Het begon al vroeg, toen ik een smsje kreeg van een vriendin die weldra in de buurt zou zijn. Ze ging boodschappen doen en stelde voor om even binnen te springen. Een geweldig idee, vond ik dat.
Onverwachte bezoekjes zijn altijd fijn. Daar maak ik graag tijd voor. Dus ook vandaag...
Koffie drinken en bijkletsen... Klinkt altijd goed...
Toen ik Ellen naar de voordeur begeleidde vond ik een pakje in de brievenbus. 'Gek', dacht ik. 'Ik had toch helemaal niets besteld?'
Ik nam het op en zag meteen dat het een cadeautje was...
Vol ongeduld maakte ik de enveloppe open. Binnenin zat een écht Marcelleke van 'Marcel de Bruxelles'. Op het kaartje stond een heel lieve boodschap.
Verder bevatte de enveloppe nog een pakketje warme, positieve energie... Energie die telkens wanneer ik het Marcelleke draag, zal vrijkomen...
Ik had het al gezien op de enveloppe en aan het handschrift op het kaartje, maar mocht ik het niet gezien hebben, ik zou intuïtief weten van wie het komt. Er is maar een iemand in mijn vriendenkring die ik van zulke ontroering zou kunnen verdenken... Iemand die weet om mij tot in het binnenste van mijn hart te raken...
Ik heb veel vrienden en vriendinnen; er zijn veel mensen die ik graag zie en die een mooi plekje in mij hart hebben. Maar soulmates zijn een zeldzaamheid in je leven... En die moet je nog net iets meer koesteren...
Ook al zie ik dit soulmaatje niet zo veel meer dan vroeger; toch is ze het koesteren waard. Onze ontmoetingen zitten steeds vol positieve energie. Onze dates zijn geweldig. Of ze nu met of zonder haar kindjes op pad is; met Pansch is het altijd dikke fun !!
Op zulke momenten besef ik voor de volle 100% dat ik een ongelooflijke gelukzak ben met de vele fijne vrienden en vriendinnen in mijn nabijheid...
Je hebt niet veel vrienden nodig om gelukkig te zijn. Het is de intensiteit van de vriendschap die telt. Hoeveel moeite je voor elkaar doet. Als de vriendschap van een kant komt, dan kan je je de vraag stellen of je wel een vriend hebt in die persoon. Maar wanneer mensen evenveel moeite willen doen om vrienden te zijn, dan is dat veel waard...
Ik heb in de loop der jaren veel vrienden zien komen, veel vrienden zien gaan. Dat is logisch, maar ik moet toegeven dat ik het niet altijd gemakkelijk vind om afscheid te nemen van een vriend of een vriendin.
Als kind zit de wereld eenvoudig in elkaar. Je maakt vriendjes op school, in de jeugdbeweging, op de muziekschool,... Je wandelt een lange tijd samen en spendeert je tijd op de speelplaats, in de tuin,... Er wordt vooral gespeeld. Vriendschappen zijn oppervlakkig.
Wanneer je de middelbare schoolleeftijd nadert, stopt het spelen en wordt er vooral gepraat en gefilosofeerd. Vriendschappen krijgen daar een andere basis. Je komt in je puberteit terecht, niet steeds een gemakkelijke periode in iemands leven. Je vindt gelijkgestemden.
Ik moet zeggen dat ik van al die vriendschappen uit de lagere school, het middelbaar en zelfs de hogeschool er niet veel meer van overhoudt. 1 vriendschap bleef overeind.
Dankzij Facebook en andere sociale media heb ik veel schoolvriendinnen teruggevonden. De contacten blijven echter oppervlakkig en uiten zich in het liken van foto's of af en toe een kleine commentaar op een post. Helemaal niets verkeerd mee. Het is al fijn om deze mensen op die manier terug te zien. Je kan toch geen effectieve vriendschappen onderhouden met iedereen die je ooit ontmoet hebt.
Naarmate we ouder worden en velen onder ons een eigen gezinnetje stichten, vervagen vele vriendschappen door de drukte die men ervaart... Ik veroordeel niemand en ieder maakt voor zichzelf uit wat hij/zij belangrijk vindt. Sommige mensen hebben geen nood meer aan sociale contacten, wanneer ze een eigen gezinnetje hebben. Anderen willen hun sociale contacten echter niet verliezen en doen wat meer moeite. Allebei even prima voor mij. Maar uiteraard heeft deze beslissing wel een invloed op je vriendschappen.
Vroeger noemde je heel veel mensen, je vrienden. Vandaag is dat een handvol dichte vrienden, met wie je veel contact hebt en veel van je leven deelt. Anderen gaan wat verder van je afstaan door 'de omstandigheden'. Met hen voel je dan niet meer de behoefte lief en leed te delen, terwijl je dat vroeger misschien wel deed.
Wat er ook van zij: ik koester elke vriendschap, lang of kort, op eender welk moment in mijn leven. Er zijn vrienden die, ondanks het feit dat je hen nog zelden hoort of ziet, een plekje diep in mijn hart veroverd hebben en daar nooit meer zullen uit verdwijnen. Het zijn mensen die er op bepaalde momenten in mijn leven écht stonden voor mij en hetzelfde deden wat ik ongetwijfeld voor hen ook zou gedaan hebben.
Wanneer ik oud en versleten zal zijn, zal ik mij hun positieve bijdrage in mijn leven nog steeds herinneren. Ik zal hen nog steeds graag zien voor hetgeen ze toen voor mij gedaan hebben...
Ik vind het moeilijk, maar ik leer vriendschappen in een perspectief van tijd te plaatsen. Ik koester wat ik gekend heb, maar ik leef in het nu en geniet van elke vriendschap die voorbij komt, groot of klein, lang of kort. Er blijven altijd vrienden een tijd lang plakken, waarmee je leuke momenten beleeft...
Vandaag kreeg ik een stukje vriendschap in mijn brievenbus om u tegen te zeggen...
Ik zag Anne Pansch op 1 januari 2016, heel onverwacht, aan zee. Toen mijn lief opperde daar even te gaan uitwaaien. Ik wist meteen: '2016 wordt een geweldig jaar...'
Vandaag kan ik zeggen: 2016 is al een rollercoaster geweest, maar het is een rollercoaster in de goede richting... En laat mijn gekregen Marcelleke hét symbool zijn van de warme, positieve energie die momenteel in mijn lijf vloeit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten