Plus êtes en vous...

Dinsdag 11 oktober 2016...
Alicja Gescinska geeft in Gent een filosofische lezing over haar boekje 'Allmensch' dat ze schreef in het kader van 'Karakters, filosofie en literatuur in zakformaat'.
Ik ga mee met mijn lief omdat ik, naar aanleiding van haar programma op Canvas geprikkeld ben door haar uiteenzettingen.
Het is mijn lief die er mij attent op maakt dat ze een lezing geeft.


Deze middag zat ik in  Soep en zoet, een koffiebarreke in Sint-Niklaas, mijn gedachten neer te schrijven.
Wetende dat ik niet meer zal terug keren naar mijn huidige job, is het tijd om eens echt werk te maken van wat ik eigenlijk écht wil in het leven.
Toen ik besloot om onbetaald verlof te nemen op een job dat ik al 10 jaar uitoefende, met de bedoeling eens andere horizonten te verkennen, kwam ik eigenlijk heel snel op een soortgelijke job uit: maatschappelijk werker op een sociale dienst van een sociale voorziening. Al gauw merkte ik een soort van 'been there, done that' gevoel op bij mezelf, hoewel deze job natuurlijk in een heel andere context kaderde waar ik zeker nog leer- en groeikansen had. Maar de core-business was hetzelfde en het gaf me eerlijk gezegd geen uitdaging.
Ik besloot ondertussen loopbaanbegeleiding te volgen en te zien welke kant ik werkelijk op zou moeten om mezelf weer een uitdagende job te bezorgen.
Uiteindelijk kwam ik erop uit dat ik de sociale sector helemaal niet wil verlaten. Ik haal wel degelijk voldoening uit de interactie met mensen, het helpen van mensen, mezelf ten dienste te stellen van anderen. Maar: ik miste een creatieve uitdaging. Uiteindelijk kan je zoveel kanten op in het werkwezen om toch op een of andere manier met mensen te werken.
Het idee om een opleiding tot opticien te volgen speelt nog steeds in mijn hoofd. Commercieel en tegelijkertijd toch sociaal.


Nu heb ik dus 6 maanden de tijd om én te bevallen en dus mijn leven overhoop te laten gooien door een ukkie én eens grondig na te denken over een nieuwe, frisse uitdaging in mijn leven. Ik sluit absoluut niet uit dat het ene een inspiratiebron kan zijn voor het andere en me dus de nodige energie kan geven om eindelijk eens voor iets te gaan.


Wellicht zijn jullie nieuwsgierig hoe het betoog van Alicja gelinkt kan worden aan mijn werkperikelen.
Wel, het is simpel eigenlijk...
Om een lang betoog kort te maken stelt ze het volgende:
'We halen met zijn allen niet het beste uit onszelf. We kunnen meer en moeten durven kritisch naar onszelf kijken om te beseffen dat we eigenlijk soms lui zijn en onszelf niet ver genoeg duwen om het beste te bereiken.'


Wellicht zullen sommigen nu steigeren en bij zichzelf denken: 'MEER'? We doen al zoveel? We combineren voltijds werken met een gezin van 2 of 3 kinderen, hebben nauwelijks tijd voor onszelf en stevenen met zijn allen af op een Burn-out.


Klopt: dat is inderdaad wat er gebeurt.
Tijdens de vragenronde viel het me op dat studenten vandaag de dag precies doordacht zijn van die gedachte over hun volwassen leven. Alsof ze het meekrijgen op school. Een iemand gebruikte wel 4 of 5 keer het woord burn-out in haar eigen minibetoog alvorens een vraag te stellen aan Alicja. Alsof IEDEREEN toch wel eens in zijn leven een burn-out moet krijgen.
Trouwens, het woord burn-out wordt dezer dagen veel te gemakkelijk in de mond genomen door mensen die té veel willen en té veel doen, zonder eens stil te staan bij wat ze écht nodig hebben.
En daar gaat het eigenlijk over...


We zijn inderdaad té druk bezig, dag in dag uit. En zeker met een kleintje op komst zal het voor ons ook een pak drukker worden. Maar deze 'drukte' tegemoet kijkend, ben ik al aan het bekijken hoe we het op andere vlakken minder kunnen doen. Prioriteiten stellen.
Maar in die prioriteiten niet lui zijn en daar ten volle voor gaan. Daar het onderste uit de kan proberen in halen.
Daar heeft Alicja het eigenlijk over.
Durf dromen, durf kansen creëren in dingen waarvan je misschien dacht dat je ze nooit zou kunnen. Heb het lef om ergens voor te gaan. Maar als je ergens voor gaat, sta daar dan achter, durf jezelf dan in vraag stellen.
Wanneer je iets niet bereikt hebt dat je graag wil bereiken, stel jezelf dan de vraag of je wel genoeg je best hebt gedaan. Kon je nog beter of was dit écht het uiterste? Vaak kom je er dan op uit dat je eigenlijk toch nog beter had gekund.


Het beste uit onszelf halen heeft hierin niets te zien met drukte, vele uren werken gecombineerd met een gezin en voldoende vrije tijd voor onszelf.


Deze gedachte lijkt haaks te staan op een ander modeverschijnsel: 'onthaasten', want ja, door het vele, harde werken en de kinderen die onze aandacht opeisen hebben we meer dan ooit nood aan onthaasten... Onthaasten is op zich belangrijk en dat gaat Alicja niet uit de weg wanneer iemand uit het publiek dit woord in de mond neemt. Ze staat daar zeker achter. Maar onthaasten heeft niets met luiheid te maken. We kunnen nog steeds het beste uit onszelf halen en tijd maken om te onthaasten.


We moeten geen übermensch worden, zoals Nietzsche het propageerde, maar een Allmensch, zoals de Duitse filosoof Max Scheler stelt.
Alicja schrijft hierover het volgende: ' Allmensch, van middelmaat tot meesterschap. We moeten als mens bescheiden genoeg zijn om ons te realiseren dat we allemaal vrij doorsnee wezens zijn, maar ambitieus genoeg om te beseffen dat ook een gemiddeld mens tot grootse dingen in staat is. We kunnen altijd beter doen en altijd beter zijn. Dit 'kunnen' is misschien wel het meest essentiële aspect van ons bestaan: De mogelijkheid om de middelmaat te overstijgen, om onszelf te ontplooien, om de wereld te verbeteren,... In die mogelijkheid schuilt het wezen van onze condition humaine.'


Deze lezing was voor mij een ware inspiratiebron om te beseffen dat ik in de loop van mijn jonge leven er nog niet genoeg uitgehaald heb. Ik wacht en wacht en wacht alsof de aha-erlebnis plots in mijn schoot geworpen zal worden, zonder dat ik zelf enige actie onderneem.


De laatste tijd vraag ik me regelmatig af: 'wat wil ik mijn kind eigenlijk leren? Welke levenslessen wil ik haar meegeven?'
Als ik rondom mij kijk zie ik een maatschappij die ons alsmaar meer en meer pusht. De kinderen vandaag de dag moeten al kunnen lezen en schrijven nog voor ze in het eerste leerjaar zitten. Ze moeten al kunnen fietsen op hun 3 jaar en zwemmen op hun 5 . Dat is geen verwijt naar mijn vrienden die zich mogelijks nu aangesproken voelen omdat hun kind van 5 dus al kan zwemmen. Absoluut niet.
Ik heb pas leren lezen en schrijven in het eerste leerjaar, alsook leren zwemmen. Ik heb pas leren fietsen toen ik 6 was. Mijn ouders hebben mij nooit van de ene naar de andere hobby gesleept omdat ik toch maar alles zou geprobeerd hebben in mijn jongen jaren,... Alles wat ik geleerd heb, was op eigen tempo, wanneer ik er klaar voor was. Elke hobby die ik deed was er een dat ik met hart en ziel deed, voor langere periode. Uiteindelijk heb ik mij voornamelijk toegelegd op muziek en kon ik mijn energie kwijt in de Scouts. Misschien hadden ze me wat meer moeten stimuleren om te sporten, maar wat men zelf niet graag doet kan men misschien moeilijk stimuleren.
Gelukkig heb ik een lief dat graag sport, dus er is hoop voor ons kleintje, wanneer ze dat zelf ook wil.
Wat ik haar wil leren is dat ze tijd en ruimte moet nemen in haar leven om te ontdekken wat ze graag doet, waar haar passie ligt en waar ze zich wil in ontplooien.
Goed, een diploma is belangrijk (waarom eigenlijk? Nog zoiets, het wordt ons zo ingepeperd van kleins af aan. In de kleuterklas krijg je de vraag 'wat wil jij later worden?' al), maar iets doen waar je jezelf tot het uiterste in kan drijven is nog veel belangrijker. En kan ze dit niet kiezen op haar 18de (wat ik overigens té vroeg vind om te kiezen), dan komt het op een ander moment.


We leven allemaal in een eenheidsworst: huisje - boompje - tuintje. Zo wordt het ons aangeleerd, geïndoctrineerd. We stellen er ons nauwelijks vragen bij.
Het hoort zo.
Ik herinner me nog goed, op een avond, jaren terug...Ik was vrijgezel, woonde in een klein gehuurd studiootje in Gent, had geen kinderen, ging geen huis kopen, een lief was nog mijlenver weg.
Ik had afgesproken met een aantal bevriende koppels. De een ging trouwen, de ander had een huis gekocht, er waren er al met kinderen. Ze hadden oor voor elkaars verhaal. Ze vroegen elkaar hoe het gesteld was met de voorbereidingen van de trouw, hoe het met de kinderen ging, hoe hun aangekochte huis eruit zag,... En ik, ik zat erbij en luisterde ernaar. Verlangend naar hetzelfde. Me heel eenzaam voelend. Niemand vroeg hoe het met mij ging... Tot het moment een van mijn vriendinnen me vroeg hoe het afgelopen was met het huis dat ik was gaan bezichtigen. Toen draaiden alle hoofden mijn richting uit en kreeg ik de volle aandacht. Maar die aandacht wou ik eigenlijk niet. Ik wou gezien worden om wie ik was, hoe ik mijn leven invulde en niet hoe het leven er zou moeten uitgezien hebben op die leeftijd.


Nu ik een lief heb, zelf een huis gekocht heb en er een kleintje op komst is, heb ik alles wat in onze maatschappij thuis hoort. Maar voel ik me daardoor rijker én gelukkiger?
Ik voel me zeker en vast rijk. Ik ben namelijk dankbaar voor alles wat ik heb. Maar de rijkdom zit hem voor mij vooral in de weg die ik afgelegd heb. Alles wat ik in mijn leven meegemaakt heb, het vallen en opstaan heeft me rijk gemaakt. Niet alleen het lief op zich of het huis of de zwangerschap. Maar de weg ernaar toe... Dat maakt van mij een rijk mens.
Ben ik gelukkiger nu dan toen? Moeilijk te beantwoorden vraag. Ik ben gelukkig met wat ik heb. Ik besef dat ik daar héél gelukkig mee mag zijn.
Maar, ik ben een mens in voortdurende ontwikkeling. Ik moet het elke dag voor mezelf waarmaken. Ongeacht het feit dat mijn lief straks de deur opent en er is voor mij. Ongeacht dat kleine hummeltje in mijn buik waar ik zo lang naar verlangd heb en heel erg naar uitkijk.


