Over hippe koffiebarrekes enzo...

Hippe koffiebarrekes... Ze rijzen als paddestoelen uit de grond!
Het lijkt misschien wat vreemd in tijden van economische crisis, maar toch... Het is een vaststaand feit.
Niet alleen in grootsteden als Gent en Antwerpen duiken ze op. Ook in Sint-Niklaas en andere kleinere steden vinden ze hun weg.
De kleine koffiebarrekes doen het goed. Ze doen het zelfs heel goed...

Wat hun geheim tot succes precies is, weet vermoedelijk niemand, maar ook op mij oefenen ze een onweerstaanbare drang tot regelmatig consumeren uit.
Er lijkt niets zo zalig dan een heerlijke latte macchiato slurpen in een fijn barreke, in goed gezelschap.

Het is me al eerder opgevallen: ik heb doorgaans weinig nodig om gelukkig te zijn. Ik kan ongelooflijk genieten van de kleine dingen in mijn leven... Een mooie wandeling in de natuur, een zomerse fietstocht of pic-nic, met de voetjes in het water wandelen langs het strand,... Het maakt me weinig uit, als ik maar in goed gezelschap mag vertoeven.
Het zijn niet de activiteiten die ik doe, die me opladen. Het zijn de mensen met wie ik in interactie ben die dat doen.

Een koffietje gaan drinken, in een tof barreke met fijne mensen, is zo een van die dingen waar ik volop kan van genieten.

Zo ga ik op een zalige zondag graag brunchen in 'Huize Colette', een klein ontbijt - taartjes - koffie - huisje in Gent. De vroegere muziekwinkel, Saltato,  werd enkele jaren geleden omgetoverd tot een gezellige plek waar je niet alleen kan afspreken met vriendinnen, maar waar je ook gerust op je uppie een boek kan lezen. De boeken die er staan, kan je achteraf, voor weinig geld, kopen. Ik ga er wel eens ontbijten met enkele vriendinnen van 'My Groovy Sisters', een leuke groep waarbij ik tot voor enkele jaren zangeres was. We blijven er doorgaans enkele uren plakken om honderduit te vertellen. Mijn favoriete ontbijt bestaat uit: een scone met clothed cream en confituur en enkele sneedjes speltbrood met huisbereide humus. Daarnaast bestel ik steeds een glaasje vers geperst fruitsap en een Wittekop (een espressokoffie met witte chocolade). Heer-lijk...
Ook de bediening is fantastisch: vlot en vriendelijk.
Na deze date ben ik ongetwijfeld opgeladen om de nieuwe werkweek goed te beginnen.

Met An en Katleen, 2 super vriendinnen die ik 11 jaar geleden leerde kennen tijdens een Scouts-cursus, spreek ik regelmatig af om een koffietje te drinken en een spelletje Rummikub te sprelen. Vroeger pendelden we voornamelijk tussen Gent en Antwerpen. Sinds ik in Sint-Niklaas woon, testen we hier ook wel eens een hip barreke uit. In getale hebben we minder keuze dan in de grootsteden, maar ze zijn wel aanwezig en daar ben ik blij om. 'Soep en zoet'  en 'Met tijd en boterhammen', moeten geenszins onderdoen voor deze in Gent of Antwerpen.  Het zijn  Sint-Niklaase toppertjes.
Een middagje met deze 2 dames is altijd fijn... We dromen vaak over ons eigen barreke of winkeltje of projecten waarin we ons creatief ei kwijt kunnen... Wie weet slagen we er ooit in iets origineels uit de grond te stampen, samen.
Ook zij maken van elke ontmoeting een gelukzalig moment vol positieve energie.

Huize Colette, Soep en zoet, Met tijd en boterhammen, Kolonel Koffie, Le bal infernal, Le jardin Bohemien,... Allemaal zo verschillend! En toch hebben ze allemaal 1 ding gemeen: Ze stralen een ongelooflijk, hippe gezelligheid uit waar ik me tot aangetrokken voel. Binnenstappen is eventjes in een andere wereld vertoeven waar je tot rust kan komen. Weg van de alledaagse gejaagdheid. Zelfs tijdens mijn middagpauze slaag ik erin om eventjes te ontstressen...
Sinds kort heb ik, samen met mijn collega Veerle, 'Le bal infernal' her-ontdekt. Vroeger was het een donkere kroeg waar 'The Lunatics' op dinsdag het beste van zichzelf gaven tijdens een impro-avond. Op geregelde tijdstippen gaven we er met de zangklas ook wel eens een optredentje.
Plots krijgt het interieur een hip, warm, licht en mooi interieur en kan je er heerlijke koffietjes gaan drinken op de middag. Je vindt er honderden boeken die je kan ruilen met een boek dat je zelf niet meer wil. De bedoeling is dat je een boodschap in jouw boek schrijft voor de volgende lezer. Een zalig ideetje vind ik dat.
Veerle en ik maken er ondertussen een wekelijkse traditie van, op vrijdag. Dat maakt de laatste uurtjes op kantoor meteen een pak gezelliger, na zo'n opkikkertje.

Wanneer ik van een eigen koffiebarreke droom dan is het er een met een mooi, vintage interieur. Eentje met veel hout, gezellige zeteltjes, mooie tafeltjes en kasten met prachtig vintage servies. Dat servies zou ik ook effectief gebruiken om koffie en thee in te serveren. Niets zo 'mottig' dan thee of koffie drinken uit 'horeca-servies'.Koffie of thee smaakt zoveel beter uit een mooi kopje. Versegemaakte cake, taart,... hoort er uiteraard ook bij. Zoals ik nu ook al doe, zou ik ook experimenteren met gezonde, lekkere versnaperingen. Zo is er voor elk wat wils.  De kopjes, borden, het bestek, de meubeltjes,... Het zou een samenraapsel zijn van alles wat ik mooi vind. Als het maar vintage is en niet saai... Een klein museum... DE grote Jazzdames zouden door mijn barreke weerklinken. Een microfoon en een piano ter beschikking voor zij die zich geroepen voelen... Mooie lampjes die de sfeer bepalen,... Een plek waar je niet weg wil. Slechts een ding komt er niet in: WI-FI... Het zou een plaats zijn om te onthaasten. Een plaats waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, weg van het 'world wide web...' Wie niet zonder kan, moet maar een andere plek opzoeken.
In mijn barreke is ook plaats voor boeken. Boeken voor volwassenen, boeken voor kinderen. En voor de allerkleinsten organiseer ik voorleesnamiddagen en duiken we de verkleedkoffer in. Zo kunnen mama's en papa's eventjes genieten van een beetje rust, terwijl ze een boek lezen of een gezelschapsspelletje spelen. Een mindful-moment voor iedereen...

Mijn droom doet me een beetje denken aan mijn vader die droomde van een oud cafeetje met een Leuvense stoof in het midden waar de geur van verse erwtensoep het cafeetje bedwelmde. Daar waar je een dikke boterham kon krijgen met vlees en mosterd. Je kon er ook een lekker biertje krijgen, maar ze zouden met mate geserveerd worden. Er was geen plaats voor dronkaards...

Bij hem bleef het slechts een droom, maar wie weet wordt mijn droom ooit werkelijkheid...
Ondertussen geniet ik verder van de vele koffiebarmomentjes met mijn vriendinnen die er ongetwijfeld nog zullen volgen...

Zoektocht naar de ideale kleerkast...

Ondertussen zitten week 2 en week 3 van het minigarderobe-experiment er bijna op... 
Ik heb mijn plan ondertussen een klein beetje gewijzigd. Momenteel telt de garderobe nog 'slechts' 36 stuks.
Waarom? Wel, heel simpel. Ik vroeg me af wat ik de komende tijd met de rest van mijn kledij ging doen.
Mijn voorgangster had haar kleerkast volledig uitgemest en de rest van haar kledij weggedaan. 
Ik besloot dat niet te doen en een opdeling te maken in mijn kast. Aan de ene helft hing ik de kledij waarmee ik me de komende 2 maand in zou verhullen. Aan de andere kant hing ik de rest van mijn kledij wat overbleef na enkele grondige opruimbeurten. Je zal merken dat de opruimacties nog niet voorbij zijn.
Ondertussen bedacht ik dat ik aan het einde van het experiment wil overblijven met de essentie in mijn kast, dus bedacht ik dat ik ook iets met die kledij moest gaan doen... Tussendoor...
Om na te gaan of ik de rest van mijn kledij nog de moeite waard vind, draag ik af en toe eenmalig een stuk. Als ik er aan het einde van de dag nog steeds een positief gevoel bij heb, verhuist het kledingstuk naar de uiterste kant van mijn kleerkast. 
Vond ik het maar niets meer, dan komt het op een stapel terecht om te verkopen op de 'Krijg de kleren' een leuk evenement dat volgende week zondag, 27 september van 14u tot 17u plaatsvind in het jeugdhuis van Zwijndrecht. Het is een kledingbeurs waar vrouwen en ondertussen ook man hun miskopen en dergelijke meer kunnen verkopen aan leuke prijsjes. 
Dit evenement wordt al voor een 4de keer georganiseerd door mijn schoonzus en haar vriendinnen. Deze editie is ten voordele van BENNYFIET, een goed doel waar mijn lief en zijn familie zich inzetten om een aangepaste wagen te kopen voor hun vader die rolstoelpatient is. Meer uitleg hierover vinden jullie terug op onze facebookpagina onder Bennyfiet... 
Door deze nieuwe dimensie toe te voegen aan mijn project, leer ik echt goed omgaan met mijn kledingstijl. Ik merk dat ik er heel bewust mee bezig ben en dat het mij als persoon een stukje vormt. 
Ik heb ondertussen al enkele kledingstukken 'uitgetest'. Zo nam ik vorige week een kleedje in mijn handen dat ik slechts heel sporadisch aandoe. Een wit, zwierig kleedje met zwarte bolletjes op. Het geeft je zowel een lieve als stoere look... Ik draag het niet zo veel en bij een eerdere opruimactie belandde het in de doos om te verkopen. Na een tijdje haalde ik het er opnieuw uit en hing het terug in de kast. 
Na deze aantreksessie weet ik het zeker: het kleedje blijft... Het flateert me en ik voel me er supergoed in. Blij met dit resultaat hing ik het meteen aan de andere kant van de kleerkast.
Nadien testte ik een broek uit de Corakemperman. Iets wat ik een tweetal jaren geleden kocht. Een Indigobroek uit rekstof, onderaan versmald en bovenaan met een extra omslagdoek. Behoorlijk speciaal. Ik heb deze broek ondertussen 2 maal aangedaan, maar ik voel het niet meer. En toch zal ik deze broek niet wegdoen.
Wanneer ik misschien ooit nog het geluk vind om zwanger te worden, is deze broek de uitgelezen zwangerschapsbroek. Het heeft een brede band. Een vriendin kocht die ook toen ze zwanger was en heeft er veel geniet van gehad. Ik zal deze broek dan opzij leggen voor 'misschien ooit'... Maar om ze momenteel nog aan te doen om te gaan werken? Neen bedankt... Hierin zie ik dat mijn stijl enorm verandert.
Vroeger kocht ik heel veel kledij bij Corakemperman. Ik vond het helemaal geweldig. Niet om me laagje per laagje in Cora te hullen, maar ik had meestal wel iets aan van dat merk. 
Ik heb nog steeds enkele stukken in mijn kast hangen, maar het zijn voornamelijk de gemakkelijke basics aan zwarte truitjes met lange mouwen,... Maar ook nog een heel speciale, mooie witte trui. Deze zal ik niet snel weg doen. Het blijft een geweldig stuk en zit dan ook in mijn minigarderobe. Ik krijg hier ook steeds complimenten over... 
Ongeacht het feit dat mijn stijl veel veranderd is sinds ik 30 werd en ik dus minder bij Corakemperman ga shoppen, blijf ik er toch af en toe nog eens binnenspringen. De kwaliteit van de kledij is enorm goed... Elk truitje dat ik er kocht gaat jaren mee zonder te verkleuren of vervorming van de stof. Het is topkwaliteit en bij Corakemperman proberen ze zoveel als mogelijk 'eerlijk' te produceren. Daardoor maak ik nog steeds graag reclame voor dit merk.
Maar een Corakempermanvrouwtje ben ik dus niet meer... 
Ik merk dat ik de laatste tijd erg veel aandacht besteed aan die 3 ingemaakte deurtjes in mijn slaapkamer. 
Mijn weg zoeken in mijn kleerkast, oprommelen, zaken combineren. 
Ik merk dat ik heel vaak naar dezelfde stukken grijp omdat ik mij er goed in voel. 
Ook wanneer ik ga winkelen merk ik het verschil. Ik stap af en toe, wanneer ik wat tijd over heb, eens een winkel binnen en dan ga ik op zoek naar dingen die ik leuk vind om te passen... Dit doe ik om mezelf een beetje uit te dagen... Gisteren paste ik een trui en een kleedje. De trui zat me als gegoten en was ook heel mooi... Niet goedkoop, 50 EUR van het merk Villa. Nadien hing ik hem netjes terug, want hij was niet waauw en ik dacht: 'ik heb genoeg truien die ik veel toffer vind...' Als je die er dan nog bij koopt, draag je die toch niet aangezien je andere truien hoger plaatst. 
Nadien zag ik een supermooie lange gilet hangen met luipaardprint. Een mooi groene... Ik was meteen verkocht... En toch liet ik hem hangen want ik bedacht: 'mijn trui van Catherine Andre is veel mooier en veel specialer.' Nog zo'n trui waarbij ik altijd gecomplimenteerd word... 
En zo ga ik van tegenwoordig door het leven... Ik koop nog wweinig. Niet omdat ik het mij financieel niet kan permitteren. Integendeel. Maar omdat ik ga vergelijken met wat ik al heb en wat ik daarvan graag draag. 
Je kan altijd zeggen: 'ja, maar zoiets heb ik nog niet.' Dat is bij veel vrouwen HET grote excuus. Maar probeer es, wanneer je gaat winkelen, je kleerkast voor de geest te halen. En wanneer je iets past bedenk dan wat je hebt dat in dezelfde lijn ligt. Vind je dit nieuwe stuk nog geweldiger, dan is het misschien wel de overweging waard. Maar, kom je tot het besluit dat er iets in je kast hangt dat in dezelfde lijn ligt en veel toffer is, laat het stuk dan hangen... Je zal het dan toch veel minder dragen.
En zo kom ik tot zeer toffe, interessante inzichten, waardoor ik bewuster kledij uitkies... 

