Mijn Facebookloze smartphone... Heerlijk...

Een week is het al...
Een week dat ik mezelf op mijn smartphone afgesloten heb van Facebook.
Een week zonder spijt... Dat staat nu al vast!
Een week dat de batterij van mijn smartphone tot drie dagen langer meegaat. Daarvoor moest ik die bijna dagelijks opladen. Nu om de 3 of 4 dagen.
Een week dat ik tijd maak om de Flow weer eens deftig te gaan lezen. Of nog eens een deftige roman vast te nemen. Want lezen, dat doe ik graag. Ik las ook wel op Facebook. De vele artikels die mijn scherm dagelijks passeerden. Het zoveelste artikel over de 'boerkini' waar ik me op den duur begon aan te ergeren. En dan zwijg ik nog maar over de vele commentaren die eronder te vinden waren. Daar werd ik zowat knetter van. Gefrustreerd, gestresseerd! En dan nu: baaibaai stress omwille van die onnozele opiniestukken waar je eigenlijk niet eens iets aan hebt.
Blij dat ik dat opnieuw geruild heb voor inspirerende artikels in de Flow of een ontroerende roman. Af en toe eens goed vluchten uit de 'realiteit' kan toch deugd doen, vind ik.
We leven er teveel in en die vele nieuwsitems die gedurende de hele dag voorbij mijn ogen flitsten, maakten me écht niet gelukkig.
Een week zonder het voortdurende: 'is er nog iets 'belangrijks' gebeurd op Facebook?'
Gebeurt er dan ooit eens iets écht belangrijks op Facebook.
Ik ga ervan uit dat, mocht er écht iets belangrijks zijn dat een échte vriend of vriendin me wil vertellen, dan zal ik dat via andere wegen ook wel te weten komen.
Het antwoord is trouwens: 'neen'. Er is in die week helemaal niets belangrijks gebeurd op Facebook.
Uiteraard kom ik er nog, maar dan moet ik mijn computer al opstarten en eerlijk: eigenlijk ben ik daar soms te lui voor. En dan besef ik dat het dan toch allemaal niet zo heel erg belangrijk kan zijn.
Een week waarin ik begonnen ben met het breien van een babydekentje voor mijn kleine meid. Het ontspant me. Ik geniet van elke steek die ik brei en dankzij de vele tijd die vrij komt, door niet de drang te hebben voortdurend op dat schermpje te kijken, ben ik al goed opgeschoten. Weldra kan ik het breien afwerken en kan het innaaien van een mooi stofje beginnen. En dan is mijn eerste zelfgemaakte kadootje voor ons kleintje af.
Mis ik mijn vrienden dan niet, nu ik hen niet meer op de voet kan volgen op Facebook?
Ik mis mijn vrienden alleen als ik ze lange tijd niet 'in het echt' gezien heb. Daar hunker ik naar. Naar échte menselijke contacten.
Het is fijn om af en toe eens iets te lezen van mijn vrienden o Facebook. Het is fijn om af en toe eens een fotootje van hen te liken en te zien hoe goed het hen vergaat (laten we niet vergeten dat Facebook vooral een good-news-show is en dat echte emoties nauwelijks op Facebook geuit worden, dus eerlijk gezegd weet ik liever hoe het écht met mijn vrienden gaat). Maar meer dan dat is het ook niet voor mij.
Liever samen een koffietje drinken en een fijn gesprek voeren, face to face op een zonnig terras op een idyllisch plekje in de stad. En dat in plaats van eenzaam, alleen achter mijn schermpje in mijn eigen living, waar niets te beleven valt.
Mijn mening uiteraard. Ik veroordeel niemand en ik weet dat er mensen zijn die mijn mening helemaal niet delen. Niets mis mee. Ik heb ook helemaal niet de intentie mijn gedacht op te dringen aan anderen. Kan ik iemand inspireren, dan ben ik een content mens. Is dat niet het geval, dan is dat net zo goed...  
Maar voor mezelf besef ik welke impact Facebook op mijn smartphone op mijn leven had en ik kan oprecht zeggen dat ik me een gelukkiger mens voel zonder... *
Ps: het heeft me wel verdomd veel technische moeite gekost om Facebook volledig van mijn smartphone te gooien. Het staat er standaard op waardoor je dat niet zomaar kan verwijderen... Die telefoonproducenten zijn geen dommeriken, maar het is me dan toch gelukt om het te wissen, nèh...

Lazy sunday...

Zondagmiddag...
Ik heb net mijn doos met wol herontdekt. Lang geleden dat ik mijn breinaalden nog vastgehad heb.
Breien is iets voor in de winter! Maar deze winter zal in ongetwijfeld niet veel tijd hebben om mij daarmee bezig te houden. Bovendien wil ik 'iets' afhebben tegen nieuwjaar.
Een babydekentje... Geen cadeautje deze keer, maar eentje voor ons eigen kindje...
'Ons' kindje...
Het klinkt soms nog zo onwezenlijk. Het gevoel blijft onbeschrijfelijk... Lang op gehoopt, lang naar verlangd. Jaren lang jaloers geweest op vriendinnen die jonger waren dan ik, die het geluk van een of meerdere kinderen krijgen mochten ervaren...
En plots was het zover...
2016 zou mijn jaar worden, had ik mezelf beloofd op nieuwjaar.
Die lange strandwandeling met mijn lief op 1 januari was zo bijzonder voor mij, dat het jaar niet meer stuk kon. Er zou van alles gebeuren dat 2016 bijzonder zou maken.
Niet alleen kreeg ik de kans om eens een maand op reis te gaan naar Afrika; na 10 jaar zou ik veranderen van werk. En op de koop toe kwam ik op 5 mei tot de vaststelling dat er een klein wondertje in mijn buik aan het groeien was... Plots werd ons leven in een stroomversnelling gebracht...
Het lijkt alsof ik al een eeuwigheid zwanger ben, maar ik heb nog 3,5 maanden te gaan. Dat is al ferm over de helft, maar toch nog zo veraf.


Elke dag opnieuw geniet ik van dat kleine 'hummeltje' in mijn buik. Nooit eerder maakte ik iets zo ontzettend bewust mee in mijn leven als nu, 'mijn' zwangerschap. Mindful, dat ook vooral. Heel rustig en vertrouwend op de natuur dat alles goed zal zijn.


Mijn lief en ik gingen er grappig genoeg vanuit dat ons kindje een jongen zou zijn. Toen we aan ons grote avontuur begonnen, hadden we het een projectnaam gegeven: een supertoffe jongensnaam.
Als snel vermoedde de gynaecologe dat het een meisje zou zijn. Help! We hadden alleen toffe jongensnamen. Aan een meisje hadden wij helemaal niet gedacht. Terwijl we op zich geen voorkeur hadden. Vanaf dat moment hielden we er rekening mee dat hij ook wel eens zij zou kunnen worden.
Toen de gynaecologe definitief bevestigde gaf mijn lief toe dat hij stiekem toch een meer bijzonder gevoel had bij de gedachte aan een meisje...


En sindsdien maakt ons kleine meisje deel uit van ons gezinnetje...
Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe groter haar aanwezigheid. De kriebeltjes, de eerste stampje, de tweede stampjes, maar ook de derde en alle stampjes daaropvolgend krijg ik met een glimlach op mijn gezicht. Ze is er als ik 's morgens wakker wordt. Dan zegt ze groet ze ons met haar beentjes of haar armpjes. Maar ook bij het slapengaan, laat ze van zich horen...
Ze is een wonder... Geen evidentie.


In de zwangerschapscursus zitten er koppels van 24 jaar die het allemaal voor elkaar lijken te hebben: huisje, boompje, tuintje, getrouwd en dan nu hun eerste kindje.
Ik ben 36, woonde op mijn 24ste nog thuis, heb lang mijn plekje in de maatschappij gezocht, ben mijn lief pas op mijn 32ste tegengekomen, beiden al een heel leven achter de rug, veel bagage, wat het soms moeilijk maakt,...
Niets in mijn leven is ooit een evidentie geweest.
Maar nu... Nu ons meisje er aan komt besef ik wel dat ik een stevigere basis heb. Ik ben compleet op mijn gemak in mijn moederrol. Sommigen zullen denken dat je pas moeder wordt als het kind in je armen ligt, maar niets is minder waar. Je bent al moeder én vader (al ervaren mannen dat helemaal niet zo), wanneer het kind in je buik zit. Ik ben ervan overtuigd dat 'op latere leeftijd' kinderen krijgen ook zo zijn voordelen heeft.
Je hebt al een heel leven achter je. Je hebt al veel zaken, die je vormen als mens, meegemaakt. Je hebt misschien al enorm geprofiteerd van je jonge leven, veel reizen gemaakt, zaken gedaan of gezien,...
Op latere leeftijd ben je volgens mij veel rustiger om zo'n kleintje een goede thuis te geven.
Het is altijd gemakkelijk om terug te blikken op het leven als je er wat verder af staat. In die zin kan ik nu zeggen dat dit het perfecte moment voor me is om moeder te worden. Was ik jonger geweest, dan was ik wellicht een groter stresskonijn geweest.
Maar toen ik jonger was, voelde ik mij daar ook klaar voor... Dacht ik. Ik wou al heel lang, heel graag kinderen. Op mijn 20ste moeder worden zou geen straf voor me geweest zijn. Maar zou ik dan net zo op mijn gemak zijn als nu? Het antwoord is ongetwijfeld neen.
wil ik daarmee zeggen dat jonge moeders, slechte moeders zijn? Absoluut niet !!
Ik kan alleen over mezelf reflexteren.


Goeie raad van vriendinnen met kinderen, sla ik doorgaans in de wind.
Niet uit ondankbaarheid. Eerder uit het verlangen om alles zelf te mogen ervaren, mijn eigen beslissingen te kunnen nemen, zonder beïnvloed te worden door 'goede' raad van anderen. Elk kind is anders, elke ouder is anders, elk gevoel is anders,... Dus elke goede raad is sowieso niet op elk kind toepasbaar of past niet bij elk gedacht over opvoeden.
Dus, lieve vriendinnen: sorry wanneer ik soms wat bot reageer op jullie goede raad. Je moet het niet persoonlijk nemen. Ik ben koppig en ga toch lekker mijn eigen zin doen. Ik wil alleen rekening houden met mijn lief zijn visie en mening én met ons kind uiteraard! Dat lijkt me nogal logisch...


Ik zal 'fouten' maken, veel fouten en ik zal dan ongetwijfeld wel aan jullie goede raad denken. Maar hé, jullie hebben ongetwijfeld ook 'fouten' gemaakt. En fouten maken mag. Geen enkele ouder is perfect. Geen enkele ouder hoeft perfect te zijn. Perfectie bestaat ten eerste niet. En ten tweede: mocht perfectie bestaan, dan zou het ongetwijfeld saai zijn.
Dus laat mij maar doen... Dat kleintje van ons zal een leven vol avontuur krijgen met alle gelukte en mislukte projectjes!


Nog 2,5 weken. Dan moet ik stoppen met werken. 3 maand tijd om nog even tijd voor mezelf te nemen. Veel rusten, yoga-oefeningen doen, mindful eten en leven,... Voor we aan het ongetwijfeld 'grootste' avontuur van ons leven beginnen.


En dan hé? Dan zullen we elke dag genieten van dat kleine, grote wondertje in ons leven...