Herinnering 2: Twiet & Twiet, de uitvinders van de selfie...

Lang voor het woord 'Selfie' nog maar uitgevonden was, trokken mijn paatje en ik selfies met hopen...  Niet met de smartphone, want die bestond toen nog niet. Wel met een analoog (al dan niet wegwerp) fototoestel. Nadien met een digitaal geval.
Zo vond ik er gisteren eentje terug in een doos. Eentje van 31/07 2005, bijna 11 jaar geleden.
Ik was toen 25. Mijn paatje werd er 57.


Als ik de foto nu bekijk, dan spreekt die boekdelen. De foto vertelt het verhaal van 2 onnozelaars, Twiet & Twiet die genieten van het leven, in elkaars gezelschap. 2 dikke vrienden, de één al wat dikker dan de ander (zoals mijn paatje altijd zei - op het einde van zijn leven konden we niet meer zo goed zien wie nu de dikste van de 2 was).


Twiet, zo spraken we elkaar aan. Ik weet absoluut niet meer waar dit vandaan komt en wanneer we dit voor het eerst gebruikten, maar feit is: zo spraken we elkaar doorgaans aan.
Twiet doet me altijd denken aan een vogeltje. Als kind al, wilde ik kunnen vliegen. Ik sprong dan van de tuintafel, maar bleef nooit zweven in de lucht. En toch blijf ik geloven dat we in de mogelijkheid zijn zelf te vliegen. Alleen heeft nog geen enkel mens ontdekt hoe het echt moet. Peter Pan, ja die kon het wel... 'Think happy thoughts'. Heb ik anders wel genoeg geprobeerd. Helaas pindakaas!


Naast twiet, sloten we vele conversaties af met 'Slu é regeringe'
Wie zich 'Het boerenparlement' een radioprogramma uit de jaren '90 herinnert, zal misschien nog weten dat boer Boer en boer Charel wekelijks de actualiteit bespraken in hun sketch. Een van de conversaties ging over de regering. Ze wilden naar de regering bellen om hun visie over een bepaald item te geven. Maar toen die niet opnamen, spraken ze hun antwoordapparaat vol. En ze eindigden met 'Slu é regeringe...' En zo kwam het dat ook wij dat op een bepaald moment tegen elkaar zegden. Soms aan de telefoon, soms per mail... Hilarisch... Alléja, voor ons dan toch. Niet iedereen heeft hetzelfde soort humor, natuurlijk... Maar wij, wij zaten op dezelfde golflengte...


Als eerbetoon aan mijn papaatje, wil ik binnenkort een tattoo laten zetten op mijn arm: een kolibrie met daaronder 'twiet'.
Een mooi gebaar voor een man die eigenlijk een standbeeld verdient...

Opruimmodus nummer 1...

Waaw, ik ben weer goed bezig... Goed bezig in het oprommelen van spullen die ik niet meer gebruik...
Vorige week brachten we een koffer en achterbank vol spullen weg naar de kringwinkel. Vooral mijn spullen welteverstaan (mijn vriend is namelijk niet zo'n grote verzamelaar).Spullen die ik al jaar en dag bewaar, maar die de kasten niet meer uitkomen en dus niet meer gebruikt worden.


Ik kon vroeger moeilijk afstand doen van mijn spullen. Zo komt het dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds veel te veel spullen heb.


Langzamerhand maak ik van mijn hart een steen en schenk ik alles wat ik niet meer gebruik en nog bruikbaar is (en niet rotversleten) een tweede leven via de kringwinkel. Het duurt soms 2 - 3 rommelbeurten eer ik durf toegeven dat ik iets écht niet meer nodig heb, maar dan geraakt het toch in de tas om weg te doen en heb ik er achteraf geen spijt van.  


Er is nog veel werk aan de winkel, maar momenteel ben ik goed bezig. Opruimen en spullen verzamelen om weg te doen geeft me een bevrijdend gevoel. Niet alleen kom ik tot een deftig overzicht van spulletjes en komt er ruimte in de kasten; ook mijn hoofd klaart er van op. En dat is een fijn gevoel...


Mijn vriend ging deze middag fietsen en ik dacht: 'ik rommel nog wat tussen mijn spullen'. Et voilà, er staan alweer wat plastic zakken klaar met spulletjes die ik niet meer nodig heb en die best wel nog een tweede leven mogen krijgen.
Zo neem ik onder andere afscheid van een paar Marokkaanse teenslippers, die eigenlijk wel mooi zijn, maar te klein.
Enkele jaren geleden kreeg ik van één van mijn cliënten. Vandaar dat ik ze eigenlijk nooit eerder durfde weg doen: de goede herinneringen aan deze dame en de dankbaarheid waarmee ik het geschenk aannam speelden me parten. Niet dat ik er nu harteloos over ben, maar ze staan echt te verstoffen. Waarom zou ik dat niet iemand heel gelukkig mogen maken met deze prachtige teenslippers? 


En zo voer ik voortdurend een innerlijke strijd met mezelf. Het schuldgevoel om een 'geschenk' weg te doen, wanneer ik het eigenlijk niet gebruik en jaren in mijn kast laat staan, i vaak groot.


Ik moet zeggen: momenteel voelt het heerlijk aan het toch te doen...


Ik hoef geen clean house. Zo'n strak geval waar met moeite meubels in staan en er al helemaal niets rondslingert. Dat is niets voor mij. Ik hou van een gezellige drukte. Je hoeft echter geen grote hoeveelheid spullen te hebben om er een gezellige drukte van te maken.


Eigenlijk ben ik altijd zo geweest. Ik herinner me dat mijn slaapkamer in het ouderlijk huis altijd vol stond met leuke spulletjes. Ik had een commode en daarop stonden elfjes en trolletjes en andere beeldjes waarvan ik me nu afvraag in welke doos ze eigenlijk zitten. Ik ben een fervent lezer en muziekbeluisteraar. Mijn kamer lag vol boeken en CD's, netjes gestapeld weliswaar. Ik heb al afscheid genomen van een groot aantal CD's, maar er blijven toch nog heel wat exemplaren over. In tijden van Spotify, YouTube en andere digitale muziekkanalen is het trouwens een beetje démodé, zo'n schijfje. Ja, ik zou ze eigenlijk es allemaal op een externe harde schijf moeten zetten. Dat zou veel plaats uitsparen. Daar ben ik helaas nog niet toe gekomen. Er komt een dag... Dan houd ik alleen de gesigneerde exemplaren en een enkele CD die veel voor me betekent. De rest zal vliegen.
Boeken, daarentegen, daar kan ik moeilijk afscheid van nemen. Tenzij het écht een slecht boek is. Boeken zullen nooit verdwijnen, ook al zijn deze ondertussen ook gedigitaliseerd. Op reis en op de verplaatsing heb ik graag mijn e-reader mee. Maar thuis kan ik nog steeds genieten van een papieren exemplaar. Niets heerlijker dan letterlijk zien dat je boek opschuift.
Zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan.


Waar ik moeilijk afscheid van kan nemen, zijn heel nostalgische dingen. Dat kunnen kleine, onnozele, waardeloze dingen zijn. Geldelijk waardeloos althans. Vaak zijn het die kleine, onnozele dingen die de meeste emotionele waarde hebben. Met al die spulletjes kan ik eigenlijk een klein museumpje oprichten. Bij deze spulletjes draait het in de eerste plaats niet om het materialisme ervan. Veeleer gaat het om het verhaal achter dat erachter schuilt. Dat heb ik bij andere gebruiksvoorwerpen minder. Een bord is doorgaans gewoon een bord om van te eten. Tenzij je het servies van de bomma erft. Dan krijgt het plots een emotionele waarde en geraak je er aan gehecht. Want ja, dat is het servies dat bovengehaald werd op nieuwjaar en je met heel het gezin aan tafel zat bij de bomma. En dat roept een nostalgische sfeer en mooie beelden op. Geborgenheid, blijheid... Het eten smaakt des te lekkerder wanneer ik het op deze borden kan serveren.


Bij het ontruimen van mijn andere oma's huis, vond ik kommetjes waar ze immer caramel-flannekes in maakte. Heerlijk waren die (terwijl die gewoon van Saroma waren). Ik had op dat ogenblik nog maar weinig plaats in mijn overvolle studio en ik bedankte voor de potjes. Later had ik er spijt van. De potjes op zich waren afschuwelijk lelijk, maar ik zou nooit meer caramel-flannekes uit die potjes kunnen eten.
Enkele jaren later moest ik bij mama thuis iets uit haar kast nemen. Bij het opentrekken zag ik de pottekes blinken. Blijkbaar had mama ze bewaard omdat ze wist dat er een dag ging komen dat ik erom zou vragen. Ziezo, nu staat ze in mijn huis. Mijn vriend begreep niet waarom ik die wilde hebben, maar telkens ik ze tegenkom in de kast moet ik terugdenken aan die heerlijke flannekesmomenten. En bij de juiste gelegenheid zullen de flannekes in mijn ijskast staan en zal ik klinken op de bomma...
Ook zo kan ik nog een hele tijd doorgaan...


Er zijn zo van die mensen (en eigenlijk ken ik er best veel) die helemaal aan niets gehecht zijn. Zij zien materiële spullen als noodzakelijk in het leven. Wat ze niet nodig hebben bewaren ze niet of schaffen ze niet aan. Spullen van vroeger hebben ze vaak helemaal niet meer. Ik kan me mijn leven niet inbeelden zonder een beetje nutteloze spullen. Niets heerlijker dan een mooi verhaal ophalen bij het binnenwandelen van een kamer in huis, net omdat je dat ene dingetje ziet staan.


Onlangs vond ik een koffertje van 'Le petit prince' terug. Een 5 tal jaar geleden had ik het koffertje gevuld met kleine spulletjes waar ik super mooie herinneringen aan heb. Kaartjes en briefjes die ik kreeg, een cassette met daarop een interview dat ik in 2006 afnam van Bart Peeters ( mijn grote idool), kleine cadeautjes, kleine herinneringen aan mijn Scoutstijd, foto's, een klein boekje dat ik van mijn mama kreeg, een klein boekje in het Portugees dat het verhaal van 'De Tovenaar van Oz' bevatte, vertaald naar het Nederlands door een vriendin dat, toen deze in Brazilië verbleef, in mijn brievenbus belandde,... Het meest ontroerende van al was een briefje dat mijn papa geschreven had... Toen ik dat terugvond, sprongen de tranen in mijn ogen. Mijn papa is altijd een heel attente man geweest... In het koffertje stak ook een brief aan mezelf. Met een heleboel vragen. Ik had dit koffertje samengesteld in een periode dat ik me heel goed voelde en ik aanvoelde dat er op korte termijn veel zou veranderen. Dat was ook zo. De brief dateert van 18 december 2012. Enkele maanden later stierf mijn vader en vond ik mijn liefje. Van dan af is er inderdaad veel veranderd in mijn leven. Een aantal vragen die ik me in die brief stelde, kon ik positief beantwoorden. Andere vragen blijven momenteel nog een droom die hopelijk binnenkort werkelijkheid mogen worden.


Ik denk dat niet veel mensen zulke dingen doen voor zichzelf, maar ik vond het geweldig om het koffertje te herontdekken en te beseffen dat de dag waarop ik het mocht opendoen (mijn 36ste verjaardag) al even gepasseerd was. Als een klein kind opende ik het koffertje en was dus aangenaam verrast over de spulletjes die erin zaten. Op een dingetje na wist ik helemaal niet meer wat ik er toen had in gestopt...


Zo zie je maar hoe gehecht ik aan kleine dingen kan zijn.
Gelukkig leer ik wel niet alles meer bij te houden en sommige herinneringen in een tijdsgeest te zien. Dat maakt het iets gemakkelijker...


Waar ik minder moeite mee heb om afstand van te doen, zijn kleren.
Ik heb enkele kledingstukken die ik gemakkelijk al 15 jaar in mijn bezit heb, maar dat zijn er niet veel.
Kleding ontgroei ik wel eens. Niet meer letterlijk natuurlijk, noch in de lengte, noch in de breedte, maar vooral figuurlijk. In de loop der jaren heb ik verschillende soort kledingstijlen gekend. En eens ik een kledingstijl ontgroei, dan draag ik bepaalde kledij écht niet meer. In mijn midden twintiger jaren floreerde ik 'vollenbak' in de folk. En ja, daar horen zwierige langere rokken bij en hippiebloesjes. Dat was ook een beetje de kledij die ze bij ons op school droegen. De folky, hippie, geitenwollensok-stijl. Ja, zo heb ik een hele tijd rondgelopen.
Vanaf 2007 begon dat zo langzamerhand te veranderen. Ik verdween uit de folkscène. Dankzij 'My Groovy Sisters', de Jazz-band waar ik bij zong, begon ik wat meer retrokledij te dragen. Maar ook die periode waaide over. Op mijn 30ste voelde ik dat ik klaar was voor een minder meisjesachtige stijl, meer een dametje. En dat evolueert sindsdien.
Ik kan momenteel niet zeggen dat ik aanhanger ben van één bepaalde kledingstijl. Er hangen veel hipsterstukken in mijn kast, maar evengoed een duurder stuk van een chique merk of wat casual basics. En natuurlijk nog enkele restanten van de tijd van toen...
Doorgaan verdwijnt er wel wat kledij uit mijn kast nog voor het versleten is. Het lijkt alsof ik mezelf voortdurend wil opnieuw uitvinden. En daar past nieuwe kledij bij. Dat is ook de reden waarom ik tweejaarlijks van bril verander. Wanneer je die alle dagen draagt, dan wil je na enkele jaren wel eens iets anders. Een andere look. Bij kledij is dat ongeveer hetzelfde, al bezit je doorgaans meer kledij dan een enkel stuk dat je elke dag draagt natuurlijk.
Waar ik echter niet aan meedoe is de mode. Ja, ik heb natuurlijk stukken die in de mode zijn. Maar ik ga niet elk jaar mijn kleerkast weg doen omdat een bepaald item niet meer in de mode is. Trouwens, het is niet omdat iets in de mode is, dat jij er ook mee staat. Pastel zijn de kleuren van deze zomer. Wel: ik staat totaal niet met pastel, dus ik moet zeker geen pastelkleurige kledij aanschaffen.
In kledij moet je toch altijd trouw blijven aan jezelf: jij als type, maar ook je karakter. En niet aan de mode.


Hmmm... Dit zou ons te ver leiden. Deze gedachte houd ik vast voor een volgend stukje blog...

En toen ging het plots allemaal heel snel...

Wat een rollercoasterweek...


vorige week schreef ik nog dat ik in de running was voor een job, op 100 meter van mijn deur. Vrijdag 18 maart had ik een 2de gesprek. Ik ging met een goed gevoel naar huis, maar durfde er nog niet teveel aan denken... Want ja, de ontgoocheling achteraf kan groot zijn. Anderzijds zat ik met veel twijfel: 'is het niet te vroeg?' Maar goed, ik moest er nog niet over nadenken, ik zou pas aan het einde van de week erop bericht krijgen.
Maandag kreeg ik telefoon. 'Of ik woensdag nog eens op gesprek kon komen, een derde ronde.'
Er was mij niet verteld over een derde rond. Dat kon alleen maar een goed teken zijn.
Het ging over de doelgroep waarmee ik zou moeten werken. Nog wat extra vragen.
Dus ik woensdag op derde gesprek. Het laatste, zo zou een half uur later blijken. Want... IK HEB DE JOB !!
Wooow... Dat was even schrikken zeg. Maar eigenlijk gaf het me wel een goed gevoel. Een enorme energieboost stroomde door mijn lichaam. Ik had de job !! Ze lieten me nog even komen omdat ze me op een andere plaats wilden zetten dan initieel aangekondigd. Ze wilden weten of ik dat ok vond en of ik zicht had op die doelgroep. Dat bleek raak te zijn, want een half uur later kreeg ik de boodschap dat ze me graag in dienst zouden nemen...


Ik ben blij, ik ben heel blij... Ik had niet durven dromen dat ik op zo'n korte termijn ander werk zou vinden. Van bij de eerste sollicitatie. Ik denk dat nog weinig mensen op zo korte termijn (ander) werk vinden. Niet te geloven.


Daags erop begint het wat te dagen: IK - HEB - ANDER - WERK !!!
En dan gaat het motortje draaien... Amai, weg uit Gent waar ik 10 jaar voor eenzelfde organisatie gewerkt heb, waar het zo vertrouwd is, ik ga mijn vrienden uit Gent nu nog minder zien, want ik zal niet meer kunnen gaan lunchen met hen, zie ik dat wel allemaal zitten, die verandering? Aaaarrrggggg...
En aan de andere kant: werken, dicht tegen huis, geen verplaatstijd meer, je niet door guur weer moeten begeven (100 meter is echt verwaarloosbaar), een job die je eigenlijk wel ziet zitten, de kans om een netwerk op te bouwen in de stad waar je woont. Handig voor het geval we een kindje krijgen om zonder al te veel stress de ochtend door te komen. Weg van het werk waar ik echt weg wou,... Eigenlijk is het alleen maar positief...


En te vroeg? Misschien wel... Maar voor hetzelfde geld is het precies goed, haar ik er enorm veel voldoening uit en kan ik weer vol goede moed verder. En ik heb tijd om er een opleiding bij te doen, aangezien ik me dagelijks anderhalf uur verplaatsingstijd uitspaar.
De komende 2 weken ben ik nog thuis. De tijd om mijn papieren in orde te brengen op mijn vorige job. Het einde van mijn ziekteverlof. 2 weken om me geen zorgen te maken over wat er op mijn pad zou komen en echt uit te rusten... Want de voorbije weken ben ik daar toch dagelijks mee bezig geweest... Dat valt nu weg. Hopelijk kan ik voldoende uitrusten om vol nieuwe energie aan een nieuwe uitdaging te beginnen.


Het is raar, maar op 1 januari zei ik tegen mezelf: '2016, het jaar van grote veranderingen..'
Ik vraag me af wat er in 2016 nog op mijn pad mag komen...

Herinnering 1: Nous sommes le vingt octobre...

24 maart 2016...  Morgen, exact 4 jaar geleden namen we afscheid van papa. Het was een heel emotioneel afscheid. Maar anders dan verwacht hield ik me heel goed. Toen mijn broer me die voormiddag opbelde om te zeggen dat we met zijn allen naar het ziekenhuis moesten, voelde ik meteen dat het niet goed kwam. Ik was net gaan ontbijten met een vriendin wiens vader jaren geleden gestorven was. Ik was te voet en ze wandelde met me mee tot thuis. Ze bleef wachten tot mijn broer me kwam ophalen. Het kwam zelfs niet in me op de tram op te springen die aan de deur van het ontbijthuisje passeerde en vlak aan het ziekenhuis stopte. Mijn broer zou me komen halen...
Daar lag hij dan, al met een zuurstofmasker op, nog weinig zeggend... Ik greep zijn hand, hij zei nog een paar laatste woorden tegen mama. Ik fluisterde in zijn oor dat het goed was, dat hij mocht gaan. Hij kneep nog een laatste keer in mijn hand en toen viel hij als in een coma. Hij was er nog wel, maar reageerde niet meer.
Om beurten gingen we even naar buiten. Het was een stralende dag. Telkens ik terug naar binnen ging, hoopte ik dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Maar hij wachtte net zolang tot we met zijn allen in de kamer waren... En toen was het voorbij... De lange strijd die hij gestreden heeft... Voor hem de verlossing... Voor ons het verdriet, maar eveneens de verlossing. Wetende dat alles goed met hem zou gaan hierboven. Het verlies van mijn vader heeft mij diep geraakt. Hij was immers mijn beste vriend. De band die ik had met mijn vader was heel bijzonder. Ik kon over alles met hem praten, we maakten veel plezier samen en haalden ook veel onnozelheden uit. En dat laatste wil ik jullie meegeven in 52 mooie herinneringen.


Geniet ervan...


Herinnering 1: Nous sommes le vingt octobre...


Toen mijn broers allebei het huis uit waren, bleven mijn paatje en ik alleen achter met ons mama... Wij drietjes, de hond en een paar katten...
Papa en ik deden elke avond de afwas, met zijn tweetjes, terwijl mama aan tafel bleef zitten en het vaak grappige schouwspel gadesloeg. Ze kon niet altijd mee met onze onnozele humor, maar wij hadden veel plezier. Ik herinner me die momenten altijd als leutig amusement. We vertelden honderduit, bedachten grappige wijsheden,... Soms maakten we ook muziek. Dan componeerden we een wereldhit. Zoals die ene keer. Ik weet het jaartal niet meer, maar het was op 20 oktober. Plots ontstond aan de afwas een catchy nummer met als titel: 'Nous sommes le vingt octobre...'
De tekst ging als volgt:


Nous sommes le vingt octobre
le vingt octobre sommes nous.
Sommes nous le vingt octobre
le vingt octobre sommes nous.


Geniaal !! Vonden we zelf.
Het was niet zomaar een hit. Toen we ons het nummer een jaar later, opnieuw op 20 oktober, nog steeds herinnerden en het opnieuw ten berde brachten, ontstond zowaar een traditie. Elk jaar zouden we het nummer, op 20 oktober, samen zingen. Waar we ons ook bevonden: samen, apart, de een op reis,... Het maakte niet uit. We zouden mekaar contacteren en uit volle borst zingen. En zo geschiedde ook, jaar na jaar. Toen ik alleen ging wonen, bleef de traditie bestaan. Een enkele keer dreigden wij het te vergeten en hielp mama er ons aan herinneren.
De grappigste keer was die keer dat ik 's nachts wakker werd, op 20 oktober en dat mijn papa blijkbaar ook wakker was. Hij stuurde me volgend SMS-bericht: 'nous sommes le vingt octobre.' En ik antwoordde: 'le vingt octobre sommes nous.'Hij terug: 'sommes nous le vingt octobre'. En dan ik: 'le vingt octobre sommes nous'. Later op de dag belden we dan om het nog eens te zingen.
Sinds 20 oktober 2012 zing ik alleen.
Althans, vanop aarde. Ik ben er zeker van dat papa ergens hoog in de lucht ook meezingt. Maar ik ben niet alleen. Een van mijn beste vriendinnen kent onze traditie en nu doet zij een beetje mee. Dat is fijn. Het is en blijft ONZE feestjesdag en dat zal altijd zo zijn. Op een dag geef ik de traditie door aan mijn neefjes en nichtje en wie weet ook aan mijn eigen kinderen...


Deze herinnering is de grootste verbondenheid die ik met mijn vader heb. Daarom dat ik deze herinnering eerst wil vertellen...

Geen woorden voor...

Dinsdag 22 maart 2016: het eerste wat ik denk, als ik wakker word is: 'aah ik zal straks eens happy birthday inzingen op Katleens whatsapp. Want zij is jarig vandaag en dat moet gevierd worden. Ook al zitten zij nog in Afrika en ben ik al enkele weken terug. Gelukkig maar, zal later in de voormiddag blijken.
Ik praat wat met mijn liefje, we blijven nog even liggen. Hij staat op, ik draai mij nog een keer. Ik moet nog niet opstaan.
7u: Langzaam word ik opnieuw wakker, ik neem mijn GSM en zing, nog met een ietwat onfrisse stem, gedurende 46 seconden voor een van mijn meest dierbare vriendinnen.
Ik stap uit bed, maar mag nog even niet op het internet komen, want ik miste de finale van 'De Mol' en zou die zo dadelijk bekijken. Na een klein uurtje weet ik eindelijk wie de saboteur van 2016 is. Wat ik hier niet ga neerschrijven, want ik wil de clou voor mensen die het nog niet zagen, niet verprutsen.
Waar heel Vlaanderen weken van in de ban was... Het zou vandaag groot nieuws op alle media zijn. Maar niets is minder waar. Om 8u deze ochtend, haalde een ander item het nieuws. En het is geen prettige gebeurtenis.


Wat mag ik mij gelukkig prijzen dat de omstandigheden ervoor zorgden dat ik in februari op reis ging. Mijn plan was immers 'ergens in maart of april' op reis te gaan, nog niet wetende op welke dag ik zou vertrekken. Tot vandaag was ik er eigenlijk vrij van overtuigd dat luchthavens veilig waren. Mijn moeder had schrik, toen ik vertrok. Niet van het feit dat ik naar 'Afrika' ging. Wel van het feit dat ik het vliegtuig moest nemen. Ik vertelde haar dat ze niet bang moest zijn, dat ik veilig zou zijn en dat mijn beschermengelen ervoor zouden zorgen dat ik heelhuids thuis zou geraken. Dat stelde haar wat gerust. Ik beloofde haar dat papa, waar hij ook was, goed voor mij zou zorgen. Ik had er het volste vertrouwen in.


Vandaag echter ben ik heel hard van mijn sokken geblazen en denk ik: 'dit had ik kunnen zijn, die daar rondliep op de luchthaven, op weg naar Afrika.'
Ik kreeg kippenvel van de vreselijke beelden die ik te zien kreeg.
Ook ik had daar kunnen staan.


Niet veel later kwam het bericht binnen dat er ook aanslagen gepleegd waren op enkele metrostations in Brussel. Ik dacht onmiddellijk aan een aantal vrienden die in Brussel wonen of werken en moest gewoon weten hoe het met hen ging. Gelukkig kwamen er positieve berichten van hen binnen en kunnen we op Facebook meevolgen wie er allemaal veilig is.


Een ochtend die zo fijn begon werd al gauw omgetoverd in een wezenloze emotie. Waarom? Ja, ik wéét natuurlijk wel waarom, maar ik zal het nooit begrijpen.
Moorden in naam van een religie, het gebeurt al eeuwen! Onze planeet heeft al enkele godsdienstoorlogen uitgevochten. En telkens werden heel wat onschuldige mensen van de kaart geveegd...
Als spiritueel wezen geloof ik heel hard in de stelling dat je sterft wanneer jouw tijd gekomen is, hoe jong ook. Maar als menselijk wezen kan ik het toch niet vatten dat mensen elkaar uitmoorden... Waarom? Omwille van het feit dat één godsdienst is dat zich superieur waant aan alle andere godsdiensten?


Ik wist dat er ooit een dag zou komen waarop België niet langer gespaard zou blijven van een terroristische aanval. Maar in angst leven, dat weigerde ik. En ik weiger het nog steeds. Ik zal mezelf niet opsluiten. Ik blijf buiten komen, zal de trein blijven nemen en als ik op reis ga, stap ik zo weer de vlieger op. Ik zal nog steeds op openbare plaatsen komen, potentiële doelwitten voor een nieuwe aanslag.


Vandaag was ik bij de gelukkigen die gespaard bleven. Morgen heb ik misschien minder geluk. Omdat ik weiger mezelf op te sluiten in een glazen kooi.


Ik betuig mijn steun aan alle mensen die deze gruwel moeten doorstaan vandaag. Alle mensen die er met de schrik vanaf kwamen, alle gewonden. Maar ook aan de nabestaanden van de dodelijke slachtoffers...




Liefde is de enige RELIGIE die al het kwade overwint... Laten we mekaar LIEFHEBBEN in plaats van uitmoorden...

Vermoeid...

Wooow... Wat vliegt de tijd voorbij zeg... 2 weken reeds ben ik thuis. Ik trok de deur achter me dicht op het werk omdat ik op ben. Na meer dan een jaar signalen negeren, heb ik het eindelijk durven zien en durven toegeven aan mezelf: ik heb een werk-gerelateerde burn out. Ik ben er niet trots op, wil er niet te koop mee lopen.
Hierover schrijven op mijn blog werkt therapeutisch voor me en ik hoop er andere mensen mee te inspireren.
Vandaag kwam ik een artikel tegen met als titel: 'Waarom duurt een burn out zo lang?' Met veel belangstelling las ik het. Ik had het mezelf ook al afgevraagd. Waarom blijven mensen met een burn out zo lang thuis? Is dat een oplossing? En wat doen ze zoals in tussentijd?


Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms van mezelf vind dat ik maar wat loop rond te lummelen. De dingen die ik doe, gaan heel traag. Ik voel de energie niet die ik vroeger voelde. Nochtans ben ik een heel levenslustige vrouw. Eentje die immer positief in het leven staat en die altijd wel into vanalles is.
En hoezeer ik nog steeds positief in het leven sta: mijn lichaam wil maar niet mee. Het is zo uitgeput dat ik niet anders kan dan maar wat rondlummelen en niet continu nuttige dingen doe.


Ik probeer het wel. Ik probeer te solliciteren, iets wat me een positieve insteek geeft. Maar het schrikt me ook wel af. Vrij snel vond ik een vacature dat me enigszins interesseerde: iets in de branche waar ik vertrouwd mee ben, maar dan anders. Een andere werkgever, een andere werkomgeving, op 100 meter van mijn deur, dus geen pendeltijd, snel thuis, veel vrije tijd. Voor onmiddellijke indiensttreding. Klinkt allemaal heel goed. Enerzijds ben ik enthousiast omdat mijn kansen goed liggen. Anderzijds heb ik schrik dat het nog te vroeg is, dat ik niet 'uitgerust' zal zijn. En daar wringt het schoentje. Een burn out kan lang duren, zo las ik in het artikel. We moeten dan ook voldoende tijd en ruimte nemen om te herstellen. We hebben namelijk roofbouw gepleegd op ons lichaam en dat moet zich langzamerhand terug opbouwen. Dat gaan niet in 1-2-3. Een nieuwe job zal nieuwe energie geven, maar neemt niet alle symptomen van een burn out onmiddellijk weg. Stel dat ik de job heb, moet ik dan mijn verstand laten spreken dat zich focust op de voordelen (opnieuw werk, dicht bij huis, in een context waar ik me snel kan inwerken, met onmiddellijke indiensttreding,...) of moet ik mijn gevoel ook iets laten zeggen (is het niet te vroeg? Zou je niet beter eerst die loopbaanbegeleiding volgen? Zie je het voor de volle 100% zitten om in dezelfde branche verder te gaan?)
Ik heb de job nog niet en toch stel ik me de vragen, maak ik me zorgen... Ik weet niet wat de ene of andere keuze met me zal doen...


De voorbije week vond ik de energie om langzamerhand wat grote kuis in huis te houden. Het is een soort van louteringstocht: komaf maken met alle spullen die ik niet nodig heb. Ik ben een hamster, ik geef het toe. Alles hield in bij. Langzamerhand leer ik me ontdoen van spullen die ik al veel te lang heb, waar ik niets mee doe; die ik niet nodig heb. Dat is niet altijd gemakkelijk, want ik kan moeilijk afscheid nemen van zaken die ik ooit gekregen heb.
Tegelijkertijd doet het me erg veel deugd: opruimen maakt effectief mijn hoofd leeg. En dat doet deugd. Ik moet dringend het boek 'Opgeruimd' van Maria Kondo (een Japanse opruimgoeroe) eens lezen... Ik denk dat ik het maar eens opsnor in de bib. Ik heb zo'n vermoeden dat daar nog heel wat inspiratie te rapen valt.


Hoewel ik nog een lange weg af te leggen heb, heb ik toch het gevoel dat goede dingen op mijn pad komen die me het begin van een lange weg tonen. De weg is hobbelig, maar hobbelig is ok. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik er uiteindelijk wel weer zal geraken.
Ik kan dit niet alleen. Ik heb het ongelooflijk grote geluk dat mijn omgeving heel begripvol is en me probeert te ondersteunen waar ik het nodig heb. niemand dringt zijn visie op. Ik zou er alleen maar van weglopen. Ik moet mijn eigen visie hierin ontwikkelen en mijn eigen bergen beklimmen. Af en toe eens vallen en dan weer verder gaan. Maar zoals een collega zei: vooral niet teveel moeten en zeker niet te snel. Alles op zijn tijd, de ruimte benutten die ik nu krijg om mijn weg terug te vinden.


Ik ben benieuwd wat volgende week voor mij in petto heeft: mijn eerste loopbaancoaching, het resultaat van de sollicitatie,... Wie weet wat er allemaal op mijn pad komt. Welke gesprekken? Welke informatie waar ik inspiratie uit kan putten?... Ik kijk volg verlangen uit naar alles wat gebeuren zal. En hoop dat ik daardoor een stapje in een goeie richting wordt geduwd...
Misschien moet ik weer maar eens wat meer mediteren en het hippe begrip mindfulness van onder het stof halen...


Wordt ongetwijfeld vervolgd...

   6 april 2015: overplaatsing van mijn vroegere blog...        

Overdrijverkesdag…

“Overdrijverkesdag: Een dag waarbij eenieder, man of vrouw, mag overdrijven samen met zijn of haar vrienden en/of vriendinnen…”
Zaterdag was zo’n dag voor Niki en mij. Een dag waarbij we mochten eten wat we wilden, zonder commentaar van anderen, mochten shoppen shoppen shoppen indien we dat wilden, anderen vollen bak complimenten mochten geven en daarin geweldig hard mochten in overdrijven (maar alleen als ze welgemeend waren), we mochten rondlopen waar we maar wilden, zolang we maar wilden. Nog een taartje na een uitgebreide brunch?  Geen probleem… Eindigen in een restaurantje en een leuke avondactiviteit eraan breien? Alles kon, alles mocht… Zolang we er maar plezier in hadden en ons voor de volle 100% konden ontspannen…
En zo geschiedde… In Gent… Uiteraard !! Niets heerlijker dan overdrijven in je eigen stad…
11u… Huize Colette, Belfortstraat 6… Onze eerste stop voor een heerlijk Colletiaans ontbijt… Een lekkere croissant of chocoladekoek met een Wittekop (lekker drankje met een shot espresso, witte chocolade en melk), vers speltbrood met hummus en een lekkere smeerpasta waarvan ik de naam nooit onthouden kan, een zacht gekookt eitje en een glaasje vers geperst fruitsap. Normaal neem ik altijd een scone en speltbrood met humus met een wittekop en verse fruitsap (een beetje ingetogener dus), maar vandaag mocht ik overdrijven. Bovendien waren er jammer genoeg geen scones, dus tmoest’ ik wel overdrijven… Na ruim 2 uur eten en tetteren, zetten we een geweldig overdreven shoppingstoer in… Of viel het wel mee?
 

Het Colletiaans ontbijt…
Met een lichte planning in ons hoofd, vertrokken we richting vrijdagsmarkt. Vooreerst passeerden we een mini etalage waarin papierwaren, oude pennen, schriftjes, een reissecretaire en nog andere oude spulletjes in lagen. Een nooit eerder gezien winkeltje. De winkeldame lachte ons vriendelijk toe en wenkte ons ter verwelkoming in haar winkeltje. ‘Deneef Goemaere’  (www.punkie.be), gelegen in de Onderstraat 65 zo heet het winkeltje dat uitgebaat wordt door een sympathiek koppel dat de fietsenstalplaats van hun woning omtoverde tot een zaterdags winkeltje. Het is een kleine, gezellige papeterie waar ze mooie oude schriftjes aanbieden, leuke memoblokjes, enveloppes, potloden, pennen,… en ook wat grotere stukken, zoals een prachtig handgemaakt scabble- of dambord. Na een gezellig praatje, waarbij we overdreven in onze welgemeende complimenten en een paar kleine (niet overdreven) aankopen gingen we met een nog prettiger humeur dan waarin we ons al bevonden buiten om onze tocht verder te zetten…

Papeterie van Deneef en Goemaere…

Nadien volgende een reeks leuke goed gekende winkeltjes in de serpentstraat (Zsa Zsa Rouge, Petit Zsa Zsa, Zoot)… Ik kocht er een stel kaartjes en, eindelijk, na overdreven lang zoeken, ook een mooie retro brooddoos…

Brooddoos van pt (www.pt-products.eu)

Niki bedacht dat ze graag even wou binnenspringen in een winkeltje dat zich vroeger in de Hoogstraat bevond waar ze mooie handtassen verkochten… Mayenne Nelen (www.mayenne-nellen.com) heeft ondertussen haar thuishaven in Sluizeken 28, het verlengde van Oudburg… Een prachtige etalage gesierd met al even prachtige ‘Sjakossen’. Ikzelf heb 3 (toch wel een beetje overdreven, vind ik zelf) van haar creaties… Een van de eerste modelletjes, het laatste en eentje dat niet meer in de collectie zit… 3 sjakossen met 3 verschillende functies… Een om mee uit te gaan, een om een groot boek of een agenda in mee te kunnen nemen en 1 om compact op stap te gaan en toch mijn E-reader bij te hebben.

Mijn Mayenne Nelen collectie

En eerlijk gezegd: de weekendtas die je kan omtoveren in een gewone sjakos, beet heel hard in mijn bil, maar ik wou niet overdrijven en heb ze laten staan… Tijd voor een spaarplan, want ook deze heeft een zalige andere functie… Mayenne is niet alleen een fijne ontwerpster. Ze is bovendien ook een heel sympathieke dame die graag een praatje maakt met haar klanten… Opnieuw was het tijd voor een aantal overdreven, doch welgemeende complimentjes…
Nadien volgden een aantal gewone winkeltjes waar Niki een aantal zaken vond die al lang op haar lijstje stonden… En zo zetten we onze overdrijverkestocht verder en werd het algauw late namiddag…
Een van de winkeltjes die op mijn lijstje van de dag stond was: The fallen Angels (www.thefallenangels.be) in de Jan Breydelstraat 29-31. Het meeste leuke, fijne, charmante, gezellige,… winkeltje van Gent van de al even charmante eigenares, Ganescha… Ik had er nog iets liggen dat ik nog eens moest komen ophalen en Ganesha had ook nog een dikke knuffel voor me klaar… Altijd gezellig om er even binnen te springen en een praatje te maken… Wanneer ik buiten kom heb ik altijd een brede glimlach op mijn lippen en een extra dosis positieve energie. Dat krijg je gratis bij elk bezoek. Zo magisch is het er en zo betoverend is Ganesha… Voor mij het ‘wijste’ winkeltje van Gent en ver daar buiten…

Sony Angels…

Nog eventjes snel langs The Body Shop voor wat praktische producten en een snelle stop in de Fnac zorgde ervoor dat we de Veldstraat snel achter ons konden laten… Op naar de Zuid om als laatste een stop te houden bij Les Filles et les Chiens in de Zuistationstraat 9/2, een leuke kledingwinkel voor mensen die wel eens iets anders willen dan enkel H&M of Zara,… Fijne Scandinavische merken in een klein winkeltje. Zowel voor mannen als vrouwen is er wat wils… Bovendien moet je er gewoonweg alleen al  voor de plafonds eens binnenstappen. Maar haast u, want de winkel zal op termijn verhuizen naar Dok.
Met niet overdreven veel nieuwe spullen en niet overdreven veel geld kwijt wandelden we richting Decascoop om tickets te kopen voor onszelf en ons mannen die op hetzelfde moment hun eigen overdrijverkersdag beleefden… Onderweg kwamen we hen tegen en wandelden we samen naar Beer and burgers  (www.jilles.be/beer-burgers)  in de Tentoonstellingslaan 165 voor een verse hamburger en een biertje…

Bacon burger met een slaatje, frietjes en een biertje…

Overdrijverkesdag eindigde 12u nadat hij begonnen was met een ontspannen en blij gevoel…  Overdrijven in het vooral niet te hard overdrijven is een fijne kunst… ;-) Volgende keer doen Niki en ik ‘printerkesdag’. En wat dat inhoudt, vertel ik dan wel weer…

Marcel in 52 fijne herinneringen...

Mijn vader was een heel bijzonder man. Door iedereen geliefd. Warm, vriendelijk, behulpzaam. Maar ook grappig en gevat.
Hij had een door en door goede ziel.
In 2008 echter, werd hij ziek. Na een periode van sukkelen werd in het najaar van 2009 kanker vastgesteld. Hij streed een zware strijd. Hij ga niet op. Maar op 25 maart 2012 was zijn vechtlust op en moesten we hem laten gaan. De meest emotionele dag uit mijn leven.


Afscheid nemen, hoe doe je dat eigenlijk? Deze vraag heb ik me de voorbije 4 jaar regelmatig gesteld. Ik heb er nooit echt een sluitend antwoord op gevonden. 'De tijd heelt alle wonen'. Nuja, alle. Dat is een beetje overdreven. Maar de tijd heelt wel wat wonden door de pijn te verzachten. Alsof het overlijden van iemand een fairs divers is, neemt je leven heel snel opnieuw normale vormen aan. Je wandelt verder, dag na dag, op je eigen pad.
Ik had het geluk niet veel later nieuwe liefde te vinden. 'Voor alles wat je verliest komt iets anders in de plaats'. Dat gaat natuurlijk niet altijd op, maar ik houd wel van de gedacht dat mijn papa mijn lief naar mij heeft gebracht en ervoor gezorgd heeft dat ik dit verlies niet alleen moest verwerken. Dat vind ik een mooie gedachte. Daar houd ik aan.
Maar het heelt natuurlijk de wonden niet.


2016: het zou het jaar van veranderingen worden. 1 januari was meteen een heel fijne dag. Niet vermoeid van het vele feesten sprongen mijn lief en ik de wagen in, op weg naar zee voor een mooie, zonnige strandwandeling. De energie die me toen overviel zou ik vasthouden en zou de energie zijn voor mooie veranderingen.
Er is ondertussen al heel wat gebeurd.


Toen ik op reis was bedacht ik dat het tijd werd om afscheid te nemen van het verdriet omtrent mijn vader dat zich toch al bijna 4 jaar in mijn hart nestelt.
Het zal wellicht nooit helemaal overgaan maar een symbolisch afscheid van het verdriet lijkt me mooi om een lange periode van rouwen af te sluiten.


En daar schoot het me te binnen. Wat ik wou gaan doen.
Toen papa net overleden was beloofde ik een vriendin om, telkens we mekaar zagen, een leuke anekdote te vertellen over mijn papa.
Dat leek me toen superfijn om te doen, want ik kan heel veel leuke dingen vertellen over hem. Hij was grappig, creatief, maakte veel mopjes en haalde ook graag fratsen uit.
Er zijn zoveel mooie herinneringen die me steeds doen glimlachen.
Het zijn ook die kleine dingen in het leven die een mens gelukkig maken.
Het is er in die tijd weinig van gekomen, van het vertellen van anekdotes.
Daardoor besliste ik op reis dat het een mooi idee zou zijn om er een 52-weken project van te maken.


Vanaf 25 maart zal ik elke week een mooie, grappige, lieve,... anekdote over mijn papa met jullie delen.
Op deze manier probeer ik afscheid te nemen van het verdriet en dit ook definitief af te sluiten.
Daarenboven is het bedoeld als mooi eerbetoon aan de meest geweldige vader die je je maar kan inbeelden.
Tot slot hoop ik jullie hier ook mee te inspireren zodat we met zijn allen meer en meer kunnen houden van minder en minder. De kleine momenten meer leren waarderen en er met volle teugen kunnen van genieten...
Ik hoop dat jullie een lach en een traan mogen waarnemen bij het lezen van zoveel fijne zottigheid... *

Burn-out, Burn-in...

Gisteren in het journaal: 1 op 3 mensen kampt met een burn-out.
Laat dat nu net hetgeen zijn waar ik dezer dagen mee te kampen heb. Het heeft lang geduurd eer ik het aan mezelf durfde toegeven. Het is al maanden aan de gang en al maanden probeerde ik mezelf wijs te maken dat het nog niet zo ver was. Dus ik kon nog net dat tandje bijsteken.
Tot maandag...
Het moment dat ik, na een deugddoende vakantie van een maand, mijn computer opendeed wist ik het: 'dit loopt helemaal fout'. Ik kreeg het warm en koud, werd misselijk en kon er mij niet toe aanzetten de 186 mails te lezen. Ik begon met het wissen van mails die niet belangrijk waren of er niet meer toe deden.
Ik had het al gevoeld op reis en vroeg een gesprek met mijn baas aan. Ik schreef: 'ik denk erover ontslag te nemen...'
Toen ze mij, heel begripvol, terugmailde, stuurde ik: 'misschien ben ik wat overhaast en wil ik er gewoon eens over praten...'
Terug van reis had ik een goed gesprek met mijn vriend, die enkele jaren geleden zelf ontslag nam om na een lang proces van werken en zoeken naar een nieuwe uitdaging, opnieuw aan de slag ging. Hij begreep me en toonde ook dat hij achter elke beslissing zou staan die ik zou gaan nemen.
Ik zou het ook zo doen, ware het niet dat we vorig jaar een huis kochten en volop in de verbouwingen zaten. Dat deed me wankelen. Bovendien ben ik niet het type die zich gemakkelijk gewonnen geeft... Maar misschien is dat al een lange tijd mijn probleem: blijven gaan, blijven vechten, blijven doordoen. Misschien was het werkelijk tijd om het allemaal los te laten en er de brui aan te geven.


Maandagochtend 6u30. De wekker liep af, maar ik had totaal geen courage om uit bed te komen. Dat is niet van mijn gewoonte. Ik heb 4 weken vitamine D op mijn smoel gehad, ik zou opgeladen moeten zijn. En toch voelde ik me zo vlak, zo passieloos, zo moe... Passieloos in enthousiasme om te gaan werken. Ik had er helemaal geen zin in. 7u: mijn vriend sleurt me uit bed en zegt: ' je hebt een gesprek met je baas. Ga erheen. Je kan nadien nog altijd zien wat je doet.'
Ok, hij had gelijk. Ik kon 2 dingen doen: vluchten en in een hoekje blijven schuilen of uit bed, de confrontatie aangaan, eerlijk zijn en hopen dat je er samen uit geraakt.


Wat ben ik blij dat hij me uit bed trok. Ik had een heel verhelderend en begripvol gesprek met mijn baas. Ze had de situatie al met haar baas besproken. Deze was ook heel begripvol, maar hoopte dat ik mijn job niet zomaar overboord zou gooien. Dat zou namelijk niet verstandig zijn in deze tijd. Daar hebben ze uiteraard gelijk in, maar blijven hangen in iets dat je ongelukkig maakt en stress bezorgt is evenmin een oplossing. Het geeft namelijk geen energie. De energie die je nodig hebt om ander werk te kunnen zoeken.
Ik kreeg het voorstel om mijn dokter aan te spreken en met haar te kijken wat momenteel de beste oplossing voor mij zou zijn: thuis blijven en herbronnen, deeltijds werken of voltijds werken. Dat laatste sloot mijn baas onmiddellijk uit. En ook het 2de leek haar niet meteen een goede oplossing voor nu.


Ik geef toe: ik voel me schuldig tegenover mijn huidige werkgever, maar ik moet momenteel voor mezelf kiezen.


Feit is dat ik al 10 jaar voor dezelfde organisatie werk. Ik heb met 10 jaar voor de volle 100% ingezet. Ik ben een betrouwbare werknemer aan wie je alles kan vragen. Alles ging goed. Ik deed mijn job graag en haalde er veel voldoening uit. Wanneer ik voelde dat ik aan een nieuwe uitdaging toe was, ging ik zelf op zoek naar hoe het anders kon. 3,5 jaar geleden waagde ik mijn kans om zelf leidinggevende te worden. Ik slaagde met glans in het examen en kreeg snel een nieuwe werkplek toebedeeld. Ik wist vanaf het begin dat het voor mij een enorme uitdaging zou worden. Ik zou het niet zonder meer cadeau krijgen. Ik moest er hard voor werken, hetgeen ik ook deed.
Jammer genoeg mocht het in deze functie niet lukken voor mij. Ik kan hier over uitwijden, maar ik heb geen behoefte om met modder te gooien. Feit is dat het na 3,5 jaar niet meer mocht zijn voor mij. Dat ik diende terug te keren naar mijn vorige functie. Dat ik met een gevoel van onmacht en oneerlijke behandeling van verschillende kanten achterblijf en dat het voor mij heel moeilijk is om het los te laten...


Ik heb dat gevoel lange tijd geparkeerd. Om 2 redenen: ik was in de running voor een supertoffe job in een andere organisatie en ik had het vooruitzicht om een maand op reis te gaan. 2 goeie redenen om het gevoel te negeren en te parkeren. Alles zou voor mij opgelost geraken wanneer ik die andere job te pakken zou krijgen.
Toen dat niet gebeurde, begon het voor mij te dagen. Te dagen dat ik enkel terug kon naar mijn vorige job. Maar... Zag ik dat wel zitten?
Hoe meer ik erover na dacht, hoe slechter ik me begon te voelen. Mijn maag stropte dicht, ik begon slecht te slapen en werd er emotioneel van.
Meteen kreeg ik 'goeie raad' uit verschillende hoeken. De ene vond dat ik mijn job moest opgeven, want wat je niet gelukkig maakr, daar moet je zo snel mogelijk van af. Je leeft maar een keer, tijd is al zo kostbaar en we mogen niet blijven stilstaan. Anderen vonden het een dom gedacht dat ik mijn job zou stoppen en bedachten dat ik 'gewoon' moest solliciteren terwijl ik aan het werk was.
Maar de enige mening die er echt toe deed, naast mijn eigen gevoel, was die van mijn vriend. Enkel met hem dien ik rekening te houden...


Het was moeilijk om voor mezelf toe te geven dat het écht niet meer ging. Vorig jaar heb ik eens 2,5 weken thuis gezeten, uitgeput. Ik had toen al moeten beseffen dat het niet goed met me ging. Ik wou niet thuis blijven en ben nadien terug gaan werken. Het ging van kwaad naar erger.
Toen ik maanden later te horen kreeg dat ik uit mijn functie ontzet zou worden, ben ik eerst nog anderhalve maand blijven doorgaan. Waarom? Ik vraag het mij nog altijd af. Pas toen ik mijn 'negatieve evaluatie' onder mijn neus geschoven kreeg durfde ik zeggen dat ik het niet meer zag zitten om nog enkele weken door te werken en ging ik naar de dokter.
Het 2de signaal dat ik nadien negeerde. 2 weken later startte ik voor enkele dagen op mijn nieuwe dienst. Het voelde toen al vlak voor me aan, zonder veel enthousiasme. Het enige wat ik fijn vond was het weerzien met mijn oude collega's. Het was een plek waar ik me altijd goed gevoeld had, dus het was mijn wens om terug te keren. Die kans kreeg ik. Maar ik voelde meteen dat het me niet gelukkig maakte.
Maar ook dit werd geparkeerd, want ik ging voor 4 weken naar Tanzania met 2 vriendinnen. En ik hoopte nog op die andere job.


Bij terugkomst werd alles werkelijkheid. De luchtbel was doorprikt: ik was terug van weggeweest, ik had de job niet en ik vond de brief van terugkeren naar mijn vorige functie in mijn bus.
En toen begon het te dagen dat ik me écht niet meer gelukkig voelde in de job. Na 10 jaar...


Ik ging naar de dokter en kon ook daar op veel begrip rekenen. Naast enkele weken rust kreeg ik ook de tip mee om loopbaanbegeleiding te gaan volgen. Iets waar ik zelf ook al aan gedacht had. Dat wil ik de komende tijd zeker doen.


Ik heb een burn-out... Dat durf ik eindelijk onder ogen zien. Maar ik ben gemotiveerd om hier zo snel als mogelijk uit te geraken.
Je kan een burn-out hebben door de samenloop van omstandigeheden: thuis, privé, misschien wat tegenslag erbij...
Maar je kan eveneens een burn-out hebben omdat een schakel in je levensrad niet goed meebeweegt.
Voor mij is het die ene schakel. Maar die ene schakel zorgt er wel voor dat mijn andere schakels soms ook wat stroef draaien. Je kan de dingen nooit los zien van elkaar. Alles heeft een invloed op elkaar en als het ene niet goed draait, heeft dit altijd een uitwerking op de andere zaken.
Ik ben moe, ik ben op. Door alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is. En dat heeft invloed op mijn vrije tijd, mijn relatie, de klusjes in huis,...


Ik ben gemotiveerd om eruit te geraken en ik hoop dat ik in deze periode de juiste sleutel vind.


Ik wil dit proces graag op mijn blog delen omdat ik ervan overtuigd ben dat heel veel mensen met gelijksoortige ervaringen en gevoelens zitten. 1 op 3 zegt men in het journaal. Dat is veel. En dan te bedenken dat er wellicht nog vele zijn die het nog niet voor zichzelf durven toegeven, zoals ik lange tijd gedaan heb...


Ik hoop dat ik velen onder jullie kan inspireren door mijn ervaringen de komende weken op te schrijven...