De zoektocht naar mijn ideale kledingstijl, op dit punt in mijn leven, is nog volop op gang, maar ik kan je wel vertellen dat het een boeiende en toffe zoektocht is. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat je er zoveel mee bezig kunt zijn...  

Kiezen is moeilijk...

Week 1…
Week 1 in de minigarderobe... Wat als zeer eenvoudig begon, nl: kledij selecteren, liet gauw z'n bedenkingssporen achter...
Ik had lukraak enkele heel toffe stukken geselecteerd die ik graag draag en die min of meer gemakkelijk met elkaar combineerbaar zijn. Het enige waar ik echt op gelet had waren de zwarte stukken: een broek, 2 bloesjes/t-shirts en een giletje. Voorts had ik een mix gemaakt van mijn bijzondere stukken en mijn casual goed zittende, mooie stukken.
Althans... Dat dacht ik...
Aan het begin van de week werd me gauw duidelijk dat dit niet over de hele lijn het geval was...
Op een ochtend trok ik een oude ietwat versleten jeans aan en zag ik meteen dat die eigenlijk niet meer draagbaar was... Met spijt in het hard trok ik hem uit en vloog hij onherroepelijk uit mijn kleerkast...
Het was even zoeken, maar ter compensatie (om opnieuw tot 37 stuks te komen), voegde ik een zwart kleedje toe aan de collectie.
Een zwart kleedje is voor elke vrouw een must in haar kleerkast. Het hoeft niet té chique te zijn. Als het lekker zit en je kan het op vele gelegenheden aan (zowel om te werken als om uit te gaan), dan zit het goed. Zwarte kleedjes kan je steeds vernieuwend dragen door het te combineren met andere, meer kleurrijke, bovenstukken, andere juwelen, een jasje, andere handttas of blitse schoenen... Met hetzelfde kleedje zie je er telkens anders uit. Het is als het ware multi-aantrekbaar. Dat ik zo'n 'belangrijk' stuk kon vergeten in mijn garderobe... Mooi gecorrigeerd dus...

Ik had mezelf ondertussen ook voorgenomen dat de minigarderobe zich gedurende de komende maanden nog kan en mag ontwikkelen. Niet om extra kledij te kunnen aantrekken, maar om heel bewust te kiezen voor wat blijft en gaat.
Daags erop had ik een aanvaring met een kleedje, waarvoor ik nota bene complimenten kreeg. Een frambooskleurig hemdkleedje met driekwarts mouwen en een mooie decolleté. Het was een kleedje dat ik vorig jaar voor enkele euro's op de rommelmarkt had gekocht.
Toen ik het aantrok voelde ik meteen dat het mogelijk niet meer mijn stijl was. Maar ik gaf het een kans.
Nog een handige tip: wanneer je twijfelt of je iets werkelijk nog graag draagt kan je er het best er een hele dag in rondlopen. Merk je aan het einde van de dag dat je er niet gelukkig meer van wordt, dan mag het weg. In het andere geval houd je het nog bij.
Bij mij was het een twijfelgeval. Ik vind dat ik er nog mee sta, maar ik twijfel aan de stijl. Ik heb het voorlopig gebannen uit de 37 stuks, maar doe het nog niet weg. Ik zal het op een later tijdstip nog eens aantrekken en hopelijk kom ik dan tot een goed besluit.

Je zou denken dat dit allemaal onnozele praat is, maar eigenlijk is dat wat mensen voortdurend doen in hun leven: kijken of iets of iemqnd wel (nog) bij hen past, bij hun leven, in hun voortdurende ontwikkeling,... Het lijkt een banaal luxeprobleem. Zeker in vergelijking met hetgeen momenteel om ons heen gebeurt. Geloof me: ik ben me zeer bewust van de vluchtelingencrisis, alsook van de milieucrisis, economische crisis en IS-crisis. Waar ik kan denk en help ik mee, maar helaas ben ik geen grootmacht die alles kan oplossen... Dus ja, ik denk ook nog aan andere dingen...
Ik probeer in mijn individueel leven gelukkig te zijn en vooral ook heel dankbaar te zijn voor de dingen die ik heb, de dingen die ik kan en de luxe die ik me kan veroorloven om me bezig te houden met wie ik werkelijk ben en wil zijn.

Een crisis is dit niet, maar het is dus wel een interessante oefening om je bewust te worden van je eigen leven en ontwikkeling. En dat is als individueel mens een heel belangrijk onderdeel van ons bestaan op aarde...

Donderdag had ik een ware 'slechte-kledij-dag'. Alles wat ik aantrok zinde me niet. Nooit gedacht dat dit me kon overkomen met een minigarderobe. Waarom het me niet zinde? Ik vermoed dat de kilootjes die er langzaam zijn ingeslopen daar voor iets tussen zitten. Mijn kleerkast maakt me momenteel zeer bewust van het feit dat ik dringend wat meer moet bewegen om weer wat strakker in het pak te zitten.
In zo'n periode heeft een mens altijd de neiging dezelfde, comfortabele kledij aan te trekken. Donderdag ging het mij dus echt niet af. Ik wisselde 3 of 4 keer van tenue. En zelfs bij mijn laatste keuze was ik niet helemaal tevreden. Het voelde die dag niet goed aan...

Het weekend was me beter gezind. Ik koos voor mijn gemakkelijk zwarte Chino-broek dat ik op zaterdag en zondag anders combineerde. Een broek dat ik onlangs aan de helft van de prijs vond in de JBC.

Een stuk dat ik per toeval vond (de laatste én in mijn maat), waar ik al een tijdje naar op zoek was... Sindsdien loop ik er regelmatig mee aan.

Het is een broek dat je heel gemakkelijk aantrekt.

Je hebt zo van die kledingstukken waarvoor je 'in de stemming' moet zijn. Deze stukken komen zelden uit de kast, maar je voelt je er wel bijzonder in wanneer je ze dan toch eens uithaalt.

Maar dan zijn er zo van die stukken die je elke dag zou kunnen aandoen, ware het niet dat ze ook af en toe eens in de wasmachine moeten geraken. Je zou er als het ware bijna mee gaan slapen... Deze kledingstukken zijn een ware must in je kleerkast. Op een 'slechte-kledij-dag' zijn zij steevast de redders in nood...

Zondag stond ik, met een hele hoop kledij, op de rommelmarkt. Het was heerlijk te zien hoeveel vrouwen naar de rommelmarkt trekken om er hun miskopen en kledij waar ze op uitgekeken zijn, te verkopen. En de mannen? Neen, mannenkledij zie je daar veel minder... Af en toe eens een klein stukje van een rek, maar zeker niet in groten getalen...

Het is een vrouwenaangelegenheid.

Een vriend passeerde en vroeg zich af waarom ik al die mooie, goeie kledij weg deed... Ik kan het ook niet verklaren, maar 1 ding weet ik ondertussen heel zeker: als mijn kleerkast helemaal naar mijn zin uitgemest zal zijn (na fase 536), dan zal dit me niet gauw meer overkomen. Ik ben veel bewuster bezig met wat ik koop... Zo zag ik dit weekend een heel mooie trui in de WE, maar ik ga die niet kopen, want ik heb genoeg mooie truien liggen die ik graag draag... Vroeger had ik die wellicht gewoon gekocht... Gewoon omdat het kan, omdat ik niets in de weg heb en omdat ik het mooi vind... Nu kan het nog steeds, ik heb nog steeds niets in de weg en ik vind die trui mooi, maar ik wil het niet... Ik bedenk dan dat ik dat geld beter aan iets anders kan spenderen...

Bijvoorbeeld: koffie gaan drinken met vriendinnen op zaterdag of zondag. Heerlijk genieten, bijkletsen, lachen, plezier maken en me amuseren...Of op reis gaan, nog zoiets waar ik veel meer van kan genieten. Dat is zoveel meer waard dan de zoveelste trui die dan toch maar weer op de stapel beland...

Pas op: dat wil niet zeggen dat ik de komende maanden geen enkel kledingstuk meer zal kopen... Maar het gebeurt op een andere manier... Door minder te kopen, kijk ik wat meer uit naar kledij dat wat 'specialer' is... Minder doordeweekse dingen. Kledij waar niet iedereen mee rondloopt of durft aan te trekken. Niet dat ik er gewaagd bijloop, maar ik durf af en toe eens iets aanschaffen wat anderen niet zouden durven dragen. Dat wil ik meer en meer bekomen in mijn garderobe: kledij met dat tikkeltje meer dat niet door iedereen gedragen wordt, maar waarvan mensen zeggen: 'typisch iets voor jou' of 'ik vind het mooi, zou het zelf nooit durven dragen, maar jij kan dat wel'... Dat vind ik meestal de meest heerlijke complimenten.

En zo kom ik tot de levenskunst, want dat is toch net wat we willen bekomen, dat we erkend worden in wie we zijn en wat ons 'ons' maakt... En om dit te bekomen hoef je heus niet veel kledij te hebben... Een minigarderobe is ruim voldoende als je een evenwichtige keuze maakt tussen basisstukken die je op honderden manieren kan combineren en die enkele speciale stukken die op je lijf geschreven zijn...

Het is geen wereldproblematiek, maar ik denk dat we er in de loop der weken zullen toekomen dat de filosofie erachter wél een belangrijke invloed heeft op ons eigen, individuele leven... En dat is van groot belang om als gelukkig mens door het leven te gaan...