... Dat stond deze week te lezen op de facebookpagina van de Flow.
Dat was wederom een schoontje om eens over na te denken.
Achteraf gezien kunnen we aan alles een uitleg geven. Het waarom dingen gebeuren. Maar een feit is dat we op het moment dat we iets wensen en dat (nog niet) krijgen, niet altijd zoveel geduld hebben. En dat bepaalt nu hoe wij ons als mens soms kunnen voelen.
Het is inderdaad een kunst om geduld te hebben en erop te vertrouwen dat je krijgt wat voor jou weggelegd is op het moment dat het voor jou weg gelegd is.
Wil dat dan zeggen dat heel jouw levenspad van bij je geboorte uitgestippeld is?
Dat zou ik niet durven stellen. Maar ik geloof er wel in dat er voor alles een timing is. Of niet. Soms krijg je niet waar je zo naar verlangt. Maar ook dat is iets waar we dan moeten leren mee omgaan en ook daarvoor zal er een reden zijn die zich vaak pas later manifesteert. Of waar we later pas een uitleg aan kunnen geven.
Er zijn believers en non-believers van dat soort zaken natuurlijk. En daar is helemaal niets mis mee. Ik zal niemand veroordelen die dit soort overpeinzingen 'dikke zever' vindt. Op voorwaarde dat zij mij ook niet veroordelen omdat ik daar wel in geloof.
Eigenlijk heb ik heel lang in de 'toekomst' geleefd.
Ik verlangde zo hard naar het typische 'huisje - boompje - tuintje' dat is daar heel mijn jeugd en twintiger jaren voor opzij schoof. Ik droomde alleen maar van verre reizen met mijn lief, het kopen van een eigen nestje en moeder worden op mijn 24ste. Daardoor vergat ik in het 'NU' te leven en te genieten van dingen die op mijn pad kwamen.
Pas toen ik het eindelijk doorhad en die 'droon' kon loslaten, leerde ik genieten. In februari 2012 boekte ik eindelijk mijn eerste grote reis met vrienden. En bam, dan was hij daar: mijn lief. Maar de reis heb ik uiteraard niet geannuleerd. Ik heb geluk met een lief zoals het mijne, want net zoals ik willen wij niet verstikkend zijn naar elkaar toe en gunnen wij elkaar voldoende vrijheid om dingen samen te doen met vrienden. Dus op reis gaan doe ik sindsdien niet alleen met hem, maar ook met vriendinnen. En zelfs met een baby op komst zullen we dat mekaar nog steeds gunnen.
Ik wou altijd een heel jonge mama zijn. Afstuderen, ondertussen een lief hebben en vrij snel aan kinderen beginnen. Dat was mijn ultieme droom. Maar die bleef uit. Nu, op mijn 36ste word ik moeder. Op dit ogenblik kan ik niet gelukkiger zijn dat dit wonder mij toch nog ten beurt valt. Ik ben dankbaar dat het gebeurt. En achteraf bekeken ben ik ook dankbaar dat het nu gebeurt. Niet alleen heb ik het gevoel dat ik rust heb gevonden waardoor ik heel relax in het leven sta. Ik ben er ook van overtuigd dat ik heel dit proces heel bewust meemaak. Ik geniet van elk moment. Zelfs nu ik, tijdens de laatste maand voor mijn bevalling, zo goed als aan mijn zetel gekluisterd ben, geniet ik nog van elk moment... Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik het opgroeien van mijn kind heel bewust zal beleven en dat wij ook heel bewuste keuzes zullen maken. Iets wat heel jonge ouders misschien minder kunnen.
Als iets een evidentie is, dan sta je er minder bij stil. Daar ben ik van overtuigd. Daarvoor is het ook een evidentie.
Vandaag maken wij dan ook de bewuste keuze om het bij 1 kind te houden. Terwijl ik er altijd van overtuigd was dat ik een groot gezin wou. Maar als ik bedenk hoeveel meer mijn lief en ik uit ons leven kunnen halen met slechts 1 kind en hoeveel meer leuke ervaringen wij haar daardoor kunnen bieden, dan ben ik er van overtuigd dat dit de juiste keuze is. Ik ben er mij natuurlijk van bewust dat opgroeien met broers en zussen heel tof is en iets unieks. Maar onze generatie beseft ook dat goeie vrienden minstens even belangrijk en waardevol zijn. En wij hebben dan allebei een goeie band met onze broers en zussen.
Ik heb vriendinnen die nog single zijn en ik gun hen met heel mijn hart een fantastisch lief toe. Die vriendinnen zijn ook echt de moeite waard om voor te gaan. Begrijpen wie begrijpen kan dat ze nog alleen zijn. Maar ook bij hen zal de timing misschien nog niet ok zijn om die ene fijne persoon tegen te komen om een verder leven mee te leiden.
Waar ik hen dan ontzettend voor bewonder is het feit dat zij niet bij de pakken blijven zitten (ook al hebben ze het niet steeds gemakkelijk en geraakt hun geduld soms ook eens op). Ze nemen hum leven in handen: maken mooie reizen, plannen leuke uitjes, genieten ook als ze eens een avondje in hun zetel zitten en zijn oprecht blij voor anderen,... Dat noem ik nu eens straffe madammen. Pas op het moment dat ik dit ook begon te leren, voelde ik mij een volwaardige, sterke vrouw die dankbaar mocht zijn voor alles wat ze heeft.
En dat, dat ben ik nooit vergeten.
Ik neem het leven nog steeds niet voor evident. Ja, ik heb nu veel waar ik altijd van gedroomd heb, maar besef ook dat perfectie niet bestaat en dat je ook hard moet werken en vechten in een relatie.
Maar ik ben dankbaar dat ik het mag ervaren en ga er dan ook voor.
Idem dito met dat kleine mensje in mijn buik. Het is nog spannend afwachten of de bevalling vlot verloopt en of ze gezond is. En dan ga je een leven tegemoet waarin je maar moet vertrouwen dat je kind gezond blijft en niets dramatisch zal overkomen zolang je hier zelf rondloopt. Een leven vol zorgen en verantwoordelijkheid. Maar ik ben er klaar voor. En ik denk dat ik daar 10 jaar geleden nog niet klaar voor geweest zou zijn. De rust in mijn leven zal ervoor zorgen dat ik er zal staan als moeder...
Aan alle mensen die genieten van het leven zoals het komt en hun eigen leven waardevol vinden in welke fase dan ook: jullie zijn goed bezig. Blijf vooral genieten van wat je allemaal kan en mag en laat je nooit van je stuk brengen door snertopmerkingen dat het tijd is voor een lief of dat je te oud wordt om nog kinderen te krijgen ofof... Neen: er bestaat geen handleiding over het leven en wat goed of slecht is. Niet iedereen MOET kinderen hebben. En je ben beter gelukkig alleen dan ongelukkig met 2. Bewandel je eigen pad...
