.
Waar ik hen dan ontzettend voor bewonder is het feit dat zij niet bij de pakken blijven zitten (ook al hebben ze het niet steeds gemakkelijk en geraakt hun geduld soms ook eens op). Ze nemen hum leven in handen: maken mooie reizen, plannen leuke uitjes, genieten ook als ze eens een avondje in hun zetel zitten en zijn oprecht blij voor anderen,... Dat noem ik nu eens straffe madammen. Pas op het moment dat ik dit ook begon te leren, voelde ik mij een volwaardige, sterke vrouw die dankbaar mocht zijn voor alles wat ze heeft. 
En dat, dat ben ik nooit vergeten. 

Ik neem het leven nog steeds niet voor evident. Ja, ik heb nu veel waar ik altijd van gedroomd heb, maar besef ook dat perfectie niet bestaat en dat je ook hard moet werken en vechten in een relatie. 
Maar ik ben dankbaar dat ik het mag ervaren en ga er dan ook voor.
Idem dito met dat kleine mensje in mijn buik. Het is nog spannend afwachten of de bevalling vlot verloopt en of ze gezond is. En dan ga je een leven tegemoet waarin je maar moet vertrouwen dat je kind gezond blijft en niets dramatisch zal overkomen zolang je hier zelf rondloopt. Een leven vol zorgen en verantwoordelijkheid. Maar ik ben er klaar voor. En ik denk dat ik daar 10 jaar geleden nog niet klaar voor geweest zou zijn. De rust in mijn leven zal ervoor zorgen dat ik er zal staan als moeder... 

Aan alle mensen die genieten van het leven zoals het komt en hun eigen leven waardevol vinden in welke fase dan ook: jullie zijn goed bezig. Blijf vooral genieten van wat je allemaal kan en mag en laat je nooit van je stuk brengen door snertopmerkingen dat het tijd is voor een lief of dat je te oud wordt om nog kinderen te krijgen ofof... Neen: er bestaat geen handleiding over het leven en wat goed of slecht is. Niet iedereen MOET kinderen hebben. En je ben beter gelukkig alleen dan ongelukkig met 2. Bewandel je eigen pad... 

Plus êtes en vous...

Dinsdag 11 oktober 2016...
Alicja Gescinska geeft in Gent een filosofische lezing over haar boekje 'Allmensch' dat ze schreef in het kader van 'Karakters, filosofie en literatuur in zakformaat'.
Ik ga mee met mijn lief omdat ik, naar aanleiding van haar programma op Canvas geprikkeld ben door haar uiteenzettingen.
Het is mijn lief die er mij attent op maakt dat ze een lezing geeft.


Deze middag zat ik in  Soep en zoet, een koffiebarreke in Sint-Niklaas, mijn gedachten neer te schrijven.
Wetende dat ik niet meer zal terug keren naar mijn huidige job, is het tijd om eens echt werk te maken van wat ik eigenlijk écht wil in het leven.
Toen ik besloot om onbetaald verlof te nemen op een job dat ik al 10 jaar uitoefende, met de bedoeling eens andere horizonten te verkennen, kwam ik eigenlijk heel snel op een soortgelijke job uit: maatschappelijk werker op een sociale dienst van een sociale voorziening. Al gauw merkte ik een soort van 'been there, done that' gevoel op bij mezelf, hoewel deze job natuurlijk in een heel andere context kaderde waar ik zeker nog leer- en groeikansen had. Maar de core-business was hetzelfde en het gaf me eerlijk gezegd geen uitdaging.
Ik besloot ondertussen loopbaanbegeleiding te volgen en te zien welke kant ik werkelijk op zou moeten om mezelf weer een uitdagende job te bezorgen.
Uiteindelijk kwam ik erop uit dat ik de sociale sector helemaal niet wil verlaten. Ik haal wel degelijk voldoening uit de interactie met mensen, het helpen van mensen, mezelf ten dienste te stellen van anderen. Maar: ik miste een creatieve uitdaging. Uiteindelijk kan je zoveel kanten op in het werkwezen om toch op een of andere manier met mensen te werken.
Het idee om een opleiding tot opticien te volgen speelt nog steeds in mijn hoofd. Commercieel en tegelijkertijd toch sociaal.


Nu heb ik dus 6 maanden de tijd om én te bevallen en dus mijn leven overhoop te laten gooien door een ukkie én eens grondig na te denken over een nieuwe, frisse uitdaging in mijn leven. Ik sluit absoluut niet uit dat het ene een inspiratiebron kan zijn voor het andere en me dus de nodige energie kan geven om eindelijk eens voor iets te gaan.


Wellicht zijn jullie nieuwsgierig hoe het betoog van Alicja gelinkt kan worden aan mijn werkperikelen.
Wel, het is simpel eigenlijk...
Om een lang betoog kort te maken stelt ze het volgende:
'We halen met zijn allen niet het beste uit onszelf. We kunnen meer en moeten durven kritisch naar onszelf kijken om te beseffen dat we eigenlijk soms lui zijn en onszelf niet ver genoeg duwen om het beste te bereiken.'


Wellicht zullen sommigen nu steigeren en bij zichzelf denken: 'MEER'? We doen al zoveel? We combineren voltijds werken met een gezin van 2 of 3 kinderen, hebben nauwelijks tijd voor onszelf en stevenen met zijn allen af op een Burn-out.


Klopt: dat is inderdaad wat er gebeurt.
Tijdens de vragenronde viel het me op dat studenten vandaag de dag precies doordacht zijn van die gedachte over hun volwassen leven. Alsof ze het meekrijgen op school. Een iemand gebruikte wel 4 of 5 keer het woord burn-out in haar eigen minibetoog alvorens een vraag te stellen aan Alicja. Alsof IEDEREEN toch wel eens in zijn leven een burn-out moet krijgen.
Trouwens, het woord burn-out wordt dezer dagen veel te gemakkelijk in de mond genomen door mensen die té veel willen en té veel doen, zonder eens stil te staan bij wat ze écht nodig hebben.
En daar gaat het eigenlijk over...


We zijn inderdaad té druk bezig, dag in dag uit. En zeker met een kleintje op komst zal het voor ons ook een pak drukker worden. Maar deze 'drukte' tegemoet kijkend, ben ik al aan het bekijken hoe we het op andere vlakken minder kunnen doen. Prioriteiten stellen.
Maar in die prioriteiten niet lui zijn en daar ten volle voor gaan. Daar het onderste uit de kan proberen in halen.
Daar heeft Alicja het eigenlijk over.
Durf dromen, durf kansen creëren in dingen waarvan je misschien dacht dat je ze nooit zou kunnen. Heb het lef om ergens voor te gaan. Maar als je ergens voor gaat, sta daar dan achter, durf jezelf dan in vraag stellen.
Wanneer je iets niet bereikt hebt dat je graag wil bereiken, stel jezelf dan de vraag of je wel genoeg je best hebt gedaan. Kon je nog beter of was dit écht het uiterste? Vaak kom je er dan op uit dat je eigenlijk toch nog beter had gekund.


Het beste uit onszelf halen heeft hierin niets te zien met drukte, vele uren werken gecombineerd met een gezin en voldoende vrije tijd voor onszelf.


Deze gedachte lijkt haaks te staan op een ander modeverschijnsel: 'onthaasten', want ja, door het vele, harde werken en de kinderen die onze aandacht opeisen hebben we meer dan ooit nood aan onthaasten... Onthaasten is op zich belangrijk en dat gaat Alicja niet uit de weg wanneer iemand uit het publiek dit woord in de mond neemt. Ze staat daar zeker achter. Maar onthaasten heeft niets met luiheid te maken. We kunnen nog steeds het beste uit onszelf halen en tijd maken om te onthaasten.


We moeten geen übermensch worden, zoals Nietzsche het propageerde, maar een Allmensch, zoals de Duitse filosoof Max Scheler stelt.
Alicja schrijft hierover het volgende: ' Allmensch, van middelmaat tot meesterschap. We moeten als mens bescheiden genoeg zijn om ons te realiseren dat we allemaal vrij doorsnee wezens zijn, maar ambitieus genoeg om te beseffen dat ook een gemiddeld mens tot grootse dingen in staat is. We kunnen altijd beter doen en altijd beter zijn. Dit 'kunnen' is misschien wel het meest essentiële aspect van ons bestaan: De mogelijkheid om de middelmaat te overstijgen, om onszelf te ontplooien, om de wereld te verbeteren,... In die mogelijkheid schuilt het wezen van onze condition humaine.'


Deze lezing was voor mij een ware inspiratiebron om te beseffen dat ik in de loop van mijn jonge leven er nog niet genoeg uitgehaald heb. Ik wacht en wacht en wacht alsof de aha-erlebnis plots in mijn schoot geworpen zal worden, zonder dat ik zelf enige actie onderneem.


