1 september, traditioneel de start van het nieuwe schooljaar. 

Misschien was ik zelf ietsiepietsie zenuwachtiger dan Romy. Niet dat ik traantjes verwachtte of geen enthousiasme van haar kant om naar de Vissenklas te gaan. Nèh. Het kind houdt van school en haar vriendjes. Ik was en ben nog steeds eerder zenuwachtig omdat ik niet kan inschatten wat deze hernieuwde routine (na een langzame vakantie) met mij zal doen. Ook al hebben wij maar 1 kind; de ochtendroutine is hier toch ook wel een doorbijtertje. Zeker in combinatie met werken. 

Alhoewel het op energievlak al veel beter met me gaat buiten pakweg enkele maanden terug, durfde ik het nog niet aan om op 1 september te hervatten. Ik wil kunnen voelen wat de schoolse routine met mijn vermoeidheidsniveau doet, de komende maand. 

Maar dat is niet de enige reden waarom ik al mijn moed samenraapte om verlenging aan te vragen (ja, het blijft toch een drempel om steeds opnieuw toe te geven dat ik er nog niet ben). 

De voorbije maanden heb ik hard gewerkt om mezelf zover te krijgen dat ik eindelijk een kleine sprong wil wagen. Na enkele minder vreugdevolle werkjaren ben ik tot het besef gekomen dat het nu de moment is om het over een andere boeg te gooien. Ik wil niet voor een derde keer in een burn-out terecht komen. Ik wil vechten en er zo goed als mogelijk leren mee leven. Niet meer hervallen, dat is het ultieme doel. Het wordt dus tijd om van hetgeen mij energie geeft, mijn beroep te maken. Of toch deeltijds. Ik zei: ' een kleine sprong'. De tijd is rijp om mijn eigen praktijk 'Silent Healing' op te starten. Iets wat ik in mijn hart misschien al veel langer wou, maar ik vond de moed en de energie niet. Het ontbrak me aan zelfvertrouwen. Ik was mijn beste vriendin niet, waardoor ik twijfelde of ik dit wel kon. 

De voorbije maanden, echter, heb ik mezelf meermaals gezegd dat, als anderen hun dromen kunnen waarmaken en hun eigen zaak kunnen opstarten, dan kan IK dat ook. Waarom zou ik het niet kunnen. Ik dacht vroeger altijd dat ik weinig talentvol was. Maar misschien zocht ik het te ver. Misschien moest ik durven dichterbij kijken naar de dingen die ik doe. Misschien wilde ik de vele feedback die ik al kreeg in mijn leven niet horen en vond ik mijn talenten gewoon té normaal, té gewoontjes waardoor ik het nooit ervoer als een talent. 

Maar vooral de maand augustus heeft me veel inzichten gebracht. Ik wist al langer dat ik mijn eigen massagepraktijk wou uitbouwen. Ik had net businesskaartjes laten drukken. 'Silent Healing. When hands share energy'. Maar ondertussen vielen nog een aantal puzzelstukjes in mekaar. 

Toen ik opnieuw door had dat de hoeveelheid rommel dat zich in ons huis verspreidde een enorme energievreter voor me is, bedacht ik dat ik tijdens mijn vorige burn-out als een gek begon op te ruimen. In mijn vorige blog heb ik hier heel wat woorden aan geweid. In de maand augustus ben ik aan een tweede ronde begonnen, maar ten goede, deze keer. Met een beter plan, met méér inzichten over het belang van opruimen. En dat zette me aan het denken. Ik besefte dat ik intens blij word van opruimen en weg doen. Het geeft me enorm veel ENERGIE. Hoewel ik vaak uren fysiek bezig was (wat ik in april of mei nooit had gekund) voelde ik geen vermoeidheid. Integendeel: ' hoe meer ik opruimde, hoe leger mijn hoofd werd en hoe meer energie ik kreeg'. Net zoals bij het masseren kwam ik tot de vaststelling dat ik dingen wil gaan doen die MIJ ENERGIE geven. Dat klinkt logisch, maar hoeveel mensen kunnen oprecht zeggen dat ze een job doen die hen energie geeft. Ik denk dat velen zouden schrikken van hun eigen antwoord, als ze heel eerlijk zouden zijn met zichzelf. 

Ok, leuk, iets gaan doen dat jou energie geeft. Wil niet iedereen dat? Wellicht wel. Maar, misschien kan dat ook wel wanneer we tot de kern van onszelf komen. 

Ik heb het al eerder geschreven: de doelstelling van mijn klim naar boven is mezelf leren kennen en mijn beste vriendin worden. Ik kan alleen mijn beste vriendin worden wanneer ik mezelf energie geef. 

Naast masseren en opruimen krijg ik eveneens veel energie van wandelen. En net zoals opruimcoach, zit het beroep van wandelcoach ook in de pijplijn... Bon, ik wandel graag, ik luister graag, ik praat graag en de ervaring van mijn job verleden (en heden), heb ik zoveel ervaring opgedaan in het ondersteunen en coachen van mensen. Als wandelcoach wil ik mensen de helende kracht van wandelen leren zien. Vooral wandelen in de natuur. Maar het lijkt me eveneens een uitdaging om wandelcoaching te geven in steden. Waarom niet. Er schuilt zoveel schoonheid in steden. Zoveel dingen om mindful te ontdekken te gaan zoeken wat jou raakt en ontroert in een stad. In mijn ogen kan het allemaal, wanneer je je maar wil openstellen om te zien, te voelen, te ruiken, te ervaren. Zowel stad als natuur geven mij energie. Beiden op een heel andere manier. Mensen die denken dat je alleen maar energie kan opdoen in de natuur, zouden aangenaam verrast kunnen zijn, wanneer ze hun ogen de kost geven in een stad. En zo geef je jezelf de kans om dichterbij de kern van je zijn te komen. 

Ok, we hebben dus al masseren, opruimen en wandelen. 3 totaal verschillende disciplines. 

Er is echter nog 1 ding waar een passie ligt (naast muziek en zingen en lezen en schrijven dan, maar da's een ander verhaal). Ik houd enorm van mooie kleren. Kleren vertellen verhalen over mensen. Mensen kijken is één van mijn oudste hobby's. Observeren en verhalen verzinnen over mensen. Kledij speelt daarbij een niet te vergeten hoofdrol. Kledij vertelt wie je bent, waar je voor staat. Kledij kan je een goed gevoel geven of neemt dat gevoel net weg. Mensen die zichzelf te dun of te dik vinden gaan zichzelf verhullen in kledij om zichzelf weg te steken. Maar de kracht die je uitstraalt wanneer je dat niet doet, is ongelooflijk. Ik ben geen Jani (maar ik vind hem wel GE-WEL-DIG), maar ik heb wel een feel om mooie, goeie combinaties te maken die perfect bij een lichaam én een persoonlijkheid passen. In de rekken van de kringwinkel weet ik er altijd de duurste kledij uit te vissen. Dat op zich zegt niet veel over persoonlijkheid aankleden. Maar, het toont wel aan dat ik een neus heb voor kwaliteit en dat ik in staat ben om een speld in een hooiberg te zoeken. 'De kleren maken de man' is eigenlijk een heel mooie slagzin om te zeggen dat jij door jouw kledij (nieuw of tweedehands) kan laten zien wie je bent. Ik weet nog niet wat ik er wil mee gaan doen (iets in de trant van personal shopcoach), maar ooit doe ik er iets mee. Want ook dat geeft me energie... 

4 verschillende disciplines met maar 1 doel. Mensen helpen toewerken naar zelfliefde, hen doen stralen in heel hun zijn. Door massage, door zichzelf te laten resetten door opruimen, door de mist in hun hoofd te klaren aan de hand van wandelingen, door zichzelf beter in hun vel te doen voelen met mooie kledij. Dat is wat mijn praktijk Silent Healing zal omvatten. 

Morgen heb ik een afspraak bij Securex om te kijken wat ik administratief zoal in orde moet brengen om van start te kunnen gaan. Best wel spannend. De maand september wil ik eveneens besteden aan online trainingen volgen zodat ik mag blijven geloven in mijn dromen en ze waar kan maken. 

Maar naast een gezonde geest wil ik ook dringend terug een gezond lichaam krijgen... Want 10 kg teveel meeslepen is alles behalve fijn. 

Sport inbouwen is wellicht de moeilijkste opdracht voor mij. Eigenlijk zouden dokters in plaats van pillen tegen vermoeidheid, beter een sport abonnement voorschrijven. Ik hoop dat ik ook op dit vlak stappen ga zetten alvorens ik terug aan het werk ga. Misschien iets voor een nieuwe blog om mezelf uit te dagen: hoe zit het met je sportvoornemen? 

Wordt vervolgd....