Lockdown dag
37
Daar waar velen
een lockkdowndagboek of fotodagboek bijhouden, blijft het bij mij vooral steken
in mijn hoofd.
Er is in mijn
hoofd al zoveel denkwerk geweest, dat ik het moeilijk heb om alles gestructureerd
te krijgen. Tenzij ik van plan ben een boek te schrijven.
Hmmm, a dream would come true…. Maar
dit is niet bepaald het soort boek dat ik wou uitgeven. Trouwens, wie zou
geïnteresseerd zijn in het verhaal van doodgewone burger? Misschien een handvol
mensen die me kennen. Meer ook niet.
Enfin, dan
toch eens een poging om wat op papier te zetten. Of ik het openbaar maak, is
nog zeer de vraag.
Ik weet
helemaal niet zo goed waar te beginnen.
Dag 37: we
zitten dus al eventjes thuis. Geen school, wel werken. Maar een oooo zo anders
leven.
Romy voltijds
thuis. Niet noodzakelijk meer vroeg opstaan. Onze 3-jarige durft al eens wat
langer slapen dan de gemiddelde leeftijdsgenootjes.
Op het gemak
opstaan, ontbijten, en dan wat chillen. Ofwel ga ik naar het werk, op maandag,
woensdag en donderdag. Ofwel Wim op de andere dagen. We hebben het zo kunnen
regelen dat hij thuis werkt, wanneer ik naar mijn vereniging ga. De andere
dagen ben ik thuis. No stress tegenover zoveel andere mensen die veel harder
moeten puzzelen om werk-kinderen geregeld te krijgen.
Wat voor
sommigen zo’n evidentie is, is voor anderen de hel. Hier: geen problemen. Soms
eens een dagje dat Wim toch moet gaan wanneer ik moet werken, maar dan werk ik
van thuis.
En ook hier
hebben we veel geluk: onze dochter is eigenlijk gewoon een heel flink meisje
dat goed op zichzelf kan spelen. Ze heeft bakken fantasie en daar maakt ze
graag gebruik van. Knutselen, puzzelen, in haar keukentje spelen, haar popjes
verzorgen tot duplobouwwerken maken, mama helpen, Elsa spelen en door het huis
lopen zingen en veel ‘spring spring’ doen op haar trampoline. Ze vindt het
heerlijk om de hele dag bezig te zijn.
Ik geef toe
dat de televisie nu ook wat meer op staat en dat ze ook net iets meer mijn GSM
mag gebruiken om filmpjes over het vormen van plasticine te bekijken op youtube
kids. Oja, plasticine was ik vergeten. Of dat zit misschien gewoon bij ‘knutselen’.
Ja, ik dacht
altijd dat ik het zou kunnen afwenden: schermtijd, maar neen hoor. Ik besef nu
dat kinderen er eigenlijk ook wel deugd van hebben om even in alle rust te
kijken naar filmpjes. Ze bekijkt dan eigenlijk ook vooral educatieve filmpjes,
dus da’s wel ok. Maar ook hier moeten we soms zeggen: nu niet !! En dan gaat ze
gewoon wat anders doen.
Hebben wij nu
de perfecte dochter? Verre van. Af en toe krijgt ze een kuur en dan laat ik
haar eens goed uitrazen. Dat is haar manier om dan te zeggen dat ze het op dag
van vandaag soms ook gewoon meer dan ‘beu’ is.
Ze is alleen
en ziet dus enkel ons. Van alle mensen op de wereld ziet ze enkel 2 mafketels.
Ai ai, of dit zo goed is voor haar gezondheid? Daar twijfel ik aan. Maar vaak
moeten we toch héél hard lachen met elkaar. Ze ziet geen vriendjes, geen
familie, ze mag niet mee naar de winkel. En als we gaan fietsen of wandelen,
valt ze meestal in slaap. Tenzij ze zelf mag stappen of fietsen (gelukkig
maar).
Ze kan nog
niet goed zeggen hoe ze zich voelt, maar soms kan ik haar gevoel wel lezen. Bv,
als de 4 buurmeisjes en 1 buurjongen op hun trampoline aan het springen zijn en
ze Romy roepen. Romy kan dan vanuit de veranda in de tuin van de buren even een
praatje maken met de meisjes. De traantjes die in het begin vloeiden, omdat ze
niet kon meedoen, waren dan ook hartverscheurend.
De vele internethelden
zouden hierop reageren met: ‘dat heb je zelf in de hand. Je had nog maar een
kindje moeten maken…’ en Blablabla…
Dat hebben we
dus niet gedaan en ik heb daar nog altijd geen spijt van.
In
tegenstelling tot vele anderen die ik langzamerhand zie veranderen (vooral hoor
en lees) in zombies, voel ik me als persoon herboren. Klinkt raar hé?
Hele dagen
met je kinderen bezig zijn en ook nog werken én thuiszitten én én.
Maar ik heb
daar zo mijn redenen voor.
Bij het
stoppen van de ratrace ben ik helemaal gaan onthaasten.
Waar ik een
jaar geleden nog thuis zat met een burn out, heb ik nu het gevoel dat ik er aan
het uitklauteren ben.
Na 9 maanden
thuis zitten (van september 2018 tot en met april 2019) vond ik dat het
welletjes was geweest. Ik moest maar eens terug aan de slag. Of ik me nu al
beter voelde of niet.
De maanden
die daarop volgden bleven zwaar vermoeiend. Ook al had ik een nieuwe job die me
energie gaf; met de ratrace van het schoolse leven erbij, had ik toch niet het
gevoel voor mezelf te kunnen zorgen. Vroeg opstaan, Romy opjagen, op tijd op
het werk zijn, nadien op tijd vertrekken en haar ophalen, avondlijke ruch…
Neen, ik voelde: dit past niet bij me en ik bleef vermoeid. Geen zin om veel te
doen. Er was maar weinig dat mij energie gaf. Ik werkte dan nog maar halftijds.
De dagen dat ik thuis was, lummelde ik maar wat rond. Geen energie.
37 dagen
geleden viel alles stil. Geen ratrace meer. Niet meer opstaan en haasten
haasten haasten.
Nu sta ik op,
maak ik me op het gemak klaar (als ik moet gaan werken) en start ik een uurtje
later. Dat uurtje haal ik moeiteloos in door wat langer te werken of door extra
thuiswerk. Beter verdeeld. Het is niet dat ik mijn dochter nooit meer naar school
wil doen hoor, maar iets later zou handiger zijn. Ik las eens een artikel dat het
beter zou zijn voor ons welzijn als we pas om 10u zouden beginnen werken. Dan
is er tijd genoeg om op te staan, op het gemak te ontbijten, ons klaar te maken
en de kinderen naar school te doen.
Als we dan over
zouden gaan naar een 6-uren werkdag, dan zouden we vermoedelijk véél
productiever zijn en met zijn alleen een ander leven krijgen.
Dát merk ik
nu heel hard.
Ik heb mezelf
de voorbije weken al meermaals de vraag gesteld hoeveel mensen, net zoals ik,
nu tot onthaasten komen, tot rust, minder stress, minder prikkelbaar en zich
gelukkiger voelen? Hoeveel mensen willen werkelijk terug naar de periode vóór
covid-19? En dan bedoel ik niet dat het virus moet blijven hé? Neen ik bedoel
eerder de flexibiliteit die veel werkgevers nu aan de dag leggen en waarbij ze
zien dat het allemaal wél lukt.
Zelfs mijn
dochter is uitgerust en minder prikkelbaar. Voor de lockdown had ze regelmatig
driftbuien. Puur van vermoeidheid. Nu is ze doorgaans het zonnetje in huis. De
eerste weken deed ze ’s middags een grote slaap. Zo zie je maar hoe vermoeiend
de lange schooldagen voor kleintjes zijn. ’s Morgens al voor half 9 op school
zijn en ze pas rond 16u (of later voor velen) kunnen gaan afhalen. Niet
moeilijk dat het kind na schooltijd altijd in slaap valt in de fietskar.
Ik pleit niet
voor geen school hoor. Ze zou haar vriendjes, de juf, de leuke en leerrijke
activiteiten missen én de structuur. Want die is bij ons nu even zoek.
Wij zijn
ongestructureerde chaoten en sorry, dat doen wij onze dochter nu ook aan.
Maar
misschien is dit net onze redding? Geen druk, geen stress, we doen maar wat… We
geven veel aandacht, kussen en knuffels en ze krijgt leerkansen. Maar sorry,
geen structuur van dit dan en dat nu en om 12u stipt eten en en… Nope, zo
zitten wij niet in elkaar…
Maar even
terug op mijn eigen proces.
Het moet ook
gezegd: sedert een maand bent ik ook begonnen met een ‘programma’ om gewicht te
verliezen en terug aan energie te winnen. (reclame op aanvraag). Ik ben
ondertussen al 3,5 kg lichter en ik heb bakken energie. Iets wat ik lange tijd
niet meer gehad heb. Energie? Wat was dat ook alweer? Het is zelf zo erg met
mij gesteld dat ik deze week nog een extra stapje mee zet: meer detoxen, minder
zeuren en elke avond een half uurtje workout. Iets waar ik voordien allergisch
aan was. Ik, workout? Zo stijf als een hark en wellicht een van de meest
onsportieve mensen die ik zelf ken. Dat zal mijn lief niet ontkennen. Dat
online sporten ligt me wel. Ik moet me niet in bochten wringen om te gaan
sporten. En ik kan rustig op onze kamer een half uurtje voor mezelf nemen. Ik
denk dat ik het probeer vol te houden…
Theoretisch
weet ik het wel: ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam’, maar in praktijk
vond ik het de voorbije jaren moeilijk realiseerbaar. Ik heb nooit echt
problemen gehad met mijn gewicht. Ik kon eten wat ik wou. Maar er komt wel eens
een keerpunt waarbij een mens wel wat meer moeite moet doen. En als je het dan niet
doet, dan komt het te ver. Ik heb mijn zwangerschapssilo's nooit weg gekregen
en heb er toen ook niet de nodige moeite voor gedaan. Ik vond de energie niet.
Maar vlak voor de lockdown besliste ik dat het welletjes was geweest.
Iets voor
mijn 40ste verjaardag besloot ik vanaf de dag dat ik 40 zou worden
het TV-programma ‘vandaag over een jaar’ na te spelen. Neen, ik wil niet op TV
komen, maar ik wou wel gebruik maken van de gedachte. En ik zei: ‘vandaag over
een jaar wil ik minstens 10 kg minder wegen, me veel energieker voelen én
sportiever zijn’. Velen zullen denken of zeggen: ‘jij hebt dat toch niet nodig?
Je bent toch goed zoals je bent?’ Dankjewel vrienden om me gewoon graag te zien
zoals ik ben. Probleem is dat ik zelf niet meer gelukkig ben met hoe ik eruit
zie.
Eens kon ik
alles dragen (behalve broeken en kleedjes die te lang waren, maar aan mijn liliputtergehalte
kan ik écht niets doen). Nu moet ik al serieus zoeken om nog iets te vinden
waar ik mooi mee sta. Wel goedkoop voor mijn shopbudget, want ik durf niets
meer kopen. Handig nu, want we kunnen niet meer gaan shoppen.
Ik wil mezelf
dus eigenlijk terug mooi en goed voelen. Goed en energierijk voel ik me
ondertussen. Nu alleen nog mooi…
Als ik dan
mijn dochter zie die het, in mijn ogen, allemaal mee heeft (behalve haar lengte
haha), dan denk ik: ‘ het kind verdient een mama waar ze trots op kan zijn. Een
mama die veel energie heeft om met haar bezig te zijn en een mama die gelukkig
is met zichzelf…’
Nuja, dit kan
geen toeval zijn: ‘mijn aha-erlebnis en de blijf-in-je-kot-periode’.
Ik denk dat
veel mensen nu ettelijke kilootjes zullen bijkomen. Het enige wat we mogen is
thuis zitten en lekker eten… Tsjah…
Ok, wij gaan
wel wandelen en fietsen, maar we bewegen toch veel minder dan we gewoon zijn,
momenteel… Behalve dus nu met mijn workout…
Nu ik me
mentaal sterker begin te voelen, denk ik ook weer meer na. Daarvoor scrolde ik
mijn tijd maar wat weg op internet of hing in de zetel, wat TV zappen en
eigenlijk naar niets interessants kijken.
Nu durf ik
mijn tijd al weer eens nuttig besteden.