De laatste tijd vraag ik me regelmatig af: 'wat wil ik mijn kind eigenlijk leren? Welke levenslessen wil ik haar meegeven?'
Als ik rondom mij kijk zie ik een maatschappij die ons alsmaar meer en meer pusht. De kinderen vandaag de dag moeten al kunnen lezen en schrijven nog voor ze in het eerste leerjaar zitten. Ze moeten al kunnen fietsen op hun 3 jaar en zwemmen op hun 5 . Dat is geen verwijt naar mijn vrienden die zich mogelijks nu aangesproken voelen omdat hun kind van 5 dus al kan zwemmen. Absoluut niet.
Ik heb pas leren lezen en schrijven in het eerste leerjaar, alsook leren zwemmen. Ik heb pas leren fietsen toen ik 6 was. Mijn ouders hebben mij nooit van de ene naar de andere hobby gesleept omdat ik toch maar alles zou geprobeerd hebben in mijn jongen jaren,... Alles wat ik geleerd heb, was op eigen tempo, wanneer ik er klaar voor was. Elke hobby die ik deed was er een dat ik met hart en ziel deed, voor langere periode. Uiteindelijk heb ik mij voornamelijk toegelegd op muziek en kon ik mijn energie kwijt in de Scouts. Misschien hadden ze me wat meer moeten stimuleren om te sporten, maar wat men zelf niet graag doet kan men misschien moeilijk stimuleren.
Gelukkig heb ik een lief dat graag sport, dus er is hoop voor ons kleintje, wanneer ze dat zelf ook wil.
Wat ik haar wil leren is dat ze tijd en ruimte moet nemen in haar leven om te ontdekken wat ze graag doet, waar haar passie ligt en waar ze zich wil in ontplooien.
Goed, een diploma is belangrijk (waarom eigenlijk? Nog zoiets, het wordt ons zo ingepeperd van kleins af aan. In de kleuterklas krijg je de vraag 'wat wil jij later worden?' al), maar iets doen waar je jezelf tot het uiterste in kan drijven is nog veel belangrijker. En kan ze dit niet kiezen op haar 18de (wat ik overigens té vroeg vind om te kiezen), dan komt het op een ander moment.


We leven allemaal in een eenheidsworst: huisje - boompje - tuintje. Zo wordt het ons aangeleerd, geïndoctrineerd. We stellen er ons nauwelijks vragen bij.
Het hoort zo.
Ik herinner me nog goed, op een avond, jaren terug...Ik was vrijgezel, woonde in een klein gehuurd studiootje in Gent, had geen kinderen, ging geen huis kopen, een lief was nog mijlenver weg.
Ik had afgesproken met een aantal bevriende koppels. De een ging trouwen, de ander had een huis gekocht, er waren er al met kinderen. Ze hadden oor voor elkaars verhaal. Ze vroegen elkaar hoe het gesteld was met de voorbereidingen van de trouw, hoe het met de kinderen ging, hoe hun aangekochte huis eruit zag,... En ik, ik zat erbij en luisterde ernaar. Verlangend naar hetzelfde. Me heel eenzaam voelend. Niemand vroeg hoe het met mij ging... Tot het moment een van mijn vriendinnen me vroeg hoe het afgelopen was met het huis dat ik was gaan bezichtigen. Toen draaiden alle hoofden mijn richting uit en kreeg ik de volle aandacht. Maar die aandacht wou ik eigenlijk niet. Ik wou gezien worden om wie ik was, hoe ik mijn leven invulde en niet hoe het leven er zou moeten uitgezien hebben op die leeftijd.


Nu ik een lief heb, zelf een huis gekocht heb en er een kleintje op komst is, heb ik alles wat in onze maatschappij thuis hoort. Maar voel ik me daardoor rijker én gelukkiger?
Ik voel me zeker en vast rijk. Ik ben namelijk dankbaar voor alles wat ik heb. Maar de rijkdom zit hem voor mij vooral in de weg die ik afgelegd heb. Alles wat ik in mijn leven meegemaakt heb, het vallen en opstaan heeft me rijk gemaakt. Niet alleen het lief op zich of het huis of de zwangerschap. Maar de weg ernaar toe... Dat maakt van mij een rijk mens.
Ben ik gelukkiger nu dan toen? Moeilijk te beantwoorden vraag. Ik ben gelukkig met wat ik heb. Ik besef dat ik daar héél gelukkig mee mag zijn.
Maar, ik ben een mens in voortdurende ontwikkeling. Ik moet het elke dag voor mezelf waarmaken. Ongeacht het feit dat mijn lief straks de deur opent en er is voor mij. Ongeacht dat kleine hummeltje in mijn buik waar ik zo lang naar verlangd heb en heel erg naar uitkijk.


Maar soms voel ik me minder gelukkig en dat komt omdat ik niet altijd het beste uit mezelf haal. Ik drijf mezelf soms niet ver genoeg om te bereiken wat IK wil bereiken in het leven om van mezelf een nog rijker mens te maken, ongeacht de mooie dingen die ik bezit.


En daar heeft Alicja mij een shot onder mijn gat gegeven...
Bedankt Alicja Gescinska.
Het lange stilzitten viel niet mee, maar ik heb de boodschap begrepen...
Trouwens, ik moet niet zagen, want met jou 9 maand zwangere buik heb je lang moeten rechtstaan om ons toe te spreken, dus laten we dat stilzitten vooral relativeren...

Mama worden... Mama zijn...

Ze is elke dag heel dicht bij me en toch nog zo veraf.
6 maanden al, zit ze in mijn buik. Nog 3 te gaan. De nieuwsgierigheid neemt toe. Hoe zal ze eruit zien? Zal ze gezond zijn? Hoe klinkt haar stemmetje?
Ik verlang naar de dag dat we haar in onze armen mogen nemen. De dag dat ik tegen mijn vriend kan zeggen: nu kan jij haar ook vastnemen en knuffelen.


Ik ben bevoorrecht om zo'n klein hummeltje in mijn buik te dragen. Iets waarvan ik als kind al droomde en waar ik zo lang heb op moeten wachten. Mensen die op jonge leeftijd de liefde vinden waarmee ze kinderen willen en die als vanzelf zwanger worden, staan daar volgens mij minder bij stil. Kinderen krijgen, het lijkt zo'n evidentie voor vele koppels. Ze plannen het in hun hoofd en hop, dat gebeurt.
Toch zijn er mensen voor wie kinderen krijgen helemaal geen evidente zaak lijkt te zijn.
De zoektocht naar die ene persoon waarmee je kinderen wil is niet altijd zo gemakkelijk. Niet iedereen vindt de 'ware' liefde om kinderen mee te krijgen op zijn of haar 20ste. En niet iedereen heeft het geluk om daarenboven ook nog eens snel zwanger te worden.


Achteraf gezien hoor je mij niet klagen. Ik heb er lang genoeg van af gezien, van het feit dat ik geen liefde vond en het feit dat ik geen kinderen op de wereld kon zetten wanneer ik dat graag wilde, wanneer ik dacht eraan toe te zijn.
Ik heb mijn leven lang genoeg laten vergallen door dat soort gedachten. Ik heb mijn leven letterlijk 'on hold' gezet daarvoor.
In plaats van te genieten van de dingen die ik wel kon zoals vele mooie reizen maken. Er stond mij niets of niemand in de weg, ik woonde betaalbaar, had een mooi inkomen en kon dus gemakkelijk op reis gaan wanneer ik dat wou. Door mijn werk was ik ook niet gebonden aan de duurdere vakantieperiodes en ik kon heel gemakkelijk loopbaanonderbreking nemen om er eens voor een langere periode op uit te trekken. Bovendien waren er wel enkele vriendinnen die dat zouden zien zitten hebben om met mij de wijde wereld in te trekken.


Maar ik kon het niet. Want o nee, ik moest en zou dit met mijn toekomstig lief doen. Het lief dat lang op zich liet wachten.
En zo heb ik veel tijd in mijn leven verdaan met wachten...
Alsof je 'geluk' afhangt van het al dan niet hebben van een relatie of kinderen. Alsof je leven daarvan afhangt en je alleen maar een kwaliteitsvol leven kan leiden als aan al deze 'elementen' voldaan wordt. Alsof we van bij onze geboorte een 'checklist' meekrijgen van zaken waaraan je moet voldoen om op je sterfbed te kunnen spreken van een geslaagd leven.
Daar denk ik dus ondertussen wel een beetje anders over.


Maar misschien heb ik 'achteraf' gemakkelijk praten. Want op mijn 32ste vond ik wél een partner waarmee ik samen verder wandel, een huis heb gekocht en nu ook een kleintje krijg.


Laat me toch even zeggen dat ik, dankzij mijn reeds bewandelde weg alleen, voor de volle 100% besef dat alles wat ik nu heb ten eerste geen evidentie is en ten tweede ook geen garantie op het grote 'geluk'. Hoezeer ik mijn liefje doodgraag zie en ik hem niet meer zou willen inruilen; ik besef elke dag opnieuw dat een relatie hebben geen evidentie is en dat we er elke dag opnieuw iets van moeten maken. We blijven immers nog steeds 2 individuen, elk met onze eigen dromen, eigen issues en eigen zaken die we willen verwezenlijken. En hoezeer wij ons kunnen vinden in de dromen van elkaar en hoezeer onze neuzen ook in dezelfde richting staan omtrent deze dromen, we moeten er toch elke dag opnieuw voor zorgen dat we ons als individu gelukkig voelen. Wanneer dit niet het geval is, kan je ook geen verder pad samen bewandelen.


Het feit dat ik dit niet als evidentie beschouw is er wel gekomen door mijn ervaringen in het leven. De ervaring van vechten voor alles wat ik wil bereiken, met vallen, veeeeel vallen en telkens opnieuw overeind krabbelen om verder te gaan. Gegroeid, sterker geworden,...


Zo ook is het voor mij helemaal geen evidentie om al 6 maanden met zo'n klein wezentje in mijn buik rond te lopen. Dat ik het geluk heb gehad na een aanzienlijke tijd toch zwanger te worden op een natuurlijke manier is al verwonderlijk, vind ik. Je hoort heel veel verhalen van mensen die moeite hebben om zwanger te worden. Dat ik eens niet tot die groep van mensen behoor, koester ik elke dag.
Dat ik daarenboven bij elk nieuw  bezoek aan de gynaecoloog te horen krijgen dat ons kleintje het super goed doet, is fantastisch... Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat ze helemaal gezond op de wereld mag komen. Want, uiteindelijk kom je dat pas te weten na de geboorte. Heeft ze alles? Hoort ze goed? Ziet ze? En dan nog veel later: heeft ze geen 'aandoeningen'...
Als ze niet perfect gezond is, zullen we ze nog met heel ons hart doodgraag zien, want dat is nu al het geval.


Ik ben dankbaar voor elke ochtend dat ik wakker word met kleine schopjes in mijn buik. Alsof ons kleintje ons ook al goeie morgen komt wensen. Eigenlijk ben ik super blij met elk stampje dat ik voel. Ik moet er altijd een beetje om gniffelen of ik plant meteen een glimlach op mijn gezicht.
Elke seconde beleef ik heel bewust. Wetende dat dit vermoedelijk ons enige kleintje zal zijn, mijn eerste en enige zwangerschap.


Ik ben volkomen op mijn gemak. Ik maak me geen zorgen over dingen die eventueel zouden kunnen mislopen. Ik sta er niet bij stil. Ik probeer gewoon van elke dag te genieten. Het vliegt zo snel voorbij.
Ik maak me geen zorgen in de bevalling. Ik ben niet zenuwachtig.
Wel nieuwsgierig. Ik kijk er eigenlijk naar uit. Zware arbeid leveren om dan het allermooiste geschenk in ons leven te mogen ontvangen en eindelijk te kunnen delen met mijn lief.
De pijn? Waarom zou ik mij daar zorgen in maken? Ik weet toch niet goed dat voelt? Ik heb eerlijk gezegd ook geen boodschap aan al die verhalen die andere vrouwen mij willen opdringen over de geboorte van hun kinderen. Ik begrijp goed dat die vrouwen hun verhaal nog graag eens doen, maar eerlijk: ik heb daar weinig boodschap aan, want elke ervaring is anders. Elke vrouw zit anders in elkaar. Elke pijngrens ligt elders en elk kind dat geboren wordt doet het op zijn of haar manier. De verhalen gaan dus het ene oor in en het andere weer uit.


Ik hoop dat ik zelf mijn tong zal omdraaien wanneer anderen zwanger zijn. Ik zal zelf proberen mijn goede raad voor mij te houden zodat die vrouwen alles zelf kunnen ontdekken en hun eigen beslissingen kunnen maken.
Want dat is wat ik ook doe: er het mijne van denken en mijn eigen goesting doen. Zo kocht ik bv dit weekend in Rotterdam ons kleintjes eerste beestje.
Al meerdere malen kreeg ik het verhaal te horen dat kleintjes op een bepaald moment zelf hun beestje kiezen dat ze overal mee naartoe zullen slepen. En op dat moment kan je dan ook best op zoek gaan naar verschillende exemplaren want o-wee wanneer ze dit kwijt geraken. Dan zijn ze ontroostbaar en dan willen ze dat terug.
Ik denk dan: als ik nu eens zelf bepaal wat er in mijn dochter haar bed komt te liggen, dan moet ze niet kiezen. Zo simpel is het... Dus kocht ik een geweldig schattig doekvosje van Sigikids waarvan ik weet dat, wanneer het uit de handel is, ik het nog kan laten bijmaken voor het geval het beest ergens zoek geraakt. Bovendien is het beestje van de nieuwe collectie, dus de kans dat het nog wel even in de collectie zit is groot. En Sigikidsbeestjes vind je gemakkelijk in vele winkels. Probleem opgelost.
Momenteel zullen mama en papa er nog wat mee rondlopen, dan komt onze geur er al in. Klaargestoomd om ons kleintje alle comfort, plezier en troost te geven wanneer nodig...
Loopt het mis, dan zien we dat dan wel weer. Ik maak mij daar geen zorgen in. Je kan dat toch niet voorkomen. En dat hoeft ook niet, want fouten maken mag. Dat hoort nu eenmaal bij het ouderschap.


Zo werd ik bv in het begin van mijn zwangerschap horendol van de woorden: 'dat mag je niet eten...'
Mossels eten met de mama was heel gezellig tot ik paniekerige reacties kreeg van verschillende vrienden dat ik dat niet mocht eten, want stel je voor dat daar een slechte mossel tussen zit.
Ik dacht al: 'oei...' en begon me schuldig te voelen. Terwijl ik alleen mijn gezond verstand had gebruik in de gedachte: 'die mossels zijn toch gekookt en slechte mossels gaan niet open...'
Mijn theorie bleek later dan ook 'juist' te zijn. Je mag dus wel degelijk mossels eten wanneer die gekookt zijn. En wetende van mezelf dat ik vaak aan eten ruik alvorens het op te eten, weet ik ook dat ik geen slecht geworden zaken zal opeten of leegdrinken.


Zo kan ik nog wel enkele voorbeelden opsommen... Allemaal goed bedoeld, daar ben ik zeker van. Mensen leven met je mee en willen alleen het beste voor jou en voor je kleintje. Maar hé, ze zijn zelf allemaal zwanger geweest (de vrouwen althans) en hebben ook fouten gemaakt en mogen maken. Dus laat mij die ook maar maken...
Als ik van een ding overtuigd ben is dat ik een mama zal zijn met gezond verstand dat haar kleintje met veel liefde zal opvoeden en ervoor zal zorgen dat ze niets te kort krijgt.


Ik heb veel geklungeld in mijn leven, veel domme dingen gedaan en soms doe ik nog domme dingen, stel ik foute handelingen of zeg ik onnozele dingen. Ik twijfel heel vaak aan mezelf en aan mijn capaciteiten om iets van mijn leven te maken. Maar als ik ergens niet aan twijfel, dan is het wel mijn moederschap.


Want eigenlijk: mama moet ik niet meer worden, mama ben ik ondertussen al... En dat kleine meisje zal overstelpt worden met mama- en papaliefde...

Mijn Facebookloze smartphone... Heerlijk...

Een week is het al...
Een week dat ik mezelf op mijn smartphone afgesloten heb van Facebook.
Een week zonder spijt... Dat staat nu al vast!
Een week dat de batterij van mijn smartphone tot drie dagen langer meegaat. Daarvoor moest ik die bijna dagelijks opladen. Nu om de 3 of 4 dagen.
Een week dat ik tijd maak om de Flow weer eens deftig te gaan lezen. Of nog eens een deftige roman vast te nemen. Want lezen, dat doe ik graag. Ik las ook wel op Facebook. De vele artikels die mijn scherm dagelijks passeerden. Het zoveelste artikel over de 'boerkini' waar ik me op den duur begon aan te ergeren. En dan zwijg ik nog maar over de vele commentaren die eronder te vinden waren. Daar werd ik zowat knetter van. Gefrustreerd, gestresseerd! En dan nu: baaibaai stress omwille van die onnozele opiniestukken waar je eigenlijk niet eens iets aan hebt.
Blij dat ik dat opnieuw geruild heb voor inspirerende artikels in de Flow of een ontroerende roman. Af en toe eens goed vluchten uit de 'realiteit' kan toch deugd doen, vind ik.
We leven er teveel in en die vele nieuwsitems die gedurende de hele dag voorbij mijn ogen flitsten, maakten me écht niet gelukkig.
Een week zonder het voortdurende: 'is er nog iets 'belangrijks' gebeurd op Facebook?'
Gebeurt er dan ooit eens iets écht belangrijks op Facebook.
Ik ga ervan uit dat, mocht er écht iets belangrijks zijn dat een échte vriend of vriendin me wil vertellen, dan zal ik dat via andere wegen ook wel te weten komen.
Het antwoord is trouwens: 'neen'. Er is in die week helemaal niets belangrijks gebeurd op Facebook.
Uiteraard kom ik er nog, maar dan moet ik mijn computer al opstarten en eerlijk: eigenlijk ben ik daar soms te lui voor. En dan besef ik dat het dan toch allemaal niet zo heel erg belangrijk kan zijn.
Een week waarin ik begonnen ben met het breien van een babydekentje voor mijn kleine meid. Het ontspant me. Ik geniet van elke steek die ik brei en dankzij de vele tijd die vrij komt, door niet de drang te hebben voortdurend op dat schermpje te kijken, ben ik al goed opgeschoten. Weldra kan ik het breien afwerken en kan het innaaien van een mooi stofje beginnen. En dan is mijn eerste zelfgemaakte kadootje voor ons kleintje af.
Mis ik mijn vrienden dan niet, nu ik hen niet meer op de voet kan volgen op Facebook?
Ik mis mijn vrienden alleen als ik ze lange tijd niet 'in het echt' gezien heb. Daar hunker ik naar. Naar échte menselijke contacten.
Het is fijn om af en toe eens iets te lezen van mijn vrienden o Facebook. Het is fijn om af en toe eens een fotootje van hen te liken en te zien hoe goed het hen vergaat (laten we niet vergeten dat Facebook vooral een good-news-show is en dat echte emoties nauwelijks op Facebook geuit worden, dus eerlijk gezegd weet ik liever hoe het écht met mijn vrienden gaat). Maar meer dan dat is het ook niet voor mij.
Liever samen een koffietje drinken en een fijn gesprek voeren, face to face op een zonnig terras op een idyllisch plekje in de stad. En dat in plaats van eenzaam, alleen achter mijn schermpje in mijn eigen living, waar niets te beleven valt.
Mijn mening uiteraard. Ik veroordeel niemand en ik weet dat er mensen zijn die mijn mening helemaal niet delen. Niets mis mee. Ik heb ook helemaal niet de intentie mijn gedacht op te dringen aan anderen. Kan ik iemand inspireren, dan ben ik een content mens. Is dat niet het geval, dan is dat net zo goed...  
Maar voor mezelf besef ik welke impact Facebook op mijn smartphone op mijn leven had en ik kan oprecht zeggen dat ik me een gelukkiger mens voel zonder... *
Ps: het heeft me wel verdomd veel technische moeite gekost om Facebook volledig van mijn smartphone te gooien. Het staat er standaard op waardoor je dat niet zomaar kan verwijderen... Die telefoonproducenten zijn geen dommeriken, maar het is me dan toch gelukt om het te wissen, nèh...

Lazy sunday...

Zondagmiddag...
Ik heb net mijn doos met wol herontdekt. Lang geleden dat ik mijn breinaalden nog vastgehad heb.
Breien is iets voor in de winter! Maar deze winter zal in ongetwijfeld niet veel tijd hebben om mij daarmee bezig te houden. Bovendien wil ik 'iets' afhebben tegen nieuwjaar.
Een babydekentje... Geen cadeautje deze keer, maar eentje voor ons eigen kindje...
'Ons' kindje...
Het klinkt soms nog zo onwezenlijk. Het gevoel blijft onbeschrijfelijk... Lang op gehoopt, lang naar verlangd. Jaren lang jaloers geweest op vriendinnen die jonger waren dan ik, die het geluk van een of meerdere kinderen krijgen mochten ervaren...
En plots was het zover...
2016 zou mijn jaar worden, had ik mezelf beloofd op nieuwjaar.
Die lange strandwandeling met mijn lief op 1 januari was zo bijzonder voor mij, dat het jaar niet meer stuk kon. Er zou van alles gebeuren dat 2016 bijzonder zou maken.
Niet alleen kreeg ik de kans om eens een maand op reis te gaan naar Afrika; na 10 jaar zou ik veranderen van werk. En op de koop toe kwam ik op 5 mei tot de vaststelling dat er een klein wondertje in mijn buik aan het groeien was... Plots werd ons leven in een stroomversnelling gebracht...
Het lijkt alsof ik al een eeuwigheid zwanger ben, maar ik heb nog 3,5 maanden te gaan. Dat is al ferm over de helft, maar toch nog zo veraf.


Elke dag opnieuw geniet ik van dat kleine 'hummeltje' in mijn buik. Nooit eerder maakte ik iets zo ontzettend bewust mee in mijn leven als nu, 'mijn' zwangerschap. Mindful, dat ook vooral. Heel rustig en vertrouwend op de natuur dat alles goed zal zijn.


Mijn lief en ik gingen er grappig genoeg vanuit dat ons kindje een jongen zou zijn. Toen we aan ons grote avontuur begonnen, hadden we het een projectnaam gegeven: een supertoffe jongensnaam.
Als snel vermoedde de gynaecologe dat het een meisje zou zijn. Help! We hadden alleen toffe jongensnamen. Aan een meisje hadden wij helemaal niet gedacht. Terwijl we op zich geen voorkeur hadden. Vanaf dat moment hielden we er rekening mee dat hij ook wel eens zij zou kunnen worden.
Toen de gynaecologe definitief bevestigde gaf mijn lief toe dat hij stiekem toch een meer bijzonder gevoel had bij de gedachte aan een meisje...


En sindsdien maakt ons kleine meisje deel uit van ons gezinnetje...
Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe groter haar aanwezigheid. De kriebeltjes, de eerste stampje, de tweede stampjes, maar ook de derde en alle stampjes daaropvolgend krijg ik met een glimlach op mijn gezicht. Ze is er als ik 's morgens wakker wordt. Dan zegt ze groet ze ons met haar beentjes of haar armpjes. Maar ook bij het slapengaan, laat ze van zich horen...
Ze is een wonder... Geen evidentie.


In de zwangerschapscursus zitten er koppels van 24 jaar die het allemaal voor elkaar lijken te hebben: huisje, boompje, tuintje, getrouwd en dan nu hun eerste kindje.
Ik ben 36, woonde op mijn 24ste nog thuis, heb lang mijn plekje in de maatschappij gezocht, ben mijn lief pas op mijn 32ste tegengekomen, beiden al een heel leven achter de rug, veel bagage, wat het soms moeilijk maakt,...
Niets in mijn leven is ooit een evidentie geweest.
Maar nu... Nu ons meisje er aan komt besef ik wel dat ik een stevigere basis heb. Ik ben compleet op mijn gemak in mijn moederrol. Sommigen zullen denken dat je pas moeder wordt als het kind in je armen ligt, maar niets is minder waar. Je bent al moeder én vader (al ervaren mannen dat helemaal niet zo), wanneer het kind in je buik zit. Ik ben ervan overtuigd dat 'op latere leeftijd' kinderen krijgen ook zo zijn voordelen heeft.
Je hebt al een heel leven achter je. Je hebt al veel zaken, die je vormen als mens, meegemaakt. Je hebt misschien al enorm geprofiteerd van je jonge leven, veel reizen gemaakt, zaken gedaan of gezien,...
Op latere leeftijd ben je volgens mij veel rustiger om zo'n kleintje een goede thuis te geven.
Het is altijd gemakkelijk om terug te blikken op het leven als je er wat verder af staat. In die zin kan ik nu zeggen dat dit het perfecte moment voor me is om moeder te worden. Was ik jonger geweest, dan was ik wellicht een groter stresskonijn geweest.
Maar toen ik jonger was, voelde ik mij daar ook klaar voor... Dacht ik. Ik wou al heel lang, heel graag kinderen. Op mijn 20ste moeder worden zou geen straf voor me geweest zijn. Maar zou ik dan net zo op mijn gemak zijn als nu? Het antwoord is ongetwijfeld neen.
wil ik daarmee zeggen dat jonge moeders, slechte moeders zijn? Absoluut niet !!
Ik kan alleen over mezelf reflexteren.


Goeie raad van vriendinnen met kinderen, sla ik doorgaans in de wind.
Niet uit ondankbaarheid. Eerder uit het verlangen om alles zelf te mogen ervaren, mijn eigen beslissingen te kunnen nemen, zonder beïnvloed te worden door 'goede' raad van anderen. Elk kind is anders, elke ouder is anders, elk gevoel is anders,... Dus elke goede raad is sowieso niet op elk kind toepasbaar of past niet bij elk gedacht over opvoeden.
Dus, lieve vriendinnen: sorry wanneer ik soms wat bot reageer op jullie goede raad. Je moet het niet persoonlijk nemen. Ik ben koppig en ga toch lekker mijn eigen zin doen. Ik wil alleen rekening houden met mijn lief zijn visie en mening én met ons kind uiteraard! Dat lijkt me nogal logisch...


Ik zal 'fouten' maken, veel fouten en ik zal dan ongetwijfeld wel aan jullie goede raad denken. Maar hé, jullie hebben ongetwijfeld ook 'fouten' gemaakt. En fouten maken mag. Geen enkele ouder is perfect. Geen enkele ouder hoeft perfect te zijn. Perfectie bestaat ten eerste niet. En ten tweede: mocht perfectie bestaan, dan zou het ongetwijfeld saai zijn.
Dus laat mij maar doen... Dat kleintje van ons zal een leven vol avontuur krijgen met alle gelukte en mislukte projectjes!


Nog 2,5 weken. Dan moet ik stoppen met werken. 3 maand tijd om nog even tijd voor mezelf te nemen. Veel rusten, yoga-oefeningen doen, mindful eten en leven,... Voor we aan het ongetwijfeld 'grootste' avontuur van ons leven beginnen.


En dan hé? Dan zullen we elke dag genieten van dat kleine, grote wondertje in ons leven...

Herinnering 6: bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten...

Het is al eventjes geleden dat ik nog een herinnering bovenhaalde. Reis en ziekte hebben mijn blog wat op de achtergrond gebracht.


Vandaag ben ik helemaal klaar om een nieuwe, fijne herinnering boven te halen. Met de werkmannen op de achtergrond, weliswaar, die het glas van onze veranda aan het plaatsen zijn...


Deze herinnering brengt me terug naar het begin van mijn werkcarrière op het OCMW. Mijn papa was toen ook nog werkzaam. Papa en ik hielden ervan om elkaar op de hoogte te brengen van de laatste nieuwtjes. Ik woonde nu al een tijdje alleen en zag mijn papa niet meer elke dag. Enkele maanden werkte ik in de Standaard boekhandel en had ik ook nog geen internet thuis. Dan hoorden we mekaar alleen over de telefoon.
Toen ik voor het OCMW begon te werken, stuurde ik af en toe een mailtje naar papa zijn werk-e-mailadres. Vaak praatten we over koetjes en kalfjes, maar soms voerden we diepere gesprekken.
Hij was altijd degene die het eerste op de hoogte was, wanneer ik een liefje had. Met hem praatte ik over dingen die mij verdrietig maakten of net heel blij. En ook hij luchtte zijn hart vaak tegen mij.
Een ding was zeker: we spraken mekaar altijd aan als twiet of tuut of joep regeringen,... Heel grappig...


Toen papa ziek werd en hij niet veel later op pensioen gesteld werd, mailde hij van thuis uit en als dat niet ging, dan stuurden we smsjes of belden we dagelijks.


