1 september, traditioneel de start van het nieuwe schooljaar. 

Misschien was ik zelf ietsiepietsie zenuwachtiger dan Romy. Niet dat ik traantjes verwachtte of geen enthousiasme van haar kant om naar de Vissenklas te gaan. Nèh. Het kind houdt van school en haar vriendjes. Ik was en ben nog steeds eerder zenuwachtig omdat ik niet kan inschatten wat deze hernieuwde routine (na een langzame vakantie) met mij zal doen. Ook al hebben wij maar 1 kind; de ochtendroutine is hier toch ook wel een doorbijtertje. Zeker in combinatie met werken. 

Alhoewel het op energievlak al veel beter met me gaat buiten pakweg enkele maanden terug, durfde ik het nog niet aan om op 1 september te hervatten. Ik wil kunnen voelen wat de schoolse routine met mijn vermoeidheidsniveau doet, de komende maand. 

Maar dat is niet de enige reden waarom ik al mijn moed samenraapte om verlenging aan te vragen (ja, het blijft toch een drempel om steeds opnieuw toe te geven dat ik er nog niet ben). 

De voorbije maanden heb ik hard gewerkt om mezelf zover te krijgen dat ik eindelijk een kleine sprong wil wagen. Na enkele minder vreugdevolle werkjaren ben ik tot het besef gekomen dat het nu de moment is om het over een andere boeg te gooien. Ik wil niet voor een derde keer in een burn-out terecht komen. Ik wil vechten en er zo goed als mogelijk leren mee leven. Niet meer hervallen, dat is het ultieme doel. Het wordt dus tijd om van hetgeen mij energie geeft, mijn beroep te maken. Of toch deeltijds. Ik zei: ' een kleine sprong'. De tijd is rijp om mijn eigen praktijk 'Silent Healing' op te starten. Iets wat ik in mijn hart misschien al veel langer wou, maar ik vond de moed en de energie niet. Het ontbrak me aan zelfvertrouwen. Ik was mijn beste vriendin niet, waardoor ik twijfelde of ik dit wel kon. 

De voorbije maanden, echter, heb ik mezelf meermaals gezegd dat, als anderen hun dromen kunnen waarmaken en hun eigen zaak kunnen opstarten, dan kan IK dat ook. Waarom zou ik het niet kunnen. Ik dacht vroeger altijd dat ik weinig talentvol was. Maar misschien zocht ik het te ver. Misschien moest ik durven dichterbij kijken naar de dingen die ik doe. Misschien wilde ik de vele feedback die ik al kreeg in mijn leven niet horen en vond ik mijn talenten gewoon té normaal, té gewoontjes waardoor ik het nooit ervoer als een talent. 

Maar vooral de maand augustus heeft me veel inzichten gebracht. Ik wist al langer dat ik mijn eigen massagepraktijk wou uitbouwen. Ik had net businesskaartjes laten drukken. 'Silent Healing. When hands share energy'. Maar ondertussen vielen nog een aantal puzzelstukjes in mekaar. 

Toen ik opnieuw door had dat de hoeveelheid rommel dat zich in ons huis verspreidde een enorme energievreter voor me is, bedacht ik dat ik tijdens mijn vorige burn-out als een gek begon op te ruimen. In mijn vorige blog heb ik hier heel wat woorden aan geweid. In de maand augustus ben ik aan een tweede ronde begonnen, maar ten goede, deze keer. Met een beter plan, met méér inzichten over het belang van opruimen. En dat zette me aan het denken. Ik besefte dat ik intens blij word van opruimen en weg doen. Het geeft me enorm veel ENERGIE. Hoewel ik vaak uren fysiek bezig was (wat ik in april of mei nooit had gekund) voelde ik geen vermoeidheid. Integendeel: ' hoe meer ik opruimde, hoe leger mijn hoofd werd en hoe meer energie ik kreeg'. Net zoals bij het masseren kwam ik tot de vaststelling dat ik dingen wil gaan doen die MIJ ENERGIE geven. Dat klinkt logisch, maar hoeveel mensen kunnen oprecht zeggen dat ze een job doen die hen energie geeft. Ik denk dat velen zouden schrikken van hun eigen antwoord, als ze heel eerlijk zouden zijn met zichzelf. 

Ok, leuk, iets gaan doen dat jou energie geeft. Wil niet iedereen dat? Wellicht wel. Maar, misschien kan dat ook wel wanneer we tot de kern van onszelf komen. 

Ik heb het al eerder geschreven: de doelstelling van mijn klim naar boven is mezelf leren kennen en mijn beste vriendin worden. Ik kan alleen mijn beste vriendin worden wanneer ik mezelf energie geef. 

Naast masseren en opruimen krijg ik eveneens veel energie van wandelen. En net zoals opruimcoach, zit het beroep van wandelcoach ook in de pijplijn... Bon, ik wandel graag, ik luister graag, ik praat graag en de ervaring van mijn job verleden (en heden), heb ik zoveel ervaring opgedaan in het ondersteunen en coachen van mensen. Als wandelcoach wil ik mensen de helende kracht van wandelen leren zien. Vooral wandelen in de natuur. Maar het lijkt me eveneens een uitdaging om wandelcoaching te geven in steden. Waarom niet. Er schuilt zoveel schoonheid in steden. Zoveel dingen om mindful te ontdekken te gaan zoeken wat jou raakt en ontroert in een stad. In mijn ogen kan het allemaal, wanneer je je maar wil openstellen om te zien, te voelen, te ruiken, te ervaren. Zowel stad als natuur geven mij energie. Beiden op een heel andere manier. Mensen die denken dat je alleen maar energie kan opdoen in de natuur, zouden aangenaam verrast kunnen zijn, wanneer ze hun ogen de kost geven in een stad. En zo geef je jezelf de kans om dichterbij de kern van je zijn te komen. 

Ok, we hebben dus al masseren, opruimen en wandelen. 3 totaal verschillende disciplines. 

Er is echter nog 1 ding waar een passie ligt (naast muziek en zingen en lezen en schrijven dan, maar da's een ander verhaal). Ik houd enorm van mooie kleren. Kleren vertellen verhalen over mensen. Mensen kijken is één van mijn oudste hobby's. Observeren en verhalen verzinnen over mensen. Kledij speelt daarbij een niet te vergeten hoofdrol. Kledij vertelt wie je bent, waar je voor staat. Kledij kan je een goed gevoel geven of neemt dat gevoel net weg. Mensen die zichzelf te dun of te dik vinden gaan zichzelf verhullen in kledij om zichzelf weg te steken. Maar de kracht die je uitstraalt wanneer je dat niet doet, is ongelooflijk. Ik ben geen Jani (maar ik vind hem wel GE-WEL-DIG), maar ik heb wel een feel om mooie, goeie combinaties te maken die perfect bij een lichaam én een persoonlijkheid passen. In de rekken van de kringwinkel weet ik er altijd de duurste kledij uit te vissen. Dat op zich zegt niet veel over persoonlijkheid aankleden. Maar, het toont wel aan dat ik een neus heb voor kwaliteit en dat ik in staat ben om een speld in een hooiberg te zoeken. 'De kleren maken de man' is eigenlijk een heel mooie slagzin om te zeggen dat jij door jouw kledij (nieuw of tweedehands) kan laten zien wie je bent. Ik weet nog niet wat ik er wil mee gaan doen (iets in de trant van personal shopcoach), maar ooit doe ik er iets mee. Want ook dat geeft me energie... 

4 verschillende disciplines met maar 1 doel. Mensen helpen toewerken naar zelfliefde, hen doen stralen in heel hun zijn. Door massage, door zichzelf te laten resetten door opruimen, door de mist in hun hoofd te klaren aan de hand van wandelingen, door zichzelf beter in hun vel te doen voelen met mooie kledij. Dat is wat mijn praktijk Silent Healing zal omvatten. 

Morgen heb ik een afspraak bij Securex om te kijken wat ik administratief zoal in orde moet brengen om van start te kunnen gaan. Best wel spannend. De maand september wil ik eveneens besteden aan online trainingen volgen zodat ik mag blijven geloven in mijn dromen en ze waar kan maken. 

Maar naast een gezonde geest wil ik ook dringend terug een gezond lichaam krijgen... Want 10 kg teveel meeslepen is alles behalve fijn. 

Sport inbouwen is wellicht de moeilijkste opdracht voor mij. Eigenlijk zouden dokters in plaats van pillen tegen vermoeidheid, beter een sport abonnement voorschrijven. Ik hoop dat ik ook op dit vlak stappen ga zetten alvorens ik terug aan het werk ga. Misschien iets voor een nieuwe blog om mezelf uit te dagen: hoe zit het met je sportvoornemen? 

Wordt vervolgd.... 

Opruimen als ultieme therapie...

... om de chaos in mijn hoofd te verdrijven, om ruimte te maken, om rust te brengen en vooral om tot de essentie van mijn bestaan te komen. 

Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd een verzamelaar van materiële dingen geweest. Meer nog: ik kom uit een familie verzamelaars. Behalve mijn jongste broer misschien. 

Mijn ouderlijk huis heeft altijd vol gestaan aan spullen. Een groot huis bomvol gerief waarvan je slechts een klein deel werkelijk gebruikt. Niet moeilijk dat ik besmet geraakte. Van speelgoed uit mijn kindertijd, kledij dat maar niet weggegooid geraakte omdat ik eraan gehecht was over briefjes en kleine emotionele frulletjes die ik van vriendinnen en familie kreeg. Dozen vol brieven en kaartjes van jan en alleman. Ik kon moeilijk afstand nemen van al deze zaken. 

Toen ik na het afstuderen verhuisde naar een kleine zolderkamer in Gent, kon ik slechts een beperkt deel van al mijn spullen meenemen. De rest borg ik op in onze garage, om in 2018 (na de dood van mijn moeder) te beseffen dat ik er in méér dan 10 jaar niets meer mee gedaan had. 

Van dan af begon mijn opruimingsproces. Ik kocht de boeken van Marie Kondo (Japans' grootste opruimgoeroe) en ging aan de slag in ons veel te grote huis in Sint-Niklaas. Alleen mijn spullen voor de duidelijkheid. Mijn lief zijn emotionele spullen zijn op 1 hand te tellen. Enkel een doos met soldaatjes blijft over uit zijn kindertijd. 

Gaandeweg begon ik te beseffen dat opruimen mij deugd doet. Mij ontdoen van spullen die niet langer bij mij horen, spullen die niets toedragen in mijn geluk of die niet nuttig in gebruik zijn. Geen gemakkelijk proces, want zoveel spullen heb ik al mijn leven lang. Maar goed: ik wou groeien, ik wou minder gerief. Niet toevallig dat ik mijn eerste burn-out al opruimend ben doorgekomen. Het is een goede, therapeutische vorm om te leren 'loslaten'. Letterlijk. In de hoop dat je dan ook figuurlijk kan leren loslaten. 

Sinds 2018 ben ik niet meer gestopt met opruimen. 

Mijn broers en ik kwamen na mama's dood voor een immense uitdaging te staan. Ons gigantisch ouderlijk huis helemaal leeg maken. Zowel het huis, als de garage en de koterijen. We hebben er ruim 2 jaar over gedaan. 

In het begin maakten we er een spelletje van :'zoveel mogelijk dozen voor de ander gevuld krijgen'. Mijn jongste broer, de niet verzamelaar slaagde er moeiteloos in heel veel aan mijn oudste broer en mezelf te 'verkopen'. Dozen gingen mee naar Sint-Niklaas. 

Maar algauw had ik door dat dit niet zou werken en dat ik dus kritischer moest worden. Ik nam mezelf voor om enkele regels toe te passen. 

Regel 1: Als je iets praktisch meeneemt dat je thuis ook al hebt, dan neem je het alleen mee als het beter is. En dan doe je het andere weg. 

Regel 2: Neem alleen emotionele zaken mee wanneer je er werkelijk een héél diepe en warme emotie bij voelt. 

Regel 3: als je aan iets twijfelt, neem het mee en bekijk of je er thuis nog in geïnteresseerd bent. 

Zo, met deze regels kon ik wel verder. Na afloop kan ik zeggen dat ik 3/4de van wat ik meenam ook al terug weggedaan heb. Op wat praktische, betere spullen, wat kledij, boeken, platen en mijn mama's juwelen, na heb ik nog weinig overgehouden. Ik vulden een klein doosje met emotionele waarde van mijn ouders (enkele brieven van papa aan mama, een hoedje, 2 paar grappige bretellen, mama's poëzie - waardoor ik een vriendin van het middelbaar van mama kon traceren op facebook -) en nog wat kleine cadeautjes die papa voor mama kocht toen ze jong waren. De spulletjes waarvan ik wist dat ze die altijd gekoesterd heeft. Dat geeft mij een diep en warm gevoel. Af en toe open ik de doos en neem hiervoor een momentje voor mezelf. En aan de hand van dit doosje wil ik mijn dochter haar grootouders leren kennen. 

Het enige waar we geen blijf mee weten is de berg foto's. Maar daar hoop ik een Marie Kondo's gewijs antwoord op te verzinnen, want we kunnen dit écht niet allemaal bijhouden. Ik denk eraan om 1 album voor mezelf te maken met een selectie leuke foto's. En misschien ook voor elk van mijn broers een. En al de rest zal de geschiedenis ingaan. 

Momenteel, 3 jaar later zit ik in de fase dat afscheid nemen van spullen als vanzelf gaat. Wel, meestal dan toch. Spullen die we niet meer nodig hebben of die we nooit gebruiken, speelgoed waar Romy niet meer mee speelt, boeken die ik nooit meer zal lezen, kledij dat mijn stijl niet meer is,... Dat gaat allemaal heel vlot weg. Het helpt ook om in de winkel (ja, ik shop eigenlijk wel graag. Alhoewel met mijn tweede burn-out kan ik dat momenteel allemaal niet zo goed meer af) héél bewust te gaan kiezen. Als ik mezelf iets vast heb stel ik mezelf een aantal vragen:

Vraag 1: heb ik dit echt (dringend) nodig?

Zo ja: dan koop ik het. 

Zo nee: dan ga ik naar vraag 2.

Vraag 2: ben ik er instant verliefd op?

Zo nee: dan laat ik het liggen. 

Zo ja: dan ga ik naar vraag 3

Vraag 3: zal ik het over 6 maanden vastnemen en in een doos voor de kringwinkel doen?

Zo ja: dan laat ik het liggen. 

Zo nee: dan ga ik naar vraag 4

Vraag 4: is het zijn geld waard?

Zo nee: dan laat ik het vooralsnog liggen. 

Zo ja: dan koop ik het. 

Op deze manier lukt het me moeiteloos om minder te kopen. Vooral als je kinderen hebt is dit een goeie strategie. Onlangs was ik met mijn broer in een winkel en zag ik een supermooi rokje hangen voor Romy (roos + poesjes + rokje = een winner bij mijn dochter). Het was dan nog aan 50% korting. Maar eigenlijk moest ik bekennen dat ze dat momenteel helemaal niet nodig heeft. Ik liet het hangen. 

Je vraagt je misschien af of ik soms dingen wegdoe waar ik later spijt van krijg. 

Ja, ook ik heb schrik om de 'verkeerde' dingen weg te doen. Maar ik denk altijd: 'als ik het wegdoe, dan is het om een reden'. En bovendien ben ik er ondertussen achter gekomen dat het slechts materiële dingen zijn, belangrijk om een beetje te hebben, maar niet noodzakelijk om gelukkig te zijn. Maar soms overvalt de schrik me ook wel eens en dan doe ik het item, waarover ik twijfel, nog niet weg. Zo had ik gisteren een CD in mijn handen dat ik eens van mijn papa kreeg. Het is maar een CD, maar het gevoel erachter is de échte waarde. Ik heb hem terug gelegd. Soms helpt het ook om een foto te nemen en deze te bewaren, als ik iets wil wegdoen. Maar bij de CD is het gevoel dat ik krijg, wanneer ik het vastneem de trigger om die niet weg te doen. Ik laat het dan ook los, want dat is ok. 

Door op te ruimen en weg te doen hoop ik door te breken tot de essentie van mijn leven. Ik hoop mezelf op deze manier tot in de kern te doorgronden. En dat is nu net het therapeutische aspect ervan. Waar hou ik van? Wie ben ik? Wat wil ik? 

Ondertussen ben ik heel hard gebeten door het onderwerp. En ik ben er goed in geworden. Ik hoop dit eigenlijk mee te kunnen nemen in mijn eigen praktijk. Naast masseren wil ik opruimcoach- en wandelcoach worden. Ik wil blijven voor mensen zorgen maar op een heel andere manier dan wat ik nu al méér dan 16 jaar doe. Op een dieper niveau. Ik wil de mens tot de kern van zijn of haar leven krijgen op verschillende manieren. 

Ik heb de afgelopen jaren de boeken van Marie Kondo gelezen, ik ben heel erg geïnteresseerd geraakt anders wonen. Minder rommel, minder eigen spullen, klein wonen (Tiny houses) of in een soort van collectieve woonvorm. Elk zijn eigen huisje op een gezamenlijk domein waarbij je ook een aantal ruimtes kan delen. Minder eigen spullen van jezelf, méér delen. 

Mijn opruimacties leiden ook vaak tot weggeefacties. Zo heb ik al verschillende malen mooie spullen die mij niet meer dienen ingepakt om dan met kerst overal pakjes te gaan leggen in de stad. Of ik zet een doos aan mijn deur met pakjes. Vorig jaar kreeg ik een compliment van een vrouw verderop in 't straat die mijn actie hartverwarmend vond. Ik ben nu eenmaal een gever. Geven maakt me gelukkig. Al hoop ik wel dat ik op termijn uitgegeven ben. Want anders zou dit betekenen dat ik ergens toch niet goed bezig ben. ;-) 

ik heb me voorgenomen dat, als ons huis volledig opgeruimd is; we onszelf mogen verwennen met het in dienst nemen van een poetsvrouw. Het is geen overbodige luxe meer, maar ik wil het wel verdienen.

Je zou denken dat opruimen moe maakt, maar er komt zoveel ruimte in mijn hoofd dat er energie vrij komt waarvan ik blij wordt. 

In Happinez las ik onlangs een artikel over het Feng Shui maken van ruimtes in je huis. Feng Shui is een 3000 jaar oude filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. in het artikel stond dat je er niet alleen voor moet zorgen dat je  zichtbare ruimtes netjes en opgeruimd zijn, maar ook je niet zichtbare. Kasten edm. moeten er ook netjes en opgeruimd bijliggen. Ik geloof er ook wel in. 

Toen ik aan dit artikel begon, begreep ik ineens dat opruimen in periode van rouw (bijvoorbeeld bij een echtscheiding of het overlijden van een dierbare) een heel moeilijk proces is. En plots vielen enkele puzzelstukken ineen. Misschien wordt ik wel opruimcoach voor mensen die door een moeilijke periode gaan en die moeilijk afscheid kunnen nemen van spullen die eigenlijk niet tot hun essentie behoren. 

Dus: zoek je een opruimcoach met een rijke visie? Wil je samen met mij je huis of enkele ruimtes opruimen? Kan je moeilijk afscheid nemen van zaken die eigenlijk niet bij jou horen, maar bij iemand anders? Laat het me weten en dan kom ik eens langs... 

 

 

 

 

 Schrijven als ultieme meditatie.

Als ik je vandaag vraag wat er bij je opkomt wanneer je denkt aan 'meditatie'; welke woorden zouden het zijn?

Is het stilzitten? Je ogen sluiten? Loslaten? In trance gaan? Zweverig gedoe? Boeddhisten? Of misschien tijdsverspilling? Zever? Tot niets leidend? Het kan allemaal. Misschien komen er nog andere gedachten bij je op. 

Een ding is zeker: 'wat meditatie voor jou betekent, hoeft het niet voor mij te zijn'. 

Dit weekend heb ik ontdekt dat er een andere activiteit is dat voor mij het meditatieve gevoel opwekt. En daar ben ik nu mee bezig: 'schrijven'. 

Zoals jullie weten ben ik vorige week, voor het eerst in lange tijd, opnieuw beginnen schrijven. Ik neem jullie mee in mijn burn-outverhaal en de weg naar mijn top. Die weg is hobbelig en herbergt momenteel nog veel geheimen voor mij. Dag na dag ontdek ik niet dingen. Nieuwe methodes om de weg te beklimmen, maar ook nieuwe inzichten. Zoals dit weekend. 

Donderdag maakte ik voor het eerst gebruik van mijn fantastisch, nieuwe leeshoekje. Ik kon me in alle rust heerlijk verdiepen in mijn Flow. Als ik aan het tempo waarop ik nu lees, verder lees, kan ik me misschien opnieuw een abonnement veroorloven. 

Enfin, ik kwam een artikel tegen over het het boek: 'the artist's way' van Julia Cameron. Het kwam me heel vaag voor. En plots wist ik het weer. Een vriendin had het me een tijd geleden eens cadeau gedaan omdat ze dacht dat het méér mijn ding zou zijn. Dankbaar nam ik het aan. Maar toen het maanden later nog onaangeroerd op de boekenplank stond, heb ik het Marie kondo's gewijs opgeruimd. Dom, maar ok, de bib heeft vast nog een exemplaar. 

De essentie ervan heb ik wel gelezen in het artikel en beetgenomen. Het gaat er eigenlijk om dat we de kunstenaar in onszelf naar boven kunnen halen door, wat Julia de 'morning pages' noemt te gaan toepassen. Meer ingevingen, meer creativiteit,... Ja, daar ben ik toch wel al eventjes naar op zoek. Ze raadt haar lezers aan om elke ochtend drie kwartier vroeger op te staan en 3 pagina's vol te schrijven. Wat je neerschrijft heeft geen enkel belang. Al schrijf je dat je niet weet waarover je met schrijven. Belangrijk is dat je in één keer doorschrijft en er alles uitschrijft wat in je opkomt. 

Zaterdag besloot ik dat het een goede dag was om hiermee te beginnen. Ik heb altijd een zwak gehad voor handgeschreven zaken. En voor mooie schriftjes. Het was dan ook helemaal geen kunst om er eentje uit mijn overgrootmoeders kast te toveren. Eentje met het perfect opschrift: 'you are golden'. De Hema heeft nu eenmaal mooie schriftjes. Ik nam een bic en begon te schrijven. 

Het verbaasde me helemaal niet dat dat ik moeiteloos 3 bladzijden per dag kan schrijven. Mijn hoofd zit zo stampvol aan gedachten, ideeën, dromen, projecten,... dat ik nu eindelijk de tijd kan nemen om alles op een rijtje te krijgen door het eruit te schrijven. Niet dat ik dit nog niet eerder bedacht heb; maar eigen-tijd zoals morning pages schrijven, houden bij mij vaak niet lang stand omdat ik er op de lange duur het nut niet meer van inzie. Of omdat ik op een gegeven moment overtuigd ben dat ik het nu wel geleerd heb. Net zoals die keren dat ik een dankbaarheidsdagboek bijhield. Na enkele weken stopte het gewoon, nam ik er geen tijd meer voor en verdween de positieve vibe errond weer net zo snel dan dat het gekomen was. 

Wat maakt het nu zo anders? Misschien omdat ik ontdek dat het méér is dan alleen maar schrijven. Het is MIJN moment. Mijn eigen-tijd. Het geeft me rust en energie. Het is een activiteit waar niemand me kan bij helpen, het doet me aarden (ook al kan ik niet met mijn voeten aan de grond als ik op mijn stoel zit), het brengt me in het hier en nu. Maar het helpt me eveneens bij het creëren van mijn 'mindmovie'. 

Door de morning pages hoop ik mijn dromen scherp te krijgen. Ik hoop hiermee stapjes te nemen om mijn toekomst te maken. Het leven dat ik voor ogen heb. Ik hoop, zoals Julia het omschrijft, om mezelf te inspireren, om mijn creativiteit opnieuw aan te scherpen en om het kunstenaarschap opnieuw op te nemen. Dus dank je Julia. Als ik je boek ooit nog eens in handen krijg, laat ik het beslist niet schieten. Het was wellicht niet het juiste moment. En wie weet heb ik het niet écht weggedaan, maar slingert het nog ergens rond in een doos wachtend om naar de kringwinkel gebracht te worden. 

Schrijven werkt eveneens heel therapeutisch voor mij. Geen wonder dat ik net nu de liefde voor lezen en schrijven terug vind. Hoeveel schriftjes heb ik al niet volgeschreven in mijn leven? Gaande van dagboeken vol miserie (tienerperikelen), over gedichten (want daarin kan ik mijn gevoelens het best uiten), over dankbaarheid dagboekjes waarin ik elke dag een bladzijde neerpende om mijn dankbaarheid van de dag te uiten.

Tot zover mijn herinneringen reiken, ben ik altijd bezig geweest met lezen en schrijven. Het is een passie dat ik van kleins af aan al bezit. Het komt en het gaat, afhankelijk van hoe ik me voel. Als ik me slecht voel dan biedt het me veel steun en troost. Maar het verdwijnt evenzeer in periodes waarin ik denk de wereld de baas te kunnen. 

Het is fijn te ontdekken dat mijn 4-jarige dochter deze passie met me deelt. En met mijn lief want hij leest én schrijft ook graag. Ze start in september in de 3de kleuterklas. Maar, ze kan niet wachten tot ze naar het eerste leerjaar mag om te leren lezen en schrijven. 

Jaren geleden vertelde iemand me dat ik ‘genezende krachten in mijn handen heb’. Toen ik mijn energetische massageopleiding achter de rug had, dacht ik dat ze dit bedoelde. Wellicht zal het deels ook kloppen. Wanneer ik massages geef stroomt de energie door mijn lijf. Vaak moet ik tussendoor mijn handen afschudden omdat ze té warm worden door de vele energie die vrijkomt en doorgegeven wordt. Daarom doopte ik mijn massagepraktijk in wording: ‘Silent healing – When hands share energy’.

Maar sedert dit weekend begin ik te geloven dat er tijdens het schrijven ook genezende krachten vrij komen.  De helende werking die uitgaat van de juiste woorden is zo krachtig. Het lezen van boeken en artikels van andermans hand werkt vaak erg helend voor mij. En uit de reacties, die ik krijg over mijn blogstukken, leid ik af dat mijn woorden eveneens inspirerend werken voor anderen. Op termijn misschien ook helend?

Misschien schrijf ik me wel een weg naar de top van mijn berg, dankzij de 'morning pages'.  

Maar het schrijven is slechts een middel om mijn hogere doel te bereiken. Het stelt mijn weg scherp. Waar wil ik heen? Wat wil ik bereiken. Dat wist ik vorige week nog niet, toen ik daar aan de voet van mijn berg stond. 

Het is, alweer, een klein stukje tekst uit Flow dat me doet inzien wat mijn werkelijke doel is en waar ik dus wil geraken om mijn burn-out van me af te kunnen schudden. Ik moet op zoek naar de kern van mijn probleem. Ik denk dat ik het gevonden heb. Alleen weet ik dus momenteel nog niet wat ik moet ondernemen om mijn gedachten hierrond vorm te geven. 

Nieuwsgierig? Op mijn Instagram account 'massagepraktijk_silenthealing' heb ik er deze voormiddag een post over gemaakt. 

In de loop der weken wil ik het graag hier verder uitdiepen.  

 Zelfzorg

Donderdagmiddag, 29/07/2021. Hier sta ik dan, aan de voet van mijn berg. Gewapend met een paar stevige stapschoenen en een flesje levenselixir. Alvorens ik begin te stappen heb ik de voet van de berg uitgerust met een aantal attributen, gedachten, ingerichte plekjes,… Die zal ik hard nodig hebben tijdens mijn klim.

Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen, dat ik nooit in de ‘hype’ zou trappen, maar mijn yogamatje is méér dan ooit mijn houvast. Een attribuutje waar ik dagelijks op vertoef. Ik heb mijn matje al geruime tijd. Ik heb eerder yogalessen gevolgd. En hoewel ik het altijd aangenaam vond, heb ik het nooit echt naar waarde geschat. Totdat mijn burn-outcoach er op hamerde dat yoga een van mijn genezingssleutels zou worden. Het duurde een tijdje eer ik het kon beseffen, maar nu dat besef er is, ben ik vertrokken voor een dagelijkse portie rust en ontspanning op mijn matje. Niet zoals mijn schoonzus die van haar yogapassie haar beroep wil maken. Net voldoende om er een stevige portie energie uit te halen om de dag door te komen. Of de avond. Afhankelijk van het moment waarop het me uitkomt. Van mijn coach leerde ik dat ik nooit in discussie mag gaan met mijn gedachten. Maar ik kan natuurlijk wél  zelf beslissen wanneer ik nood heb aan een half uurtje op mijn mat.

Hand in hand hiermee gaat eveneens een dagelijkse portie meditatie. Niet met de intentie om een complete staat van trance te bereiken. Dit is, mijns inziens slechts voor een select clubje weggelegd. Maar met de bedoeling om ook hier een stevige portie energie te halen en een vermindering van stress en hoofdpijn.  Als ik zenuwachtig ben, kruip ik in mijn eigen, veilige cocon totdat ik rust vind in mezelf en dan kan ik er opnieuw tegenaan. Maar het is niet iets dat vanzelf gaat. Het vraagt overgave en dagelijkse beoefening.  Ik hoop hiermee na verloop van tijd in contact te komen met mijn hogere ik.

Tot slot leerde ik van mijn coach ook dat ademhalingsoefeningen net zo belangrijk zijn als yoga en meditatie om mijn burn-out de baas te kunnen.  We staan er nauwelijks bij stil, maar ons leven bestaat voornamelijk uit ademen. Het is de enige activiteit die je de hele dag door doet. Je gaat niet in discussie met je gedachten of je nu vandaag wel of geen zin hebt om te ademen. En dus kunnen we maar beter voldoende aandacht besteden aan de manier waarop we ademen. Sluit je ogen en ga eens na op welke manier je momenteel ademhaalt. Gaat het traag, snel, diep, oppervlakkig. En wat doet het met jou? Deze woorden zijn vaak de beginselen van een goede meditatie. Elke meditatietrainer zal je eerst vragen om je aandacht naar binnen te keren en je te concentreren op je ademhaling. En dat doen ze niet voor niets. Een langzame, diepe ademhaling schenkt je zoveel méér energie. Je ogen sluiten en 10x diep in- en uitademen verricht wonderen. Probeer het maar eens.

Vandaag ging ik naar mijn huisarts die, naar mijn gevoel, een behoorlijk spiritueel man is. Aangezien ik verlenging van mijn ziekte vroeg, concludeerde hij dat de coaching die ik volgde niet veel had uitgehaald, aangezien deze afgelopen was en ik nog steeds het gevoel heb vast te zitten. Maar zo zie ik het niet. Uit een burn-out geraken is een proces van lange adem. Met vallen en opstaan; stagneren en vooruitgaan; klikken maken en dan weer heel even de pedalen verliezen. De ene dag is de andere niet. Hij heeft duidelijk niet begrepen dat Yoga, meditatie en ademhalingsoefeningen niet meteen hun diepe werk afleveren. Dat alleen dagelijkse oefening op termijn loont. Het inbouwen en het volhouden zijn belangrijke factoren in het genezingsproces. Mijn hoofd wil wel mee en wéét wat me te doen staat. Maar ook mijn lijf moet mee in het verhaal. Wanneer ik deze dingen niet structureel inbouw alvorens opnieuw te gaan werken, zit ik binnen de kortste keren terug thuis. Nu goed, misschien had hij een slechte dag en kan ik zijn reactie daar aan wijten. Laten we vooral mild zijn voor zijn reactie. Uiteindelijk gelooft hij in mij en wéét hij dat ik hard werk om vooruit te geraken.

Naast het in praktijk omzetten van de mooie lessen die ik bij mijn burn-out coach leerde, werk ik aan  mijn gedachten, mijn gewoontes, mijn terugkerende patronen. Dat vraagt veel energie. Dat zuigt me leeg, maakt me moe. Maar de kleine stapjes die ik zet geven tegelijkertijd energie. Zo maakte ik daarnet voorlopige visitekaartjes omdat ik nu eindelijk écht stappen wil zetten om mijn eigen massagepraktijk op te richten. Daarover vertel ik later graag meer.

Toen ik enkele dagen geleden zo aan de voet van mijn berg stond, bedacht ik dat ik een plekje nodig heb waar ik rustig kan verpozen wanneer ik moe ben van de wandeling. En eigenlijk heb ik deze week 2 plekjes gecreëerd in het, volgens mijn mening, veel te grote huis, dat we bewonen (maar ook hier ga ik later graag verder op in).

Op het eerste plekje vertoef ik momenteel. Het is mijn dochter haar kamer. Ik versleepte ons bureautje van de ene naar de andere kamer, plaatste het voor het grote raam in de erker ervan en heb het gebombardeerd als mijn ‘werkkamer’. Onze ‘leef’ruimte is namelijk erg levendig. Er staat veel speelgoed, het is er regelmatig een rommeltje. En rommel in mijn huis zorgt voor chaos in mijn hoofd. Mijn dochter haar slaapkamers is niet bepaald ‘a room with a view’. Naast een hoop lelijke bakstenen kijk ik wel uit over de daken, de wijde lucht in. Er komt veel natuurlijk zonlicht binnen en ik heb een mooie, grote, groene plant op mijn bureau gezet. Mijn lief keek al verlekkerd toe als zijnde ‘zijn’ plekje om te telewerken. Maar voorlopig hou ik het nog heel eventjes voor mezelf.

Achter mij liggen mijn yogamatje en meditatiekussen. De kamer straalt zo’n rust uit dat het fijn is om hier te verpozen. Yoga beoefenen in overvolle ruimte is geen goed idee, ook al houd ik mijn ogen dicht. Zo werkt dat niet voor mij. Ik begrijp nu des te meer dat veel yogastudio’s leeg en wit zijn. Sinds dinsdag vertoef ik hier wel wat uurtjes per dag. Dankzij dit, toch wel inspirerend plekje, heb ik de liefde voor het schrijven terug gevonden. Iets wat ik altijd graag gedaan heb. Door de geboorte van mijn dochter is het op de achtergrond geraakt. Tijd dus om het terug op te nemen. En wie weet:’ als ik het in mijn ‘mindmovie’ stop, haal ik misschien wat schrijfopdrachten binnen’.

Het tweede plekje heb ik gisteren ingericht. Na het lezen van een inspirerend artikel in Flow, één van mijn favoriete tijdschriften en een houvast in moeilijke tijden. Een geïnterviewde dame vertelt over zelfzorg en de kleine dingetjes die ze in de loop der jaren installeerde voor zichzelf. Een van deze zaken was het plaatsen van een klein zeteltje in haar keuken zodat ze op haar gemak een boekje kon lezen. Gelukkig hadden we het ontzettend lelijk , maar o zo zalig zittend zeteltje van mijn oma nog niet naar de kringwinkel gebracht. Ik ruimde onze slaapkamer op, verzette ons bed, hing wat mooie posters uit de Flow tegen de onafgewerkte muur, plaatste het zeteltje erbij (dat ik camoufleerde meteen prachtige Keniaanse kikoy en wat kussens),stal een plant van beneden en verzette mijn nachtkastje met wat boeken erop. Om de onafgewerkte muur nog meer te verdoezelen versleepte ik mijn kleurrijke kledingrek en hop, mijn gezellige leeshoekje is geboren. Terwijl ik de kamer aankleedde kwam Lucky, onze poes, een kijkje nemen. Verlekkerd keek ze naar het zeteltje, maar mijn dreigende blik deden haar afzien van de verovering.

Ziezo, nu heb ik ook een lekker leeshoekje. Ideaal om van mijn Social Media verslaving af te geraken, want ook dat speelt een grote rol in mijn genezingsproces. Op deze manier wil ik mijn oude liefde voor boeken terug bovenhalen. Boeken maken mij blij, doen me dromen, geven mij energie en werken zeer inspirerend. De sociale media, daarentegen, heeft het complete omgekeerde effect op mij. Het maakt me triestig, het neemt mijn concentratie weg, mijn fantasie en inspiratie blijft weg en ik kweek alleen maar frustraties over alles wat ik lees en de ongelooflijke reacties die daarop volgen.  Hoe ik verder afkick van deze verslaving komt nog, want ik vrees dat veel mensen met hetzelfde probleem kampen en dat alle tips and tricks dus welkom zijn.  

 

Zo dit was het voor vandaag. Ik hoop dat ik jullie, aan de voet van mijn berg, een beetje geïnspireerd heb. 

Alle acties om aan zelfzorg te doen, hoe klein ook, zijn ontzettend waardevol. Het is waar jij belang aan hecht. Wat jou rust geeft en gelukkig maakt. Welke rol of rollen we ook opnemen in ons leven; we mogen onszelf niet voorbij lopen. Jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven; ook al denken we van niet. Onszelf graag zien en ons die eigen-tijd, dat eigen plekje, die zelfzorg gunnen: ‘ dat is het mooiste cadeau aan jou… ‘

 

 

 

 Hoe het begon…

Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe het begon. Wellicht moest het er gewoon eens van komen. In dit leven of een volgend. Of misschien komt het in elk leven wel eens terug op één of andere manier. 

In dit leven bestempel ik mijn transformatieproces alvast als een 'burn-out'.  

Wanneer het begon? Ik heb geen flauw idee. Er is geen beginpunt. Het sluimert, vermoedelijk al heel wat jaren. Het sloop mijn leven binnen als een stille moordenaar en ineens sloeg het toe. Ineens ging het licht uit en lag ik lamgeslagen op de grond. Ik kon niet meer vooruit. Ik kon niet meer terug. Ik stond aan de afgrond. Vallen wou ik niet. Klimmen kon ik niet, want ik had mezelf zo ontzettend hard uitgeput dat ik geen kracht meer vond. 

Maar vandaag, na 3 maanden in stilte geleefd te hebben, kan ik zeggen dat ik klaar ben om aan de klim van mijn leven te beginnen. En ik neem jou graag mee. Ik weet niet waar ik morgen, overmorgen, over een maand of een jaar zal staan. Maar ik hoop dat het een mooie, inspirerende weg mag zijn voor al wie het kan gebruiken. Voor mezelf in de eerste plaats.  

Ik heb mezelf tot aan de rand van een diepe afgrond gebracht. Nog een klein duwtje en ik was ongetwijfeld diep gevallen. Maar het zoveelste verkoudheidsvirus op korte termijn met de nodige rust (dank u covid, want zonder jou ging ik niet naar de dokter) heeft me doen beseffen dat dit alles niet ok was. 

Mezelf spiegelen aan vrouwen die succesvol zijn in hun job en dit perfect weten te combineren met een huishouden enkele kinderen, leuke hobby's, vrienden ontmoeten,... was misschien niet mijn beste plan.

Ik heb me wellicht al honderdduizend keer afgevraagd waarom zij dit wel kunnen en ik niet? Ben ik dan zo'n loser? Dusja, ik bleef gaan, gaan, gaan. Want opgeven staat niet in mijn woordenboek. En zo leef ik al lang in 'overlevingsmodus'. Maar hoezo? Overlevingsmodus? Met een halftijdse job (want achja, detail, dit is niet mijn eerste burn-out), slechts 1 kind en veel tijd om het huishouden te runnen; hoe kan je dan in overlevingsmodus zijn? I weet het niet. Het voelt alleszins wel zo aan. Kom dus maar op met die grote L, dat ik ze op mijn gezicht plak. 

Of niet? We zijn allemaal anders. Facebook en instagram maken ons wijs dat er mensen zijn die het allemaal mooi voor elkaar hebben. En we laten ons hier allemaal aan vangen. Over mijn social mediagebruik wil ik het een volgende keer hebben, niet nu.

Maar dus: dit dametje is opgebrand, helemaal verpulverd tot een hoopje as. Waarom ik hier dan zit te schrijven? Omdat ik een punt wil creëren waarop ik uit de as kan herrijzen als een prachtige, frisse feniks. En misschien helpt schrijven mij in dit proces? 

Ik ben er ondertussen wel al uit dat ik geen loser ben. Verre van. Ik ben gewoon een hooggevoelige vrouw die snel overprikkeld raakt en die alle emoties van haar omgeving opslorpt alsof ze onverzadigbaar lijkt. 

De voorbije maanden waren zo ontzettend intens. Met mezelf, mijn geliefden,... Mezelf losmaken van een enorm schuldgevoel kostte tijd. Leren loslaten is een levensles. Ik wil dit dan ook stap voor stap delen. Misschien leest niemand wat ik schrijf. Misschien ben ik de enige lezer van mijn eigen verhaal. Maar als ik ook maar één iemand mag inspireren hiermee, dan is dat alvast héél graag gedaan. 

Aan de voet van mijn berg sluit ik af voor vandaag. Morgen trek ik mijn wandelschoenen aan en zet ik mijn eerste stapjes richting top.