Zo heb ik al
een groot deel van ons huis uitgemest. Een opgeruimd huis, zorgt voor een
opgeruimd hoofd…
En ik schrijf
terug brieven naar mensen die ik graag zie. Dat maakt me gelukkig. Als ik dan
een lief berichtje krijg dat het hen veel plezier doet in deze periode, dan is
het net alsof ik zelf een kadootje krijg. Een mooi woord of een lieve glimlach.
Dat geeft mij alweer een beetje meer geluksgevoel.
Door het
opruimen en vele nadenken ben ik ook tot de bevinding gekomen dat ik écht iets
wil gaan doen met dat opruimen.
Toen ik in
mijn burn out zat, had ik al eens een poging ondernomen. In één ruk las ik
beide boeken van Marie Kondo uit en begon ik als een gek te ordenen en te
structureren en weg te gooien, op te ruimen,…
Maar ik verviel algauw in mijn oude ‘hamster’ gewoonte toen we het huis
van mijn ouders begonnen leegmaken. ‘dit wou ik en dat bracht herinneringen mee
en dit zou mama gewild hebben dat ik hield en dat wou ik van papa,…’
En nu? Nu
gooi ik driekwart van alles wat ik al meegenomen heb van thuis, gewoon weer
weg. Waarom? Omdat het tijd is om afscheid te nemen van wat geweest is. Enkele
mooie, kleine dingen wil ik houden. De rest vliegt. Doe ik mijn ouders daardoor
onrecht aan? Neen !! Het zijn maar spullen waar zij misschien in hun leven zo
gehecht waren. Maar nu ze overgegaan zijn, betekenen die spullen niets meer. De
echte waarde zit in mijn hart. Het gevoel dat ik krijg wanneer ik aan hen denk.
De nabijheid als ik hen nodig heb. En de waarden die ik meeneem in mijn leven en
in het leven van mijn gezin. Meer heeft een mens niet nodig.
Zo besef ik
dat het opruimen eigenlijk slechts een doel is om mentale gezondheid te garanderen.
Eigenlijk ben je, als opruimcoach, een soort van psycholoog. Maar dan niet van
achter je bureau, maar op een belangrijk werkterrein: ‘het huis van de mensen’.
En daar wil ik iets mee gaan doen.
Naast mijn holistische massageopleiding, wil ik een online opleiding volgen tot opruimcoach. En zo wil
ik in de toekomst, mensen helpen. Naast mijn job in een vereniging waar armen
het woord nemen. Daar hecht ik ook veel waarde aan. Dat lijkt mij nu eens de
perfecte combo.
Ik hoor velen
denken: ‘maar hoe wil ze trager leven als ze dit allemaal wil realiseren?’
Ik heb nog
even om dit uit te werken. Ik wil vooral met thuisstudie werken, op mijn tempo,
wanneer ik er zin in heb. Ik wil mij niet meer inschrijven voor dingen waarbij
ik mezelf moet voorbijlopen om er te geraken. Op dat vlak denk ik: ‘leve
online, leve de zaken tot in huis brengen…’
Zo zie je
maar: ‘het online leven is zo slecht nog niet, als je weet wat je ermee wil…’
Covid-19: ik
heb van jou een leerrijke bezinningsperiode gemaakt. Eentje waarbij ik me
vooral richt op mezelf en mijn gezin. Eentje waarbij ik de zorgen voor anderen op
een positieve manier aanpak (met briefjes en kadootjes en telefoontjes,…).
Covid-19: ik
weet dat je ons leven zal blijven beheersen, maar ik zal voorzichtig zijn zodat
jij ons huisje niet binnen kan.
En
ondertussen zal ik mezelf sterker maken zodat ik achteraf kan zeggen: ‘dank u
voor de leerkansen die u ons gegeven heeft… ‘
Ongetwijfeld
zijn er nu internethelden die mij egoïstisch vinden dat ik het zo positief
oppak, maar aan hen kan ik zeggen: ‘ik ben zeer voorzichtig, houd me strikt aan
de regels en zorg er dus hopelijk mede voor dat ik niemand besmet. Maar
daarnaast heb ik het recht deze periode te ervaren zoals ik ze ervaar en het om
te buigen tot iets positiefs… ‘