Maar soms voel ik me minder gelukkig en dat komt omdat ik niet altijd het beste uit mezelf haal. Ik drijf mezelf soms niet ver genoeg om te bereiken wat IK wil bereiken in het leven om van mezelf een nog rijker mens te maken, ongeacht de mooie dingen die ik bezit.


En daar heeft Alicja mij een shot onder mijn gat gegeven...
Bedankt Alicja Gescinska.
Het lange stilzitten viel niet mee, maar ik heb de boodschap begrepen...
Trouwens, ik moet niet zagen, want met jou 9 maand zwangere buik heb je lang moeten rechtstaan om ons toe te spreken, dus laten we dat stilzitten vooral relativeren...

Mama worden... Mama zijn...

Ze is elke dag heel dicht bij me en toch nog zo veraf.
6 maanden al, zit ze in mijn buik. Nog 3 te gaan. De nieuwsgierigheid neemt toe. Hoe zal ze eruit zien? Zal ze gezond zijn? Hoe klinkt haar stemmetje?
Ik verlang naar de dag dat we haar in onze armen mogen nemen. De dag dat ik tegen mijn vriend kan zeggen: nu kan jij haar ook vastnemen en knuffelen.


Ik ben bevoorrecht om zo'n klein hummeltje in mijn buik te dragen. Iets waarvan ik als kind al droomde en waar ik zo lang heb op moeten wachten. Mensen die op jonge leeftijd de liefde vinden waarmee ze kinderen willen en die als vanzelf zwanger worden, staan daar volgens mij minder bij stil. Kinderen krijgen, het lijkt zo'n evidentie voor vele koppels. Ze plannen het in hun hoofd en hop, dat gebeurt.
Toch zijn er mensen voor wie kinderen krijgen helemaal geen evidente zaak lijkt te zijn.
De zoektocht naar die ene persoon waarmee je kinderen wil is niet altijd zo gemakkelijk. Niet iedereen vindt de 'ware' liefde om kinderen mee te krijgen op zijn of haar 20ste. En niet iedereen heeft het geluk om daarenboven ook nog eens snel zwanger te worden.


Achteraf gezien hoor je mij niet klagen. Ik heb er lang genoeg van af gezien, van het feit dat ik geen liefde vond en het feit dat ik geen kinderen op de wereld kon zetten wanneer ik dat graag wilde, wanneer ik dacht eraan toe te zijn.
Ik heb mijn leven lang genoeg laten vergallen door dat soort gedachten. Ik heb mijn leven letterlijk 'on hold' gezet daarvoor.
In plaats van te genieten van de dingen die ik wel kon zoals vele mooie reizen maken. Er stond mij niets of niemand in de weg, ik woonde betaalbaar, had een mooi inkomen en kon dus gemakkelijk op reis gaan wanneer ik dat wou. Door mijn werk was ik ook niet gebonden aan de duurdere vakantieperiodes en ik kon heel gemakkelijk loopbaanonderbreking nemen om er eens voor een langere periode op uit te trekken. Bovendien waren er wel enkele vriendinnen die dat zouden zien zitten hebben om met mij de wijde wereld in te trekken.


Maar ik kon het niet. Want o nee, ik moest en zou dit met mijn toekomstig lief doen. Het lief dat lang op zich liet wachten.
En zo heb ik veel tijd in mijn leven verdaan met wachten...
Alsof je 'geluk' afhangt van het al dan niet hebben van een relatie of kinderen. Alsof je leven daarvan afhangt en je alleen maar een kwaliteitsvol leven kan leiden als aan al deze 'elementen' voldaan wordt. Alsof we van bij onze geboorte een 'checklist' meekrijgen van zaken waaraan je moet voldoen om op je sterfbed te kunnen spreken van een geslaagd leven.
Daar denk ik dus ondertussen wel een beetje anders over.


Maar misschien heb ik 'achteraf' gemakkelijk praten. Want op mijn 32ste vond ik wél een partner waarmee ik samen verder wandel, een huis heb gekocht en nu ook een kleintje krijg.


Laat me toch even zeggen dat ik, dankzij mijn reeds bewandelde weg alleen, voor de volle 100% besef dat alles wat ik nu heb ten eerste geen evidentie is en ten tweede ook geen garantie op het grote 'geluk'. Hoezeer ik mijn liefje doodgraag zie en ik hem niet meer zou willen inruilen; ik besef elke dag opnieuw dat een relatie hebben geen evidentie is en dat we er elke dag opnieuw iets van moeten maken. We blijven immers nog steeds 2 individuen, elk met onze eigen dromen, eigen issues en eigen zaken die we willen verwezenlijken. En hoezeer wij ons kunnen vinden in de dromen van elkaar en hoezeer onze neuzen ook in dezelfde richting staan omtrent deze dromen, we moeten er toch elke dag opnieuw voor zorgen dat we ons als individu gelukkig voelen. Wanneer dit niet het geval is, kan je ook geen verder pad samen bewandelen.


Het feit dat ik dit niet als evidentie beschouw is er wel gekomen door mijn ervaringen in het leven. De ervaring van vechten voor alles wat ik wil bereiken, met vallen, veeeeel vallen en telkens opnieuw overeind krabbelen om verder te gaan. Gegroeid, sterker geworden,...


Zo ook is het voor mij helemaal geen evidentie om al 6 maanden met zo'n klein wezentje in mijn buik rond te lopen. Dat ik het geluk heb gehad na een aanzienlijke tijd toch zwanger te worden op een natuurlijke manier is al verwonderlijk, vind ik. Je hoort heel veel verhalen van mensen die moeite hebben om zwanger te worden. Dat ik eens niet tot die groep van mensen behoor, koester ik elke dag.
Dat ik daarenboven bij elk nieuw  bezoek aan de gynaecoloog te horen krijgen dat ons kleintje het super goed doet, is fantastisch... Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat ze helemaal gezond op de wereld mag komen. Want, uiteindelijk kom je dat pas te weten na de geboorte. Heeft ze alles? Hoort ze goed? Ziet ze? En dan nog veel later: heeft ze geen 'aandoeningen'...
Als ze niet perfect gezond is, zullen we ze nog met heel ons hart doodgraag zien, want dat is nu al het geval.


Ik ben dankbaar voor elke ochtend dat ik wakker word met kleine schopjes in mijn buik. Alsof ons kleintje ons ook al goeie morgen komt wensen. Eigenlijk ben ik super blij met elk stampje dat ik voel. Ik moet er altijd een beetje om gniffelen of ik plant meteen een glimlach op mijn gezicht.
Elke seconde beleef ik heel bewust. Wetende dat dit vermoedelijk ons enige kleintje zal zijn, mijn eerste en enige zwangerschap.


Ik ben volkomen op mijn gemak. Ik maak me geen zorgen over dingen die eventueel zouden kunnen mislopen. Ik sta er niet bij stil. Ik probeer gewoon van elke dag te genieten. Het vliegt zo snel voorbij.
Ik maak me geen zorgen in de bevalling. Ik ben niet zenuwachtig.
Wel nieuwsgierig. Ik kijk er eigenlijk naar uit. Zware arbeid leveren om dan het allermooiste geschenk in ons leven te mogen ontvangen en eindelijk te kunnen delen met mijn lief.
De pijn? Waarom zou ik mij daar zorgen in maken? Ik weet toch niet goed dat voelt? Ik heb eerlijk gezegd ook geen boodschap aan al die verhalen die andere vrouwen mij willen opdringen over de geboorte van hun kinderen. Ik begrijp goed dat die vrouwen hun verhaal nog graag eens doen, maar eerlijk: ik heb daar weinig boodschap aan, want elke ervaring is anders. Elke vrouw zit anders in elkaar. Elke pijngrens ligt elders en elk kind dat geboren wordt doet het op zijn of haar manier. De verhalen gaan dus het ene oor in en het andere weer uit.


Ik hoop dat ik zelf mijn tong zal omdraaien wanneer anderen zwanger zijn. Ik zal zelf proberen mijn goede raad voor mij te houden zodat die vrouwen alles zelf kunnen ontdekken en hun eigen beslissingen kunnen maken.
Want dat is wat ik ook doe: er het mijne van denken en mijn eigen goesting doen. Zo kocht ik bv dit weekend in Rotterdam ons kleintjes eerste beestje.
Al meerdere malen kreeg ik het verhaal te horen dat kleintjes op een bepaald moment zelf hun beestje kiezen dat ze overal mee naartoe zullen slepen. En op dat moment kan je dan ook best op zoek gaan naar verschillende exemplaren want o-wee wanneer ze dit kwijt geraken. Dan zijn ze ontroostbaar en dan willen ze dat terug.
Ik denk dan: als ik nu eens zelf bepaal wat er in mijn dochter haar bed komt te liggen, dan moet ze niet kiezen. Zo simpel is het... Dus kocht ik een geweldig schattig doekvosje van Sigikids waarvan ik weet dat, wanneer het uit de handel is, ik het nog kan laten bijmaken voor het geval het beest ergens zoek geraakt. Bovendien is het beestje van de nieuwe collectie, dus de kans dat het nog wel even in de collectie zit is groot. En Sigikidsbeestjes vind je gemakkelijk in vele winkels. Probleem opgelost.
Momenteel zullen mama en papa er nog wat mee rondlopen, dan komt onze geur er al in. Klaargestoomd om ons kleintje alle comfort, plezier en troost te geven wanneer nodig...
Loopt het mis, dan zien we dat dan wel weer. Ik maak mij daar geen zorgen in. Je kan dat toch niet voorkomen. En dat hoeft ook niet, want fouten maken mag. Dat hoort nu eenmaal bij het ouderschap.


Zo werd ik bv in het begin van mijn zwangerschap horendol van de woorden: 'dat mag je niet eten...'
Mossels eten met de mama was heel gezellig tot ik paniekerige reacties kreeg van verschillende vrienden dat ik dat niet mocht eten, want stel je voor dat daar een slechte mossel tussen zit.
Ik dacht al: 'oei...' en begon me schuldig te voelen. Terwijl ik alleen mijn gezond verstand had gebruik in de gedachte: 'die mossels zijn toch gekookt en slechte mossels gaan niet open...'
Mijn theorie bleek later dan ook 'juist' te zijn. Je mag dus wel degelijk mossels eten wanneer die gekookt zijn. En wetende van mezelf dat ik vaak aan eten ruik alvorens het op te eten, weet ik ook dat ik geen slecht geworden zaken zal opeten of leegdrinken.


Zo kan ik nog wel enkele voorbeelden opsommen... Allemaal goed bedoeld, daar ben ik zeker van. Mensen leven met je mee en willen alleen het beste voor jou en voor je kleintje. Maar hé, ze zijn zelf allemaal zwanger geweest (de vrouwen althans) en hebben ook fouten gemaakt en mogen maken. Dus laat mij die ook maar maken...
Als ik van een ding overtuigd ben is dat ik een mama zal zijn met gezond verstand dat haar kleintje met veel liefde zal opvoeden en ervoor zal zorgen dat ze niets te kort krijgt.


Ik heb veel geklungeld in mijn leven, veel domme dingen gedaan en soms doe ik nog domme dingen, stel ik foute handelingen of zeg ik onnozele dingen. Ik twijfel heel vaak aan mezelf en aan mijn capaciteiten om iets van mijn leven te maken. Maar als ik ergens niet aan twijfel, dan is het wel mijn moederschap.


Want eigenlijk: mama moet ik niet meer worden, mama ben ik ondertussen al... En dat kleine meisje zal overstelpt worden met mama- en papaliefde...