Mensen die een bucketlist opstellen, gaan meestal voor de spectaculaire dingen zoals bv. parachutspringen, fietsen door Midden Amarika, bungyjumpen,...
Ik had eigenlijk nooit eerder nagedacht over een bucketlist.
Ja, ik heb altijd wel lijstjes in mijn hoofd die ik ooit gedaan wil hebben, voor ik sterf. Alleen, ik heb er nooit eerder een termijn opgeplakt.
Tot ik eergisteren een artikel in de Flow last over 'Tijd terkort'.
We hebben méér tijd dan vroeger en toch slagen we er niet in iets te doen met die tijd. We hangen doorgaans méér voor TV en spenderen tijd op internet.
Mijn lief en ik praten altijd over etentjes organiseren, vrienden uitnodigen voor spelletjesavonden,... Alleen, het komt er nooit van!
Waarom eigenlijk niet? Omdat we veel te veel bezig zijn met een beetje dit en een beetje dat, maar nooit iets concreets.
Dus dacht ik: ik start ook een bucketlist. Niet om mijn reisdromen in op te nemen, maar om zaken zoals: 'in 2018 wil ik maandelijks een etentje organiseren' in te zetten.
Et voila, ik vatte de koe bij de horens en zond een berichtje naar een koppel vrienden die we al héél lang niet meer zagen.
Het was meteen raak. Het eerste voorstel dat ik lanceerde kreeg een JA met enthousiasme.
Voor mij draait een bucketlist niet om spectaculaire dingen doen, maar om dingen doen die je blij maken, maar er niet van komen wanneer je ze niet zorgvuldig plant.
Daarnaast wil ik proberen om opnieuw wat meer gezelligheid in mijn leven op te nemen: minder TV, minder internet, terug méér boeken lezen, méér schrijven, opnieuw gaan breien, mijn creativiteit van onder het stof halen,... Kortom: meer Hygge, zoals de Denen het omschrijven.
Het zijn niet van die grootse goede voornemens voor het nieuwe jaar. Het is eerder een vorm van zelfzorg om, na een druk babyjaar, opnieuw wat meer rust in mijn leven in te bouwen.
Dingen doen die je energie geven, in plaats van enkel energie opslorpen.
Als ik dat kan verwezenlijken in 2018, zal ik mij een rijker mens voelen, dan wanneer ik maanden op reis ga, uit een vliegtuig spring, ga mediteren in Tibet,...
Op die manier hoop ik ook inspiratie te vinden om mijn leven een duwtje in een andere richting te geven... Ik hoop op die manier een talent in mezelf te ontdekken, dat ik kan ontplooien.
2018, laat maar komen...
woensdag 27 december 2017
dinsdag 19 december 2017
Vertraagd verlof...
2 weken verlof vlogen voorbij...
Zoveel plannen in mijn hoofd. Ik zou mijn carrière eens grondig overdenken, alle mogelijkheden uitzoeken. Ik zou mijn huis oprommelen. Ik zou me-time inlassen, lezen, ontspannen, op stap gaan...
Zoveel plannen in mijn hoofd. Ik zou mijn carrière eens grondig overdenken, alle mogelijkheden uitzoeken. Ik zou mijn huis oprommelen. Ik zou me-time inlassen, lezen, ontspannen, op stap gaan...
Wanneer ik vandaag (een onverwachte vrije dag omwille van de staking - treinen rijden niet, de crèche is gesloten) de balans opmaak kan het twee kanten uit.
Ofwel ben ik niet tevreden over de invulling van mijn verlof. Ik heb namelijk maar weinig gedaan wat ik me voorgenomen heb. Ofwel ben ik erg tevreden en dan wel om de volgende reden: Mijn plannen zijn misschien anders uitgedraaid, maar ik heb wel 2 weken TRAAG geleefd.
Opstaan op het ritme van Romy. Geen wekker moeten zetten. Toch een uurtje langer kunnen slapen, omdat dochterlief dat ook deed. Haar op het gemak eten geven, haar nog wat laten spelen alvorens ze naar de crèche te brengen. (Jaja, ik ben zo'n mama die zich niet schuldig voelt wanneer ze thuis is en ze haar dochter toch naar de crèche brengt. Het kind beseft dat nog niet en ik ben van mening: 'happy mommy = happy baby').
De ochtendspits eerst laten passeren en dan op het gemak aanzetten. Tegen 9u terug thuis, kopje koffie drinken, zelfs de TV even wegzappen en dan langzamerhand bedenken wat de dag brengt.
Opgerommeld en gekuist heb ik wel wat. Met het nakende verjaardagsfeestje van Romy moest de garage helemaal opgerommeld worden en toverden we de achterste ruimt om in een feestzaaltje. Aangezien er zoveel rommel stond, was er wel wat werk aan.
Het ontplofte huis ziet er ondertussen ook weer beter uit.
Voor je het weet tikken de uren weg en plots is het tijd om Romy van de crèche te halen...
Zo gingen de dagen voorbij.
Veel échte me-time (daarmee bedoel ik: eens op stap gaan, koffie gaan drinken, eens gaan shoppen, naar Nadine gaan voor een heerlijke massage,...) is er niet geweest. Dat stelde me in eerste plaats wat teleur.
Maar, het feit dat ik enkele dagen in mijn verlof helemaal alleen was en alles op mijn ritme kon doen, is misschien al voldoende me-time. Zonder dat ik mezelf effectief niet verwend heb in de typische materiële zaken.
Ik heb mezelf verwend met rust. Rust in mijn lijfje, rust in mijn hoofd. En waarmee kan iemand zich mee verwennen en te goed doen, dan met rust?
En zo besluit ik dat het absoluut geen verloren vakantie was, maar een vakantie om vast te houden, zonder rush, zonder me schuldig te voelen dat ik niet van hot naar her gerend ben, mijn huis niet doen blinken heb, geen 4-sterrenmenu op tafel gezet heb,...
Laten we niet vergeten dat het leven met een baby, excuseer, ondertussen peuter, in huis, een heel bewogen leven met zich meebrengt. Eentje met minder slaap, altijd maar actief aanwezig zijn, wanneer ze wakker is, altijd maar aandacht geven,...
En dan is rust écht het mooiste geschenk dat je jezelf cadeau kan doen.
In aanloop naar de drukke feestdagen was dit voor mij het meest geschikte moment om mezelf even uit de stekker te trekken en tot rust te komen.
Sommige mensen reizen naar de andere kant van de wereld om die rust te vinden en zichzelf tegen te komen. In de mooie natuur lukt dat wellicht veel gemakkelijker. Maar wanneer je dat thuis kan vinden, dan ben je volgens mij een heel rijk mens.
Dat vasthouden is de grootste uitdaging die ik mezelf kan geven, momenteel...
Dat ik niet op zoek ben gegaan naar mijn droomjob doet er op dit moment niet meer toe. Ik zie wel wat mijn pad kruist. Ik geloof erin dat het 'juiste' zich op het 'juiste' moment zal aandienen. Zolang ik er maar voor open sta. En hoe kan je er beter voor open staan dan wanneer je in rust bent?
Laat de feestdagen maar komen. Ik ben gewapend met een pakketje rust...
vrijdag 24 november 2017
Brief aan mijn dochter 3...
Lieve Romy,
Over exact 18 dagen word jij 1 jaar... 1 jaar pakketje liefde...
Ik had er altijd van gedroomd, maar ik had nooit durven dromen dat ik ooit écht mama zou worden. En zie nu... Het klinkt cliché, maar het is écht écht waar: samen met je papa, ben jij het beste wat me ooit is overkomen !!
Eigenlijk verdien jij een medaille omdat je het nog niet bent afgebold na 1 jaar met 2 gekkerds zoals wij.
Wij hebben voor jou gekozen en jij hebt overduidelijk ook voor ons gekozen.
Dat mag ik elke dag opnieuw ervaren wanneer je blij wordt wanneer je ons ziet. Ik kan niet zeggen dat je blijer wordt wanneer je mij ziet, dan wanneer je je papa ziet. Ik vind dat ook helemaal niet erg. Mama en papa mogen even graag gezien worden...
Het gevoel is wederzijds. Wij worden ook heel blij wanneer we jouw lief snoetje zien...
Elke dag opnieuw zeg ik je dat ik jou graag zie. Wat ons is overkomen, is geen evidentie en tot nu toe slaag ik erin dat gevoel elke dag opnieuw te beleven en die gedachte te bewaren...
Wanneer jij ontwaakt is dat nooit al huilend. Je maakt ons wakker (als we dan al niet voor jou wakker zijn, meestal wel eigenlijk) met je lief, zacht gefrazel. Er zit intonatie in. Je vertelt verhalen alsof je leven ervan afhangt. En je weet precies te omschrijven wat je wil zeggen. Alleen: we verstaan er nog geen jota van. Maar stiekem doe ik alsof dat wel zo is en dan ga je maar door en door en door. Je vindt het heerlijk als we naar je luisteren.
Zelfs vanuit de fietskar hebben we heerlijke conversaties. Jij vertelt en ik zeg: ' is het waar? Is dat écht waar?' En zo ben ik ervan overtuigd dat je mij jouw ervaring in de crèche vertelt of jouw dromen...
Sinds mijn vorige brief is er heel wat veranderd in jouw kunnen. Je zit, je sluipt, je kruipt en sinds kort probeer je je overal aan op te trekken. Enkele dagen geleden zette ik je op jouw beentjes en hop, daar stond je. Wel nog heel erg ondersteund door mij, maar daar dien ik voor. Jou ondersteunen en helpen om die eerste pasjes te zetten...
Het duurt nu vast niet lang meer alvorens je achter me aan holt...
Iedereen waarschuwt me, want ja, dan heb je helemaal geen rust meer.
Maar ik? Ik ben vooral nieuwsgierig naar het plezier dat je daar zal uithalen. Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat je naar me toe komt gehold en in mijn armen vliegt... Dat doe je nu ook al kruipend, maar al lopend zal dit toch nog net iets anders zijn...
Je wordt groot, kleine meid...
Gisteren nog bekeek ik enkele filmpjes die ik maakte van toen je nog maar enkele weken oud was. In je park, toen al op ontdekkingstocht uit. Al was het maar dat je geïntrigeerd lag te kijken naar het muziekmobieltje boven je hoofd. En dan een filmpje hoe je leerde rollen. Ook de foto's van een pasgeboren Romytje bekijk ik met plezier opnieuw en opnieuw.
Soms heb ik heimwee naar die fase. Ik ben veel te nieuwsgierig naar hoe jij zal opgroeien. Maar ik kan je wel vertellen dat ik tot nog toe elke dag genoten heb van jou. Wie je als kleine baby was en hoe je nu tot een vrolijke peuter aan het uitgroeien bent.
Zelf worstel ik momenteel met de invulling van mijn eigen leven, los van jou of jouw papa. Ik zoek nieuwe uitdagingen en lijk het maar niet te vinden. Daarom neem ik binnenkort wat vakantie op. Tijd voor mezelf. Terwijl jij je dagelijkse routine mag behouden en je mag amuseren in de crèche.
Ik voel mij daar niet schuldig over. Ik voel mij daardoor géén slechte mama. Integendeel: 'Happy mommy = happy baby'.
Ik ga op zoek naar waar ik nog met mijn leven naartoe wil. Nieuwe uitdagingen zoeken.
Maar één ding beloof ik je, kleintje: jij komt op de eerste plaats. Ik heb voor jou gekozen en mijn keuzes zullen jou altijd op de eerste plaats zetten !!
Nog 18 keer slapen, lieverd en dan mag jij 1 kaarsje uitblazen.
Dikke zoen,
mama... x
donderdag 17 augustus 2017
Brief aan mijn dochter 2...
Lieve Romy,
Acht maandjes ben je ondertussen.
Er gaat geen dag voorbij dat je me niet aan het lachen brengt.
De voorbije 8 maanden zijn voorbij gevlogen. Van een klein ieniemienietje naar een flinke en actieve meid.
Elke dag opnieuw geniet ik van je stralende glimlach, die fonkeling in je ogen, jouw sprankelend bestaan.
Papa en ik noemen je vaak onze kleine boedha.
Je bent moeilijk van je stuk te brengen.
Je hebt vertrouwen in het leven... En dat siert je nu al.
Als ik de voorbije maanden geen 100 keer gehoord heb dat jij zo'n mooi meisje bent, een échte cutie, dan heb ik het wellicht geen enkele keer gehoord...
Het doet me telkens zweven van trots...
Dat uitgerekend WIJ zo'n zalig kind op de wereld mochten zetten; dat hadden we niet durven dromen.
Daar ben ik zo ontzettend DANKBAAR voor.
En die dankbaarheid probeer ik je elke dag mee te geven. Vele kusjes en knuffels worden uitgedeeld van 's morgens vroeg tot je 's avonds gaat slapen.
Stiekem blijf ik naar je kijken wanneer je vredig met Mr. Foxy in je armen ligt te soezen.
Vele ouders zijn blij als hun kinderen ein-de-lijk in hun bed liggen, maar vaak vind ik het jammer dat je al-weer gaat slapen.
Onlangs nam ik een moeilijke beslissing.
Binnen enkele weken ruil ik mijn vaste werkplek, waar ik zo goed kan opschieten met mijn collega's en waar ik me zo ontzettend thuis voel, in voor een nieuw avontuur. Ik kom dichter tegen huis werken om meer bij jou te kunnen zijn.
2 uur reistijd winnen; dat zijn 2 extra uurtjes tijd om met jou door te brengen. Afwisselend met een beetje extra me-time (wat ook niet onbelangrijk is natuurlijk) en wat meer qualitytime met je papa.
Een nieuw avontuur waarvan ik hoop dat het me zal bevallen. Of ik net zo'n leuke collega's krijg, valt nog af te wachten, maar één ding staat vast: ik doe het om de juiste reden. En die juiste reden ben JIJ.
Je zou denken dat ik zo'n mama ben die enkel voor haar kroost leeft en zichzelf opsluit. Niets is minder waar. Soms heb ik nood om eens zonder jou op stap te gaan. En ja, ik heb daar enorm veel deugd van.
Maar weten dat papa en jij er dan zijn wanneer ik thuis kom, geeft me zo'n zalig gevoel.
Papa vertrok gisteren voor een 6-daagse trip naar het Beautiful days festival, een jaarlijkse traditie. Andere jaren zou ik mijn week volgepropt hebben met leuke activiteiten en zou ik daar ontzettend hard van genoten hebben.
Dit jaar heb ik jou. Jij en ik. Af en toe op stap en af en toe gewoon lekker thuis. Heerlijk vind ik dat.
Er komt heus wel een dag dat je eens niet flink zal zijn en in de hoek zal belanden. Er komt heus wel een dag dat je met de deuren zal slaan (liefst niet de living of keukendeur, want die zijn uit glas in lood) en je me zal haten. Er komt heus ook wel een dag waarbij je het bloed werkelijk van onder mijn nagels zal halen.
MAAR: er komt geen enkele dag dat ik jou niet graag zal zien en dat ik je niet wil knuffelen.
Lieve schat, ik hoop dat jij en ik een zelfde soort band zullen ontwikkelen zoals ik met mijn papa had. Wij waren de beste vrienden. 2 handen op 1 buik.
Momenteel geniet ik ervan dat je altijd blij bent ons te zien. Je weet altijd wanneer ik in de buurt bent en je geeft me je mooiste glimlach wanneer ik je uit je bedje pluk.
Ik vind het heerlijk dat je je hoofdje in mijn schouder begraaft wanneer je moe bent. En ik troost je graag wanneer je verdrietig bent.
Liefste Romy, laten we samen het mooiste pad bewandelen dat er bestaat... Het pad der liefde...
Dikke zoen,
Mama... x
Acht maandjes ben je ondertussen.
Er gaat geen dag voorbij dat je me niet aan het lachen brengt.
De voorbije 8 maanden zijn voorbij gevlogen. Van een klein ieniemienietje naar een flinke en actieve meid.
Elke dag opnieuw geniet ik van je stralende glimlach, die fonkeling in je ogen, jouw sprankelend bestaan.
Papa en ik noemen je vaak onze kleine boedha.
Je bent moeilijk van je stuk te brengen.
Je hebt vertrouwen in het leven... En dat siert je nu al.
Als ik de voorbije maanden geen 100 keer gehoord heb dat jij zo'n mooi meisje bent, een échte cutie, dan heb ik het wellicht geen enkele keer gehoord...
Het doet me telkens zweven van trots...
Dat uitgerekend WIJ zo'n zalig kind op de wereld mochten zetten; dat hadden we niet durven dromen.
Daar ben ik zo ontzettend DANKBAAR voor.
En die dankbaarheid probeer ik je elke dag mee te geven. Vele kusjes en knuffels worden uitgedeeld van 's morgens vroeg tot je 's avonds gaat slapen.
Stiekem blijf ik naar je kijken wanneer je vredig met Mr. Foxy in je armen ligt te soezen.
Vele ouders zijn blij als hun kinderen ein-de-lijk in hun bed liggen, maar vaak vind ik het jammer dat je al-weer gaat slapen.
Onlangs nam ik een moeilijke beslissing.
Binnen enkele weken ruil ik mijn vaste werkplek, waar ik zo goed kan opschieten met mijn collega's en waar ik me zo ontzettend thuis voel, in voor een nieuw avontuur. Ik kom dichter tegen huis werken om meer bij jou te kunnen zijn.
2 uur reistijd winnen; dat zijn 2 extra uurtjes tijd om met jou door te brengen. Afwisselend met een beetje extra me-time (wat ook niet onbelangrijk is natuurlijk) en wat meer qualitytime met je papa.
Een nieuw avontuur waarvan ik hoop dat het me zal bevallen. Of ik net zo'n leuke collega's krijg, valt nog af te wachten, maar één ding staat vast: ik doe het om de juiste reden. En die juiste reden ben JIJ.
Je zou denken dat ik zo'n mama ben die enkel voor haar kroost leeft en zichzelf opsluit. Niets is minder waar. Soms heb ik nood om eens zonder jou op stap te gaan. En ja, ik heb daar enorm veel deugd van.
Maar weten dat papa en jij er dan zijn wanneer ik thuis kom, geeft me zo'n zalig gevoel.
Papa vertrok gisteren voor een 6-daagse trip naar het Beautiful days festival, een jaarlijkse traditie. Andere jaren zou ik mijn week volgepropt hebben met leuke activiteiten en zou ik daar ontzettend hard van genoten hebben.
Dit jaar heb ik jou. Jij en ik. Af en toe op stap en af en toe gewoon lekker thuis. Heerlijk vind ik dat.
Er komt heus wel een dag dat je eens niet flink zal zijn en in de hoek zal belanden. Er komt heus wel een dag dat je met de deuren zal slaan (liefst niet de living of keukendeur, want die zijn uit glas in lood) en je me zal haten. Er komt heus ook wel een dag waarbij je het bloed werkelijk van onder mijn nagels zal halen.
MAAR: er komt geen enkele dag dat ik jou niet graag zal zien en dat ik je niet wil knuffelen.
Lieve schat, ik hoop dat jij en ik een zelfde soort band zullen ontwikkelen zoals ik met mijn papa had. Wij waren de beste vrienden. 2 handen op 1 buik.
Momenteel geniet ik ervan dat je altijd blij bent ons te zien. Je weet altijd wanneer ik in de buurt bent en je geeft me je mooiste glimlach wanneer ik je uit je bedje pluk.
Ik vind het heerlijk dat je je hoofdje in mijn schouder begraaft wanneer je moe bent. En ik troost je graag wanneer je verdrietig bent.
Liefste Romy, laten we samen het mooiste pad bewandelen dat er bestaat... Het pad der liefde...
Dikke zoen,
Mama... x
woensdag 19 april 2017
Designer Darlings...
Kinderen die Gucci, Kenzo, Dior, Burberry,... dragen, zijn 'bevoorrecht'...
Zo luidde de commentator van het programma Designer Darlings, vorige zondag op televisie. Vol belangstelling bekeek ik de hele aflevering. Het stemde me tot nadenken.
Vroeger zou ik steevast gezegd hebben dat dit toch niet nodig was, dat het snobs zijn, dat kinderen daar écht niet gelukkiger van worden,...
Hoe ouder ik word, hoe meer het me koud laat wat een ander doet of laat.
Het is trouwens niet aan mij om hierover te oordelen of de mensen te veroordelen...
Ouders die in één keer méér dan 3.000 EUR kunnen uitgeven aan kledij en accessoires voor hun pas geboren baby, zijn mensen die het zich kunnen veroorloven. Punt aan de lijn. Of het zijn mensen die zich in de schulden willen steken voor de schijn. Maar die komen niet aan bod in dit programma.
Wat is niet geloof, is dat hún kinderen bevoorrecht zijn... Elk kind
dat überhaupt een dak boven zijn hoofd heeft, eten krijgt en kledij kan dragen, is bevoorrecht... Want veel kinderen hebben dat zelfs niet, dat dak, die kledij, dat eten...
Je kind overladen met duizenden euro's aan kledij, heeft in mijn ogen niets met bevoorrechting te maken. Dat kind zal het niet noodzakelijk warmer hebben in de winter. Het zal er gewoon wat chiquer uitzien. Maar chique staat dan ook niet altijd gelijk aan mooi... Dat zijn smaken en over smaken en kleuren kunnen we nu eenmaal niet discussiëren.
Naast een dak, kledij en eten is er, volgens mij, nog iets wat kinderen veel rijker maakt dan 100 jurken van Dior: 'liefde en genegenheid'.
En daarin is mijn poppemie zéér bevoorrecht en verwend. Als het van ons afhangt zal ze nooit strontverwend worden met speelgoed en kledij,... Ze zal van alles genoeg krijgen, zeker en vast. We willen ons dochter in de eerste plaats rijk maken aan ervaringen opdoen via reizen, uitstapjes,...
Maar bovenal verwennen wij onze dochter vooral met knuffels en kusjes; met aandacht.
Ik wil zoveel als mogelijk tijd met haar doorbrengen, haar veel vastpakken en knuffelen. Ik laat haar elke dag voelen dat ik haar ongelooflijk graag zie, want zij is mijn meest kostbare bezit. Zij heeft van mij de rijkste vrouw ter wereld gemaakt.
Dankzij mijn lief was ik al een tijdje de tweede rijkste vrouw ter wereld, maar met Romy hebben we echt de jackpot gewonnen... Hét lotje uit de loterij...
Knuffels en kusjes kosten geen geld, maar ze zijn zo ontzettend waardevol.
En dát is méér waard van 100 sjakossen van Chanel van 1.000 't stuk.
En misschien geven de designer-ouders dit ook aan hún kinderen en zijn ze net zo bevoorrecht als mijn meisje die even mooi staat in haar Wibra broekje van 4 EUR of haar tweedehandskleedje uit de JBC.
Maar bevoorrechting omwille van mooie, dure kledij? Daar geloof ik niet in...
Zo luidde de commentator van het programma Designer Darlings, vorige zondag op televisie. Vol belangstelling bekeek ik de hele aflevering. Het stemde me tot nadenken.
Vroeger zou ik steevast gezegd hebben dat dit toch niet nodig was, dat het snobs zijn, dat kinderen daar écht niet gelukkiger van worden,...
Hoe ouder ik word, hoe meer het me koud laat wat een ander doet of laat.
Het is trouwens niet aan mij om hierover te oordelen of de mensen te veroordelen...
Ouders die in één keer méér dan 3.000 EUR kunnen uitgeven aan kledij en accessoires voor hun pas geboren baby, zijn mensen die het zich kunnen veroorloven. Punt aan de lijn. Of het zijn mensen die zich in de schulden willen steken voor de schijn. Maar die komen niet aan bod in dit programma.
