Het is al eventjes geleden dat ik nog een herinnering bovenhaalde. Reis en ziekte hebben mijn blog wat op de achtergrond gebracht.
Vandaag ben ik helemaal klaar om een nieuwe, fijne herinnering boven te halen. Met de werkmannen op de achtergrond, weliswaar, die het glas van onze veranda aan het plaatsen zijn...
Deze herinnering brengt me terug naar het begin van mijn werkcarrière op het OCMW. Mijn papa was toen ook nog werkzaam. Papa en ik hielden ervan om elkaar op de hoogte te brengen van de laatste nieuwtjes. Ik woonde nu al een tijdje alleen en zag mijn papa niet meer elke dag. Enkele maanden werkte ik in de Standaard boekhandel en had ik ook nog geen internet thuis. Dan hoorden we mekaar alleen over de telefoon.
Toen ik voor het OCMW begon te werken, stuurde ik af en toe een mailtje naar papa zijn werk-e-mailadres. Vaak praatten we over koetjes en kalfjes, maar soms voerden we diepere gesprekken.
Hij was altijd degene die het eerste op de hoogte was, wanneer ik een liefje had. Met hem praatte ik over dingen die mij verdrietig maakten of net heel blij. En ook hij luchtte zijn hart vaak tegen mij.
Een ding was zeker: we spraken mekaar altijd aan als twiet of tuut of joep regeringen,... Heel grappig...
Toen papa ziek werd en hij niet veel later op pensioen gesteld werd, mailde hij van thuis uit en als dat niet ging, dan stuurden we smsjes of belden we dagelijks.
Er ging eigenlijk geen dag voorbij of ik hoorde of las mijn papa. Tot de dag voor hij stierf. Op het einde kon hij niet goed meer berichten, maar hij deed toch nog zijn best...
Soms schrijf ik papa een brief en vertel ik de dingen die ik ook tegen hem zou verteld hebben, mocht hij er nog geweest zijn. Vaak mis ik dit soort conversaties.
Het grappige en fijne is dat ik dat met mijn lief ook heb. We mailen vaak tussen door, sturen smsjes, whatsapp-berichten,... Dat is fijn... De gesprekken zijn niet te vergelijken en hadden/hebben beiden hun eigen charme. Ik kan dan ook niet zeggen dat Wim zijn gesprekken die met mijn papa vervangen...
Ze zijn beiden even betekenisvol voor mij en ik koester ze elk op hun manier...
En hoewel ik nu geen 'echt' antwoord meer krijg van mijn papa, ben ik er toch van overtuigd dat hij mij nog hoort en dat hij op geregelde tijdstippen van zich laat horen... Op zijn manier...
