Aangezien het mij te ver zou leiden, pik ik de draad, in een nieuwe hersenspinsel...
Enkele dagen geleden maakt ik me de bedenking dat mijn kledij de materiële uiting is van mijn ziel. Door middel van bepaalde kledingstukken, toon ik mijn omgeving wie ik werkelijk ben.
Als kind al, liet ik me eigenlijk niet zo gemakkelijk kleden. Mijn mama besefte heel snel dat ze me beter mee nam naar de winkel, zodat ik mijn zegje kon doen over de kleren die ze me wou kopen. Als ik het écht niet mooi vond, zou ik het beslist niet aantrekken. En dat zou zonde zijn van het geld, dus nam ze me telkens mee zodat ik mijn fiat kon geven.
Voor een of andere gelegenheid had ze me ooit een mooi, duur kleedje gekocht. Tegelijkertijd had ze er ook eentje zelf gemaakt. Blijkbaar, zo kwam ik onlangs te weten, wilde ik dat dure kleedje helemaal niet aantrekken en hield ik meer van het zelfgemaakte. Dat toonde natuurlijk mijn liefde voor mama's werk, maar het was zonde voor het andere kleedje.
Ik wilde steeds mijn eigen 'goesting' doen, maar ik was op dat moment niet echt met 'mode' bezig. Hoe kon het ook, ik was een kind.
Eigenlijk heeft het lang geduurd eer ik me echt in mijn uiterlijk begon te interesseren.
Ik heb me lange tijd slecht in mijn vel gevoeld. Ik voelde me helemaal niet mooi en kreeg ook geen aandacht van jongens. Wellicht heeft het ene een grote invloed gehad op het andere. Me niet goed in mijn vel voelen en weinig zelfvertrouwen hebben, zorgt er automatisch voor dat je niet aantrekkelijk bent voor anderen.
Alhoewel ik veel toffe vrienden en vriendinnen had die me enorm waardeerden. Ik was dus zeker geen eenzaam besje.
Als tiener droeg ik veel zwarte kledij. Dat was gemakkelijk, ik vond dat mooi. Misschien paste het op dat moment ook bij hoe ik in het leven stond, hoe ik me voelde.
Bovendien zat ik op een uniformschool wat er automatisch voor zorgt dat je kleerkast minder groot hoeft te zijn.
Ik denk dat het allemaal wat begon te keren toen ik naar de universiteit ging. Mensen die Geschiedenis studeren zijn altijd wat hipper, alternatiever, artistieker,... Zo begon ik me toen ook te kleden. Nooit echt opvallend, maar toch al een beetje in de richting van een eigen stijl.
Dat veranderde helemaal toen ik van school veranderde en besloot om maatschappelijk werker te worden. Daar zat het échte alternatieve volk. Van tegenwoordig gebruiken we het woord 'hipsters', maar vroeger waren dat de alternativo's'.
Toen ik op de sociale hogeschool zat, leerde ik 'Boombal' kennen, dat is een groots 'folkbal' dat één maal per maand doorging in de Centrale in Gent. Ik leerde er veel mensen kennen. Vrouwen droegen er doorgaans lange rokken, veel bloemenprints,... Beetje zoals de hippies in de jaren '60 - '70. Buitenstaanders spraken dan weer over 'geitenwollensokken'.
Van 2002 tot 2007 was ik echt door dit muziekgenre en de folkbals gebeten. Na ene relatiebreuk, liet ik de hele folk achter mij.
Ik volgde al sinds 1998 zangles, Jazz en lichte muziek. In 2007 richtte mijn zanglerares een groepje op 'My groovy sisters' en vroeg me om mee te doen. Samen met nog 14 andere vrouwen zongen we Jazz, lichte muziek, cabaret,... Als persoon evolueerde ik in die tijd heel erg. Ik bloeide meer en meer open als persoon en voelde me als een vis in het water in dat Jazzy-milieu.
Mijn kledingstijl veranderde naar een ware retrostijl: kokerrokken en bolletjesbloesjes, meer hakken dragend, mijn haar in golven,... Ik heb nog wel enkele retrojurken in mijn kleerkast hangen.
