'Grote avonturen beginnen klein...'
Ik zag het daarnet op instagram. De man postte er een foto van zijn pasgeboren zoon bij...
Ons grote/kleine avontuur begon aan 47 cm en woog 2750 gr bij de geboorte. 2500 gr bij thuiskomst...
Ons kleine pakketje liefde...
We zouden haar geen van beiden nog kunnen missen in ons leven...
Terwijl ze enkel nog maar eet, slaapt, kaka doet, huilt, boertjes en scheetjes laat.
Soms lijkt het alsof ik dit kleine wezentje al mijn hele leven ken; alsof ze er altijd geweest is. Zo geconnecteerd voel ik me met mijn dochter...
Toen mijn vader, bijna 5 jaar geleden ondertussen, stierf, was het alsof er een stukje van mezelf mee stierf... Ik voelde me niet meer compleet... Mijn beste maatje, mijn beste connectie was verdwenen...
Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me pas opnieuw compleet zou voelen wanneer ik zelf een kind zou hebben...
En toen geschiedde het wonder en ontdekte ik dat ik zwanger was... Nog voor ik de werkelijke test deed besefte ik al dat er een kind in mij groeide...
Er ging geen dag voorbij zonder te genieten van mijn zwangerschap... Zelfs in de weken dat ik me misselijk en moe voelde.
Ik moet ook niet klagen. Ik heb een zeer goede zwangerschap gehad.
Zorgen maakte ik me niet. Nog steeds niet trouwens. Want zorgen maken, zorgt ervoor dat je minder kan genieten... Dankzij ons kleine wondertje leef ik heel hard in het NU, in het moment...
Ik leef bewuster dan ik ooit geleefd heb.
Ik ben een dromer... Vroeger droomde ik altijd over alles wat ik wou dat ik 'op dat moment' niet had. Ik leefde onbewust in de toekomst. Niet bewust in het NU. Ik maakte mezelf ongelukkig.
Maar plots werd mijn vader ziek en werd ik zo hard met mijn gezicht tegen de grond gegooid dat ik anders ben beginnen leven...
En dat anders leven zorgt er nu voor dat ik elke dag in het moment leef, leer loslaten waar nodig en vooral kan genieten van mijn kleine avontuur dat groot(s) zal worden.
Na de zwangerschap kwam een heel bewuste bevalling... Volledig in mezelf gekeerd zorgde ik ervoor dat ik de pijn die om de hoek loerde lange tijd op afstand kon houden. Elke seconde van de arbeid en van de bevalling heb ik zeer bewust beleefd...
En toen was ze er... Het mooiste geschenk dat ik ooit in mijn leven heb gekregen... Ons kleine pakketje liefde vermomd in een heel mooi meisje...
Er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet verteld hoe graag ik haar zie... Wanneer ze later op kamp zal gaan, zal ze in haar rugzak voor elke dag een briefje vinden waarop geschreven staat dat ik haar graag zie...
Neen, natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ja, soms huilt ze, zonder dat we weten waarom. Ja, soms wil ze eten terwijl je graag een klein dutje zou doen. Ja, soms heb ik eens nood aan mij-tijd, maar beslist het juffrouwtje haar keel open te zetten, zodat je niet anders kan dan je aandacht aan haar te geven...
Maar het is het waard... Elke seconde ervan...
Het besef dat ik binnen 5 weken alweer moet gaan werken is groot. MAAR: daarmee bezig zijn zou betekenen dat ik NU minder ga genieten van mijn kleintje en dat wil ik niet... Wat komt, dat komt... En dat zien we dan wel weer... Ik leef niet meer in de toekomst...
Dat ons kleine avontuur groot zal worden, staat vast... We zijn benieuwd... Hoe zal haar lach klinken? En haar stem? Welke grappige maniertjes zal ze hebben? Welke karakter? Welke hobby's wil ze doen? Wat wil ze later worden? Nieuwsgierigheid ten top... Maar ik heb geduld... Dat het kleine avontuur maar langzaam groot wordt...
En dat ik haar nog lang mag overladen met kusjes en knuffels en nog duizenden keer in haar oortje mag fluisteren: 'mama ziet je graag...'