Wat is niet geloof, is dat hún kinderen bevoorrecht zijn... Elk kind
dat überhaupt een dak boven zijn hoofd heeft, eten krijgt en kledij kan dragen, is bevoorrecht... Want veel kinderen hebben dat zelfs niet, dat dak, die kledij, dat eten...
Je kind overladen met duizenden euro's aan kledij, heeft in mijn ogen niets met bevoorrechting te maken. Dat kind zal het niet noodzakelijk warmer hebben in de winter. Het zal er gewoon wat chiquer uitzien. Maar chique staat dan ook niet altijd gelijk aan mooi... Dat zijn smaken en over smaken en kleuren kunnen we nu eenmaal niet discussiëren.
Naast een dak, kledij en eten is er, volgens mij, nog iets wat kinderen veel rijker maakt dan 100 jurken van Dior: 'liefde en genegenheid'.
En daarin is mijn poppemie zéér bevoorrecht en verwend. Als het van ons afhangt zal ze nooit strontverwend worden met speelgoed en kledij,... Ze zal van alles genoeg krijgen, zeker en vast. We willen ons dochter in de eerste plaats rijk maken aan ervaringen opdoen via reizen, uitstapjes,...
Maar bovenal verwennen wij onze dochter vooral met knuffels en kusjes; met aandacht.
Ik wil zoveel als mogelijk tijd met haar doorbrengen, haar veel vastpakken en knuffelen. Ik laat haar elke dag voelen dat ik haar ongelooflijk graag zie, want zij is mijn meest kostbare bezit. Zij heeft van mij de rijkste vrouw ter wereld gemaakt.
Dankzij mijn lief was ik al een tijdje de tweede rijkste vrouw ter wereld, maar met Romy hebben we echt de jackpot gewonnen... Hét lotje uit de loterij...
Knuffels en kusjes kosten geen geld, maar ze zijn zo ontzettend waardevol.
En dát is méér waard van 100 sjakossen van Chanel van 1.000 't stuk.
En misschien geven de designer-ouders dit ook aan hún kinderen en zijn ze net zo bevoorrecht als mijn meisje die even mooi staat in haar Wibra broekje van 4 EUR of haar tweedehandskleedje uit de JBC.
Maar bevoorrechting omwille van mooie, dure kledij? Daar geloof ik niet in...
donderdag 13 april 2017
Working mom
Bijna 2 weken ondertussen bevind ik mij in de wereld van de ‘working moms’.
Een geheime
genootschap van vrouwen die elkaar begrijpend aankijken wanneer ze hun kinderen
naar de crèche of school brengen.
Zo van: ‘wij
weten wel wat we deze ochtend al allemaal gedaan hebben om hier nu te staan. En
wij weten wel dat we vanavond niet voor 21u op ons gat zullen kunnen zitten…’
Ja, zo…
Maar
eerlijk: voorlopig loopt het allemaal op wieltjes ten huize WAU…
De mama
heeft ontdekt dat ze toch nog ergens een talentje zitten heeft om chaos om te
zetten in structuur.
De dochter
werkt flink mee.
En ook de
papa doet zijn best om zijn steentje bij te dragen in het ochtend en
avondritueel.
Stress heb
ik de voorbije 2 weken absoluut nog niet gehad. Misschien komt dat omdat ik de
voorbije maanden heb geleerd om minder naar perfectie te streven.
Doordat ik
van nature een grote chaoot ben, heb ik meer nood aan perfectie nastreven. Ik
wil altijd de perfecte gastvrouw zijn, alles moet altijd tip top in orde zijn,…
Sinds ik
mama geworden ben, besef ik dat dit absoluut niet meer aan de orde kan zijn en
besef ik ook dat dit niet het belangrijkste is.
Belangrijker
is tijd met je geliefden doorbrengen en het gezellig hebben samen. En als je
altijd maar in de weer bent om alles zo perfect mogelijk te doen, verlies je
veel tijd. En dat ben ik geleerd…
Daardoor heb
ik geleerd om meer ‘foert’ te zeggen.
En die
‘foert’ zorgt er meteen ook voor dat ik momenteel in min uren sta op het werk.
Waar ik
vroeger altijd massa’s overuren had, heb ik nu een tekort.
Maar ook
daar leer ik ‘foert’ in zeggen.
Ik blijf
mijn werk heel secure doen en zal er altijd voor zorgen dat alles in orde is.
Maar ik lig er niet wakker van dat ik op bepaalde momenten in min zal gaan. Als
dat betekent dat ik mijn dochter eerder kan ophalen in de crèche.
Ik haal die
uren in op dagen dat mijn lief telewerkt of mijn schoonmoeder komt babysitten.
Dan kan ik vertrekken wanneer ik wil en thuiskomen wanneer ik wil.
Overuren zal
ik niet meer opbouwen, maar dat vind ik niet belangrijk. Dat zal ook meer
levenskwaliteit bieden, want het leven draait niet om werken alleen. Zolang je
je werkt maar goed blijft doen tijdens de werkuren, zie ik geen probleem.
Mijn gezin
gaat voor…
Ik hoorde
vroeger heel vaak van vriendinnen-mama’s dat ze ’s avonds pas laat me-time
hebben. Ewel, dat is dus gewoon helemaal waar.
En toch
geniet ik van alles wat ik doe.
Ik kom thuis
en geniet van een momentje met mijn kleintje. Ze drinkt haar flesje en speelt
nog wat op haar matje. Tussen het koken door, wanneer Wim nog niet thuis zou
zijn, speel ik vaak wat mee omdat ze tegen 19u30 meestal gaat slapen.
Wanneer ze
in haar bedje ligt begint het opruimen en zet ik alles klaar voor de
ochtendrush.
Dikwijls is
het 21u tegen dat ik klaar ben. Maar eigenlijk stoort het mij niet. Veel tijd
voor hobby’s heb ik niet meer momenteel, maar ik hoop binnenkort iets van sport
te kunnen inbouwen, want ik moet zo nodig nog eens wat zwangerschapskilo’s
verliezen…
Maar hé
alles wat ik nu neerpen gaat over 3 dagen in de week.
Op donderdag
komt mijn schoonmoeder babysitten en dan eten we ’s avonds. Wanneer we dan
thuiskomen hoeven we enkel onze voetjes onder tafel te schuiven. Heerlijk en
gewaardeerd !!
Op vrijdag,
zaterdag en zondag wordt er trager geleefd bij ten huize WAU. Op het ritme van
onze Wau-baby.
Er wordt
meer in het moment geleefd…
We genieten
meer van gewoon thuis te zijn, op het gemak te ontbijten, met Romy op de
speelmat te liggen, haar eten te geven, haar dutjes af te wachten.
Vroeger kwam
ik nooit te laat. Ik heb een hekel aan te laat komen. Ik werd al zenuwachtig
als ik dreigde niet op tijd t zijn.
En nu? Nu
laat ik het los, heb ik een excuus en leef ik daardoor meer relaxed. Minder
stress… Een kind laat zich niet dwingen en ik wil mijn kind ook nog niet in de
malle molen van het leven dwingen… Ze zal nog zoveel ‘moeten’ in het leven. Hoe
minder wij haar nu al met stress opzadelen, hoe beter voor haar ontwikkeling.
En het helpt
mezelf ook om relaxter in het leven te staan en to go with the flow en meer
‘foert’ te zeggen…
Ik hoor nu
vele mama’s denken: ‘wacht maar…’
Maar… Ik
leef van dag tot dag en elke dag zonder ouder-stress, is een zegen…
Ik heb
gehuild toen ik mijn kleintje voor het eerst naar de crèche bracht. Mijn hart
brak omdat ik het gevoel had dat ik haar in de steek liet.
Maar… Mijn
kleintje voelt zich als een vis in het water tussen al die andere kindjes.
Waarom zou ik haar dat dan willen afpakken?
En een
gelukkige dochter maakt van mij ook een gelukkige mama…
Dus mama’s in
spe… Laat je niets wijsmaken door mama-kippen zonder kop… Bewandel je eigen
parcours en zoek uit wat voor jou en je gezin werkbaar is… En dan zal je zien
dat alles op zijn pootjes valt… Dag per dag… En is er eens een mindere dag…
Wel, dan is dat zo… Zulke dagen kan je beter aan wanneer je op andere dagen
niet in de val van het stressmonster trapt…
dinsdag 21 maart 2017
Brief aan mijn dochter...
Lieve, lieve dochter...
3 maanden ons pakketje liefde...
Wat vliegt de tijd voorbij. Het lijkt gisteren dat ik je in mijn armen mocht nemen na een krachtige bevalling !
Zo klein, zo perfect. We hadden je niet mooier kunnen dromen...
We waren ontzettend nieuwsgierig naar hoe jij er zou uitzien.
Een echografie toont absoluut niet hoe je er in het echt uitziet... Gelukkig maar, want je was net een klein monstertje...
Je papa en ik waren meteen verknocht aan ons kleine hummeltje.
Klein en fijn was je wel. Je wou immers niet wachten tot je uitgerekende geboortedatum. Jij wou er graag nog bij zijn voor de eindejaarsfeesten... Al kerst- en nieuwjaarspakjes ontvangen. Slim gezien van je.
En dankjewel, want we kunnen je nog inbrengen voor de belastingen van 2016. Foei, mama... ;-)
Papa wou ook graag nog wat vakantie voor het einde van het jaar. Wat had je dat goed geregeld zeg... Nu al een flinke meid...
Je bent trouwens heel lief geweest voor mama. Ik wou toch zo graag die brunch met vriendinnen nog laten doorgaan daags voor je geboorte... We lachten er nog mee: 'de volgende keer dat we je zien, is het al misschien mét baby'... En kijk, die nacht besloot je dat het welletjes geweest was en hop, nog geen 24 uur na de befaamde uitspraak was je daar al.
Lieve meid,
De voorbije 3 maanden zijn een rollercoaster geweest. Wellicht een van de grootste in mijn leven, tot nu toe. Even ingrijpend als het verlies van mijn papa, jouw opaatje die ongetwijfeld heel fier zou geweest zijn op een kleindochter zoals jij. Je zou zijn grootste, kleine oogappel geweest zijn. Samen zouden jullie veel kattenkwaad uitgestoken hebben, zoals jij nu al deugnietig kan kijken. En hij kon er ook wat van... Samen met mij heeft hij veel deugnieterij uitgestoken...
De rollercoaster met jou is er eentje van vele emoties. Vreugde en geluk, dat in de eerste plaats.
Maar ook verwardheid, moeilijke momenten en verdriet...
Verwardheid, de eerste dagen thuis. Is dit het nu? Mijn nieuwe leven? Helemaal ingenomen door dat kleine meisje in mijn armen? Het meisje dat de komende jaren zal bepalen hoe ik mijn leven leef in plaats van omgekeerd! Dat vond ik best wel een confronterende gedachte. Verdriet om mijn papa die jou nooit zal leren kennen. Ik had nog zo graag willen zeggen: 'papaatje, je krijgt er nog een kleindochter bij.' En dan zijn fonkelende ogen. Ik denk ze erbij. Op een dag zullen we samen naar de hemel kijken en stel ik jullie voor aan elkaar.
Ik denk dat vermoeidheid me ook overmande bij al deze gedachten...
We zijn nu iets meer dan 3 maanden verder, je slaapt al zeker 4 weken door. Ik mag niet klagen. Eigenlijk ben je een droom van een kind.
Niet enkel omdat je het papa en mij vrij gemakkelijk maakt, maar ook omdat je het ZALIGSTE meisje OOIT bent...
Je bent een vrolijk kind, lieve Romy. Je houdt ervan als we je vastnemen, tegen je praten, je entertainen. Je kan daar zo ontzettend hard van genieten. Je bent een rustig kind.
Misschien heeft mijn stressloze zwangerschap daar ook wel iets mee te maken. Ik had mezelf namelijk beloofd voor de volle 100% te genieten van mijn zwangerschap en me geen zorgen te maken.
Zelfs niet toen ik op 32 weken het ziekenhuis in belandde met véél te vroege weeën. Toen moet je écht nog even blijven zitten. Ook dan maakte ik me geen zorgen.
Ik moest vooral goed zorg voor ons dragen, want papa en ik zijn de jongsten niet meer en het was nu of nooit...
Het was duidelijk nu en we hebben nog geen seconde spijt dat je bij ons bent...
Gek genoeg went het snel, een kind in huis. Een kind van jezelf... Het lijkt alsof je er altijd geweest bent, lieve schat. Zo natuurlijk is het...
Voor mij ben jij het puzzelstukje dat mijn leven weer compleet maakt.
Ik verloor een stukje van mezelf toen jouw opa stierf. Hij was mijn buddy, mijn beste vriend.
Jouw papa heeft me toen heel goed opgevangen. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. Hij wist de pijn te verzachten en me te laten zien dat het leven niet stopte.
Maar nu jij er bent kan ik eindelijk zeggen dat ik me opnieuw helemaal compleet voel. Jij vult de leegte die je opa achterliet in mijn hart en dat maakt me ongelooflijk gelukkig.
Ik geniet van elke dag met jou lieverd.
Binnen 2 weken ga ik opnieuw aan het werk en zal jij opgevangen worden in de crèche. Ik vind het zo'n rare gedachte dat andere mensen voor jou gaan zorgen. Het liefst van al, zou ik zelf voor je blijven zorgen. Maarja, we leven in België. Hier is het helaas niet mogelijk met één inkomen rond te komen. Toch niet met ons diploma.
Ik ben er 100% zeker van dat jij het naar je zin zal hebben in de crèche. Jij weet ongetwijfeld de harten van de verzorgsters te stelen. Jij zal iedereen charmeren en je zal er ongelooflijk graag gezien worden, zoals je door mama en papa graag gezien wordt en door de rest van onze familie. En door onze vrienden.
Je bent het mooiste geschenk dat we ooit gekregen hebben en zullen dan ook altijd heel veel zorg voor je dragen, lieve schat.
Ik zal huilen op 3 april. De gedachte alleen, maakt me nu al triestig.
Maar: elke avond zal het feest zijn. Wanneer we jou opnieuw in onze armen mogen nemen en bij je mogen zijn.
Daar zal ik dan dubbel zoveel van genieten. Zeker weten.
Hé kleintje, je beseft het nog niet, maar ik voel me de gelukkigste mama van de wereld, met jou... Ik ben dankbaar dat je in ons leven bent gekomen, want ik weet dat er veel vrouwen en mannen zijn die graag kinderen willen en het geluk niet hebben, zoals wij met jou...
Ik hou van je...
Je mama... x
3 maanden ons pakketje liefde...
Wat vliegt de tijd voorbij. Het lijkt gisteren dat ik je in mijn armen mocht nemen na een krachtige bevalling !
Zo klein, zo perfect. We hadden je niet mooier kunnen dromen...
We waren ontzettend nieuwsgierig naar hoe jij er zou uitzien.
Een echografie toont absoluut niet hoe je er in het echt uitziet... Gelukkig maar, want je was net een klein monstertje...
Je papa en ik waren meteen verknocht aan ons kleine hummeltje.
Klein en fijn was je wel. Je wou immers niet wachten tot je uitgerekende geboortedatum. Jij wou er graag nog bij zijn voor de eindejaarsfeesten... Al kerst- en nieuwjaarspakjes ontvangen. Slim gezien van je.
En dankjewel, want we kunnen je nog inbrengen voor de belastingen van 2016. Foei, mama... ;-)
Papa wou ook graag nog wat vakantie voor het einde van het jaar. Wat had je dat goed geregeld zeg... Nu al een flinke meid...
Je bent trouwens heel lief geweest voor mama. Ik wou toch zo graag die brunch met vriendinnen nog laten doorgaan daags voor je geboorte... We lachten er nog mee: 'de volgende keer dat we je zien, is het al misschien mét baby'... En kijk, die nacht besloot je dat het welletjes geweest was en hop, nog geen 24 uur na de befaamde uitspraak was je daar al.
Lieve meid,
De voorbije 3 maanden zijn een rollercoaster geweest. Wellicht een van de grootste in mijn leven, tot nu toe. Even ingrijpend als het verlies van mijn papa, jouw opaatje die ongetwijfeld heel fier zou geweest zijn op een kleindochter zoals jij. Je zou zijn grootste, kleine oogappel geweest zijn. Samen zouden jullie veel kattenkwaad uitgestoken hebben, zoals jij nu al deugnietig kan kijken. En hij kon er ook wat van... Samen met mij heeft hij veel deugnieterij uitgestoken...
De rollercoaster met jou is er eentje van vele emoties. Vreugde en geluk, dat in de eerste plaats.
Maar ook verwardheid, moeilijke momenten en verdriet...
Verwardheid, de eerste dagen thuis. Is dit het nu? Mijn nieuwe leven? Helemaal ingenomen door dat kleine meisje in mijn armen? Het meisje dat de komende jaren zal bepalen hoe ik mijn leven leef in plaats van omgekeerd! Dat vond ik best wel een confronterende gedachte. Verdriet om mijn papa die jou nooit zal leren kennen. Ik had nog zo graag willen zeggen: 'papaatje, je krijgt er nog een kleindochter bij.' En dan zijn fonkelende ogen. Ik denk ze erbij. Op een dag zullen we samen naar de hemel kijken en stel ik jullie voor aan elkaar.
Ik denk dat vermoeidheid me ook overmande bij al deze gedachten...
We zijn nu iets meer dan 3 maanden verder, je slaapt al zeker 4 weken door. Ik mag niet klagen. Eigenlijk ben je een droom van een kind.
Niet enkel omdat je het papa en mij vrij gemakkelijk maakt, maar ook omdat je het ZALIGSTE meisje OOIT bent...
Je bent een vrolijk kind, lieve Romy. Je houdt ervan als we je vastnemen, tegen je praten, je entertainen. Je kan daar zo ontzettend hard van genieten. Je bent een rustig kind.
Misschien heeft mijn stressloze zwangerschap daar ook wel iets mee te maken. Ik had mezelf namelijk beloofd voor de volle 100% te genieten van mijn zwangerschap en me geen zorgen te maken.
Zelfs niet toen ik op 32 weken het ziekenhuis in belandde met véél te vroege weeën. Toen moet je écht nog even blijven zitten. Ook dan maakte ik me geen zorgen.
Ik moest vooral goed zorg voor ons dragen, want papa en ik zijn de jongsten niet meer en het was nu of nooit...
Het was duidelijk nu en we hebben nog geen seconde spijt dat je bij ons bent...
Gek genoeg went het snel, een kind in huis. Een kind van jezelf... Het lijkt alsof je er altijd geweest bent, lieve schat. Zo natuurlijk is het...
Voor mij ben jij het puzzelstukje dat mijn leven weer compleet maakt.
Ik verloor een stukje van mezelf toen jouw opa stierf. Hij was mijn buddy, mijn beste vriend.
Jouw papa heeft me toen heel goed opgevangen. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. Hij wist de pijn te verzachten en me te laten zien dat het leven niet stopte.
Maar nu jij er bent kan ik eindelijk zeggen dat ik me opnieuw helemaal compleet voel. Jij vult de leegte die je opa achterliet in mijn hart en dat maakt me ongelooflijk gelukkig.
Ik geniet van elke dag met jou lieverd.
Binnen 2 weken ga ik opnieuw aan het werk en zal jij opgevangen worden in de crèche. Ik vind het zo'n rare gedachte dat andere mensen voor jou gaan zorgen. Het liefst van al, zou ik zelf voor je blijven zorgen. Maarja, we leven in België. Hier is het helaas niet mogelijk met één inkomen rond te komen. Toch niet met ons diploma.
Ik ben er 100% zeker van dat jij het naar je zin zal hebben in de crèche. Jij weet ongetwijfeld de harten van de verzorgsters te stelen. Jij zal iedereen charmeren en je zal er ongelooflijk graag gezien worden, zoals je door mama en papa graag gezien wordt en door de rest van onze familie. En door onze vrienden.
Je bent het mooiste geschenk dat we ooit gekregen hebben en zullen dan ook altijd heel veel zorg voor je dragen, lieve schat.
Ik zal huilen op 3 april. De gedachte alleen, maakt me nu al triestig.
Maar: elke avond zal het feest zijn. Wanneer we jou opnieuw in onze armen mogen nemen en bij je mogen zijn.
Daar zal ik dan dubbel zoveel van genieten. Zeker weten.
Hé kleintje, je beseft het nog niet, maar ik voel me de gelukkigste mama van de wereld, met jou... Ik ben dankbaar dat je in ons leven bent gekomen, want ik weet dat er veel vrouwen en mannen zijn die graag kinderen willen en het geluk niet hebben, zoals wij met jou...
Ik hou van je...
Je mama... x
maandag 27 februari 2017
Grote avonturen beginnen klein...
'Grote avonturen beginnen klein...'
Ik zag het daarnet op instagram. De man postte er een foto van zijn pasgeboren zoon bij...
Ons grote/kleine avontuur begon aan 47 cm en woog 2750 gr bij de geboorte. 2500 gr bij thuiskomst...
Ons kleine pakketje liefde...
We zouden haar geen van beiden nog kunnen missen in ons leven...
Terwijl ze enkel nog maar eet, slaapt, kaka doet, huilt, boertjes en scheetjes laat.
Soms lijkt het alsof ik dit kleine wezentje al mijn hele leven ken; alsof ze er altijd geweest is. Zo geconnecteerd voel ik me met mijn dochter...
Toen mijn vader, bijna 5 jaar geleden ondertussen, stierf, was het alsof er een stukje van mezelf mee stierf... Ik voelde me niet meer compleet... Mijn beste maatje, mijn beste connectie was verdwenen...
Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me pas opnieuw compleet zou voelen wanneer ik zelf een kind zou hebben...
En toen geschiedde het wonder en ontdekte ik dat ik zwanger was... Nog voor ik de werkelijke test deed besefte ik al dat er een kind in mij groeide...
Er ging geen dag voorbij zonder te genieten van mijn zwangerschap... Zelfs in de weken dat ik me misselijk en moe voelde.
Ik moet ook niet klagen. Ik heb een zeer goede zwangerschap gehad.
Zorgen maakte ik me niet. Nog steeds niet trouwens. Want zorgen maken, zorgt ervoor dat je minder kan genieten... Dankzij ons kleine wondertje leef ik heel hard in het NU, in het moment...
Ik leef bewuster dan ik ooit geleefd heb.
Ik ben een dromer... Vroeger droomde ik altijd over alles wat ik wou dat ik 'op dat moment' niet had. Ik leefde onbewust in de toekomst. Niet bewust in het NU. Ik maakte mezelf ongelukkig.
Maar plots werd mijn vader ziek en werd ik zo hard met mijn gezicht tegen de grond gegooid dat ik anders ben beginnen leven...
En dat anders leven zorgt er nu voor dat ik elke dag in het moment leef, leer loslaten waar nodig en vooral kan genieten van mijn kleine avontuur dat groot(s) zal worden.
Na de zwangerschap kwam een heel bewuste bevalling... Volledig in mezelf gekeerd zorgde ik ervoor dat ik de pijn die om de hoek loerde lange tijd op afstand kon houden. Elke seconde van de arbeid en van de bevalling heb ik zeer bewust beleefd...
En toen was ze er... Het mooiste geschenk dat ik ooit in mijn leven heb gekregen... Ons kleine pakketje liefde vermomd in een heel mooi meisje...
Er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet verteld hoe graag ik haar zie... Wanneer ze later op kamp zal gaan, zal ze in haar rugzak voor elke dag een briefje vinden waarop geschreven staat dat ik haar graag zie...
Neen, natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ja, soms huilt ze, zonder dat we weten waarom. Ja, soms wil ze eten terwijl je graag een klein dutje zou doen. Ja, soms heb ik eens nood aan mij-tijd, maar beslist het juffrouwtje haar keel open te zetten, zodat je niet anders kan dan je aandacht aan haar te geven...
Maar het is het waard... Elke seconde ervan...
Het besef dat ik binnen 5 weken alweer moet gaan werken is groot. MAAR: daarmee bezig zijn zou betekenen dat ik NU minder ga genieten van mijn kleintje en dat wil ik niet... Wat komt, dat komt... En dat zien we dan wel weer... Ik leef niet meer in de toekomst...
Dat ons kleine avontuur groot zal worden, staat vast... We zijn benieuwd... Hoe zal haar lach klinken? En haar stem? Welke grappige maniertjes zal ze hebben? Welke karakter? Welke hobby's wil ze doen? Wat wil ze later worden? Nieuwsgierigheid ten top... Maar ik heb geduld... Dat het kleine avontuur maar langzaam groot wordt...
En dat ik haar nog lang mag overladen met kusjes en knuffels en nog duizenden keer in haar oortje mag fluisteren: 'mama ziet je graag...'
Ik zag het daarnet op instagram. De man postte er een foto van zijn pasgeboren zoon bij...
Ons grote/kleine avontuur begon aan 47 cm en woog 2750 gr bij de geboorte. 2500 gr bij thuiskomst...
Ons kleine pakketje liefde...
We zouden haar geen van beiden nog kunnen missen in ons leven...
Terwijl ze enkel nog maar eet, slaapt, kaka doet, huilt, boertjes en scheetjes laat.
Soms lijkt het alsof ik dit kleine wezentje al mijn hele leven ken; alsof ze er altijd geweest is. Zo geconnecteerd voel ik me met mijn dochter...
Toen mijn vader, bijna 5 jaar geleden ondertussen, stierf, was het alsof er een stukje van mezelf mee stierf... Ik voelde me niet meer compleet... Mijn beste maatje, mijn beste connectie was verdwenen...
Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me pas opnieuw compleet zou voelen wanneer ik zelf een kind zou hebben...
En toen geschiedde het wonder en ontdekte ik dat ik zwanger was... Nog voor ik de werkelijke test deed besefte ik al dat er een kind in mij groeide...
Er ging geen dag voorbij zonder te genieten van mijn zwangerschap... Zelfs in de weken dat ik me misselijk en moe voelde.
Ik moet ook niet klagen. Ik heb een zeer goede zwangerschap gehad.
Zorgen maakte ik me niet. Nog steeds niet trouwens. Want zorgen maken, zorgt ervoor dat je minder kan genieten... Dankzij ons kleine wondertje leef ik heel hard in het NU, in het moment...
Ik leef bewuster dan ik ooit geleefd heb.
Ik ben een dromer... Vroeger droomde ik altijd over alles wat ik wou dat ik 'op dat moment' niet had. Ik leefde onbewust in de toekomst. Niet bewust in het NU. Ik maakte mezelf ongelukkig.
Maar plots werd mijn vader ziek en werd ik zo hard met mijn gezicht tegen de grond gegooid dat ik anders ben beginnen leven...
En dat anders leven zorgt er nu voor dat ik elke dag in het moment leef, leer loslaten waar nodig en vooral kan genieten van mijn kleine avontuur dat groot(s) zal worden.
Na de zwangerschap kwam een heel bewuste bevalling... Volledig in mezelf gekeerd zorgde ik ervoor dat ik de pijn die om de hoek loerde lange tijd op afstand kon houden. Elke seconde van de arbeid en van de bevalling heb ik zeer bewust beleefd...
En toen was ze er... Het mooiste geschenk dat ik ooit in mijn leven heb gekregen... Ons kleine pakketje liefde vermomd in een heel mooi meisje...
Er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet verteld hoe graag ik haar zie... Wanneer ze later op kamp zal gaan, zal ze in haar rugzak voor elke dag een briefje vinden waarop geschreven staat dat ik haar graag zie...
Neen, natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ja, soms huilt ze, zonder dat we weten waarom. Ja, soms wil ze eten terwijl je graag een klein dutje zou doen. Ja, soms heb ik eens nood aan mij-tijd, maar beslist het juffrouwtje haar keel open te zetten, zodat je niet anders kan dan je aandacht aan haar te geven...
Maar het is het waard... Elke seconde ervan...
Het besef dat ik binnen 5 weken alweer moet gaan werken is groot. MAAR: daarmee bezig zijn zou betekenen dat ik NU minder ga genieten van mijn kleintje en dat wil ik niet... Wat komt, dat komt... En dat zien we dan wel weer... Ik leef niet meer in de toekomst...
Dat ons kleine avontuur groot zal worden, staat vast... We zijn benieuwd... Hoe zal haar lach klinken? En haar stem? Welke grappige maniertjes zal ze hebben? Welke karakter? Welke hobby's wil ze doen? Wat wil ze later worden? Nieuwsgierigheid ten top... Maar ik heb geduld... Dat het kleine avontuur maar langzaam groot wordt...
En dat ik haar nog lang mag overladen met kusjes en knuffels en nog duizenden keer in haar oortje mag fluisteren: 'mama ziet je graag...'
donderdag 19 januari 2017
Graag traag...
Veel mama's zullen mij ongetwijfeld willen corrigeren na het lezen van deze tekst of zullen minstens bij zichzelf denken: 'wacht maar af...'
Feit is: ik leef in het nu en de ervaring die ik wil delen is mijn ervaring van het moment. Ik leef in het nu ! Wat later komt, dat komt later...
Daar maak ik mij nu zeker geen zorgen over...
De voorbije 5 weken waren ongetwijfeld de heftigste uit mijn leven...
Zowel emotioneel als fysiek niet te onderschatten. Beiden hebben dan ook een invloed op elkaar...
Een maandje te vroeg kwam ons dochtertje, Romy, op de wereld. Na een generale repetitie op 32 weken, had ze dan toch besloten in week 36 dat het genoeg was.
Om een of andere reden hebben mijn vriend en ik altijd gezegd dat ze voor het einde van 2016 geboren zou worden, in plaats van begin 2017.
Ik was dan ook niet in paniek toen mijn water brak in de nacht van 12/12. Ik dacht er geen seconde aan dat ze een maand te vroeg geboren zou worden en kon mijn kalmte goed bewaren. Zo goed zelfs dat ik mijn lief liet slapen tot zijn wekker afliep om hem dan doodleuk te vertellen dat hij niet zou gaan werken die dag omdat onze dochter geboren wilde worden.
En hop, enkele uren later lag ze daar in mijn armen en waren wij plots 'mama' en 'papa' van het allermooiste meisje van de hele wereld.
Ik heb altijd aangehouden dat je eigenlijk ook al 'mama' en 'papa' bent tijdens de zwangerschap omdat je dan ook al voor dat kleine, groeiende wezentje zorgt.
Maar het besef dat je binnen enkele maanden de volle verantwoordelijkheid zou dragen over een klein mensje heb ik persoonlijk toch wel enorm onderschat.
Begrijp mij niet verkeerd: ik zou zo opnieuw dezelfde keuze maken !! Zeker en vast, maar ik moet toegeven dat ik mij bij thuiskomst uit het ziekenhuis, enkele dagen zeer verward en angstig heb gevoeld.
Het was niet zozeer de angst dat ik het niet goed zou doen dat me overviel. Wel de angst dat mijn leven de komende jaren overgenomen zou worden door dat kleine mensje.
Ik die jarenlang alleen geleefd heb op mijn kleine zolderkamertje in Gent. Ik die jarenlang mijn eigen 'goesting' kon doen zonder echt rekening te moeten houden met de planning van een ander. Zelfs op het moment dat mijn lief in mijn leven kwam, slaagden wij er nog in mekaar de nodige vrijheid te geven om ons eigen ding te doen. Plots kan ik niet meer gaan en staan waar ik wil, wanneer ik het wil. Plots wordt mijn levensritme bepaald door honger en slaap van mijn kleine meid.
Deze gedachten in combi met veel bezoek de eerste dagen en extreme vermoeidheid zorgden voor mijn versie van de 'babyblues'.
5 weken later ziet mijn leven als mama er al helemaal anders uit.
Er komt een moment dat je niet anders kan dan te aanvaarden dat jij niet meer bepaalt hoe jouw dag eruit ziet. Dat moment werkte zeer bevrijdend.
Ligt het huis er wanordelijk bij? Dan is dat maar zo. Kan je geen culinaire menu op tafel zetten, wel dan is het eenvoudige kost of dan eten we een boterham. Moest je nog dringend wat administratie doen en is het er vandaag niet van gekomen? Wel, morgen passeert hier ook. En is het morgen niet, dan is overmorgen ook goed.
Een kind krijgen is een nederige les in ONTHAASTING... Je kan niet anders dan op het trage ritme van je baby leven. Gedaan met de gejaagdheid van het leven dat je hiervoor leidde.
Een mama mag blij zijn wanneer haar kindje goed gegeten heeft, lekker slaapt, verschoond wordt en in bad geraakt.
Een mama heeft een topdag gehad wanneer ze er in slaagt zichzelf ook op te frissen.
Feest is het al helemaal wanneer er een fatsoenlijke maaltijd op tafel staat.
Wanneer Romy slaapt moet ik altijd keuzes maken: slaap ik mee (wat me zelden lukt, overdag slapen), ga ik wat nuttige dingen doen (de was en de plas, administratie,...) of zak ik lekker onderuit met een koffietje of een theetje en een boek lekker dicht bij mijn kleine meid...
Af en toe gaan we ook eventjes op stap. Dan doen we boodschappen of maken gewoon een ommetje om buiten te zijn. Want ja, mijn fysiek moet ook terug op gang komen natuurlijk...
Een ding heb ik ondertussen begrepen: hoeveel of hoe weinig je ook kan doen op één dag: genieten is de boodschap. Genieten van de kleine dingen zonder je schuldig te voelen omdat je de dingen die 'moeten' opzij schuift voor dat wandelingetje met dochterlief.
En dat is onthaasten... Nu het nog kan, want binnen enkele maanden, wanneer Romy naar de crèche gaat en mama terug gaat werken, zal het leven er ongetwijfeld opnieuw anders gaan uitzien, meer gejaagd...
Uiteraard hoop ik deze gedachte te kunnen vasthouden eenmaal de 'realiteit' hervat wordt. Maar dat zien we dan wel weer...
Nu ga ik vooral genieten van onze schone slaapster die vredig in haar parkje ligt...
Feit is: ik leef in het nu en de ervaring die ik wil delen is mijn ervaring van het moment. Ik leef in het nu ! Wat later komt, dat komt later...
Daar maak ik mij nu zeker geen zorgen over...
De voorbije 5 weken waren ongetwijfeld de heftigste uit mijn leven...
Zowel emotioneel als fysiek niet te onderschatten. Beiden hebben dan ook een invloed op elkaar...
Een maandje te vroeg kwam ons dochtertje, Romy, op de wereld. Na een generale repetitie op 32 weken, had ze dan toch besloten in week 36 dat het genoeg was.
Om een of andere reden hebben mijn vriend en ik altijd gezegd dat ze voor het einde van 2016 geboren zou worden, in plaats van begin 2017.
Ik was dan ook niet in paniek toen mijn water brak in de nacht van 12/12. Ik dacht er geen seconde aan dat ze een maand te vroeg geboren zou worden en kon mijn kalmte goed bewaren. Zo goed zelfs dat ik mijn lief liet slapen tot zijn wekker afliep om hem dan doodleuk te vertellen dat hij niet zou gaan werken die dag omdat onze dochter geboren wilde worden.
En hop, enkele uren later lag ze daar in mijn armen en waren wij plots 'mama' en 'papa' van het allermooiste meisje van de hele wereld.
Ik heb altijd aangehouden dat je eigenlijk ook al 'mama' en 'papa' bent tijdens de zwangerschap omdat je dan ook al voor dat kleine, groeiende wezentje zorgt.
Maar het besef dat je binnen enkele maanden de volle verantwoordelijkheid zou dragen over een klein mensje heb ik persoonlijk toch wel enorm onderschat.
Begrijp mij niet verkeerd: ik zou zo opnieuw dezelfde keuze maken !! Zeker en vast, maar ik moet toegeven dat ik mij bij thuiskomst uit het ziekenhuis, enkele dagen zeer verward en angstig heb gevoeld.
Het was niet zozeer de angst dat ik het niet goed zou doen dat me overviel. Wel de angst dat mijn leven de komende jaren overgenomen zou worden door dat kleine mensje.
Ik die jarenlang alleen geleefd heb op mijn kleine zolderkamertje in Gent. Ik die jarenlang mijn eigen 'goesting' kon doen zonder echt rekening te moeten houden met de planning van een ander. Zelfs op het moment dat mijn lief in mijn leven kwam, slaagden wij er nog in mekaar de nodige vrijheid te geven om ons eigen ding te doen. Plots kan ik niet meer gaan en staan waar ik wil, wanneer ik het wil. Plots wordt mijn levensritme bepaald door honger en slaap van mijn kleine meid.
Deze gedachten in combi met veel bezoek de eerste dagen en extreme vermoeidheid zorgden voor mijn versie van de 'babyblues'.
5 weken later ziet mijn leven als mama er al helemaal anders uit.
Er komt een moment dat je niet anders kan dan te aanvaarden dat jij niet meer bepaalt hoe jouw dag eruit ziet. Dat moment werkte zeer bevrijdend.
Ligt het huis er wanordelijk bij? Dan is dat maar zo. Kan je geen culinaire menu op tafel zetten, wel dan is het eenvoudige kost of dan eten we een boterham. Moest je nog dringend wat administratie doen en is het er vandaag niet van gekomen? Wel, morgen passeert hier ook. En is het morgen niet, dan is overmorgen ook goed.
Een kind krijgen is een nederige les in ONTHAASTING... Je kan niet anders dan op het trage ritme van je baby leven. Gedaan met de gejaagdheid van het leven dat je hiervoor leidde.
Een mama mag blij zijn wanneer haar kindje goed gegeten heeft, lekker slaapt, verschoond wordt en in bad geraakt.
Een mama heeft een topdag gehad wanneer ze er in slaagt zichzelf ook op te frissen.
Feest is het al helemaal wanneer er een fatsoenlijke maaltijd op tafel staat.
Wanneer Romy slaapt moet ik altijd keuzes maken: slaap ik mee (wat me zelden lukt, overdag slapen), ga ik wat nuttige dingen doen (de was en de plas, administratie,...) of zak ik lekker onderuit met een koffietje of een theetje en een boek lekker dicht bij mijn kleine meid...
Af en toe gaan we ook eventjes op stap. Dan doen we boodschappen of maken gewoon een ommetje om buiten te zijn. Want ja, mijn fysiek moet ook terug op gang komen natuurlijk...
Een ding heb ik ondertussen begrepen: hoeveel of hoe weinig je ook kan doen op één dag: genieten is de boodschap. Genieten van de kleine dingen zonder je schuldig te voelen omdat je de dingen die 'moeten' opzij schuift voor dat wandelingetje met dochterlief.
En dat is onthaasten... Nu het nog kan, want binnen enkele maanden, wanneer Romy naar de crèche gaat en mama terug gaat werken, zal het leven er ongetwijfeld opnieuw anders gaan uitzien, meer gejaagd...
Uiteraard hoop ik deze gedachte te kunnen vasthouden eenmaal de 'realiteit' hervat wordt. Maar dat zien we dan wel weer...
Nu ga ik vooral genieten van onze schone slaapster die vredig in haar parkje ligt...
Abonneren op:
Posts (Atom)