Bucketlist...

Mensen die een bucketlist opstellen, gaan meestal voor de spectaculaire dingen zoals bv. parachutspringen, fietsen door Midden Amarika, bungyjumpen,...
Ik had eigenlijk nooit eerder nagedacht over een bucketlist.
Ja, ik heb altijd wel lijstjes in mijn hoofd die ik ooit gedaan wil hebben, voor ik sterf. Alleen, ik heb er nooit eerder een termijn opgeplakt.
Tot ik eergisteren een artikel in de Flow last over 'Tijd terkort'.
We hebben méér tijd dan vroeger en toch slagen we er niet in iets te doen met die tijd. We hangen doorgaans méér voor TV en spenderen tijd op internet.
Mijn lief en ik praten altijd over etentjes organiseren, vrienden uitnodigen voor spelletjesavonden,... Alleen, het komt er nooit van!
Waarom eigenlijk niet? Omdat we veel te veel bezig zijn met een beetje dit en een beetje dat, maar nooit iets concreets.
Dus dacht ik: ik start ook een bucketlist. Niet om mijn reisdromen in op te nemen, maar om zaken zoals: 'in 2018 wil ik maandelijks een etentje organiseren' in te zetten.
Et voila, ik vatte de koe bij de horens en zond een berichtje naar een koppel vrienden die we al héél lang niet meer zagen.
Het was meteen raak. Het eerste voorstel dat ik lanceerde kreeg een JA met enthousiasme.
Voor mij draait een bucketlist niet om spectaculaire dingen doen, maar om dingen doen die je blij maken, maar er niet van komen wanneer je ze niet zorgvuldig plant.
Daarnaast wil ik proberen om opnieuw wat meer gezelligheid in mijn leven op te nemen: minder TV, minder internet, terug méér boeken lezen, méér schrijven, opnieuw gaan breien, mijn creativiteit van onder het stof halen,... Kortom: meer Hygge, zoals de Denen het omschrijven.
Het zijn niet van die grootse goede voornemens voor het nieuwe jaar. Het is eerder een vorm van zelfzorg om, na een druk babyjaar, opnieuw wat meer rust in mijn leven in te bouwen.
Dingen doen die je energie geven, in plaats van enkel energie opslorpen.
Als ik dat kan verwezenlijken in 2018, zal ik mij een rijker mens voelen, dan wanneer ik maanden op reis ga, uit een vliegtuig spring, ga mediteren in Tibet,...
Op die manier hoop ik ook inspiratie te vinden om mijn leven een duwtje in een andere richting te geven... Ik hoop op die manier een talent in mezelf te ontdekken, dat ik kan ontplooien.
2018, laat maar komen...

Vertraagd verlof...

2 weken verlof vlogen voorbij...
Zoveel plannen in mijn hoofd. Ik zou mijn carrière eens grondig overdenken, alle mogelijkheden uitzoeken. Ik zou mijn huis oprommelen. Ik zou me-time inlassen, lezen, ontspannen, op stap gaan...

Wanneer ik vandaag (een onverwachte vrije dag omwille van de staking - treinen rijden niet, de crèche is gesloten) de balans opmaak kan het twee kanten uit.

Ofwel ben ik niet tevreden over de invulling van mijn verlof. Ik heb namelijk maar weinig gedaan wat ik me voorgenomen heb. Ofwel ben ik erg tevreden en dan wel om de volgende reden: Mijn plannen zijn misschien anders uitgedraaid, maar ik heb wel 2 weken TRAAG geleefd.

Opstaan op het ritme van Romy. Geen wekker moeten zetten. Toch een uurtje langer kunnen slapen, omdat dochterlief dat ook deed. Haar op het gemak eten geven, haar nog wat laten spelen alvorens ze naar de crèche te brengen. (Jaja, ik ben zo'n mama die zich niet schuldig voelt wanneer ze thuis is en ze haar dochter toch naar de crèche brengt. Het kind beseft dat nog niet en ik ben van mening: 'happy mommy = happy baby').

De ochtendspits eerst laten passeren en dan op het gemak aanzetten. Tegen 9u terug thuis, kopje koffie drinken, zelfs de TV even wegzappen en dan langzamerhand bedenken wat de dag brengt.

Opgerommeld en gekuist heb ik wel wat. Met het nakende verjaardagsfeestje van Romy moest de garage helemaal opgerommeld worden en toverden we de achterste ruimt om in een feestzaaltje. Aangezien er zoveel rommel stond, was er wel wat werk aan.

Het ontplofte huis ziet er ondertussen ook weer beter uit.

Voor je het weet tikken de uren weg en plots is het tijd  om Romy van de crèche te halen...

Zo gingen de dagen voorbij.

Veel échte me-time (daarmee bedoel ik: eens op stap gaan, koffie gaan drinken, eens gaan shoppen, naar Nadine gaan voor een heerlijke massage,...) is er niet geweest. Dat stelde me in eerste plaats wat teleur.

Maar, het feit dat ik enkele dagen in mijn verlof helemaal alleen was en alles op mijn ritme kon doen, is misschien al voldoende me-time. Zonder dat ik mezelf effectief niet verwend heb in de typische materiële zaken.

Ik heb mezelf verwend met rust. Rust in mijn lijfje, rust in mijn hoofd. En waarmee kan iemand zich mee verwennen en te goed doen, dan met rust?

En zo besluit ik dat het absoluut geen verloren vakantie was, maar een vakantie om vast te houden, zonder rush, zonder me schuldig te voelen dat ik niet van hot naar her gerend ben, mijn huis niet doen blinken heb, geen 4-sterrenmenu op tafel gezet heb,...

Laten we niet vergeten dat het leven met een baby, excuseer, ondertussen peuter, in huis, een heel bewogen leven met zich meebrengt. Eentje met minder slaap, altijd maar actief aanwezig zijn, wanneer ze wakker is, altijd maar aandacht geven,...

En dan is rust écht het mooiste geschenk dat je jezelf cadeau kan doen.

In aanloop naar de drukke feestdagen was dit voor mij het meest geschikte moment om mezelf even uit de stekker te trekken en tot rust te komen.

Sommige mensen reizen naar de andere kant van de wereld om die rust te vinden en zichzelf tegen te komen. In de mooie natuur lukt dat wellicht veel gemakkelijker. Maar wanneer je dat thuis kan vinden, dan ben je volgens mij een heel rijk mens.

Dat vasthouden is de grootste uitdaging die ik mezelf kan geven, momenteel...

Dat ik niet op zoek ben gegaan naar mijn droomjob doet er op dit moment niet meer toe. Ik zie wel wat mijn pad kruist. Ik geloof erin dat het 'juiste' zich op het 'juiste' moment zal aandienen. Zolang ik er maar voor open sta. En hoe kan je er beter voor open staan dan wanneer je in rust bent?

Laat de feestdagen maar komen. Ik ben gewapend met een pakketje rust...