Er ging eigenlijk geen dag voorbij of ik hoorde of las mijn papa. Tot de dag voor hij stierf. Op het einde kon hij niet goed meer berichten, maar hij deed toch nog zijn best...


Soms schrijf ik papa een brief en vertel ik de dingen die ik ook tegen hem zou verteld hebben, mocht hij er nog geweest zijn. Vaak mis ik dit soort conversaties.


Het grappige en fijne is dat ik dat met mijn lief ook heb. We mailen vaak tussen door, sturen smsjes, whatsapp-berichten,... Dat is fijn... De gesprekken zijn niet te vergelijken en hadden/hebben beiden hun eigen charme. Ik kan dan ook niet zeggen dat Wim zijn gesprekken die met mijn papa vervangen...
Ze zijn beiden even betekenisvol voor mij en ik koester ze elk op hun manier...


En hoewel ik nu geen 'echt' antwoord meer krijg van mijn papa, ben ik er toch van overtuigd dat hij mij nog hoort en dat hij op geregelde tijdstippen van zich laat horen... Op zijn manier...

Over de klok en de tijd...

En zij hebben de klok, wij hebben de tijd...


Hier zitten we dan. Even onthaasten in Tenerife... Niets anders dan zon, zee, strand.
Op zich helemaal niets voor mij. Toch doet het me ongelooflijk veel deugd !
Doorgaans houd ik meer van een actieve vakantie: dorpjes bezoeken, mooie wandelingen maken, cultuur opsnuiven...
Daarvoor was mijn reis naar Tanzania een voltreffer. Een goede mix tussen actief en rust.
Deze vakantie is, door de setting, vooral rust. Op het gemak opstaan, laat ontbijten, beetje luieren, veel lezen, schrijven,...
Maar ook wel wandelen langs de kustlijn.
Veel meer dan dat hebben we hier nog niet gedaan, de voorbije week...
We kijken niet op ons klok... We nemen de tijd om alles op ons gemak te doen. En dan besef je dat je veel beter kan onthaasten wanneer je niet voortdurend op je klok moet kijken.
We leven te veel volgens de klok. 7u, de wekker loopt af, hop uit je bed. Wassen, eten om dan vliegensvlug naar je werk te vertrekken. 12u30, de klok zegt dat het tijd is om te eten, terwijl ik niet steeds honger heb. We zijn zo geconditioneerd !
Dan nog even doorwerken tot 16u45 en dan vliegensvlug naar huis om te koken en wat huishoudelijke taken te doen.
's Avonds is er gelukkig nog even tijd voor ontspanning.
We zitten met zijn allen in zo'n zwaar keurslijf vast. Zo onnatuurlijk.
Daarmee wil ik niet zeggen dat we niet moeten werken. Het geld groeit immer niet aan de bomen. Het zou echter wel wat flexibeler kunnen. Daardoor zouden we ongetwijfeld productiever werken en ons gelukkiger voelen. Duw mensen minder in een vast stramien en er ontstaat magie... Zeker weten.


Ik heb tijd om na te denken over mijn leven, hoe ik het leid en wat ik eigenlijk wil. Ik wil werken, ik wil hard werken, maar ik wil af van het moeten moeten moeten...
Ik wil het allemaal op een minder gedwongen manier. Ik ben ervan overtuigd dat ik dan met meer werkvreugde en energie naar mijn werk zou kunnen gaan... Ik zou me gelukkiger voelen, dan momenteel het geval is.
Hoe ik het moet aanpakken, daar heb ik nog geen idee van, maar het zal me lukken, zeker weten...


Het gevoel dat ik hier heb, wil ik kunnen vasthouden in het leven dat ik thuis leid...
En dan hoop ik een aha-erlebnis te mogen ondergaan die me het perfecte levensritme mag geven...


Zon, zee, strand... Het geeft me de bries die ik nodig heb om anders te leren denken... Al geeft ik toe meer een bos-mens te zijn. Te magie en het mysterieuze karakter van bomen spreekt me meer aan dan de zee... Maar de vrijheid die de oneindigheid van het water biedt, is geweldig...


Onthaasten... Hoe kan ik dat méér binnenbrengen in de drukte van het stadse leven... Het stadse leven waar ik zoveel van houd... Op een dag vind ik het perfecte recept en zal ik het met veel graagte met jullie delen...


En dan nu: verder genieten van het leven hier... Want binnen een week zit mijn middagpauze er alweer op...

Herinnering 5: De sprookjesverteller...

Als kind had ik een fascinatie voor sprookjes. Ik ken zowat alle sprookjes van Grimm en Andersen uit mijn hoofd.
Ik hield ontzettend veel van verhaaltjes voor het slapengaan.
En toevallig werd er bij ons elke avond een verhaaltje voorgelezen... En toevallig hadden wij DE aller allerbeste verhaaltjesvoorlezer van de HELE wereld in huis !! ONS PAPA... :-)


Mama nam de dagelijkse zorg voor ons op: ons aankleden, wassen, eten maken, naar school brengen, samen met ons huiswerk maken, de was en de plas doen,...
Papa verdiende de kost. Die was vaak al vertrokken naar zijn werk toen wij opstonden en hij kwam 's avonds pas thuis.
We zagen papa daardoor wat minder...
MAAR: 's avonds was hij altijd paraat voor wat quality time... En die quality time resulteerde in een verhaaltje voor het slapengaan !


Een verhaaltje was bij papa nooit zomaar een verhaaltje... Een sprookje was nooit zomaar een sprookje... De inhoud veranderde vaak, maar ook onze namen werden erin verwerkt. Als echte helden werden we in een sprookje verwerkt... Fantastisch vonden we dat.
Elke avond was het reikhalzend uitkijken naar zijn vertelmoment.
Als grote fans hingen we aan zijn lippen... :-)


Mijn favoriet? 'De sneeuwkoningin'  


Jaren later, in het 4de middelbaar, kwamen mijn sprookjesskills goed van pas. In de les Nederlands kregen we namelijk de opdracht om een sprookje ten berde te brengen.
Terwijl mijn klasgenootjes hun sprookje voornamelijk aflazen en een sprookjesboek mee hadden, vertelde ik mijn favoriete sprookje uit mijn hoofd.
Aan het eind kreeg ik een mooi compliment van mijn leerkracht. De liefde voor het voorlezen was geboren...
Tijdens mijn carrière als Scoutsleidster heb ik veel verhaaltjes voorgelezen... Heerlijk vond ik dat.


Ooit hoop ik het geluk te hebben mijn eigen kinderen ook onder te dompelen in de wereld der sproken...


Wanneer mijn lief zegt dat ik een sprookjesfiguur ben, denk ik altijd: 'wat zegt die nu?'
Maar stiekem beschouw ik het toch als een compliment...
In mijn ogen wil dat zeggen dat ik nog jong van geest ben.


Of zoals Willem Vermandere zou zeggen: 'Als 't kind in ons sterft, gaan we dood...'
En dat is iets wat ons papa goed begrepen had: het kind in zichzelf te bewaren...

Weerstand...

Als ik de voorbije weken, maanden,... iets geleerd heb is het leren benoemen van 'weerstand' en er leren naar luisteren...


Toen ik maandag mijn nieuwe job startte had ik een vreemd gevoel. Eigenlijk was ik volledig klaar om iets nieuws te starten. De laatste week van mijn ziekteverlof voelde ik dat er iets veranderde in mezelf. Ik kreeg plots opnieuw meer energie en dat deed deugd. Het was lang geleden dat ik dat gevoel nog gekend had. Misschien zelfs van voor mijn papa's door, ondertussen 4 jaar geleden. Ik was altijd maar moe en ik heb er heel lang over gedaan te begrijpen van waar het kwam.
Nu kan ik eindelijk wat dingen plaatsen en krijg ik het gevoel wat energie te vergaren en me weer gelukkiger te voelen.


Maar er is nog een lange weg, zo besef ik na enkele dagen op mijn nieuwe job. Want daar is het weer... Dat vervelende beestje dat alles lijkt te verpesten. 'Weerstand'... Geen weerstand tegenover mijn werkgever, mijn collega's, de werkplek,... Helemaal niet. Het is een toplocatie (op amper 5 minuten wandelen van thuis), in een groene omgeving, het straalt rust uit, ik heb toffe collega's die me hartelijk en warm ontvangen hebben, ik krijg een goeie ondersteuning en krijg ook de kans dingen zelf te doen,... Ik kan daar alleen maar positief over zijn. En toch... Die verdomde weerstand...


Ik weet waaraan het ligt. Het ligt aan het maatschappelijk werk. Hoewel ik een heel sociaalvoelend en mensenlievend persoontje ben, heb ik eigenlijk niet veel goesting meer om hele dagen bezig te zijn met andermans problemen. Niet uit desinteresse voor die mensen, want ik voel een grote genegenheid voor de patiënten die ik al ontmoet heb.
Echter, ik mis een ongelooflijke creativiteit in mijn job, iets wat mij écht gelukkig maakt. Creatief bezig zijn geeft me een ongelooflijk positieve adrenaline en dat zorgt ervoor dat ik wél goesting heb om dingen te doen.
Die creativiteit ligt al geruime tijd stil. Als sinds mijn vaders dood (opnieuw die mijlpaal - zo passen de puzzelstukjes in elkaar).


Ik heb lange tijd juwelen gemaakt. Dat begon toen papa zwaar ziek werd. Het hielp me om positief te blijven en energie te verzamelen. Na zijn dood ben ik ermee gestopt. En nu besef ik pas dat creatief bezig zijn noodzakelijk is in mijn leven.


Ik hoor jullie denken: 'doe dit dan in je vrije tijd'. Eerlijk: eigenlijk wil ik dat niet? Eigenlijk wil ik creatief werken als broodwinning.
Ik ben een dromer, een grote dromer, maar eigenlijk moet je dat doen: groot dromen en je dromen waar maken.
Ik heb vast en zeker wel nog een talentje waar ik mijn brood mee kan verdienen. Wie het ziet, mag het me steeds doorgeven. Zolang je maar niet afkomt met het feit dat ik goed met mensen overweg kan, want dat weet ik onderhands  wel al.


Ik wil niet knutselen in mijn vrije tijd. Ik wil dingen creëren en daar mee naar buiten komen. En als het nog even kan, wil ik er mijn broodwinning van maken.
Ik wil terug met volle goesting werken, met af en toe eens een off day. Ik hoef er niet rijk van te worden. Voldoende om te leven en iets over te hebben is goed genoeg voor mij. Zolang ik maar met goesting kan gaan werken en ik er gelukkig van word.


Ik wil energie vergaren met mijn job, zodat ik 's avonds ook nog bergen kan verzetten.
Het is niet eerlijk voor mijn lief dat ik mijn energie overdag in mijn job steek en dan 's avonds niets meer over heb voor hem.


Maar goed: ik heb dus momenteel wel wat vernieuwde energie en die wil ik positief aanwenden. Ik word een vrouw met een plan !
Ik kan dankbaar gebruik maken van het feit dat ik zo dicht tegen huis werk. Ik heb geen verplaatsingstijd. Daardoor komt er meer tijd voor mezelf vrij. Tijd die ik kan aanwenden om mijn plan vorm te geven.
Vanaf september wil ik een creatieve opleiding volgen. Ik heb zo wel een paar fijne ideetjes. Het voordeel is dat ik dat zal kunnen doen, iets in avondonderwijs zonder dat ik me moet opjagen na het werk. fijn dus.
En als ik een opleiding afgerond heb, liggen weer vele wegen voor me open en zal ik de kracht verzamelen om een droom waar te maken...


Sinds mijn ziekteverlof ben ik weer veel beginnen bloggen. Dat is fijn. Ik schrijf al sinds ik kan schrijven. Ik heb altijd verhaaltjes en gedichten geschreven. Als kind stuurde ik ooit mijn scoutskampverhalen door naar RH Schoeman, een Vlaamse jeugdauteur. Een tijdje later kreeg ik mijn verhaal terug met een begeleidend briefje waarop stond dat ik goed bezig was en dat ik vooral zo moest verder doen. Dat briefje heb ik nog steeds.
Het schrijven wil ik aanhouden.
Eigenlijk hoop ik stiekem ooit iets voor Flow te mogen doen, een Nederlands tijdschrift over mindful leven. Dat zou ik écht geweldig vinden.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en solliciteerde spontaan, maar voorlopig is hun redactie volledig. Maar wie weet, ooit... Blijven schrijven, blijven bloggen...


En ook mijn activiteiten op instagram nemen toe. Ik houd ervan om in beelden te communiceren. Als iemand onbekend een foto van mij liked of me begint te volgen, dan vind ik dat heerlijk. Het zijn niet altijd selfies. Vaak zijn het voorwerpen of situaties die ik fotografeer. Dagelijkse taferelen... Heerlijk vind ik dat ! Dat zijn dingen die mij blij en gelukkig maken.


En dan heb ik een geweldig lief, die me steeds steunt in alles wat ik doe... Geweldig toch...


Een vrouw met een plan, dat leert luisteren naar haar weerstand in dingen... Het komt helemaal goed met me...

Herinnering 4: Rommelmarkt...

Mijn liefde voor rommelmarkten, waar komt dat eigenlijk vandaag?
Een sluitend antwoord: mijn paatje...
Zelf een grote rommelmarktbeoefenaar, gaf hij me de liefde voor oude spulletjes door...
Als klein meisje bracht hij me ooit een sprookjesspiegeltje mee vanop een van zijn tochten...
Het was liefde op het eerste gezicht, dat spiegeltje en ik. Het heeft altijd een heel mooi plekje gekregen in mijn kamer en later op mijn appartement in de Visserij...
Toen we naar Oostakker verhuisden was er weinig plaats en belandde het in mijn 'koester-doos', een doos met mijn meest kostbare materiële spulletjes.
In tegenstelling tot wat jullie misschien denken, is die doos niet zo gigantisch groot.
In Sint-Niklaas haalde ik het opnieuw uit de doos. Het staat voorlopig in de kleine slaapkamer, maar als ons huis zowat volledig verbouwd is, krijgt het een ereplekje.


Ooit kocht mijn paatje een oude weversstoel. Zo'n stoel dat vroeger in de fabrieken werd gebruikt om aan het weefgetouw te zitten. Ook deze heeft een mooi plekje gekregen in onze nieuwe woonst. Ik heb het altijd een heel intrigerende stoel gevonden, een échte eye-catcher...


Toen ik alleen in Gent woonde bezocht ik regelmatig rommelmarkten. Dat gebeurt nog steeds. Op zondag kwamen mijn ouders vaak naar Gent, ontbeten we samen op de vrijdagsmarkt (we hadden zo onze vaste stek). Nadien volgde steeds een 'toerke' over 'den ouwen markt' bij Sint-Jacobs. Papa en ik vonden dat geweldig. Mama kon niet veel anders dan meegaan. Ik denk niet dat ze het heel erg vond.


Het heeft lang geduurd eer ik op zondag nog eens langs de markt passeerde, na papa's dood... De herinneringen worden heel zorgvuldig gekoesterd, maar een wandelingetje over de markt is sindsdien nooit meer hetzelfde...


Wanneer het rommelmarktseizoen eraan komt en ik enkele marktjes doe met vriendinnen, dan is papa er altijd bij in mijn gedachten... En dan denk ik: 'dit zou mijn paatje ook geweldig gevonden hebben...'
Dan kan ik niet veel anders dan een ongelooflijke glimlach op mijn gezicht toveren...
En ook nu, nu ik dit hier allemaal neerschrijf poppen de mooie herinneringen op en herbeleef ik het gevoel dat ik altijd had toen mijn papa en ik samen over de markt struinden: een heerlijk, warm en geborgen gevoel van een sterke vader/dochterband waar niemand kon aan raken...


Wie graag met zijn of haar maatje of paatje zulke uitstapjes maakt: geniet ervan, elke keer opnieuw...

Herinnering 3: Koekiemonster...

Deze week neem ik jullie mee naar een heel korte anekdote. Eentje dat ik me zelf eigenlijk niet goed meer kan herinneren. Dat is 'van horen zeggen'.
Dat mijn papaatje een goedlachse man was, dat hadden jullie wellicht al door.
Op zijn werk kon hij door en door serieus zijn. Hij droeg elke werkdag in zijn leven een kostuum en een das, winter en zomer. Hij zag er nogal streng uit. Maar... Niets is minder waar. Thuis liep hij rond zeer comfortabele vrijetijdskledij (waarover in een andere anekdote, later, meer).
Papa kon heel grappig zijn en haalde ook graag grapjes uit.
Ik kan er zo onmiddellijk een handvol uit mijn mouw schuilen. Maar ik bewaar ze ook liever om beetje bij beetje prijs te geven...


Wat ik vandaag wil vertellen is een anekdote van toen mijn broers en ik nog klein en naïef waren. Vooral dat laatste.
Zoals elk kind mochten ook wij af en toe een koekje. De berging, waar de koekjes waren, lag naast de keuken. Wanneer we mama om een koekje vroegen ging papa aan tafel zitten en wachtte zijn moment af.
Bij buitenkomst zei hij: 'Wil jij dit of dat eerst nog eens doen? Ik zal jouw koekje wel vasthouden'. En ja, tot op een zekere leeftijd lukte dat dus en hop weg waren we... Doen wat papa ons vroeg.
En je raadt het al: bij terugkomst was het koekje verdwenen... In papa zijn mond.


Het lijkt misschien niet zo'n spannende anekdote... Dat is het ook helemaal niet... Maar de geniaalheid zit hem in de eenvoud van het feit dat zich herhaaldelijk stelde. Humor is toch wel een term die ik op mijn papa zijn leven kan plakken. Altijd in om iemand een poets te bakken of mopjes te verkopen... Van alle dingen die ik over mijn papa te vertellen heb, zijn het die kleine dingen die me toch het meest bij blijven en een me een grote glimlach geven.
Niet de grote, spectaculaire belevenissen, maar de kleine, dagelijkse fijne momenten doorspekt me humor...


En dat wil ik hier meteen ook meegeven: zoek het niet te ver in het leven. Verwacht geen grootse avonturen, want de grootse dingen zitten em heel vaak in de kleine, fijne, momenten. Hoe groter onze verwachtingen, hoe groter de ontgoocheling vaak is, wanneer je je tevreden 'moet' stellen met kleine zaken die op je pad komen. Maar wanneer je tevreden bent met de kleine belevenissen, worden die vanzelf groot...
En dat is iets wat ik van mijn papa heb geleerd... Hij had ook grootse dromen, waarvan hij wist dat hij nooit de kans zou krijgen die waar te maken. Maar hij genoot zo ontzettend hard van de kleine, fijne momenten...


Doorheen de weken en de vele anekdotes die nog zullen volgen, zal je ongetwijfeld merken wat ik hiermee bedoel en hoe doorspekt het leven kan zijn van mooie momenten die we moeten koesteren...


Bij deze: geniet van het weekend, hoe snel het ook voorbij vliegt. Wie geniet, slorpt positieve energie op om mee te nemen naar de soms minder fijne momenten...

Ode aan de dankbaar om fijne vriendschappen...

Er zijn zo van die dagen waarop het niet moeilijk is om dankbaar te zijn. Vandaag is zo'n dag...


Het begon al vroeg, toen ik een smsje kreeg van een vriendin die weldra in de buurt zou zijn. Ze ging boodschappen doen en stelde voor om even binnen te springen. Een geweldig idee, vond ik dat.
Onverwachte bezoekjes zijn altijd fijn. Daar maak ik graag tijd voor. Dus ook vandaag...
Koffie drinken en bijkletsen... Klinkt altijd goed...


Toen ik Ellen naar de voordeur begeleidde vond ik een pakje in de brievenbus. 'Gek', dacht ik. 'Ik had toch helemaal niets besteld?'
Ik nam het op en zag meteen dat het een cadeautje was...
Vol ongeduld maakte ik de enveloppe open. Binnenin zat een écht Marcelleke van 'Marcel de Bruxelles'. Op het kaartje stond een heel lieve boodschap.
Verder bevatte de enveloppe nog een pakketje warme, positieve energie... Energie die telkens wanneer ik het Marcelleke draag, zal vrijkomen...

Ik had het al gezien op de enveloppe en aan het handschrift op het kaartje, maar mocht ik het niet gezien hebben, ik zou intuïtief weten van wie het komt. Er is maar een iemand in mijn vriendenkring die ik van zulke ontroering zou kunnen verdenken... Iemand die weet om mij tot in het binnenste van mijn hart te raken...


Ik heb veel vrienden en vriendinnen; er zijn veel mensen die ik graag zie en die een mooi plekje in mij hart hebben. Maar soulmates zijn een zeldzaamheid in je leven... En die moet je nog net iets meer koesteren...
Ook al zie ik dit soulmaatje niet zo veel meer dan vroeger; toch is ze het koesteren waard. Onze ontmoetingen zitten steeds vol positieve energie. Onze dates zijn geweldig. Of ze nu met of zonder haar kindjes op pad is; met Pansch is het altijd dikke fun !!


Op zulke momenten besef ik voor de volle 100% dat ik een ongelooflijke gelukzak ben met de vele fijne vrienden en vriendinnen in mijn nabijheid...
Je hebt niet veel vrienden nodig om gelukkig te zijn. Het is de intensiteit van de vriendschap die telt. Hoeveel moeite je voor elkaar doet. Als de vriendschap van een kant komt, dan kan je je de vraag stellen of je wel een vriend hebt in die persoon. Maar wanneer mensen evenveel moeite willen doen om vrienden te zijn, dan is dat veel waard...


Ik heb in de loop der jaren veel vrienden zien komen, veel vrienden zien gaan. Dat is logisch, maar ik moet toegeven dat ik het niet altijd gemakkelijk vind om afscheid te nemen van een vriend of een vriendin.
Als kind zit de wereld eenvoudig in elkaar. Je maakt vriendjes op school, in de jeugdbeweging, op de muziekschool,... Je wandelt een lange tijd samen en spendeert je tijd op de speelplaats, in de tuin,... Er wordt vooral gespeeld. Vriendschappen zijn oppervlakkig.


Wanneer je de middelbare schoolleeftijd nadert, stopt het spelen en wordt er vooral gepraat en gefilosofeerd. Vriendschappen krijgen daar een andere basis. Je komt in je puberteit terecht, niet steeds een gemakkelijke periode in iemands leven. Je vindt gelijkgestemden.


Ik moet zeggen dat ik van al die vriendschappen uit de lagere school, het middelbaar en zelfs de hogeschool er niet veel meer van overhoudt. 1 vriendschap bleef overeind.
Dankzij Facebook en andere sociale media heb ik veel schoolvriendinnen teruggevonden. De contacten blijven echter oppervlakkig en uiten zich in het liken van foto's of af en toe een kleine commentaar op een post. Helemaal niets verkeerd mee. Het is al fijn om deze mensen op die manier terug te zien. Je kan toch geen effectieve vriendschappen onderhouden met iedereen die je ooit ontmoet hebt.


Naarmate we ouder worden en velen onder ons een eigen gezinnetje stichten, vervagen vele vriendschappen door de drukte die men ervaart... Ik veroordeel niemand en ieder maakt voor zichzelf uit wat hij/zij belangrijk vindt. Sommige mensen hebben geen nood meer aan sociale contacten, wanneer ze een eigen gezinnetje hebben. Anderen willen hun sociale contacten echter niet verliezen en doen wat meer moeite. Allebei even prima voor mij. Maar uiteraard heeft deze beslissing wel een invloed op je vriendschappen.
Vroeger noemde je heel veel mensen, je vrienden. Vandaag is dat een handvol dichte vrienden, met wie je veel contact hebt en veel van je leven deelt. Anderen gaan wat verder van je afstaan door 'de omstandigheden'. Met hen voel je dan niet meer de behoefte lief en leed te delen, terwijl je dat vroeger misschien wel deed.


Wat er ook van zij: ik koester elke vriendschap, lang of kort, op eender welk moment in mijn leven. Er zijn vrienden die, ondanks het feit dat je hen nog zelden hoort of ziet, een plekje diep in mijn hart veroverd hebben en daar nooit meer zullen uit verdwijnen. Het zijn mensen die er op bepaalde momenten in mijn leven écht stonden voor mij en hetzelfde deden wat ik ongetwijfeld voor hen ook zou gedaan hebben.
Wanneer ik oud en versleten zal zijn, zal ik mij hun positieve bijdrage in mijn leven nog steeds herinneren. Ik zal hen nog steeds graag zien voor hetgeen ze toen voor mij gedaan hebben...


Ik vind het moeilijk, maar ik leer vriendschappen in een perspectief van tijd te plaatsen. Ik koester wat ik gekend heb, maar ik leef in het nu en geniet van elke vriendschap die voorbij komt, groot of klein, lang of kort. Er blijven altijd vrienden een tijd lang plakken, waarmee je leuke momenten beleeft...


Vandaag kreeg ik een stukje vriendschap in mijn brievenbus om u tegen te zeggen...
Ik zag Anne Pansch op 1 januari 2016, heel onverwacht, aan zee. Toen mijn lief opperde daar even te gaan uitwaaien. Ik wist meteen: '2016 wordt een geweldig jaar...'


Vandaag kan ik zeggen: 2016 is al een rollercoaster geweest, maar het is een rollercoaster in de goede richting... En laat mijn gekregen Marcelleke hét symbool zijn van de warme, positieve energie die momenteel in mijn lijf vloeit...

De kleren tonen de ziel..

Oh ja, in mijn oprommelstuk had ik jullie beloofd een gedachte vast te houden voor een volgend artikel. Ik opperde dat ik van kledij vaak veel gemakkelijker afscheid kan nemen dan van andere materiële spullen, omdat ik in de loop der jaren regelmatig van kledingstijl veranderd ben.
Aangezien het mij te ver zou leiden, pik ik de draad, in een nieuwe hersenspinsel...


Enkele dagen geleden maakt ik me de bedenking dat mijn kledij de materiële uiting is van mijn ziel. Door middel van bepaalde kledingstukken, toon ik mijn omgeving wie ik werkelijk ben.


Als kind al, liet ik me eigenlijk niet zo gemakkelijk kleden. Mijn mama besefte heel snel dat ze me beter mee nam naar de winkel, zodat ik mijn zegje kon doen over de kleren die ze me wou kopen. Als ik het écht niet mooi vond, zou ik het beslist niet aantrekken. En dat zou zonde zijn van het geld, dus nam ze me telkens mee zodat ik mijn fiat kon geven.
Voor een of andere gelegenheid had ze me ooit een mooi, duur kleedje gekocht. Tegelijkertijd had ze er ook eentje zelf gemaakt. Blijkbaar, zo kwam ik onlangs te weten, wilde ik dat dure kleedje helemaal niet aantrekken en hield ik meer van het zelfgemaakte. Dat toonde natuurlijk mijn liefde voor mama's werk, maar het was zonde voor het andere kleedje.
Ik wilde steeds mijn eigen 'goesting' doen, maar ik was op dat moment niet echt met 'mode' bezig. Hoe kon het ook, ik was een kind.


Eigenlijk heeft het lang geduurd eer ik me echt in mijn uiterlijk begon te interesseren.
Ik heb me lange tijd slecht in mijn vel gevoeld. Ik voelde me helemaal niet mooi en kreeg ook geen aandacht van jongens. Wellicht heeft het ene een grote invloed gehad op het andere. Me niet goed in mijn vel voelen en weinig zelfvertrouwen hebben, zorgt er automatisch voor dat je niet aantrekkelijk bent voor anderen.
Alhoewel ik veel toffe vrienden en vriendinnen had die me enorm waardeerden. Ik was dus zeker geen eenzaam besje.
Als tiener droeg ik veel zwarte kledij. Dat was gemakkelijk, ik vond dat mooi. Misschien paste het op dat moment ook bij hoe ik in het leven stond, hoe ik me voelde.
Bovendien zat ik op een uniformschool wat er automatisch voor zorgt dat je kleerkast minder groot hoeft te zijn.


Ik denk dat het allemaal wat begon te keren toen ik naar de universiteit ging. Mensen die Geschiedenis studeren zijn altijd wat hipper, alternatiever, artistieker,... Zo begon ik me toen ook te kleden. Nooit echt opvallend, maar toch al een beetje in de richting van een eigen stijl.
Dat veranderde helemaal toen ik van school veranderde en besloot om maatschappelijk werker te worden. Daar zat het échte alternatieve volk. Van tegenwoordig gebruiken we het woord 'hipsters', maar vroeger waren dat de alternativo's'.
Toen ik op de sociale hogeschool zat, leerde ik 'Boombal' kennen, dat is een groots 'folkbal' dat één maal per maand doorging in de Centrale in Gent. Ik leerde er veel mensen kennen. Vrouwen droegen er doorgaans lange rokken, veel bloemenprints,... Beetje zoals de hippies in de jaren '60 - '70. Buitenstaanders spraken dan weer over 'geitenwollensokken'.
Van 2002 tot 2007 was ik echt door dit muziekgenre en de folkbals gebeten. Na ene relatiebreuk, liet ik de hele folk achter mij.


Ik volgde al sinds 1998 zangles, Jazz en lichte muziek. In 2007 richtte mijn zanglerares een groepje op 'My groovy sisters' en vroeg me om mee te doen. Samen met nog 14 andere vrouwen zongen we Jazz, lichte muziek, cabaret,... Als persoon evolueerde ik in die tijd heel erg. Ik bloeide meer en meer open als persoon en voelde me als een vis in het water in dat Jazzy-milieu.
Mijn kledingstijl veranderde naar een ware retrostijl: kokerrokken en bolletjesbloesjes, meer hakken dragend, mijn haar in golven,... Ik heb nog wel enkele retrojurken in mijn kleerkast hangen.


Het is pas vanaf mij 30ste levensjaar dat ik meer en meer een échte eigen stijl begon te ontwikkelen. Weg van het Folky- en Jazzytype...
Ik werd meer en meer Elena, meer en meer mijn ziel, meer en meer mij...


Maar wie is dat dan? Elena?


Ik ken zo van die mensen die zich steeds naar de laatste mode kleden. Zijn pastelkleuren dit jaar helemaal in, wel dan kopen we alles in pastelkleuren. Zijn schoenen met een dikke witte zool de zomertopper, dan zal ik die aan mijn voeten hebben. Maar zijn de kleuren volgend jaar dan warm zoals olijfgroen, paars, turkoois,... Dan vind je dat terug in mijn kleerkast.
Sommige mensen houden totaal geen rekening met wat hen uiterlijk afgaat. Zolang het maar in de mode is, ben ik hip. Maar dat is natuurlijk niet überhaupt zo. Neen... Naast 'wat in de mode is' moet je ook rekening houden met je lijf en misschien ook wel een heel klein beetje met je leeftijd. Je kan onmogelijk met elke nieuwe hype even geweldig staan !! Daar geloof ik niet in.


Ik ben heel grote fan van 'Zo man, zo vrouw', Een hilarisch stylingprogramma van Jani Kazaltzis. Jani maakt mensen op soms zo'n grappige manier belachelijk. Jani vindt steeds mensen die op geen enkele manier om hun uiterlijk geven. Het grappige is dat ze, aan het einde van het programma plots het licht hebben gezien en goed doorhebben hoe ze zich moeten kleden.
Ik moet toegeven: als Jani hen onder handen genomen heeft, zien ze er allemaal prachtig uit, ongeacht hun leeftijd of figuur.
Hetzelfde geldt voor de moeder en dochters die meedoen aan het Nederlandse lifestyleprogramma: 'Hotter than my daughter'. Dochters, die zich generen over de kledingstijl van hun moeder, geven zich op. De moeders willen zich vaak kleden als een tiener en trekken dan veel te korte, lederen rokjes aan met netkousen, stiletto's, veel te korte en te strakke T-shirts,... Ze kleden zich niet eens als tieners. Hun stijl is heel vaak vulgair. Maar ook zij zien aan het einde van het programma het licht.


Eigenlijk geloof ik daar helemaal niet in !!
Ik geloof nooit dat die mensen plots het kledinglicht gezien hebben... Jani wil mensen stilistisch gezien beter kleden, maar houdt in mijn ogen geen rekening met persoonlijkheid. Hij speelt altijd op safe. Hij weet perfect hoe iemand mooi aan te kleden naar figuur en huidsteint. Zeker weten. Dat doet hij als de beste. Hij zorgt ervoor dat mensen stralen. Maar passen de kleren de ziel? Daar stel ik me soms vragen bij. Zijn die mensen dan nog zichzelf?
Iemand kleden naar figuur en leeftijd is niet moeilijk. Maar iemand kleden naar figuur leeftijd en persoon, dat is een hele opgave...


Zoals ik daarnet al aangaf is mijn kledingstijl in de loop der jaren veel geëvolueerd... Het is pas de laatste jaren dat ik mezelf gevonden heb in mijn kledij...
Ik omschrijf mijn stijl dan ook meestal als:
- frivool
- romantisch
- lief
- een tikkeltje stoer
- een beetje mysterieus
- en een beetje chaotisch


Frivool, romantisch en lief neem ik graag samen. Dat uit zich in fijne, satijnen stofjes met bv een beetje kant aan, Japanse bloemen als print, pofmouwtjes,...
Twee weken geleden ging ik shoppen met mijn schoonmoeder en haar zus. In januari had ik een heel mooi kantenbloesje uit de Vero Moda aangehad. Op zich twijfelde ik niet of ik het mooi en speciaal vond, maar ik wist niet goed hoe ik het zou combineren, wanneer ik zoiets zou dragen. Na mijn reis had ik er spijt van, maar het kalf was al verdronken: nergens meer te vinden. In een allerlaatste poging het te vinden, trokken we naar de AS Adventure. Daar hebben ze van tegenwoordig ook veel kleren. Dus ook Vero Moda. Uiteraard in de verste verte niet te vinden. MAAR: daar vond ik een geweldig mooi bloesje, eveneens van Vero Moda. Het was een zwart bloesje in een heel zachte stof met Japanse roze bloemen op. Het speciale is hier dat het een bloesje is met de snit van een stoer jacket. Je kan het dus perfect als chique bloes dragen, maar evengoed als een los jacket.
Tante Katrien opperde meteen dat dit écht iets voor mij was. En zo voelde het ook: als op mijn lijf geschreven, geen enkele twijfel mogelijk. Het bijzondere is dat ik er helemaal niet naar op zoek was, er nog één exemplaar in het rek hing en ik het bij toeval tegenkwam. In de Vero Moda winkel hing dit zelfs niet.
En telkens ik het aan heb denk ik: 'dit ben ik, dit is de verpersoonlijking van mijn ziel. Zo wil ik dat mensen mij zien. Lief, maar toch speciaal...'


De frivole, romantisch, lieve kledij probeer ik heel vaak te combineren met iets stoers. Zo kreeg ik dit weekend een ongelooflijk leuk jeansjasje van mijn liefje cadeau. Als kind had ik er ooit een gehad. Ik vond het een geweldig stuk in mijn kleerkast. Toen ik eruit groeide vond ik dat heel jammer. Jaren later wordt het opnieuw een trend. Ik houd niet zo van trends, dus ik heb er lang mee gewacht om mij er een aan te schaffen. Maar telkens ik de Levi's winkel passeer blijf ik toch even staan. Mijn vriend kocht een nieuwe jeans en ik wou toch graag nog eens een jasje passen zodat hij zijn mening kon geven. Ik twijfel altijd of het niet 'te stoer' voor me is. Hij vond van niet, dus nam ik het mee... Ook dit zit als gegoten en ademt mijn ziel uit. Ik heb het ondertussen wat meer 'Elena' gemaakt door er wat grappige buttons op te steken. Dat maakt de look helemaal af.


Het mysterieuze zit hem, in mijn beleving, in zwarte kledij. Ik vind dat iedereen op zijn minst een aantal zwarte kledingstukken in zijn kast moet hebben. Zwart is een geweldige basic die je ten alle tijde kan aantrekken en die je ook heel gemakkelijk kan combineren met eender welk kledingstuk. Ik heb niet veel opvallende kledij in mijn kast hangen, maar als ik er iets van aantrek (bv een drukke print), dan zal ik dit altijd met zwart combineren. Dat zorgt ervoor dat de print tot zijn recht komt, maar dat het ook niet te schreeuwerig overkomt.


Het chaotische zit hem voornamelijk in de verschillende stijlen denk ik. Ik heb geen bepaalde winkelketen waar ik alles haal of één bepaalde stijl. De ene dag kom ik als een stijlvolle dame voor de dag. De andere dag als een stoere chick. Het hangt ervan af hoe ik me voel...

Maar één ding is zeker: ik kleed me zoals ik ben, zoals mijn ziel er vanbinnen uitziet. Ik wil goed voor de dag komen en verzorgd. Ik wil elke dag opnieuw stralen en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik graag ga shoppen. Omdat ik op en top ik wil zijn in al mijn eenvoud en liefde voor het leven... Ik groei in mijn eigen leven en daar hoort een eigen kledingstijl bij, niet de stijl die de modewereld mij voorschrijft. Zolang ik de keuze heb wil ik niet leven zoals in '1984' (van George Orwell) waar iedereen in het gelid van Big Brother eenheidsworst wordt. Mijn ziel is uniek, ik ben uniek en daar staat mijn kleding ook voor... Niet excentriek, opvallend. Eerder ingetogen, maar toch een tikkeltje anders dan de massa...