Een week is het al...
Een week dat ik mezelf op mijn smartphone afgesloten heb van Facebook.
Een week zonder spijt... Dat staat nu al vast!
Een week dat de batterij van mijn smartphone tot drie dagen langer meegaat. Daarvoor moest ik die bijna dagelijks opladen. Nu om de 3 of 4 dagen.
Een week dat ik tijd maak om de Flow weer eens deftig te gaan lezen. Of nog eens een deftige roman vast te nemen. Want lezen, dat doe ik graag. Ik las ook wel op Facebook. De vele artikels die mijn scherm dagelijks passeerden. Het zoveelste artikel over de 'boerkini' waar ik me op den duur begon aan te ergeren. En dan zwijg ik nog maar over de vele commentaren die eronder te vinden waren. Daar werd ik zowat knetter van. Gefrustreerd, gestresseerd! En dan nu: baaibaai stress omwille van die onnozele opiniestukken waar je eigenlijk niet eens iets aan hebt.
Blij dat ik dat opnieuw geruild heb voor inspirerende artikels in de Flow of een ontroerende roman. Af en toe eens goed vluchten uit de 'realiteit' kan toch deugd doen, vind ik.
We leven er teveel in en die vele nieuwsitems die gedurende de hele dag voorbij mijn ogen flitsten, maakten me écht niet gelukkig.
Een week zonder het voortdurende: 'is er nog iets 'belangrijks' gebeurd op Facebook?'
Gebeurt er dan ooit eens iets écht belangrijks op Facebook.
Ik ga ervan uit dat, mocht er écht iets belangrijks zijn dat een échte vriend of vriendin me wil vertellen, dan zal ik dat via andere wegen ook wel te weten komen.
Het antwoord is trouwens: 'neen'. Er is in die week helemaal niets belangrijks gebeurd op Facebook.
Uiteraard kom ik er nog, maar dan moet ik mijn computer al opstarten en eerlijk: eigenlijk ben ik daar soms te lui voor. En dan besef ik dat het dan toch allemaal niet zo heel erg belangrijk kan zijn.
Een week waarin ik begonnen ben met het breien van een babydekentje voor mijn kleine meid. Het ontspant me. Ik geniet van elke steek die ik brei en dankzij de vele tijd die vrij komt, door niet de drang te hebben voortdurend op dat schermpje te kijken, ben ik al goed opgeschoten. Weldra kan ik het breien afwerken en kan het innaaien van een mooi stofje beginnen. En dan is mijn eerste zelfgemaakte kadootje voor ons kleintje af.
Mis ik mijn vrienden dan niet, nu ik hen niet meer op de voet kan volgen op Facebook?
Ik mis mijn vrienden alleen als ik ze lange tijd niet 'in het echt' gezien heb. Daar hunker ik naar. Naar échte menselijke contacten.
Het is fijn om af en toe eens iets te lezen van mijn vrienden o Facebook. Het is fijn om af en toe eens een fotootje van hen te liken en te zien hoe goed het hen vergaat (laten we niet vergeten dat Facebook vooral een good-news-show is en dat echte emoties nauwelijks op Facebook geuit worden, dus eerlijk gezegd weet ik liever hoe het écht met mijn vrienden gaat). Maar meer dan dat is het ook niet voor mij.
Liever samen een koffietje drinken en een fijn gesprek voeren, face to face op een zonnig terras op een idyllisch plekje in de stad. En dat in plaats van eenzaam, alleen achter mijn schermpje in mijn eigen living, waar niets te beleven valt.
Mijn mening uiteraard. Ik veroordeel niemand en ik weet dat er mensen zijn die mijn mening helemaal niet delen. Niets mis mee. Ik heb ook helemaal niet de intentie mijn gedacht op te dringen aan anderen. Kan ik iemand inspireren, dan ben ik een content mens. Is dat niet het geval, dan is dat net zo goed...
Maar voor mezelf besef ik welke impact Facebook op mijn smartphone op mijn leven had en ik kan oprecht zeggen dat ik me een gelukkiger mens voel zonder... *
Ps: het heeft me wel verdomd veel technische moeite gekost om Facebook volledig van mijn smartphone te gooien. Het staat er standaard op waardoor je dat niet zomaar kan verwijderen... Die telefoonproducenten zijn geen dommeriken, maar het is me dan toch gelukt om het te wissen, nèh...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten