Acht maandjes ben je ondertussen.
Er gaat geen dag voorbij dat je me niet aan het lachen brengt.
De voorbije 8 maanden zijn voorbij gevlogen. Van een klein ieniemienietje naar een flinke en actieve meid.
Elke dag opnieuw geniet ik van je stralende glimlach, die fonkeling in je ogen, jouw sprankelend bestaan.
Papa en ik noemen je vaak onze kleine boedha.
Je bent moeilijk van je stuk te brengen.
Je hebt vertrouwen in het leven... En dat siert je nu al.
Als ik de voorbije maanden geen 100 keer gehoord heb dat jij zo'n mooi meisje bent, een échte cutie, dan heb ik het wellicht geen enkele keer gehoord...
Het doet me telkens zweven van trots...
Dat uitgerekend WIJ zo'n zalig kind op de wereld mochten zetten; dat hadden we niet durven dromen.
Daar ben ik zo ontzettend DANKBAAR voor.
En die dankbaarheid probeer ik je elke dag mee te geven. Vele kusjes en knuffels worden uitgedeeld van 's morgens vroeg tot je 's avonds gaat slapen.
Stiekem blijf ik naar je kijken wanneer je vredig met Mr. Foxy in je armen ligt te soezen.
Vele ouders zijn blij als hun kinderen ein-de-lijk in hun bed liggen, maar vaak vind ik het jammer dat je al-weer gaat slapen.
Onlangs nam ik een moeilijke beslissing.
Binnen enkele weken ruil ik mijn vaste werkplek, waar ik zo goed kan opschieten met mijn collega's en waar ik me zo ontzettend thuis voel, in voor een nieuw avontuur. Ik kom dichter tegen huis werken om meer bij jou te kunnen zijn.
2 uur reistijd winnen; dat zijn 2 extra uurtjes tijd om met jou door te brengen. Afwisselend met een beetje extra me-time (wat ook niet onbelangrijk is natuurlijk) en wat meer qualitytime met je papa.
Een nieuw avontuur waarvan ik hoop dat het me zal bevallen. Of ik net zo'n leuke collega's krijg, valt nog af te wachten, maar één ding staat vast: ik doe het om de juiste reden. En die juiste reden ben JIJ.
Je zou denken dat ik zo'n mama ben die enkel voor haar kroost leeft en zichzelf opsluit. Niets is minder waar. Soms heb ik nood om eens zonder jou op stap te gaan. En ja, ik heb daar enorm veel deugd van.
Maar weten dat papa en jij er dan zijn wanneer ik thuis kom, geeft me zo'n zalig gevoel.
Papa vertrok gisteren voor een 6-daagse trip naar het Beautiful days festival, een jaarlijkse traditie. Andere jaren zou ik mijn week volgepropt hebben met leuke activiteiten en zou ik daar ontzettend hard van genoten hebben.
Dit jaar heb ik jou. Jij en ik. Af en toe op stap en af en toe gewoon lekker thuis. Heerlijk vind ik dat.
Er komt heus wel een dag dat je eens niet flink zal zijn en in de hoek zal belanden. Er komt heus wel een dag dat je met de deuren zal slaan (liefst niet de living of keukendeur, want die zijn uit glas in lood) en je me zal haten. Er komt heus ook wel een dag waarbij je het bloed werkelijk van onder mijn nagels zal halen.
MAAR: er komt geen enkele dag dat ik jou niet graag zal zien en dat ik je niet wil knuffelen.
Lieve schat, ik hoop dat jij en ik een zelfde soort band zullen ontwikkelen zoals ik met mijn papa had. Wij waren de beste vrienden. 2 handen op 1 buik.
Momenteel geniet ik ervan dat je altijd blij bent ons te zien. Je weet altijd wanneer ik in de buurt bent en je geeft me je mooiste glimlach wanneer ik je uit je bedje pluk.
Ik vind het heerlijk dat je je hoofdje in mijn schouder begraaft wanneer je moe bent. En ik troost je graag wanneer je verdrietig bent.
Liefste Romy, laten we samen het mooiste pad bewandelen dat er bestaat... Het pad der liefde...
Dikke zoen,
Mama... x