Het is pas vanaf mij 30ste levensjaar dat ik meer en meer een échte eigen stijl begon te ontwikkelen. Weg van het Folky- en Jazzytype...
Ik werd meer en meer Elena, meer en meer mijn ziel, meer en meer mij...
Maar wie is dat dan? Elena?
Ik ken zo van die mensen die zich steeds naar de laatste mode kleden. Zijn pastelkleuren dit jaar helemaal in, wel dan kopen we alles in pastelkleuren. Zijn schoenen met een dikke witte zool de zomertopper, dan zal ik die aan mijn voeten hebben. Maar zijn de kleuren volgend jaar dan warm zoals olijfgroen, paars, turkoois,... Dan vind je dat terug in mijn kleerkast.
Sommige mensen houden totaal geen rekening met wat hen uiterlijk afgaat. Zolang het maar in de mode is, ben ik hip. Maar dat is natuurlijk niet überhaupt zo. Neen... Naast 'wat in de mode is' moet je ook rekening houden met je lijf en misschien ook wel een heel klein beetje met je leeftijd. Je kan onmogelijk met elke nieuwe hype even geweldig staan !! Daar geloof ik niet in.
Ik ben heel grote fan van 'Zo man, zo vrouw', Een hilarisch stylingprogramma van Jani Kazaltzis. Jani maakt mensen op soms zo'n grappige manier belachelijk. Jani vindt steeds mensen die op geen enkele manier om hun uiterlijk geven. Het grappige is dat ze, aan het einde van het programma plots het licht hebben gezien en goed doorhebben hoe ze zich moeten kleden.
Ik moet toegeven: als Jani hen onder handen genomen heeft, zien ze er allemaal prachtig uit, ongeacht hun leeftijd of figuur.
Hetzelfde geldt voor de moeder en dochters die meedoen aan het Nederlandse lifestyleprogramma: 'Hotter than my daughter'. Dochters, die zich generen over de kledingstijl van hun moeder, geven zich op. De moeders willen zich vaak kleden als een tiener en trekken dan veel te korte, lederen rokjes aan met netkousen, stiletto's, veel te korte en te strakke T-shirts,... Ze kleden zich niet eens als tieners. Hun stijl is heel vaak vulgair. Maar ook zij zien aan het einde van het programma het licht.
Eigenlijk geloof ik daar helemaal niet in !!
Ik geloof nooit dat die mensen plots het kledinglicht gezien hebben... Jani wil mensen stilistisch gezien beter kleden, maar houdt in mijn ogen geen rekening met persoonlijkheid. Hij speelt altijd op safe. Hij weet perfect hoe iemand mooi aan te kleden naar figuur en huidsteint. Zeker weten. Dat doet hij als de beste. Hij zorgt ervoor dat mensen stralen. Maar passen de kleren de ziel? Daar stel ik me soms vragen bij. Zijn die mensen dan nog zichzelf?
Iemand kleden naar figuur en leeftijd is niet moeilijk. Maar iemand kleden naar figuur leeftijd en persoon, dat is een hele opgave...
Zoals ik daarnet al aangaf is mijn kledingstijl in de loop der jaren veel geëvolueerd... Het is pas de laatste jaren dat ik mezelf gevonden heb in mijn kledij...
Ik omschrijf mijn stijl dan ook meestal als:
- frivool
- romantisch
- lief
- een tikkeltje stoer
- een beetje mysterieus
- en een beetje chaotisch
Frivool, romantisch en lief neem ik graag samen. Dat uit zich in fijne, satijnen stofjes met bv een beetje kant aan, Japanse bloemen als print, pofmouwtjes,...
Twee weken geleden ging ik shoppen met mijn schoonmoeder en haar zus. In januari had ik een heel mooi kantenbloesje uit de Vero Moda aangehad. Op zich twijfelde ik niet of ik het mooi en speciaal vond, maar ik wist niet goed hoe ik het zou combineren, wanneer ik zoiets zou dragen. Na mijn reis had ik er spijt van, maar het kalf was al verdronken: nergens meer te vinden. In een allerlaatste poging het te vinden, trokken we naar de AS Adventure. Daar hebben ze van tegenwoordig ook veel kleren. Dus ook Vero Moda. Uiteraard in de verste verte niet te vinden. MAAR: daar vond ik een geweldig mooi bloesje, eveneens van Vero Moda. Het was een zwart bloesje in een heel zachte stof met Japanse roze bloemen op. Het speciale is hier dat het een bloesje is met de snit van een stoer jacket. Je kan het dus perfect als chique bloes dragen, maar evengoed als een los jacket.
Tante Katrien opperde meteen dat dit écht iets voor mij was. En zo voelde het ook: als op mijn lijf geschreven, geen enkele twijfel mogelijk. Het bijzondere is dat ik er helemaal niet naar op zoek was, er nog één exemplaar in het rek hing en ik het bij toeval tegenkwam. In de Vero Moda winkel hing dit zelfs niet.
En telkens ik het aan heb denk ik: 'dit ben ik, dit is de verpersoonlijking van mijn ziel. Zo wil ik dat mensen mij zien. Lief, maar toch speciaal...'
De frivole, romantisch, lieve kledij probeer ik heel vaak te combineren met iets stoers. Zo kreeg ik dit weekend een ongelooflijk leuk jeansjasje van mijn liefje cadeau. Als kind had ik er ooit een gehad. Ik vond het een geweldig stuk in mijn kleerkast. Toen ik eruit groeide vond ik dat heel jammer. Jaren later wordt het opnieuw een trend. Ik houd niet zo van trends, dus ik heb er lang mee gewacht om mij er een aan te schaffen. Maar telkens ik de Levi's winkel passeer blijf ik toch even staan. Mijn vriend kocht een nieuwe jeans en ik wou toch graag nog eens een jasje passen zodat hij zijn mening kon geven. Ik twijfel altijd of het niet 'te stoer' voor me is. Hij vond van niet, dus nam ik het mee... Ook dit zit als gegoten en ademt mijn ziel uit. Ik heb het ondertussen wat meer 'Elena' gemaakt door er wat grappige buttons op te steken. Dat maakt de look helemaal af.
Het mysterieuze zit hem, in mijn beleving, in zwarte kledij. Ik vind dat iedereen op zijn minst een aantal zwarte kledingstukken in zijn kast moet hebben. Zwart is een geweldige basic die je ten alle tijde kan aantrekken en die je ook heel gemakkelijk kan combineren met eender welk kledingstuk. Ik heb niet veel opvallende kledij in mijn kast hangen, maar als ik er iets van aantrek (bv een drukke print), dan zal ik dit altijd met zwart combineren. Dat zorgt ervoor dat de print tot zijn recht komt, maar dat het ook niet te schreeuwerig overkomt.
Het chaotische zit hem voornamelijk in de verschillende stijlen denk ik. Ik heb geen bepaalde winkelketen waar ik alles haal of één bepaalde stijl. De ene dag kom ik als een stijlvolle dame voor de dag. De andere dag als een stoere chick. Het hangt ervan af hoe ik me voel...
Maar één ding is zeker: ik kleed me zoals ik ben, zoals mijn ziel er vanbinnen uitziet. Ik wil goed voor de dag komen en verzorgd. Ik wil elke dag opnieuw stralen en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik graag ga shoppen. Omdat ik op en top ik wil zijn in al mijn eenvoud en liefde voor het leven... Ik groei in mijn eigen leven en daar hoort een eigen kledingstijl bij, niet de stijl die de modewereld mij voorschrijft. Zolang ik de keuze heb wil ik niet leven zoals in '1984' (van George Orwell) waar iedereen in het gelid van Big Brother eenheidsworst wordt. Mijn ziel is uniek, ik ben uniek en daar staat mijn kleding ook voor... Niet excentriek, opvallend. Eerder ingetogen, maar toch een tikkeltje anders dan de massa...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten