Over hippe koffiebarrekes enzo...

Hippe koffiebarrekes... Ze rijzen als paddestoelen uit de grond!
Het lijkt misschien wat vreemd in tijden van economische crisis, maar toch... Het is een vaststaand feit.
Niet alleen in grootsteden als Gent en Antwerpen duiken ze op. Ook in Sint-Niklaas en andere kleinere steden vinden ze hun weg.
De kleine koffiebarrekes doen het goed. Ze doen het zelfs heel goed...

Wat hun geheim tot succes precies is, weet vermoedelijk niemand, maar ook op mij oefenen ze een onweerstaanbare drang tot regelmatig consumeren uit.
Er lijkt niets zo zalig dan een heerlijke latte macchiato slurpen in een fijn barreke, in goed gezelschap.

Het is me al eerder opgevallen: ik heb doorgaans weinig nodig om gelukkig te zijn. Ik kan ongelooflijk genieten van de kleine dingen in mijn leven... Een mooie wandeling in de natuur, een zomerse fietstocht of pic-nic, met de voetjes in het water wandelen langs het strand,... Het maakt me weinig uit, als ik maar in goed gezelschap mag vertoeven.
Het zijn niet de activiteiten die ik doe, die me opladen. Het zijn de mensen met wie ik in interactie ben die dat doen.

Een koffietje gaan drinken, in een tof barreke met fijne mensen, is zo een van die dingen waar ik volop kan van genieten.

Zo ga ik op een zalige zondag graag brunchen in 'Huize Colette', een klein ontbijt - taartjes - koffie - huisje in Gent. De vroegere muziekwinkel, Saltato,  werd enkele jaren geleden omgetoverd tot een gezellige plek waar je niet alleen kan afspreken met vriendinnen, maar waar je ook gerust op je uppie een boek kan lezen. De boeken die er staan, kan je achteraf, voor weinig geld, kopen. Ik ga er wel eens ontbijten met enkele vriendinnen van 'My Groovy Sisters', een leuke groep waarbij ik tot voor enkele jaren zangeres was. We blijven er doorgaans enkele uren plakken om honderduit te vertellen. Mijn favoriete ontbijt bestaat uit: een scone met clothed cream en confituur en enkele sneedjes speltbrood met huisbereide humus. Daarnaast bestel ik steeds een glaasje vers geperst fruitsap en een Wittekop (een espressokoffie met witte chocolade). Heer-lijk...
Ook de bediening is fantastisch: vlot en vriendelijk.
Na deze date ben ik ongetwijfeld opgeladen om de nieuwe werkweek goed te beginnen.

Met An en Katleen, 2 super vriendinnen die ik 11 jaar geleden leerde kennen tijdens een Scouts-cursus, spreek ik regelmatig af om een koffietje te drinken en een spelletje Rummikub te sprelen. Vroeger pendelden we voornamelijk tussen Gent en Antwerpen. Sinds ik in Sint-Niklaas woon, testen we hier ook wel eens een hip barreke uit. In getale hebben we minder keuze dan in de grootsteden, maar ze zijn wel aanwezig en daar ben ik blij om. 'Soep en zoet'  en 'Met tijd en boterhammen', moeten geenszins onderdoen voor deze in Gent of Antwerpen.  Het zijn  Sint-Niklaase toppertjes.
Een middagje met deze 2 dames is altijd fijn... We dromen vaak over ons eigen barreke of winkeltje of projecten waarin we ons creatief ei kwijt kunnen... Wie weet slagen we er ooit in iets origineels uit de grond te stampen, samen.
Ook zij maken van elke ontmoeting een gelukzalig moment vol positieve energie.

Huize Colette, Soep en zoet, Met tijd en boterhammen, Kolonel Koffie, Le bal infernal, Le jardin Bohemien,... Allemaal zo verschillend! En toch hebben ze allemaal 1 ding gemeen: Ze stralen een ongelooflijk, hippe gezelligheid uit waar ik me tot aangetrokken voel. Binnenstappen is eventjes in een andere wereld vertoeven waar je tot rust kan komen. Weg van de alledaagse gejaagdheid. Zelfs tijdens mijn middagpauze slaag ik erin om eventjes te ontstressen...
Sinds kort heb ik, samen met mijn collega Veerle, 'Le bal infernal' her-ontdekt. Vroeger was het een donkere kroeg waar 'The Lunatics' op dinsdag het beste van zichzelf gaven tijdens een impro-avond. Op geregelde tijdstippen gaven we er met de zangklas ook wel eens een optredentje.
Plots krijgt het interieur een hip, warm, licht en mooi interieur en kan je er heerlijke koffietjes gaan drinken op de middag. Je vindt er honderden boeken die je kan ruilen met een boek dat je zelf niet meer wil. De bedoeling is dat je een boodschap in jouw boek schrijft voor de volgende lezer. Een zalig ideetje vind ik dat.
Veerle en ik maken er ondertussen een wekelijkse traditie van, op vrijdag. Dat maakt de laatste uurtjes op kantoor meteen een pak gezelliger, na zo'n opkikkertje.

Wanneer ik van een eigen koffiebarreke droom dan is het er een met een mooi, vintage interieur. Eentje met veel hout, gezellige zeteltjes, mooie tafeltjes en kasten met prachtig vintage servies. Dat servies zou ik ook effectief gebruiken om koffie en thee in te serveren. Niets zo 'mottig' dan thee of koffie drinken uit 'horeca-servies'.Koffie of thee smaakt zoveel beter uit een mooi kopje. Versegemaakte cake, taart,... hoort er uiteraard ook bij. Zoals ik nu ook al doe, zou ik ook experimenteren met gezonde, lekkere versnaperingen. Zo is er voor elk wat wils.  De kopjes, borden, het bestek, de meubeltjes,... Het zou een samenraapsel zijn van alles wat ik mooi vind. Als het maar vintage is en niet saai... Een klein museum... DE grote Jazzdames zouden door mijn barreke weerklinken. Een microfoon en een piano ter beschikking voor zij die zich geroepen voelen... Mooie lampjes die de sfeer bepalen,... Een plek waar je niet weg wil. Slechts een ding komt er niet in: WI-FI... Het zou een plaats zijn om te onthaasten. Een plaats waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, weg van het 'world wide web...' Wie niet zonder kan, moet maar een andere plek opzoeken.
In mijn barreke is ook plaats voor boeken. Boeken voor volwassenen, boeken voor kinderen. En voor de allerkleinsten organiseer ik voorleesnamiddagen en duiken we de verkleedkoffer in. Zo kunnen mama's en papa's eventjes genieten van een beetje rust, terwijl ze een boek lezen of een gezelschapsspelletje spelen. Een mindful-moment voor iedereen...

Mijn droom doet me een beetje denken aan mijn vader die droomde van een oud cafeetje met een Leuvense stoof in het midden waar de geur van verse erwtensoep het cafeetje bedwelmde. Daar waar je een dikke boterham kon krijgen met vlees en mosterd. Je kon er ook een lekker biertje krijgen, maar ze zouden met mate geserveerd worden. Er was geen plaats voor dronkaards...

Bij hem bleef het slechts een droom, maar wie weet wordt mijn droom ooit werkelijkheid...
Ondertussen geniet ik verder van de vele koffiebarmomentjes met mijn vriendinnen die er ongetwijfeld nog zullen volgen...

Zoektocht naar de ideale kleerkast...

Ondertussen zitten week 2 en week 3 van het minigarderobe-experiment er bijna op... 
Ik heb mijn plan ondertussen een klein beetje gewijzigd. Momenteel telt de garderobe nog 'slechts' 36 stuks.
Waarom? Wel, heel simpel. Ik vroeg me af wat ik de komende tijd met de rest van mijn kledij ging doen.
Mijn voorgangster had haar kleerkast volledig uitgemest en de rest van haar kledij weggedaan. 
Ik besloot dat niet te doen en een opdeling te maken in mijn kast. Aan de ene helft hing ik de kledij waarmee ik me de komende 2 maand in zou verhullen. Aan de andere kant hing ik de rest van mijn kledij wat overbleef na enkele grondige opruimbeurten. Je zal merken dat de opruimacties nog niet voorbij zijn.
Ondertussen bedacht ik dat ik aan het einde van het experiment wil overblijven met de essentie in mijn kast, dus bedacht ik dat ik ook iets met die kledij moest gaan doen... Tussendoor...
Om na te gaan of ik de rest van mijn kledij nog de moeite waard vind, draag ik af en toe eenmalig een stuk. Als ik er aan het einde van de dag nog steeds een positief gevoel bij heb, verhuist het kledingstuk naar de uiterste kant van mijn kleerkast. 
Vond ik het maar niets meer, dan komt het op een stapel terecht om te verkopen op de 'Krijg de kleren' een leuk evenement dat volgende week zondag, 27 september van 14u tot 17u plaatsvind in het jeugdhuis van Zwijndrecht. Het is een kledingbeurs waar vrouwen en ondertussen ook man hun miskopen en dergelijke meer kunnen verkopen aan leuke prijsjes. 
Dit evenement wordt al voor een 4de keer georganiseerd door mijn schoonzus en haar vriendinnen. Deze editie is ten voordele van BENNYFIET, een goed doel waar mijn lief en zijn familie zich inzetten om een aangepaste wagen te kopen voor hun vader die rolstoelpatient is. Meer uitleg hierover vinden jullie terug op onze facebookpagina onder Bennyfiet... 
Door deze nieuwe dimensie toe te voegen aan mijn project, leer ik echt goed omgaan met mijn kledingstijl. Ik merk dat ik er heel bewust mee bezig ben en dat het mij als persoon een stukje vormt. 
Ik heb ondertussen al enkele kledingstukken 'uitgetest'. Zo nam ik vorige week een kleedje in mijn handen dat ik slechts heel sporadisch aandoe. Een wit, zwierig kleedje met zwarte bolletjes op. Het geeft je zowel een lieve als stoere look... Ik draag het niet zo veel en bij een eerdere opruimactie belandde het in de doos om te verkopen. Na een tijdje haalde ik het er opnieuw uit en hing het terug in de kast. 
Na deze aantreksessie weet ik het zeker: het kleedje blijft... Het flateert me en ik voel me er supergoed in. Blij met dit resultaat hing ik het meteen aan de andere kant van de kleerkast.
Nadien testte ik een broek uit de Corakemperman. Iets wat ik een tweetal jaren geleden kocht. Een Indigobroek uit rekstof, onderaan versmald en bovenaan met een extra omslagdoek. Behoorlijk speciaal. Ik heb deze broek ondertussen 2 maal aangedaan, maar ik voel het niet meer. En toch zal ik deze broek niet wegdoen.
Wanneer ik misschien ooit nog het geluk vind om zwanger te worden, is deze broek de uitgelezen zwangerschapsbroek. Het heeft een brede band. Een vriendin kocht die ook toen ze zwanger was en heeft er veel geniet van gehad. Ik zal deze broek dan opzij leggen voor 'misschien ooit'... Maar om ze momenteel nog aan te doen om te gaan werken? Neen bedankt... Hierin zie ik dat mijn stijl enorm verandert.
Vroeger kocht ik heel veel kledij bij Corakemperman. Ik vond het helemaal geweldig. Niet om me laagje per laagje in Cora te hullen, maar ik had meestal wel iets aan van dat merk. 
Ik heb nog steeds enkele stukken in mijn kast hangen, maar het zijn voornamelijk de gemakkelijke basics aan zwarte truitjes met lange mouwen,... Maar ook nog een heel speciale, mooie witte trui. Deze zal ik niet snel weg doen. Het blijft een geweldig stuk en zit dan ook in mijn minigarderobe. Ik krijg hier ook steeds complimenten over... 
Ongeacht het feit dat mijn stijl veel veranderd is sinds ik 30 werd en ik dus minder bij Corakemperman ga shoppen, blijf ik er toch af en toe nog eens binnenspringen. De kwaliteit van de kledij is enorm goed... Elk truitje dat ik er kocht gaat jaren mee zonder te verkleuren of vervorming van de stof. Het is topkwaliteit en bij Corakemperman proberen ze zoveel als mogelijk 'eerlijk' te produceren. Daardoor maak ik nog steeds graag reclame voor dit merk.
Maar een Corakempermanvrouwtje ben ik dus niet meer... 
Ik merk dat ik de laatste tijd erg veel aandacht besteed aan die 3 ingemaakte deurtjes in mijn slaapkamer. 
Mijn weg zoeken in mijn kleerkast, oprommelen, zaken combineren. 
Ik merk dat ik heel vaak naar dezelfde stukken grijp omdat ik mij er goed in voel. 
Ook wanneer ik ga winkelen merk ik het verschil. Ik stap af en toe, wanneer ik wat tijd over heb, eens een winkel binnen en dan ga ik op zoek naar dingen die ik leuk vind om te passen... Dit doe ik om mezelf een beetje uit te dagen... Gisteren paste ik een trui en een kleedje. De trui zat me als gegoten en was ook heel mooi... Niet goedkoop, 50 EUR van het merk Villa. Nadien hing ik hem netjes terug, want hij was niet waauw en ik dacht: 'ik heb genoeg truien die ik veel toffer vind...' Als je die er dan nog bij koopt, draag je die toch niet aangezien je andere truien hoger plaatst. 
Nadien zag ik een supermooie lange gilet hangen met luipaardprint. Een mooi groene... Ik was meteen verkocht... En toch liet ik hem hangen want ik bedacht: 'mijn trui van Catherine Andre is veel mooier en veel specialer.' Nog zo'n trui waarbij ik altijd gecomplimenteerd word... 
En zo ga ik van tegenwoordig door het leven... Ik koop nog wweinig. Niet omdat ik het mij financieel niet kan permitteren. Integendeel. Maar omdat ik ga vergelijken met wat ik al heb en wat ik daarvan graag draag. 
Je kan altijd zeggen: 'ja, maar zoiets heb ik nog niet.' Dat is bij veel vrouwen HET grote excuus. Maar probeer es, wanneer je gaat winkelen, je kleerkast voor de geest te halen. En wanneer je iets past bedenk dan wat je hebt dat in dezelfde lijn ligt. Vind je dit nieuwe stuk nog geweldiger, dan is het misschien wel de overweging waard. Maar, kom je tot het besluit dat er iets in je kast hangt dat in dezelfde lijn ligt en veel toffer is, laat het stuk dan hangen... Je zal het dan toch veel minder dragen.
En zo kom ik tot zeer toffe, interessante inzichten, waardoor ik bewuster kledij uitkies... 

De zoektocht naar mijn ideale kledingstijl, op dit punt in mijn leven, is nog volop op gang, maar ik kan je wel vertellen dat het een boeiende en toffe zoektocht is. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat je er zoveel mee bezig kunt zijn...  

Kiezen is moeilijk...

Week 1…
Week 1 in de minigarderobe... Wat als zeer eenvoudig begon, nl: kledij selecteren, liet gauw z'n bedenkingssporen achter...
Ik had lukraak enkele heel toffe stukken geselecteerd die ik graag draag en die min of meer gemakkelijk met elkaar combineerbaar zijn. Het enige waar ik echt op gelet had waren de zwarte stukken: een broek, 2 bloesjes/t-shirts en een giletje. Voorts had ik een mix gemaakt van mijn bijzondere stukken en mijn casual goed zittende, mooie stukken.
Althans... Dat dacht ik...
Aan het begin van de week werd me gauw duidelijk dat dit niet over de hele lijn het geval was...
Op een ochtend trok ik een oude ietwat versleten jeans aan en zag ik meteen dat die eigenlijk niet meer draagbaar was... Met spijt in het hard trok ik hem uit en vloog hij onherroepelijk uit mijn kleerkast...
Het was even zoeken, maar ter compensatie (om opnieuw tot 37 stuks te komen), voegde ik een zwart kleedje toe aan de collectie.
Een zwart kleedje is voor elke vrouw een must in haar kleerkast. Het hoeft niet té chique te zijn. Als het lekker zit en je kan het op vele gelegenheden aan (zowel om te werken als om uit te gaan), dan zit het goed. Zwarte kleedjes kan je steeds vernieuwend dragen door het te combineren met andere, meer kleurrijke, bovenstukken, andere juwelen, een jasje, andere handttas of blitse schoenen... Met hetzelfde kleedje zie je er telkens anders uit. Het is als het ware multi-aantrekbaar. Dat ik zo'n 'belangrijk' stuk kon vergeten in mijn garderobe... Mooi gecorrigeerd dus...

Ik had mezelf ondertussen ook voorgenomen dat de minigarderobe zich gedurende de komende maanden nog kan en mag ontwikkelen. Niet om extra kledij te kunnen aantrekken, maar om heel bewust te kiezen voor wat blijft en gaat.
Daags erop had ik een aanvaring met een kleedje, waarvoor ik nota bene complimenten kreeg. Een frambooskleurig hemdkleedje met driekwarts mouwen en een mooie decolleté. Het was een kleedje dat ik vorig jaar voor enkele euro's op de rommelmarkt had gekocht.
Toen ik het aantrok voelde ik meteen dat het mogelijk niet meer mijn stijl was. Maar ik gaf het een kans.
Nog een handige tip: wanneer je twijfelt of je iets werkelijk nog graag draagt kan je er het best er een hele dag in rondlopen. Merk je aan het einde van de dag dat je er niet gelukkig meer van wordt, dan mag het weg. In het andere geval houd je het nog bij.
Bij mij was het een twijfelgeval. Ik vind dat ik er nog mee sta, maar ik twijfel aan de stijl. Ik heb het voorlopig gebannen uit de 37 stuks, maar doe het nog niet weg. Ik zal het op een later tijdstip nog eens aantrekken en hopelijk kom ik dan tot een goed besluit.

Je zou denken dat dit allemaal onnozele praat is, maar eigenlijk is dat wat mensen voortdurend doen in hun leven: kijken of iets of iemqnd wel (nog) bij hen past, bij hun leven, in hun voortdurende ontwikkeling,... Het lijkt een banaal luxeprobleem. Zeker in vergelijking met hetgeen momenteel om ons heen gebeurt. Geloof me: ik ben me zeer bewust van de vluchtelingencrisis, alsook van de milieucrisis, economische crisis en IS-crisis. Waar ik kan denk en help ik mee, maar helaas ben ik geen grootmacht die alles kan oplossen... Dus ja, ik denk ook nog aan andere dingen...
Ik probeer in mijn individueel leven gelukkig te zijn en vooral ook heel dankbaar te zijn voor de dingen die ik heb, de dingen die ik kan en de luxe die ik me kan veroorloven om me bezig te houden met wie ik werkelijk ben en wil zijn.

Een crisis is dit niet, maar het is dus wel een interessante oefening om je bewust te worden van je eigen leven en ontwikkeling. En dat is als individueel mens een heel belangrijk onderdeel van ons bestaan op aarde...

Donderdag had ik een ware 'slechte-kledij-dag'. Alles wat ik aantrok zinde me niet. Nooit gedacht dat dit me kon overkomen met een minigarderobe. Waarom het me niet zinde? Ik vermoed dat de kilootjes die er langzaam zijn ingeslopen daar voor iets tussen zitten. Mijn kleerkast maakt me momenteel zeer bewust van het feit dat ik dringend wat meer moet bewegen om weer wat strakker in het pak te zitten.
In zo'n periode heeft een mens altijd de neiging dezelfde, comfortabele kledij aan te trekken. Donderdag ging het mij dus echt niet af. Ik wisselde 3 of 4 keer van tenue. En zelfs bij mijn laatste keuze was ik niet helemaal tevreden. Het voelde die dag niet goed aan...

Het weekend was me beter gezind. Ik koos voor mijn gemakkelijk zwarte Chino-broek dat ik op zaterdag en zondag anders combineerde. Een broek dat ik onlangs aan de helft van de prijs vond in de JBC.

Een stuk dat ik per toeval vond (de laatste én in mijn maat), waar ik al een tijdje naar op zoek was... Sindsdien loop ik er regelmatig mee aan.

Het is een broek dat je heel gemakkelijk aantrekt.

Je hebt zo van die kledingstukken waarvoor je 'in de stemming' moet zijn. Deze stukken komen zelden uit de kast, maar je voelt je er wel bijzonder in wanneer je ze dan toch eens uithaalt.

Maar dan zijn er zo van die stukken die je elke dag zou kunnen aandoen, ware het niet dat ze ook af en toe eens in de wasmachine moeten geraken. Je zou er als het ware bijna mee gaan slapen... Deze kledingstukken zijn een ware must in je kleerkast. Op een 'slechte-kledij-dag' zijn zij steevast de redders in nood...

Zondag stond ik, met een hele hoop kledij, op de rommelmarkt. Het was heerlijk te zien hoeveel vrouwen naar de rommelmarkt trekken om er hun miskopen en kledij waar ze op uitgekeken zijn, te verkopen. En de mannen? Neen, mannenkledij zie je daar veel minder... Af en toe eens een klein stukje van een rek, maar zeker niet in groten getalen...

Het is een vrouwenaangelegenheid.

Een vriend passeerde en vroeg zich af waarom ik al die mooie, goeie kledij weg deed... Ik kan het ook niet verklaren, maar 1 ding weet ik ondertussen heel zeker: als mijn kleerkast helemaal naar mijn zin uitgemest zal zijn (na fase 536), dan zal dit me niet gauw meer overkomen. Ik ben veel bewuster bezig met wat ik koop... Zo zag ik dit weekend een heel mooie trui in de WE, maar ik ga die niet kopen, want ik heb genoeg mooie truien liggen die ik graag draag... Vroeger had ik die wellicht gewoon gekocht... Gewoon omdat het kan, omdat ik niets in de weg heb en omdat ik het mooi vind... Nu kan het nog steeds, ik heb nog steeds niets in de weg en ik vind die trui mooi, maar ik wil het niet... Ik bedenk dan dat ik dat geld beter aan iets anders kan spenderen...

Bijvoorbeeld: koffie gaan drinken met vriendinnen op zaterdag of zondag. Heerlijk genieten, bijkletsen, lachen, plezier maken en me amuseren...Of op reis gaan, nog zoiets waar ik veel meer van kan genieten. Dat is zoveel meer waard dan de zoveelste trui die dan toch maar weer op de stapel beland...

Pas op: dat wil niet zeggen dat ik de komende maanden geen enkel kledingstuk meer zal kopen... Maar het gebeurt op een andere manier... Door minder te kopen, kijk ik wat meer uit naar kledij dat wat 'specialer' is... Minder doordeweekse dingen. Kledij waar niet iedereen mee rondloopt of durft aan te trekken. Niet dat ik er gewaagd bijloop, maar ik durf af en toe eens iets aanschaffen wat anderen niet zouden durven dragen. Dat wil ik meer en meer bekomen in mijn garderobe: kledij met dat tikkeltje meer dat niet door iedereen gedragen wordt, maar waarvan mensen zeggen: 'typisch iets voor jou' of 'ik vind het mooi, zou het zelf nooit durven dragen, maar jij kan dat wel'... Dat vind ik meestal de meest heerlijke complimenten.

En zo kom ik tot de levenskunst, want dat is toch net wat we willen bekomen, dat we erkend worden in wie we zijn en wat ons 'ons' maakt... En om dit te bekomen hoef je heus niet veel kledij te hebben... Een minigarderobe is ruim voldoende als je een evenwichtige keuze maakt tussen basisstukken die je op honderden manieren kan combineren en die enkele speciale stukken die op je lijf geschreven zijn...

Het is geen wereldproblematiek, maar ik denk dat we er in de loop der weken zullen toekomen dat de filosofie erachter wél een belangrijke invloed heeft op ons eigen, individuele leven... En dat is van groot belang om als gelukkig mens door het leven te gaan...

Minigarderobe...

' De ideale garderobe bestaat uit 37 stuks'

Zo luidt de titel van een artikel dat ik enkele dagen geleden op de website van Knack las.
Ik werd er als het ware ingezogen...

'Deze detox zal je helpen duidelijkheid scheppen in je garderobe, je persoonlijke stijl en hoeveel paar schoenen een mens nu echt kan gebruiken', vertelt de intro van het artikel.

Blogger Caroline Rector kwam aanzetten met de zogenaamde 'Capsule wardrobe', een soort van minigarderobe bestaande uit 37 veelzijdige stuks die je makkelijk met elkaar kan combineren en die je ontzettend graag draagt. Waarna ze de rest van haar kledij, die ze niet meer nodig acht, weggeeft of weggooit. 
Ze is ervan overtuigd dat je op deze manier beter te weten komt wat je stijl is zodat je in de toekomst bewuster gaat shoppen. 

Hmmm, klinkt interessant... Misschien iets voor mij...
Toegegeven: ik ben enorm gefascineerd door kledij. Wanneer ik mensen ontmoet, ga ik steeds hun kledij en hun stijl bestuderen. Ik vind het heerlijk om uren lang vanop een terrasje of een bankje mensen te spotten en hun kledij te bestuderen. 
Ik houd er bovendien wel van om met mijn vriendinnen te gaan winkelen. Niet steeds om zelf dingen te kopen. Ik kijk graag mee en keur met graagte en in alle eerlijkheid wat ze aantrekken. Vriendinnen vragen me soms ook mee omdat ik eerlijk ben en durf zeggen wanneer ik vind dat bepaalde kledij niet flaterend is.

Kledij heeft voor mij iets magisch. Je kan er jezelf mee uitdrukken zonder woorden. In 1 oogopslag kan je een heel verhaal bedenken door middel van kledij en accessoires: heerlijk... Ik vind het fijn mensen te complimenteren met mooie, flatterende kledij. Het maakt mensen mooi. Evenzeer ontvang ik met graagte complimenten over dingen die ik draag en combinaties die ik maak.
Zo kreeg ik vandaag een compliment van 2 collega's die mijn witte laklederen witte mocassains omlijnd met een zilveren, blinkend randje, geweldig vonden... Ze zouden het zelf nooit durven dragen, maar vinden dat ik ermee weg kom, dat ik dat kan dragen, dat het 'typisch' iets voor mij is. En dan voel ik me natuurlijk geflatteerd... 
Af en toe koop ik iets dat wat meer uit de band springt, dat opvalt... Dat combineer ik dan vaak met heel eenvoudige dingen.

Ik moet niet klagen... Mijn kleerkast is uitgebreid. Ik kan gemakkelijk budget vrijmaken om regelmatig nieuwe kledij te kopen. Maar sinds een tijdje vraag ik me af of dit wel zo 'nodig' is. Je kan perfect gelukkig leven met een beperkt aantal kledingstukken als je ze heel bewust selecteert. Vaak kopen we extra kledij omdat we het mooi vinden, omdat we ons even wat minder goed voelen en daardoor compensatie zoeken, omdat het een koopje was (gebeurt heel vaak tijdens de solden),... 
In deze optiek denk ik al een tijdje na over nieuwe kledij aanschaffen. 
Vroeger kon ik bovendien niets weggooien en hield ik kledij van jaren bij. Er hangen nog steeds een aantal stukken in mijn kast die gemakkelijk 15 jaar oud zijn, maar die ik gewoonweg niet kan weg doen. Bij andere kledingstukken heb ik minder moeite. Soms heb je een enorme klik met een kledingstuk. Andere keren is het na een tijdje weg, die klik.

Deze tweestrijd wil ik kunnen loslaten. Ik wil ertoe komen dat ik, telkens ik iets uit mijn kast haal, echt een blij gevoel heb. Als het ware telkens weer verliefd worden op dat kledingstuk... Niet altijd evident in de moderne wegwerpmaatschappij waarbij we gemakkelijk zaken er terug uit gooien wanneer we het niet meer willen.
Bovendien is mijn kleerkast momenteel een stijlenmix.
Ik wil 1 stijl vinden die goed bij me past en waarbij mensen de klik zien en me aangeven dat het 'typisch iets voor mij is'.
Stoere kledij, heel vrouwelijke kledij, retrokledij, Alice-in-wonderland achtige kledij,... Het hangt er allemaal in.
Sinds ik de kaap van 30 enkele jaren geleden overschreed begon kledij een andere plaats in te nemen in mijn leven.
Een prominentere... Kledij, oorbellen, schoenen,... Voor mij moet allemaal samengaan... Een kakofonie, daar houd ik niet van... Over elke outfit heb ik nagedacht.
Aan mode doe ik niet zozeer mee. Ik koop kledij, niet omdat ze in de mode zijn, maar omdat ik ze mooi vind.
De mode volgen is zowat het domste dat je kan doen. Wie dit wil, moet bijna elk jaar alles weg doen en nieuwe zaken kopen, want de mode is steeds van korte duur. Bovendien sta je niet met alle modekleuren of zijn niet alle modeverschijnselen even flatterend.

Ik ben er van overtuigd dat een kleinere, bewustere garderobe ook tot creativiteit strookt. De creativiteit om met een beperktere garderobe toch originele en toffe combinaties te maken.
Door dit te gaan toepassen, ga je ook bewuster winkelen.

Dat doe ik trouwens nu al, bewuster winkelen. Ik stel mezelf steeds een aantal vragen:

1. Vind ik het kledingstuk dat ik vast heb écht zo geweldig, zo uniek dat ik het graag wil hebben?
2. Heb ik al iets gelijkaardig in mijn kast hangen?
3. Kan ik het gemakkelijk combineren met een aantal stukken die ik al heb?
4. Wat zegt de prijs/kwaliteit?
5. Kan ik het zowel  aantrekken om te werken als in mijn vrije tijd ?

Kan ik op al deze vragen een bevredigend, eerlijk antwoord geven, kan het zijn dat ik het koop.
Door heel bewust over deze zaken na te denken tijdens het winkelen, graai ik niet zomaar iets mee omdat het er op het eerste zicht ok uit ziet. Een miskoop is snel gebeurd.
Mannen zullen dit ongetwijfeld niet begrijpen, maar veel vrouwen doen wel eens een miskoop of 2, 3,... Vooral geen commentaar op geven, beste mannen, want het is onbegrijpelijk en onuitlegbaar... 

Ok en nu over naar het experiment... Vanaf 1 september zal ook ik mij wagen aan het experiment van Caroline Rector. Waar zij 'sjakossen' niet meetelt bij de 37 stuks, doe ik dat wel.
Dus 37 stuks aan broeken, rokken, kleedjes, truien, blazertjes, bloesjes, schoenen, jassen en sjakossen.
Het duurde niet lang alvorens ik mijn favoriete stukken bij elkaar gesprokkeld had. Ik kwam in de verste verte nog niet aan 37. Ik mocht nog bijnemen.
Wanneer ik de hoeveelheid dat ik zal dragen in mijn kast zie hangen tegenover wat ik allemaal heb, dan lijkt het een miserabel hoopje. Maar: het is zo divers en zo met het hart gekozen dat ik er bijna zeker van ben dat ik de rest niet zal missen...

Vanaf heden zal ik regelmatig mijn bevindingen en tips neerpennen op mijn blog.
Wat doet het met me, kiezen uit mijn minigarderobe? Hoe weet ik alles ten alle tijde origineel te combineren ook al doe je vaak hetzelfde aan? Wat denk ik over de rest van mijn kleerkast? Gooi ik er in de loop van de tijd dingen uit? Zal ik een eenduidige eigen stijl vinden?
Allemaal vragen waar ik nu nog geen antwoord op heb.
Best spannend !!

Tot slot geef ik toch graag al 1 tip mee, een basistip die veel mensen ongetwijfeld rijk zijn: zorg er voor dat je steeds een paar zwarte basisstukken tussen je garderobe zitten hebt. Een zwarte broek en een zwart bloesje/truitje is een AB-SO-LU-TE must.
Zwart kan je namelijk heel gemakkelijk en met alles combineren. Het staat altijd geweldig, ook wanneer je je minder goed voelt.    Deze stukken ontbreken dan ook niet tussen mijn favoriete 37. Welgeteld 5 stuks siert mijn minigarderobe. Zwart werk je gemakkelijk af met een paar fleurige, opvallende juwelen of een paar trendy, speciale schoenen.  

Ik zou zo zeggen: 'geniet van mijn minireis doorheen mijn minigarderobe'...

Gelukkig wonen...

Gelukkig wonen, iets waar mensen doorgaans niet erg over nadenken. 
Ze willen een degelijk, mooi en betaalbare woonst. 
Zijn er winkels in de buurt? Is er een school? Kinderopvang? En eventueel: geraak ik gemakkelijk op mijn werk. 
Een huis wordt vaak gekocht uit praktische overwegingen. 
En terecht, uiteraard. Want niets zo fijn als ergens comfortabel te gaan wonen, om welke reden dan ook. Maar daar stopt het nadenken doorgaans bij velen.
Voor mij persoonlijk gaat het nog een stap verder. 
Chaotisch zoals ik ben, heb ik weinig nagedacht over winkels, scholen, kinderopvang, bakkers,... bij de aankoop van ons huis. Het is mooi meegenomen dat er een groot warenhuis op 200 m van de deur ligt en dat ik niet ver moet fietsen om het station te bereiken. Maar dat was geenszins een doorslaggevende factor.
Misschien heel kort mijn huizenverleden schetsen om te komen tot waar ik wil komen: 'gelukkig wonen'.
Mijn gehele jeugd en jong volwassen leven bracht ik door in het huis van mijn ouders, dichtbij Gent. Ik heb steeds in dezelfde woning geleefd. 
De woonst op zich heeft iets intriest. Misschien omdat het bovenop een kerkhof gebouwd is? Enkel het achterste stuk van de tuin voelt 'gelukkig' aan voor mij. Op mijn kamer vertoefde ik ook graag.
Van jongs af aan ben ik altijd in de weer geweest met het inrichten en herinrichten van mijn plekje. Ik vond het heerlijk al die oude, niet bij elkaar passende meubels. Enkel mijn bed en kleerkast hoorden bij elkaar. De oude kast van mijn grootouders, jaren '70 keukenkast van mijn ouders' oude keuken, de bakkerstafel van mijn overgrootmoeder zorgden voor een grote kakofonie, maar dat voelde zo heerlijk aan...
De meubels kenden een verleden en hadden een ziel. 
Met mijn diploma op zak, trok ik naar Gent waar ik bijna 8 jaar op een kleine dakstudio woonde, hartje Gent. Op mijn uppie voelde ik mij er heel goed. Ik kon gaan en staan waar ik wou en zat overal dichtbij. De studio bevond zich in een heel mooie buurt en was best betaalbaar. Maar bovenal (en dat vond ik het belangrijkste) was de studio heel gezellig. Door het zoldergevoel, de kleuren, de meubeltjes en alle frullen die ik er verzamelde. Het leek een beetje op het appartementje van Amelie Poulain. 
Toen mijn vriend erbij kwam, werd het er algauw te klein en we besloten een groter appartement te huren. Voor de snelle beslisser vonden we een appartement in Oostakker. Gerenoveerd, proper, modern, met een garage en betaalbaar. Omdat we snel moesten beslissen en omdat we ook snel uit mijn kleine studio wilden, waagden we het erop. 
Maar voor beiden bleek dit niet de plek te zijn waar we ons gelukkig voelden... Het was niet ik, het was niet hij, het was niet ons... 
Dus begonnen we te praten over 'iets kopen'. Uiteindelijk zagen we ons verdiende centen toch maar gespendeerd aan een ander. 
Onze zoektocht startte in Gent... Maar snel bleek dat Gent veel te duur is... 
Ik had absoluut geen ambitie om elders te gaan wonen, want Gent is DE stad waar ik me gelukkig voel. Het is mijn thuis... 
Mijn vriend, een echte Waaslander, verbreedde zijn horizonten toch een beetje en keek regio Sint-Niklaas. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht ooit te verhuizen naar daar. Tot op een dag... Een dag waarop hij me een huis liet zien waar ik meteen voor viel... Een prachtig Art Deco huis, dat aan al onze wensen voldeed... 
We maakten een afspraak met de eigenares en toen ze de deur opende, voelde ik het meteen: 'Dit is het! Dit is het huis waar ik mezelf zie wonen. Ons zie wonen...' Mijn vriend, eveneens enthousiast, maar iets voorzichtiger... Maar ik twijfelde geen seconde. Ik vergat als het ware dat het huis niet in Gent lag, maar in Sint-Niklaas... 
Na een 2de bezoek besloten we het erop te wagen. 
Het huis werd van ons... 
De angst om naar Sint-Niklaas te verhuizen vergrootte naarmate de dagen in het Gentse begonnen te korten. Maar telkens ik in het huis kwam voor onze effectieve verhuis besefte ik dat het toch de juiste beslissing was... 
Het huis past ons als het perfecte kledingstuk dat je aandoet en niet meer wenst uit te doen... Gelukkig wonen betekent voor mij dat je ergens woont waar je, telkens je er binnenkomt, glimlacht. Je hebt niet de behoefte om altijd uit huis te zijn en kan genieten van de momenten dat je er bent, met je volle aandacht... 

We wonen hier nu 8 maanden en er staat nog zoveel te gebeuren, maar we hebben tijd, want een huis groeit naarmate je er langer woont. Je begint dingen te zien. Je hoeft niet alles ineens aan te pakken. Je kan de dingen in fases doen. Tenzij je natuurlijk dringende verbouwingen moet doen. 
Sinds deze week zit er dubbel glas. De ramen die er al zeker 40 of misschien zelfs al 50 jaar zaten zijn nu vervangen door hypermoderne, mat zwarte, aluminium ramen. Het glas in lood hebben we bewaard en willen we er terug in steken. Dat hoort bij het huis. Het hoort bij ons... 
2 ramen die we bewaarden willen we een mooie plaats geven in onze lange gang en gebruiken als fotokaders... Iets waar we reeds lang mee in ons hoofd zaten: een 'wall of fame'. Nu krijgt ie de perfecte uitvoering. 
En zo groeit ons huis, met ons mee en mee met ons geluk... 
Een huis is niet zomaar een herberg, een huis is een stuk van jezelf. 
Dat heeft voor mij weinig met materialisme te maken. Je kan dit gevoel eveneens ervaren in een gehuurde woning. 
Een huis is meer dan alleen maar een dak boven je hoofd. Het bepaalt hoe jij je voelt, het geeft je geborgenheid. 
Laten we natuurlijk niet vergeten dat de persoon of personen met wie je er woont ook van groot belang zijn. Zeker en vast. Goed overeenkomen en er samen iets van maken is een groot avontuur...  

Onze vrienden begrepen niet zo goed waarom we Gent inruilden voor Sint-Niklaas (al moesten ze wel erkennen dat de prijzen enorm zijn in Gent), maar eens onze woning betreden, begrepen ze het 'waarom'. 
'Our house, in the middle of our street...' Als ik er ben vergeet ik heel vaak dat ik in Sint-Niklaas woon... 

Anders...

5 weken verlof... Veel tijd om na te denken over het leven... 
Niet altijd gemakkelijk... 
Ik prijs me gelukkig dat ik in een land en tijd geboren ben dat ik heel veel vrijheid krijg. Ik heb alle kansen gekregen van mijn ouders. Ik kon naar school gaan, kreeg alles wat ik nodig had (niet zoals in alles wat ik wou, maar gewoon, de dingen die ik nodig had en af en toe iets extra), mocht studeren wat ik wou, mocht mijn vrije tijdsbesteding zelf kiezen,... 
Tegelijkertijd ben ik opgegroeid in een wereld zonder veel vrijheid. Studeren, een diploma behalen, er wat vrienden op nahouden, werken, een gezin stichten en daar stopt het. Het reguliere stramien, dat is wat we ingelepeld krijgen. 
Daar is absoluut niets mis mee, maar we leren daardoor niet 'out of the box' te denken. 
En dat is iets wat ik me op reis afvroeg. IS DAT HET NU? 
Ik vroeg me af of dit de manier was waarop ik wil reizen.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een fantastische reis gehad. 
Sinds 3 jaar gaan mijn vriend en ik jaarlijks een week op vakantie in het zuiden van Frankrijk. Met een heel stel vrienden en hun kinderen. 
We huren een mooi groot huis (dit jaar was het een klein kasteeltje) om er te genieten van het mooie weer, de mooie omgeving, lekker eten, het zwembad, boekjes lezen, spelletjes spelen,... Mijn vriend en ik maken doorgaans veel uitstappen, maar dit jaar was het vaak veel te warm om een poot te verzetten. 
Tijdens een van onze uitstappen wandelden we een kerk binnen een haalde ik mijn fototoestel boven. 
En toen begon het te dagen... 'Ga ik hier nu echt opnieuw foto's nemen? Van een kerk? Zijn die foto's echt de moeite waard om terug te zien?' 
Het antwoord was: NEEN.
Eigenlijk wil ik dit niet meer. Altijd en overal veel foto's nemen. 
Ik geniet meer van een spontane foto van een leuk moment, dan het zoveelste gebouw vast te leggen op camera. Het internet staat vol foto's van deze gebouwen. Waarom zou ik ze dan ook nog eens willen vastleggen? 
Ik geniet doorgaans meer van de foto's die ik trek met mijn smartphone omdat deze foto's iets zeggen. Het is een soort van fotodagboek geworden. Bij elke foto kan ik zeggen waar het was, met wie ik er was en hoe ik me voelde. De emotie, het gevoel. Dat zijn voor mij de leukste foto's. Note to myself: mijn fotoreportages beperken tot de meeste leuke momenten die ik vastleg in enkele shots... Dat zorgt overigens ook voor een mooi overzicht en daar kijk je met plezier naar terug. Ik heb een 100-tal foto's getrokken op reis en van een 10-tal ben ik echt tevreden... Het zijn niet de gebouwen, maar de leuke, ontspannende momenten.
Met dit besef kwam later eveneens het besef dat, zowel mijn vriend als ik, ook geen zin meer hebben om steden op deze manier te bezoeken. 
Voor ons moet het anders kunnen... Dat had overigens niets met het gezelschap te maken. Dat was meer dan uitstekend. Het heeft met onszelf te maken en de saaiheid waarmee we ons leven soms beleven. Niet dat het voor mij spectaculair moet zijn. Neen... Maar soms wil ik eens uit de maat lopen. Soms wil ik eens 'out of the box' denken en doen. We hebben het op deze manier aangeleerd gekregen. De enkele keren dat ik met mijn ouders op reis ging bezochten we ook kerken en mooie gebouwen en musea en en... Ik wil geen kopie worden van mijn ouders op dit vlak. Ik wil een stad beleven, niet zien... 
Hoe we dit moeten concretiseren, weet ik nog niet. 1 ding is ons duidelijk: het moet anders kunnen en wij zullen het vinden... 
Sinds enkele jaren gaan we met een groot deel van dezelfde bende eveneens naar Berlijn, een weekendje feesten. 
Het zware feesten is niet zozeer aan mij besteed. Vaak verdwaal ik alleen door de straten en neem de sfeer en de stad in mij op. Ik zet me neer op een terrasje, bestel een koffietje of een theetje en haal mijn boek of schrift boven. Heerlijk lezen of schrijven... Terwijl de rest tot in de vroege uurtjes de beentjes heeft losgeschud en dan tot een gat in de middag slapen. Ieder zijn ding... Ik kan ongelooflijk genieten van een stad zoals Berlijn, omdat ze toelaat zich in je op te nemen en te beleven. Berlijn is daardoor een stad naar mijn hart. Ik zou er kunnen leven. Ik bezoek er geen kerken, geen musea, geen pompeuze gebouwen. Toch... De allereerste keer dat ik er was, heb ik met een vriendin de wandelingen uit de 100 procent gids gedaan. Toen hebben we wel wat gebouwen gezien. Sindsdien wandel ik door Berlijn alsof het mijn eigen stad is... Ik wil er minstens 1 keer per jaar heen, heerlijk verdwalen in de toch wel hipsterstad... 
Wat het wordt, in de toekomst, weet ik nog niet, maar anders reizen (en dan bedoel ik niet de organisatie), zal het worden... Is het een fietsvakantie of een culinaire rondrit... Dat zien we wel bij het plannen van een volgende trip. 
Reizen maakt me rijk omdat ik mijn ziel en hoofd kan vullen met al het moois uit andere landen en andere culturen. 
Al ben ik iemand die ook het mooie in eigen land zie, in tegenstelling tot velen die vinden dat we in een grauw en grijs klein land leven... 

Het begin...

Goeie morgen,

Een nieuwe blog, een nieuwe blogster. De zoveelste in de rij die het 'world wide web' wil kleuren met eigen schrijfsels...  Eigen gedachten, interesses om te delen...  Want dat is toch wat we willen bereiken? Dingen delen...
Aan jou , als lezer, om uit te maken of mijn schrijfels enige meerwaarde geven aan jouw eigen gedachten en interesses.

Als 35-jarige vrouw heb ik toch al wat levenservaring, levenswijsheid opgedaan. De evolutie van kind naar vrouw is er voor mij een geweest van een ongelooflijke  reis naar ontwikkeling. Op dit punt in mijn leven kan ik zeggen best tevreden te zijn. Ups and downs hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Een mid-dertiger met een goede job, een boeiende relatie, een eigen huis (dat we nog aan het opknappen zijn), veel vrienden en veel mogelijkheden om me verder te ontplooien. Ik kan niet stellen dat het tot nog toe allemaal van een leien dakje gelopen is, maar ik ben eerder van het optimistische type  en besef dat alles wat we tegenkomen in het leven, we kunnen beschouwen als een groeiproces. Bij deze...
Naast mindful leven en spiritualiteit ben ik eveneens geboeid door meer aardse dingen zoals mooie kledij, een leuk interieur, leuke adresjes  en fijne reisjes om je leven mee in te kleuren,... Kortom: alles wat het maakt om je als persoon goed te voelen in je leven.

Daarover wil ik schrijven. Dit wordt mijn blog: hoe onze persoon zich weerspiegelt in kledij, interieur en feelgoodmomenten,...
Er bestaan reeds talrijke blogs over interieur, mode, eten, uitgaan, cultuur, hippe adresjes, reizen...
Ik zal dit ook gebruiken in mijn blog, maar met een ander doel: jullie tonen hoe deze zaken een positieve invloed kunnen hebben op je leven, zonder al te materialistisch te worden...  Creativiteit is een heel belangrijke factor in mijn leven en ik zal dan dit dan ook trachten mee te geven... Ik ben van mening dat: hoe creatiever je bent, hoe rijker je leven...


Ik hoop dat ik jullie zal kunnen prikkelen en ik wens jullie een heel fijne reis toe door mijn blog...

Elena...