Mama worden... Mama zijn...

Ze is elke dag heel dicht bij me en toch nog zo veraf.
6 maanden al, zit ze in mijn buik. Nog 3 te gaan. De nieuwsgierigheid neemt toe. Hoe zal ze eruit zien? Zal ze gezond zijn? Hoe klinkt haar stemmetje?
Ik verlang naar de dag dat we haar in onze armen mogen nemen. De dag dat ik tegen mijn vriend kan zeggen: nu kan jij haar ook vastnemen en knuffelen.


Ik ben bevoorrecht om zo'n klein hummeltje in mijn buik te dragen. Iets waarvan ik als kind al droomde en waar ik zo lang heb op moeten wachten. Mensen die op jonge leeftijd de liefde vinden waarmee ze kinderen willen en die als vanzelf zwanger worden, staan daar volgens mij minder bij stil. Kinderen krijgen, het lijkt zo'n evidentie voor vele koppels. Ze plannen het in hun hoofd en hop, dat gebeurt.
Toch zijn er mensen voor wie kinderen krijgen helemaal geen evidente zaak lijkt te zijn.
De zoektocht naar die ene persoon waarmee je kinderen wil is niet altijd zo gemakkelijk. Niet iedereen vindt de 'ware' liefde om kinderen mee te krijgen op zijn of haar 20ste. En niet iedereen heeft het geluk om daarenboven ook nog eens snel zwanger te worden.


Achteraf gezien hoor je mij niet klagen. Ik heb er lang genoeg van af gezien, van het feit dat ik geen liefde vond en het feit dat ik geen kinderen op de wereld kon zetten wanneer ik dat graag wilde, wanneer ik dacht eraan toe te zijn.
Ik heb mijn leven lang genoeg laten vergallen door dat soort gedachten. Ik heb mijn leven letterlijk 'on hold' gezet daarvoor.
In plaats van te genieten van de dingen die ik wel kon zoals vele mooie reizen maken. Er stond mij niets of niemand in de weg, ik woonde betaalbaar, had een mooi inkomen en kon dus gemakkelijk op reis gaan wanneer ik dat wou. Door mijn werk was ik ook niet gebonden aan de duurdere vakantieperiodes en ik kon heel gemakkelijk loopbaanonderbreking nemen om er eens voor een langere periode op uit te trekken. Bovendien waren er wel enkele vriendinnen die dat zouden zien zitten hebben om met mij de wijde wereld in te trekken.


Maar ik kon het niet. Want o nee, ik moest en zou dit met mijn toekomstig lief doen. Het lief dat lang op zich liet wachten.
En zo heb ik veel tijd in mijn leven verdaan met wachten...
Alsof je 'geluk' afhangt van het al dan niet hebben van een relatie of kinderen. Alsof je leven daarvan afhangt en je alleen maar een kwaliteitsvol leven kan leiden als aan al deze 'elementen' voldaan wordt. Alsof we van bij onze geboorte een 'checklist' meekrijgen van zaken waaraan je moet voldoen om op je sterfbed te kunnen spreken van een geslaagd leven.
Daar denk ik dus ondertussen wel een beetje anders over.


Maar misschien heb ik 'achteraf' gemakkelijk praten. Want op mijn 32ste vond ik wél een partner waarmee ik samen verder wandel, een huis heb gekocht en nu ook een kleintje krijg.


Laat me toch even zeggen dat ik, dankzij mijn reeds bewandelde weg alleen, voor de volle 100% besef dat alles wat ik nu heb ten eerste geen evidentie is en ten tweede ook geen garantie op het grote 'geluk'. Hoezeer ik mijn liefje doodgraag zie en ik hem niet meer zou willen inruilen; ik besef elke dag opnieuw dat een relatie hebben geen evidentie is en dat we er elke dag opnieuw iets van moeten maken. We blijven immers nog steeds 2 individuen, elk met onze eigen dromen, eigen issues en eigen zaken die we willen verwezenlijken. En hoezeer wij ons kunnen vinden in de dromen van elkaar en hoezeer onze neuzen ook in dezelfde richting staan omtrent deze dromen, we moeten er toch elke dag opnieuw voor zorgen dat we ons als individu gelukkig voelen. Wanneer dit niet het geval is, kan je ook geen verder pad samen bewandelen.


Het feit dat ik dit niet als evidentie beschouw is er wel gekomen door mijn ervaringen in het leven. De ervaring van vechten voor alles wat ik wil bereiken, met vallen, veeeeel vallen en telkens opnieuw overeind krabbelen om verder te gaan. Gegroeid, sterker geworden,...


Zo ook is het voor mij helemaal geen evidentie om al 6 maanden met zo'n klein wezentje in mijn buik rond te lopen. Dat ik het geluk heb gehad na een aanzienlijke tijd toch zwanger te worden op een natuurlijke manier is al verwonderlijk, vind ik. Je hoort heel veel verhalen van mensen die moeite hebben om zwanger te worden. Dat ik eens niet tot die groep van mensen behoor, koester ik elke dag.
Dat ik daarenboven bij elk nieuw  bezoek aan de gynaecoloog te horen krijgen dat ons kleintje het super goed doet, is fantastisch... Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat ze helemaal gezond op de wereld mag komen. Want, uiteindelijk kom je dat pas te weten na de geboorte. Heeft ze alles? Hoort ze goed? Ziet ze? En dan nog veel later: heeft ze geen 'aandoeningen'...
Als ze niet perfect gezond is, zullen we ze nog met heel ons hart doodgraag zien, want dat is nu al het geval.


Ik ben dankbaar voor elke ochtend dat ik wakker word met kleine schopjes in mijn buik. Alsof ons kleintje ons ook al goeie morgen komt wensen. Eigenlijk ben ik super blij met elk stampje dat ik voel. Ik moet er altijd een beetje om gniffelen of ik plant meteen een glimlach op mijn gezicht.
Elke seconde beleef ik heel bewust. Wetende dat dit vermoedelijk ons enige kleintje zal zijn, mijn eerste en enige zwangerschap.


Ik ben volkomen op mijn gemak. Ik maak me geen zorgen over dingen die eventueel zouden kunnen mislopen. Ik sta er niet bij stil. Ik probeer gewoon van elke dag te genieten. Het vliegt zo snel voorbij.
Ik maak me geen zorgen in de bevalling. Ik ben niet zenuwachtig.
Wel nieuwsgierig. Ik kijk er eigenlijk naar uit. Zware arbeid leveren om dan het allermooiste geschenk in ons leven te mogen ontvangen en eindelijk te kunnen delen met mijn lief.
De pijn? Waarom zou ik mij daar zorgen in maken? Ik weet toch niet goed dat voelt? Ik heb eerlijk gezegd ook geen boodschap aan al die verhalen die andere vrouwen mij willen opdringen over de geboorte van hun kinderen. Ik begrijp goed dat die vrouwen hun verhaal nog graag eens doen, maar eerlijk: ik heb daar weinig boodschap aan, want elke ervaring is anders. Elke vrouw zit anders in elkaar. Elke pijngrens ligt elders en elk kind dat geboren wordt doet het op zijn of haar manier. De verhalen gaan dus het ene oor in en het andere weer uit.


Ik hoop dat ik zelf mijn tong zal omdraaien wanneer anderen zwanger zijn. Ik zal zelf proberen mijn goede raad voor mij te houden zodat die vrouwen alles zelf kunnen ontdekken en hun eigen beslissingen kunnen maken.
Want dat is wat ik ook doe: er het mijne van denken en mijn eigen goesting doen. Zo kocht ik bv dit weekend in Rotterdam ons kleintjes eerste beestje.
Al meerdere malen kreeg ik het verhaal te horen dat kleintjes op een bepaald moment zelf hun beestje kiezen dat ze overal mee naartoe zullen slepen. En op dat moment kan je dan ook best op zoek gaan naar verschillende exemplaren want o-wee wanneer ze dit kwijt geraken. Dan zijn ze ontroostbaar en dan willen ze dat terug.
Ik denk dan: als ik nu eens zelf bepaal wat er in mijn dochter haar bed komt te liggen, dan moet ze niet kiezen. Zo simpel is het... Dus kocht ik een geweldig schattig doekvosje van Sigikids waarvan ik weet dat, wanneer het uit de handel is, ik het nog kan laten bijmaken voor het geval het beest ergens zoek geraakt. Bovendien is het beestje van de nieuwe collectie, dus de kans dat het nog wel even in de collectie zit is groot. En Sigikidsbeestjes vind je gemakkelijk in vele winkels. Probleem opgelost.
Momenteel zullen mama en papa er nog wat mee rondlopen, dan komt onze geur er al in. Klaargestoomd om ons kleintje alle comfort, plezier en troost te geven wanneer nodig...
Loopt het mis, dan zien we dat dan wel weer. Ik maak mij daar geen zorgen in. Je kan dat toch niet voorkomen. En dat hoeft ook niet, want fouten maken mag. Dat hoort nu eenmaal bij het ouderschap.


Zo werd ik bv in het begin van mijn zwangerschap horendol van de woorden: 'dat mag je niet eten...'
Mossels eten met de mama was heel gezellig tot ik paniekerige reacties kreeg van verschillende vrienden dat ik dat niet mocht eten, want stel je voor dat daar een slechte mossel tussen zit.
Ik dacht al: 'oei...' en begon me schuldig te voelen. Terwijl ik alleen mijn gezond verstand had gebruik in de gedachte: 'die mossels zijn toch gekookt en slechte mossels gaan niet open...'
Mijn theorie bleek later dan ook 'juist' te zijn. Je mag dus wel degelijk mossels eten wanneer die gekookt zijn. En wetende van mezelf dat ik vaak aan eten ruik alvorens het op te eten, weet ik ook dat ik geen slecht geworden zaken zal opeten of leegdrinken.


Zo kan ik nog wel enkele voorbeelden opsommen... Allemaal goed bedoeld, daar ben ik zeker van. Mensen leven met je mee en willen alleen het beste voor jou en voor je kleintje. Maar hé, ze zijn zelf allemaal zwanger geweest (de vrouwen althans) en hebben ook fouten gemaakt en mogen maken. Dus laat mij die ook maar maken...
Als ik van een ding overtuigd ben is dat ik een mama zal zijn met gezond verstand dat haar kleintje met veel liefde zal opvoeden en ervoor zal zorgen dat ze niets te kort krijgt.


Ik heb veel geklungeld in mijn leven, veel domme dingen gedaan en soms doe ik nog domme dingen, stel ik foute handelingen of zeg ik onnozele dingen. Ik twijfel heel vaak aan mezelf en aan mijn capaciteiten om iets van mijn leven te maken. Maar als ik ergens niet aan twijfel, dan is het wel mijn moederschap.


Want eigenlijk: mama moet ik niet meer worden, mama ben ik ondertussen al... En dat kleine meisje zal overstelpt worden met mama- en papaliefde...