Dinsdag 11 oktober 2016...
Alicja Gescinska geeft in Gent een filosofische lezing over haar boekje 'Allmensch' dat ze schreef in het kader van 'Karakters, filosofie en literatuur in zakformaat'.
Ik ga mee met mijn lief omdat ik, naar aanleiding van haar programma op Canvas geprikkeld ben door haar uiteenzettingen.
Het is mijn lief die er mij attent op maakt dat ze een lezing geeft.
Deze middag zat ik in Soep en zoet, een koffiebarreke in Sint-Niklaas, mijn gedachten neer te schrijven.
Wetende dat ik niet meer zal terug keren naar mijn huidige job, is het tijd om eens echt werk te maken van wat ik eigenlijk écht wil in het leven.
Toen ik besloot om onbetaald verlof te nemen op een job dat ik al 10 jaar uitoefende, met de bedoeling eens andere horizonten te verkennen, kwam ik eigenlijk heel snel op een soortgelijke job uit: maatschappelijk werker op een sociale dienst van een sociale voorziening. Al gauw merkte ik een soort van 'been there, done that' gevoel op bij mezelf, hoewel deze job natuurlijk in een heel andere context kaderde waar ik zeker nog leer- en groeikansen had. Maar de core-business was hetzelfde en het gaf me eerlijk gezegd geen uitdaging.
Ik besloot ondertussen loopbaanbegeleiding te volgen en te zien welke kant ik werkelijk op zou moeten om mezelf weer een uitdagende job te bezorgen.
Uiteindelijk kwam ik erop uit dat ik de sociale sector helemaal niet wil verlaten. Ik haal wel degelijk voldoening uit de interactie met mensen, het helpen van mensen, mezelf ten dienste te stellen van anderen. Maar: ik miste een creatieve uitdaging. Uiteindelijk kan je zoveel kanten op in het werkwezen om toch op een of andere manier met mensen te werken.
Het idee om een opleiding tot opticien te volgen speelt nog steeds in mijn hoofd. Commercieel en tegelijkertijd toch sociaal.
Nu heb ik dus 6 maanden de tijd om én te bevallen en dus mijn leven overhoop te laten gooien door een ukkie én eens grondig na te denken over een nieuwe, frisse uitdaging in mijn leven. Ik sluit absoluut niet uit dat het ene een inspiratiebron kan zijn voor het andere en me dus de nodige energie kan geven om eindelijk eens voor iets te gaan.
Wellicht zijn jullie nieuwsgierig hoe het betoog van Alicja gelinkt kan worden aan mijn werkperikelen.
Wel, het is simpel eigenlijk...
Om een lang betoog kort te maken stelt ze het volgende:
'We halen met zijn allen niet het beste uit onszelf. We kunnen meer en moeten durven kritisch naar onszelf kijken om te beseffen dat we eigenlijk soms lui zijn en onszelf niet ver genoeg duwen om het beste te bereiken.'
Wellicht zullen sommigen nu steigeren en bij zichzelf denken: 'MEER'? We doen al zoveel? We combineren voltijds werken met een gezin van 2 of 3 kinderen, hebben nauwelijks tijd voor onszelf en stevenen met zijn allen af op een Burn-out.
Klopt: dat is inderdaad wat er gebeurt.
Tijdens de vragenronde viel het me op dat studenten vandaag de dag precies doordacht zijn van die gedachte over hun volwassen leven. Alsof ze het meekrijgen op school. Een iemand gebruikte wel 4 of 5 keer het woord burn-out in haar eigen minibetoog alvorens een vraag te stellen aan Alicja. Alsof IEDEREEN toch wel eens in zijn leven een burn-out moet krijgen.
Trouwens, het woord burn-out wordt dezer dagen veel te gemakkelijk in de mond genomen door mensen die té veel willen en té veel doen, zonder eens stil te staan bij wat ze écht nodig hebben.
En daar gaat het eigenlijk over...
We zijn inderdaad té druk bezig, dag in dag uit. En zeker met een kleintje op komst zal het voor ons ook een pak drukker worden. Maar deze 'drukte' tegemoet kijkend, ben ik al aan het bekijken hoe we het op andere vlakken minder kunnen doen. Prioriteiten stellen.
Maar in die prioriteiten niet lui zijn en daar ten volle voor gaan. Daar het onderste uit de kan proberen in halen.
Daar heeft Alicja het eigenlijk over.
Durf dromen, durf kansen creëren in dingen waarvan je misschien dacht dat je ze nooit zou kunnen. Heb het lef om ergens voor te gaan. Maar als je ergens voor gaat, sta daar dan achter, durf jezelf dan in vraag stellen.
Wanneer je iets niet bereikt hebt dat je graag wil bereiken, stel jezelf dan de vraag of je wel genoeg je best hebt gedaan. Kon je nog beter of was dit écht het uiterste? Vaak kom je er dan op uit dat je eigenlijk toch nog beter had gekund.
Het beste uit onszelf halen heeft hierin niets te zien met drukte, vele uren werken gecombineerd met een gezin en voldoende vrije tijd voor onszelf.
Deze gedachte lijkt haaks te staan op een ander modeverschijnsel: 'onthaasten', want ja, door het vele, harde werken en de kinderen die onze aandacht opeisen hebben we meer dan ooit nood aan onthaasten... Onthaasten is op zich belangrijk en dat gaat Alicja niet uit de weg wanneer iemand uit het publiek dit woord in de mond neemt. Ze staat daar zeker achter. Maar onthaasten heeft niets met luiheid te maken. We kunnen nog steeds het beste uit onszelf halen en tijd maken om te onthaasten.
We moeten geen übermensch worden, zoals Nietzsche het propageerde, maar een Allmensch, zoals de Duitse filosoof Max Scheler stelt.
Alicja schrijft hierover het volgende: ' Allmensch, van middelmaat tot meesterschap. We moeten als mens bescheiden genoeg zijn om ons te realiseren dat we allemaal vrij doorsnee wezens zijn, maar ambitieus genoeg om te beseffen dat ook een gemiddeld mens tot grootse dingen in staat is. We kunnen altijd beter doen en altijd beter zijn. Dit 'kunnen' is misschien wel het meest essentiële aspect van ons bestaan: De mogelijkheid om de middelmaat te overstijgen, om onszelf te ontplooien, om de wereld te verbeteren,... In die mogelijkheid schuilt het wezen van onze condition humaine.'
Deze lezing was voor mij een ware inspiratiebron om te beseffen dat ik in de loop van mijn jonge leven er nog niet genoeg uitgehaald heb. Ik wacht en wacht en wacht alsof de aha-erlebnis plots in mijn schoot geworpen zal worden, zonder dat ik zelf enige actie onderneem.
De laatste tijd vraag ik me regelmatig af: 'wat wil ik mijn kind eigenlijk leren? Welke levenslessen wil ik haar meegeven?'
Als ik rondom mij kijk zie ik een maatschappij die ons alsmaar meer en meer pusht. De kinderen vandaag de dag moeten al kunnen lezen en schrijven nog voor ze in het eerste leerjaar zitten. Ze moeten al kunnen fietsen op hun 3 jaar en zwemmen op hun 5 . Dat is geen verwijt naar mijn vrienden die zich mogelijks nu aangesproken voelen omdat hun kind van 5 dus al kan zwemmen. Absoluut niet.
Ik heb pas leren lezen en schrijven in het eerste leerjaar, alsook leren zwemmen. Ik heb pas leren fietsen toen ik 6 was. Mijn ouders hebben mij nooit van de ene naar de andere hobby gesleept omdat ik toch maar alles zou geprobeerd hebben in mijn jongen jaren,... Alles wat ik geleerd heb, was op eigen tempo, wanneer ik er klaar voor was. Elke hobby die ik deed was er een dat ik met hart en ziel deed, voor langere periode. Uiteindelijk heb ik mij voornamelijk toegelegd op muziek en kon ik mijn energie kwijt in de Scouts. Misschien hadden ze me wat meer moeten stimuleren om te sporten, maar wat men zelf niet graag doet kan men misschien moeilijk stimuleren.
Gelukkig heb ik een lief dat graag sport, dus er is hoop voor ons kleintje, wanneer ze dat zelf ook wil.
Wat ik haar wil leren is dat ze tijd en ruimte moet nemen in haar leven om te ontdekken wat ze graag doet, waar haar passie ligt en waar ze zich wil in ontplooien.
Goed, een diploma is belangrijk (waarom eigenlijk? Nog zoiets, het wordt ons zo ingepeperd van kleins af aan. In de kleuterklas krijg je de vraag 'wat wil jij later worden?' al), maar iets doen waar je jezelf tot het uiterste in kan drijven is nog veel belangrijker. En kan ze dit niet kiezen op haar 18de (wat ik overigens té vroeg vind om te kiezen), dan komt het op een ander moment.
We leven allemaal in een eenheidsworst: huisje - boompje - tuintje. Zo wordt het ons aangeleerd, geïndoctrineerd. We stellen er ons nauwelijks vragen bij.
Het hoort zo.
Ik herinner me nog goed, op een avond, jaren terug...Ik was vrijgezel, woonde in een klein gehuurd studiootje in Gent, had geen kinderen, ging geen huis kopen, een lief was nog mijlenver weg.
Ik had afgesproken met een aantal bevriende koppels. De een ging trouwen, de ander had een huis gekocht, er waren er al met kinderen. Ze hadden oor voor elkaars verhaal. Ze vroegen elkaar hoe het gesteld was met de voorbereidingen van de trouw, hoe het met de kinderen ging, hoe hun aangekochte huis eruit zag,... En ik, ik zat erbij en luisterde ernaar. Verlangend naar hetzelfde. Me heel eenzaam voelend. Niemand vroeg hoe het met mij ging... Tot het moment een van mijn vriendinnen me vroeg hoe het afgelopen was met het huis dat ik was gaan bezichtigen. Toen draaiden alle hoofden mijn richting uit en kreeg ik de volle aandacht. Maar die aandacht wou ik eigenlijk niet. Ik wou gezien worden om wie ik was, hoe ik mijn leven invulde en niet hoe het leven er zou moeten uitgezien hebben op die leeftijd.
Nu ik een lief heb, zelf een huis gekocht heb en er een kleintje op komst is, heb ik alles wat in onze maatschappij thuis hoort. Maar voel ik me daardoor rijker én gelukkiger?
Ik voel me zeker en vast rijk. Ik ben namelijk dankbaar voor alles wat ik heb. Maar de rijkdom zit hem voor mij vooral in de weg die ik afgelegd heb. Alles wat ik in mijn leven meegemaakt heb, het vallen en opstaan heeft me rijk gemaakt. Niet alleen het lief op zich of het huis of de zwangerschap. Maar de weg ernaar toe... Dat maakt van mij een rijk mens.
Ben ik gelukkiger nu dan toen? Moeilijk te beantwoorden vraag. Ik ben gelukkig met wat ik heb. Ik besef dat ik daar héél gelukkig mee mag zijn.
Maar, ik ben een mens in voortdurende ontwikkeling. Ik moet het elke dag voor mezelf waarmaken. Ongeacht het feit dat mijn lief straks de deur opent en er is voor mij. Ongeacht dat kleine hummeltje in mijn buik waar ik zo lang naar verlangd heb en heel erg naar uitkijk.
Maar soms voel ik me minder gelukkig en dat komt omdat ik niet altijd het beste uit mezelf haal. Ik drijf mezelf soms niet ver genoeg om te bereiken wat IK wil bereiken in het leven om van mezelf een nog rijker mens te maken, ongeacht de mooie dingen die ik bezit.
En daar heeft Alicja mij een shot onder mijn gat gegeven...
Bedankt Alicja Gescinska.
Het lange stilzitten viel niet mee, maar ik heb de boodschap begrepen...
Trouwens, ik moet niet zagen, want met jou 9 maand zwangere buik heb je lang moeten rechtstaan om ons toe te spreken, dus laten we dat stilzitten vooral relativeren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten