Over de klok en de tijd...

En zij hebben de klok, wij hebben de tijd...


Hier zitten we dan. Even onthaasten in Tenerife... Niets anders dan zon, zee, strand.
Op zich helemaal niets voor mij. Toch doet het me ongelooflijk veel deugd !
Doorgaans houd ik meer van een actieve vakantie: dorpjes bezoeken, mooie wandelingen maken, cultuur opsnuiven...
Daarvoor was mijn reis naar Tanzania een voltreffer. Een goede mix tussen actief en rust.
Deze vakantie is, door de setting, vooral rust. Op het gemak opstaan, laat ontbijten, beetje luieren, veel lezen, schrijven,...
Maar ook wel wandelen langs de kustlijn.
Veel meer dan dat hebben we hier nog niet gedaan, de voorbije week...
We kijken niet op ons klok... We nemen de tijd om alles op ons gemak te doen. En dan besef je dat je veel beter kan onthaasten wanneer je niet voortdurend op je klok moet kijken.
We leven te veel volgens de klok. 7u, de wekker loopt af, hop uit je bed. Wassen, eten om dan vliegensvlug naar je werk te vertrekken. 12u30, de klok zegt dat het tijd is om te eten, terwijl ik niet steeds honger heb. We zijn zo geconditioneerd !
Dan nog even doorwerken tot 16u45 en dan vliegensvlug naar huis om te koken en wat huishoudelijke taken te doen.
's Avonds is er gelukkig nog even tijd voor ontspanning.
We zitten met zijn allen in zo'n zwaar keurslijf vast. Zo onnatuurlijk.
Daarmee wil ik niet zeggen dat we niet moeten werken. Het geld groeit immer niet aan de bomen. Het zou echter wel wat flexibeler kunnen. Daardoor zouden we ongetwijfeld productiever werken en ons gelukkiger voelen. Duw mensen minder in een vast stramien en er ontstaat magie... Zeker weten.


Ik heb tijd om na te denken over mijn leven, hoe ik het leid en wat ik eigenlijk wil. Ik wil werken, ik wil hard werken, maar ik wil af van het moeten moeten moeten...
Ik wil het allemaal op een minder gedwongen manier. Ik ben ervan overtuigd dat ik dan met meer werkvreugde en energie naar mijn werk zou kunnen gaan... Ik zou me gelukkiger voelen, dan momenteel het geval is.
Hoe ik het moet aanpakken, daar heb ik nog geen idee van, maar het zal me lukken, zeker weten...


Het gevoel dat ik hier heb, wil ik kunnen vasthouden in het leven dat ik thuis leid...
En dan hoop ik een aha-erlebnis te mogen ondergaan die me het perfecte levensritme mag geven...


Zon, zee, strand... Het geeft me de bries die ik nodig heb om anders te leren denken... Al geeft ik toe meer een bos-mens te zijn. Te magie en het mysterieuze karakter van bomen spreekt me meer aan dan de zee... Maar de vrijheid die de oneindigheid van het water biedt, is geweldig...


Onthaasten... Hoe kan ik dat méér binnenbrengen in de drukte van het stadse leven... Het stadse leven waar ik zoveel van houd... Op een dag vind ik het perfecte recept en zal ik het met veel graagte met jullie delen...


En dan nu: verder genieten van het leven hier... Want binnen een week zit mijn middagpauze er alweer op...

Herinnering 5: De sprookjesverteller...

Als kind had ik een fascinatie voor sprookjes. Ik ken zowat alle sprookjes van Grimm en Andersen uit mijn hoofd.
Ik hield ontzettend veel van verhaaltjes voor het slapengaan.
En toevallig werd er bij ons elke avond een verhaaltje voorgelezen... En toevallig hadden wij DE aller allerbeste verhaaltjesvoorlezer van de HELE wereld in huis !! ONS PAPA... :-)


Mama nam de dagelijkse zorg voor ons op: ons aankleden, wassen, eten maken, naar school brengen, samen met ons huiswerk maken, de was en de plas doen,...
Papa verdiende de kost. Die was vaak al vertrokken naar zijn werk toen wij opstonden en hij kwam 's avonds pas thuis.
We zagen papa daardoor wat minder...
MAAR: 's avonds was hij altijd paraat voor wat quality time... En die quality time resulteerde in een verhaaltje voor het slapengaan !


Een verhaaltje was bij papa nooit zomaar een verhaaltje... Een sprookje was nooit zomaar een sprookje... De inhoud veranderde vaak, maar ook onze namen werden erin verwerkt. Als echte helden werden we in een sprookje verwerkt... Fantastisch vonden we dat.
Elke avond was het reikhalzend uitkijken naar zijn vertelmoment.
Als grote fans hingen we aan zijn lippen... :-)


Mijn favoriet? 'De sneeuwkoningin'  


Jaren later, in het 4de middelbaar, kwamen mijn sprookjesskills goed van pas. In de les Nederlands kregen we namelijk de opdracht om een sprookje ten berde te brengen.
Terwijl mijn klasgenootjes hun sprookje voornamelijk aflazen en een sprookjesboek mee hadden, vertelde ik mijn favoriete sprookje uit mijn hoofd.
Aan het eind kreeg ik een mooi compliment van mijn leerkracht. De liefde voor het voorlezen was geboren...
Tijdens mijn carrière als Scoutsleidster heb ik veel verhaaltjes voorgelezen... Heerlijk vond ik dat.


Ooit hoop ik het geluk te hebben mijn eigen kinderen ook onder te dompelen in de wereld der sproken...


Wanneer mijn lief zegt dat ik een sprookjesfiguur ben, denk ik altijd: 'wat zegt die nu?'
Maar stiekem beschouw ik het toch als een compliment...
In mijn ogen wil dat zeggen dat ik nog jong van geest ben.


Of zoals Willem Vermandere zou zeggen: 'Als 't kind in ons sterft, gaan we dood...'
En dat is iets wat ons papa goed begrepen had: het kind in zichzelf te bewaren...

Weerstand...

Als ik de voorbije weken, maanden,... iets geleerd heb is het leren benoemen van 'weerstand' en er leren naar luisteren...


Toen ik maandag mijn nieuwe job startte had ik een vreemd gevoel. Eigenlijk was ik volledig klaar om iets nieuws te starten. De laatste week van mijn ziekteverlof voelde ik dat er iets veranderde in mezelf. Ik kreeg plots opnieuw meer energie en dat deed deugd. Het was lang geleden dat ik dat gevoel nog gekend had. Misschien zelfs van voor mijn papa's door, ondertussen 4 jaar geleden. Ik was altijd maar moe en ik heb er heel lang over gedaan te begrijpen van waar het kwam.
Nu kan ik eindelijk wat dingen plaatsen en krijg ik het gevoel wat energie te vergaren en me weer gelukkiger te voelen.


Maar er is nog een lange weg, zo besef ik na enkele dagen op mijn nieuwe job. Want daar is het weer... Dat vervelende beestje dat alles lijkt te verpesten. 'Weerstand'... Geen weerstand tegenover mijn werkgever, mijn collega's, de werkplek,... Helemaal niet. Het is een toplocatie (op amper 5 minuten wandelen van thuis), in een groene omgeving, het straalt rust uit, ik heb toffe collega's die me hartelijk en warm ontvangen hebben, ik krijg een goeie ondersteuning en krijg ook de kans dingen zelf te doen,... Ik kan daar alleen maar positief over zijn. En toch... Die verdomde weerstand...


Ik weet waaraan het ligt. Het ligt aan het maatschappelijk werk. Hoewel ik een heel sociaalvoelend en mensenlievend persoontje ben, heb ik eigenlijk niet veel goesting meer om hele dagen bezig te zijn met andermans problemen. Niet uit desinteresse voor die mensen, want ik voel een grote genegenheid voor de patiënten die ik al ontmoet heb.
Echter, ik mis een ongelooflijke creativiteit in mijn job, iets wat mij écht gelukkig maakt. Creatief bezig zijn geeft me een ongelooflijk positieve adrenaline en dat zorgt ervoor dat ik wél goesting heb om dingen te doen.
Die creativiteit ligt al geruime tijd stil. Als sinds mijn vaders dood (opnieuw die mijlpaal - zo passen de puzzelstukjes in elkaar).


Ik heb lange tijd juwelen gemaakt. Dat begon toen papa zwaar ziek werd. Het hielp me om positief te blijven en energie te verzamelen. Na zijn dood ben ik ermee gestopt. En nu besef ik pas dat creatief bezig zijn noodzakelijk is in mijn leven.


Ik hoor jullie denken: 'doe dit dan in je vrije tijd'. Eerlijk: eigenlijk wil ik dat niet? Eigenlijk wil ik creatief werken als broodwinning.
Ik ben een dromer, een grote dromer, maar eigenlijk moet je dat doen: groot dromen en je dromen waar maken.
Ik heb vast en zeker wel nog een talentje waar ik mijn brood mee kan verdienen. Wie het ziet, mag het me steeds doorgeven. Zolang je maar niet afkomt met het feit dat ik goed met mensen overweg kan, want dat weet ik onderhands  wel al.


Ik wil niet knutselen in mijn vrije tijd. Ik wil dingen creëren en daar mee naar buiten komen. En als het nog even kan, wil ik er mijn broodwinning van maken.
Ik wil terug met volle goesting werken, met af en toe eens een off day. Ik hoef er niet rijk van te worden. Voldoende om te leven en iets over te hebben is goed genoeg voor mij. Zolang ik maar met goesting kan gaan werken en ik er gelukkig van word.


Ik wil energie vergaren met mijn job, zodat ik 's avonds ook nog bergen kan verzetten.
Het is niet eerlijk voor mijn lief dat ik mijn energie overdag in mijn job steek en dan 's avonds niets meer over heb voor hem.


Maar goed: ik heb dus momenteel wel wat vernieuwde energie en die wil ik positief aanwenden. Ik word een vrouw met een plan !
Ik kan dankbaar gebruik maken van het feit dat ik zo dicht tegen huis werk. Ik heb geen verplaatsingstijd. Daardoor komt er meer tijd voor mezelf vrij. Tijd die ik kan aanwenden om mijn plan vorm te geven.
Vanaf september wil ik een creatieve opleiding volgen. Ik heb zo wel een paar fijne ideetjes. Het voordeel is dat ik dat zal kunnen doen, iets in avondonderwijs zonder dat ik me moet opjagen na het werk. fijn dus.
En als ik een opleiding afgerond heb, liggen weer vele wegen voor me open en zal ik de kracht verzamelen om een droom waar te maken...


Sinds mijn ziekteverlof ben ik weer veel beginnen bloggen. Dat is fijn. Ik schrijf al sinds ik kan schrijven. Ik heb altijd verhaaltjes en gedichten geschreven. Als kind stuurde ik ooit mijn scoutskampverhalen door naar RH Schoeman, een Vlaamse jeugdauteur. Een tijdje later kreeg ik mijn verhaal terug met een begeleidend briefje waarop stond dat ik goed bezig was en dat ik vooral zo moest verder doen. Dat briefje heb ik nog steeds.
Het schrijven wil ik aanhouden.
Eigenlijk hoop ik stiekem ooit iets voor Flow te mogen doen, een Nederlands tijdschrift over mindful leven. Dat zou ik écht geweldig vinden.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en solliciteerde spontaan, maar voorlopig is hun redactie volledig. Maar wie weet, ooit... Blijven schrijven, blijven bloggen...


En ook mijn activiteiten op instagram nemen toe. Ik houd ervan om in beelden te communiceren. Als iemand onbekend een foto van mij liked of me begint te volgen, dan vind ik dat heerlijk. Het zijn niet altijd selfies. Vaak zijn het voorwerpen of situaties die ik fotografeer. Dagelijkse taferelen... Heerlijk vind ik dat ! Dat zijn dingen die mij blij en gelukkig maken.


En dan heb ik een geweldig lief, die me steeds steunt in alles wat ik doe... Geweldig toch...


Een vrouw met een plan, dat leert luisteren naar haar weerstand in dingen... Het komt helemaal goed met me...

Herinnering 4: Rommelmarkt...

Mijn liefde voor rommelmarkten, waar komt dat eigenlijk vandaag?
Een sluitend antwoord: mijn paatje...
Zelf een grote rommelmarktbeoefenaar, gaf hij me de liefde voor oude spulletjes door...
Als klein meisje bracht hij me ooit een sprookjesspiegeltje mee vanop een van zijn tochten...
Het was liefde op het eerste gezicht, dat spiegeltje en ik. Het heeft altijd een heel mooi plekje gekregen in mijn kamer en later op mijn appartement in de Visserij...
Toen we naar Oostakker verhuisden was er weinig plaats en belandde het in mijn 'koester-doos', een doos met mijn meest kostbare materiële spulletjes.
In tegenstelling tot wat jullie misschien denken, is die doos niet zo gigantisch groot.
In Sint-Niklaas haalde ik het opnieuw uit de doos. Het staat voorlopig in de kleine slaapkamer, maar als ons huis zowat volledig verbouwd is, krijgt het een ereplekje.


Ooit kocht mijn paatje een oude weversstoel. Zo'n stoel dat vroeger in de fabrieken werd gebruikt om aan het weefgetouw te zitten. Ook deze heeft een mooi plekje gekregen in onze nieuwe woonst. Ik heb het altijd een heel intrigerende stoel gevonden, een échte eye-catcher...


Toen ik alleen in Gent woonde bezocht ik regelmatig rommelmarkten. Dat gebeurt nog steeds. Op zondag kwamen mijn ouders vaak naar Gent, ontbeten we samen op de vrijdagsmarkt (we hadden zo onze vaste stek). Nadien volgde steeds een 'toerke' over 'den ouwen markt' bij Sint-Jacobs. Papa en ik vonden dat geweldig. Mama kon niet veel anders dan meegaan. Ik denk niet dat ze het heel erg vond.


Het heeft lang geduurd eer ik op zondag nog eens langs de markt passeerde, na papa's dood... De herinneringen worden heel zorgvuldig gekoesterd, maar een wandelingetje over de markt is sindsdien nooit meer hetzelfde...


Wanneer het rommelmarktseizoen eraan komt en ik enkele marktjes doe met vriendinnen, dan is papa er altijd bij in mijn gedachten... En dan denk ik: 'dit zou mijn paatje ook geweldig gevonden hebben...'
Dan kan ik niet veel anders dan een ongelooflijke glimlach op mijn gezicht toveren...
En ook nu, nu ik dit hier allemaal neerschrijf poppen de mooie herinneringen op en herbeleef ik het gevoel dat ik altijd had toen mijn papa en ik samen over de markt struinden: een heerlijk, warm en geborgen gevoel van een sterke vader/dochterband waar niemand kon aan raken...


Wie graag met zijn of haar maatje of paatje zulke uitstapjes maakt: geniet ervan, elke keer opnieuw...

Herinnering 3: Koekiemonster...

Deze week neem ik jullie mee naar een heel korte anekdote. Eentje dat ik me zelf eigenlijk niet goed meer kan herinneren. Dat is 'van horen zeggen'.
Dat mijn papaatje een goedlachse man was, dat hadden jullie wellicht al door.
Op zijn werk kon hij door en door serieus zijn. Hij droeg elke werkdag in zijn leven een kostuum en een das, winter en zomer. Hij zag er nogal streng uit. Maar... Niets is minder waar. Thuis liep hij rond zeer comfortabele vrijetijdskledij (waarover in een andere anekdote, later, meer).
Papa kon heel grappig zijn en haalde ook graag grapjes uit.
Ik kan er zo onmiddellijk een handvol uit mijn mouw schuilen. Maar ik bewaar ze ook liever om beetje bij beetje prijs te geven...


Wat ik vandaag wil vertellen is een anekdote van toen mijn broers en ik nog klein en naïef waren. Vooral dat laatste.
Zoals elk kind mochten ook wij af en toe een koekje. De berging, waar de koekjes waren, lag naast de keuken. Wanneer we mama om een koekje vroegen ging papa aan tafel zitten en wachtte zijn moment af.
Bij buitenkomst zei hij: 'Wil jij dit of dat eerst nog eens doen? Ik zal jouw koekje wel vasthouden'. En ja, tot op een zekere leeftijd lukte dat dus en hop weg waren we... Doen wat papa ons vroeg.
En je raadt het al: bij terugkomst was het koekje verdwenen... In papa zijn mond.


Het lijkt misschien niet zo'n spannende anekdote... Dat is het ook helemaal niet... Maar de geniaalheid zit hem in de eenvoud van het feit dat zich herhaaldelijk stelde. Humor is toch wel een term die ik op mijn papa zijn leven kan plakken. Altijd in om iemand een poets te bakken of mopjes te verkopen... Van alle dingen die ik over mijn papa te vertellen heb, zijn het die kleine dingen die me toch het meest bij blijven en een me een grote glimlach geven.
Niet de grote, spectaculaire belevenissen, maar de kleine, dagelijkse fijne momenten doorspekt me humor...


En dat wil ik hier meteen ook meegeven: zoek het niet te ver in het leven. Verwacht geen grootse avonturen, want de grootse dingen zitten em heel vaak in de kleine, fijne, momenten. Hoe groter onze verwachtingen, hoe groter de ontgoocheling vaak is, wanneer je je tevreden 'moet' stellen met kleine zaken die op je pad komen. Maar wanneer je tevreden bent met de kleine belevenissen, worden die vanzelf groot...
En dat is iets wat ik van mijn papa heb geleerd... Hij had ook grootse dromen, waarvan hij wist dat hij nooit de kans zou krijgen die waar te maken. Maar hij genoot zo ontzettend hard van de kleine, fijne momenten...


Doorheen de weken en de vele anekdotes die nog zullen volgen, zal je ongetwijfeld merken wat ik hiermee bedoel en hoe doorspekt het leven kan zijn van mooie momenten die we moeten koesteren...


Bij deze: geniet van het weekend, hoe snel het ook voorbij vliegt. Wie geniet, slorpt positieve energie op om mee te nemen naar de soms minder fijne momenten...

Ode aan de dankbaar om fijne vriendschappen...

Er zijn zo van die dagen waarop het niet moeilijk is om dankbaar te zijn. Vandaag is zo'n dag...


Het begon al vroeg, toen ik een smsje kreeg van een vriendin die weldra in de buurt zou zijn. Ze ging boodschappen doen en stelde voor om even binnen te springen. Een geweldig idee, vond ik dat.
Onverwachte bezoekjes zijn altijd fijn. Daar maak ik graag tijd voor. Dus ook vandaag...
Koffie drinken en bijkletsen... Klinkt altijd goed...


Toen ik Ellen naar de voordeur begeleidde vond ik een pakje in de brievenbus. 'Gek', dacht ik. 'Ik had toch helemaal niets besteld?'
Ik nam het op en zag meteen dat het een cadeautje was...
Vol ongeduld maakte ik de enveloppe open. Binnenin zat een écht Marcelleke van 'Marcel de Bruxelles'. Op het kaartje stond een heel lieve boodschap.
Verder bevatte de enveloppe nog een pakketje warme, positieve energie... Energie die telkens wanneer ik het Marcelleke draag, zal vrijkomen...

Ik had het al gezien op de enveloppe en aan het handschrift op het kaartje, maar mocht ik het niet gezien hebben, ik zou intuïtief weten van wie het komt. Er is maar een iemand in mijn vriendenkring die ik van zulke ontroering zou kunnen verdenken... Iemand die weet om mij tot in het binnenste van mijn hart te raken...


Ik heb veel vrienden en vriendinnen; er zijn veel mensen die ik graag zie en die een mooi plekje in mij hart hebben. Maar soulmates zijn een zeldzaamheid in je leven... En die moet je nog net iets meer koesteren...
Ook al zie ik dit soulmaatje niet zo veel meer dan vroeger; toch is ze het koesteren waard. Onze ontmoetingen zitten steeds vol positieve energie. Onze dates zijn geweldig. Of ze nu met of zonder haar kindjes op pad is; met Pansch is het altijd dikke fun !!


Op zulke momenten besef ik voor de volle 100% dat ik een ongelooflijke gelukzak ben met de vele fijne vrienden en vriendinnen in mijn nabijheid...
Je hebt niet veel vrienden nodig om gelukkig te zijn. Het is de intensiteit van de vriendschap die telt. Hoeveel moeite je voor elkaar doet. Als de vriendschap van een kant komt, dan kan je je de vraag stellen of je wel een vriend hebt in die persoon. Maar wanneer mensen evenveel moeite willen doen om vrienden te zijn, dan is dat veel waard...


Ik heb in de loop der jaren veel vrienden zien komen, veel vrienden zien gaan. Dat is logisch, maar ik moet toegeven dat ik het niet altijd gemakkelijk vind om afscheid te nemen van een vriend of een vriendin.
Als kind zit de wereld eenvoudig in elkaar. Je maakt vriendjes op school, in de jeugdbeweging, op de muziekschool,... Je wandelt een lange tijd samen en spendeert je tijd op de speelplaats, in de tuin,... Er wordt vooral gespeeld. Vriendschappen zijn oppervlakkig.


Wanneer je de middelbare schoolleeftijd nadert, stopt het spelen en wordt er vooral gepraat en gefilosofeerd. Vriendschappen krijgen daar een andere basis. Je komt in je puberteit terecht, niet steeds een gemakkelijke periode in iemands leven. Je vindt gelijkgestemden.


Ik moet zeggen dat ik van al die vriendschappen uit de lagere school, het middelbaar en zelfs de hogeschool er niet veel meer van overhoudt. 1 vriendschap bleef overeind.
Dankzij Facebook en andere sociale media heb ik veel schoolvriendinnen teruggevonden. De contacten blijven echter oppervlakkig en uiten zich in het liken van foto's of af en toe een kleine commentaar op een post. Helemaal niets verkeerd mee. Het is al fijn om deze mensen op die manier terug te zien. Je kan toch geen effectieve vriendschappen onderhouden met iedereen die je ooit ontmoet hebt.


Naarmate we ouder worden en velen onder ons een eigen gezinnetje stichten, vervagen vele vriendschappen door de drukte die men ervaart... Ik veroordeel niemand en ieder maakt voor zichzelf uit wat hij/zij belangrijk vindt. Sommige mensen hebben geen nood meer aan sociale contacten, wanneer ze een eigen gezinnetje hebben. Anderen willen hun sociale contacten echter niet verliezen en doen wat meer moeite. Allebei even prima voor mij. Maar uiteraard heeft deze beslissing wel een invloed op je vriendschappen.
Vroeger noemde je heel veel mensen, je vrienden. Vandaag is dat een handvol dichte vrienden, met wie je veel contact hebt en veel van je leven deelt. Anderen gaan wat verder van je afstaan door 'de omstandigheden'. Met hen voel je dan niet meer de behoefte lief en leed te delen, terwijl je dat vroeger misschien wel deed.


Wat er ook van zij: ik koester elke vriendschap, lang of kort, op eender welk moment in mijn leven. Er zijn vrienden die, ondanks het feit dat je hen nog zelden hoort of ziet, een plekje diep in mijn hart veroverd hebben en daar nooit meer zullen uit verdwijnen. Het zijn mensen die er op bepaalde momenten in mijn leven écht stonden voor mij en hetzelfde deden wat ik ongetwijfeld voor hen ook zou gedaan hebben.
Wanneer ik oud en versleten zal zijn, zal ik mij hun positieve bijdrage in mijn leven nog steeds herinneren. Ik zal hen nog steeds graag zien voor hetgeen ze toen voor mij gedaan hebben...


Ik vind het moeilijk, maar ik leer vriendschappen in een perspectief van tijd te plaatsen. Ik koester wat ik gekend heb, maar ik leef in het nu en geniet van elke vriendschap die voorbij komt, groot of klein, lang of kort. Er blijven altijd vrienden een tijd lang plakken, waarmee je leuke momenten beleeft...


Vandaag kreeg ik een stukje vriendschap in mijn brievenbus om u tegen te zeggen...
Ik zag Anne Pansch op 1 januari 2016, heel onverwacht, aan zee. Toen mijn lief opperde daar even te gaan uitwaaien. Ik wist meteen: '2016 wordt een geweldig jaar...'


Vandaag kan ik zeggen: 2016 is al een rollercoaster geweest, maar het is een rollercoaster in de goede richting... En laat mijn gekregen Marcelleke hét symbool zijn van de warme, positieve energie die momenteel in mijn lijf vloeit...

De kleren tonen de ziel..

Oh ja, in mijn oprommelstuk had ik jullie beloofd een gedachte vast te houden voor een volgend artikel. Ik opperde dat ik van kledij vaak veel gemakkelijker afscheid kan nemen dan van andere materiële spullen, omdat ik in de loop der jaren regelmatig van kledingstijl veranderd ben.
Aangezien het mij te ver zou leiden, pik ik de draad, in een nieuwe hersenspinsel...


Enkele dagen geleden maakt ik me de bedenking dat mijn kledij de materiële uiting is van mijn ziel. Door middel van bepaalde kledingstukken, toon ik mijn omgeving wie ik werkelijk ben.


