Weerstand...

Als ik de voorbije weken, maanden,... iets geleerd heb is het leren benoemen van 'weerstand' en er leren naar luisteren...


Toen ik maandag mijn nieuwe job startte had ik een vreemd gevoel. Eigenlijk was ik volledig klaar om iets nieuws te starten. De laatste week van mijn ziekteverlof voelde ik dat er iets veranderde in mezelf. Ik kreeg plots opnieuw meer energie en dat deed deugd. Het was lang geleden dat ik dat gevoel nog gekend had. Misschien zelfs van voor mijn papa's door, ondertussen 4 jaar geleden. Ik was altijd maar moe en ik heb er heel lang over gedaan te begrijpen van waar het kwam.
Nu kan ik eindelijk wat dingen plaatsen en krijg ik het gevoel wat energie te vergaren en me weer gelukkiger te voelen.


Maar er is nog een lange weg, zo besef ik na enkele dagen op mijn nieuwe job. Want daar is het weer... Dat vervelende beestje dat alles lijkt te verpesten. 'Weerstand'... Geen weerstand tegenover mijn werkgever, mijn collega's, de werkplek,... Helemaal niet. Het is een toplocatie (op amper 5 minuten wandelen van thuis), in een groene omgeving, het straalt rust uit, ik heb toffe collega's die me hartelijk en warm ontvangen hebben, ik krijg een goeie ondersteuning en krijg ook de kans dingen zelf te doen,... Ik kan daar alleen maar positief over zijn. En toch... Die verdomde weerstand...


Ik weet waaraan het ligt. Het ligt aan het maatschappelijk werk. Hoewel ik een heel sociaalvoelend en mensenlievend persoontje ben, heb ik eigenlijk niet veel goesting meer om hele dagen bezig te zijn met andermans problemen. Niet uit desinteresse voor die mensen, want ik voel een grote genegenheid voor de patiënten die ik al ontmoet heb.
Echter, ik mis een ongelooflijke creativiteit in mijn job, iets wat mij écht gelukkig maakt. Creatief bezig zijn geeft me een ongelooflijk positieve adrenaline en dat zorgt ervoor dat ik wél goesting heb om dingen te doen.
Die creativiteit ligt al geruime tijd stil. Als sinds mijn vaders dood (opnieuw die mijlpaal - zo passen de puzzelstukjes in elkaar).


Ik heb lange tijd juwelen gemaakt. Dat begon toen papa zwaar ziek werd. Het hielp me om positief te blijven en energie te verzamelen. Na zijn dood ben ik ermee gestopt. En nu besef ik pas dat creatief bezig zijn noodzakelijk is in mijn leven.


Ik hoor jullie denken: 'doe dit dan in je vrije tijd'. Eerlijk: eigenlijk wil ik dat niet? Eigenlijk wil ik creatief werken als broodwinning.
Ik ben een dromer, een grote dromer, maar eigenlijk moet je dat doen: groot dromen en je dromen waar maken.
Ik heb vast en zeker wel nog een talentje waar ik mijn brood mee kan verdienen. Wie het ziet, mag het me steeds doorgeven. Zolang je maar niet afkomt met het feit dat ik goed met mensen overweg kan, want dat weet ik onderhands  wel al.


Ik wil niet knutselen in mijn vrije tijd. Ik wil dingen creëren en daar mee naar buiten komen. En als het nog even kan, wil ik er mijn broodwinning van maken.
Ik wil terug met volle goesting werken, met af en toe eens een off day. Ik hoef er niet rijk van te worden. Voldoende om te leven en iets over te hebben is goed genoeg voor mij. Zolang ik maar met goesting kan gaan werken en ik er gelukkig van word.


Ik wil energie vergaren met mijn job, zodat ik 's avonds ook nog bergen kan verzetten.
Het is niet eerlijk voor mijn lief dat ik mijn energie overdag in mijn job steek en dan 's avonds niets meer over heb voor hem.


Maar goed: ik heb dus momenteel wel wat vernieuwde energie en die wil ik positief aanwenden. Ik word een vrouw met een plan !
Ik kan dankbaar gebruik maken van het feit dat ik zo dicht tegen huis werk. Ik heb geen verplaatsingstijd. Daardoor komt er meer tijd voor mezelf vrij. Tijd die ik kan aanwenden om mijn plan vorm te geven.
Vanaf september wil ik een creatieve opleiding volgen. Ik heb zo wel een paar fijne ideetjes. Het voordeel is dat ik dat zal kunnen doen, iets in avondonderwijs zonder dat ik me moet opjagen na het werk. fijn dus.
En als ik een opleiding afgerond heb, liggen weer vele wegen voor me open en zal ik de kracht verzamelen om een droom waar te maken...


Sinds mijn ziekteverlof ben ik weer veel beginnen bloggen. Dat is fijn. Ik schrijf al sinds ik kan schrijven. Ik heb altijd verhaaltjes en gedichten geschreven. Als kind stuurde ik ooit mijn scoutskampverhalen door naar RH Schoeman, een Vlaamse jeugdauteur. Een tijdje later kreeg ik mijn verhaal terug met een begeleidend briefje waarop stond dat ik goed bezig was en dat ik vooral zo moest verder doen. Dat briefje heb ik nog steeds.
Het schrijven wil ik aanhouden.
Eigenlijk hoop ik stiekem ooit iets voor Flow te mogen doen, een Nederlands tijdschrift over mindful leven. Dat zou ik écht geweldig vinden.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en solliciteerde spontaan, maar voorlopig is hun redactie volledig. Maar wie weet, ooit... Blijven schrijven, blijven bloggen...


En ook mijn activiteiten op instagram nemen toe. Ik houd ervan om in beelden te communiceren. Als iemand onbekend een foto van mij liked of me begint te volgen, dan vind ik dat heerlijk. Het zijn niet altijd selfies. Vaak zijn het voorwerpen of situaties die ik fotografeer. Dagelijkse taferelen... Heerlijk vind ik dat ! Dat zijn dingen die mij blij en gelukkig maken.


En dan heb ik een geweldig lief, die me steeds steunt in alles wat ik doe... Geweldig toch...


Een vrouw met een plan, dat leert luisteren naar haar weerstand in dingen... Het komt helemaal goed met me...