Als kind al, liet ik me eigenlijk niet zo gemakkelijk kleden. Mijn mama besefte heel snel dat ze me beter mee nam naar de winkel, zodat ik mijn zegje kon doen over de kleren die ze me wou kopen. Als ik het écht niet mooi vond, zou ik het beslist niet aantrekken. En dat zou zonde zijn van het geld, dus nam ze me telkens mee zodat ik mijn fiat kon geven.
Voor een of andere gelegenheid had ze me ooit een mooi, duur kleedje gekocht. Tegelijkertijd had ze er ook eentje zelf gemaakt. Blijkbaar, zo kwam ik onlangs te weten, wilde ik dat dure kleedje helemaal niet aantrekken en hield ik meer van het zelfgemaakte. Dat toonde natuurlijk mijn liefde voor mama's werk, maar het was zonde voor het andere kleedje.
Ik wilde steeds mijn eigen 'goesting' doen, maar ik was op dat moment niet echt met 'mode' bezig. Hoe kon het ook, ik was een kind.


Eigenlijk heeft het lang geduurd eer ik me echt in mijn uiterlijk begon te interesseren.
Ik heb me lange tijd slecht in mijn vel gevoeld. Ik voelde me helemaal niet mooi en kreeg ook geen aandacht van jongens. Wellicht heeft het ene een grote invloed gehad op het andere. Me niet goed in mijn vel voelen en weinig zelfvertrouwen hebben, zorgt er automatisch voor dat je niet aantrekkelijk bent voor anderen.
Alhoewel ik veel toffe vrienden en vriendinnen had die me enorm waardeerden. Ik was dus zeker geen eenzaam besje.
Als tiener droeg ik veel zwarte kledij. Dat was gemakkelijk, ik vond dat mooi. Misschien paste het op dat moment ook bij hoe ik in het leven stond, hoe ik me voelde.
Bovendien zat ik op een uniformschool wat er automatisch voor zorgt dat je kleerkast minder groot hoeft te zijn.


Ik denk dat het allemaal wat begon te keren toen ik naar de universiteit ging. Mensen die Geschiedenis studeren zijn altijd wat hipper, alternatiever, artistieker,... Zo begon ik me toen ook te kleden. Nooit echt opvallend, maar toch al een beetje in de richting van een eigen stijl.
Dat veranderde helemaal toen ik van school veranderde en besloot om maatschappelijk werker te worden. Daar zat het échte alternatieve volk. Van tegenwoordig gebruiken we het woord 'hipsters', maar vroeger waren dat de alternativo's'.
Toen ik op de sociale hogeschool zat, leerde ik 'Boombal' kennen, dat is een groots 'folkbal' dat één maal per maand doorging in de Centrale in Gent. Ik leerde er veel mensen kennen. Vrouwen droegen er doorgaans lange rokken, veel bloemenprints,... Beetje zoals de hippies in de jaren '60 - '70. Buitenstaanders spraken dan weer over 'geitenwollensokken'.
Van 2002 tot 2007 was ik echt door dit muziekgenre en de folkbals gebeten. Na ene relatiebreuk, liet ik de hele folk achter mij.


Ik volgde al sinds 1998 zangles, Jazz en lichte muziek. In 2007 richtte mijn zanglerares een groepje op 'My groovy sisters' en vroeg me om mee te doen. Samen met nog 14 andere vrouwen zongen we Jazz, lichte muziek, cabaret,... Als persoon evolueerde ik in die tijd heel erg. Ik bloeide meer en meer open als persoon en voelde me als een vis in het water in dat Jazzy-milieu.
Mijn kledingstijl veranderde naar een ware retrostijl: kokerrokken en bolletjesbloesjes, meer hakken dragend, mijn haar in golven,... Ik heb nog wel enkele retrojurken in mijn kleerkast hangen.


Het is pas vanaf mij 30ste levensjaar dat ik meer en meer een échte eigen stijl begon te ontwikkelen. Weg van het Folky- en Jazzytype...
Ik werd meer en meer Elena, meer en meer mijn ziel, meer en meer mij...


Maar wie is dat dan? Elena?


Ik ken zo van die mensen die zich steeds naar de laatste mode kleden. Zijn pastelkleuren dit jaar helemaal in, wel dan kopen we alles in pastelkleuren. Zijn schoenen met een dikke witte zool de zomertopper, dan zal ik die aan mijn voeten hebben. Maar zijn de kleuren volgend jaar dan warm zoals olijfgroen, paars, turkoois,... Dan vind je dat terug in mijn kleerkast.
Sommige mensen houden totaal geen rekening met wat hen uiterlijk afgaat. Zolang het maar in de mode is, ben ik hip. Maar dat is natuurlijk niet überhaupt zo. Neen... Naast 'wat in de mode is' moet je ook rekening houden met je lijf en misschien ook wel een heel klein beetje met je leeftijd. Je kan onmogelijk met elke nieuwe hype even geweldig staan !! Daar geloof ik niet in.


Ik ben heel grote fan van 'Zo man, zo vrouw', Een hilarisch stylingprogramma van Jani Kazaltzis. Jani maakt mensen op soms zo'n grappige manier belachelijk. Jani vindt steeds mensen die op geen enkele manier om hun uiterlijk geven. Het grappige is dat ze, aan het einde van het programma plots het licht hebben gezien en goed doorhebben hoe ze zich moeten kleden.
Ik moet toegeven: als Jani hen onder handen genomen heeft, zien ze er allemaal prachtig uit, ongeacht hun leeftijd of figuur.
Hetzelfde geldt voor de moeder en dochters die meedoen aan het Nederlandse lifestyleprogramma: 'Hotter than my daughter'. Dochters, die zich generen over de kledingstijl van hun moeder, geven zich op. De moeders willen zich vaak kleden als een tiener en trekken dan veel te korte, lederen rokjes aan met netkousen, stiletto's, veel te korte en te strakke T-shirts,... Ze kleden zich niet eens als tieners. Hun stijl is heel vaak vulgair. Maar ook zij zien aan het einde van het programma het licht.


Eigenlijk geloof ik daar helemaal niet in !!
Ik geloof nooit dat die mensen plots het kledinglicht gezien hebben... Jani wil mensen stilistisch gezien beter kleden, maar houdt in mijn ogen geen rekening met persoonlijkheid. Hij speelt altijd op safe. Hij weet perfect hoe iemand mooi aan te kleden naar figuur en huidsteint. Zeker weten. Dat doet hij als de beste. Hij zorgt ervoor dat mensen stralen. Maar passen de kleren de ziel? Daar stel ik me soms vragen bij. Zijn die mensen dan nog zichzelf?
Iemand kleden naar figuur en leeftijd is niet moeilijk. Maar iemand kleden naar figuur leeftijd en persoon, dat is een hele opgave...


Zoals ik daarnet al aangaf is mijn kledingstijl in de loop der jaren veel geëvolueerd... Het is pas de laatste jaren dat ik mezelf gevonden heb in mijn kledij...
Ik omschrijf mijn stijl dan ook meestal als:
- frivool
- romantisch
- lief
- een tikkeltje stoer
- een beetje mysterieus
- en een beetje chaotisch


Frivool, romantisch en lief neem ik graag samen. Dat uit zich in fijne, satijnen stofjes met bv een beetje kant aan, Japanse bloemen als print, pofmouwtjes,...
Twee weken geleden ging ik shoppen met mijn schoonmoeder en haar zus. In januari had ik een heel mooi kantenbloesje uit de Vero Moda aangehad. Op zich twijfelde ik niet of ik het mooi en speciaal vond, maar ik wist niet goed hoe ik het zou combineren, wanneer ik zoiets zou dragen. Na mijn reis had ik er spijt van, maar het kalf was al verdronken: nergens meer te vinden. In een allerlaatste poging het te vinden, trokken we naar de AS Adventure. Daar hebben ze van tegenwoordig ook veel kleren. Dus ook Vero Moda. Uiteraard in de verste verte niet te vinden. MAAR: daar vond ik een geweldig mooi bloesje, eveneens van Vero Moda. Het was een zwart bloesje in een heel zachte stof met Japanse roze bloemen op. Het speciale is hier dat het een bloesje is met de snit van een stoer jacket. Je kan het dus perfect als chique bloes dragen, maar evengoed als een los jacket.
Tante Katrien opperde meteen dat dit écht iets voor mij was. En zo voelde het ook: als op mijn lijf geschreven, geen enkele twijfel mogelijk. Het bijzondere is dat ik er helemaal niet naar op zoek was, er nog één exemplaar in het rek hing en ik het bij toeval tegenkwam. In de Vero Moda winkel hing dit zelfs niet.
En telkens ik het aan heb denk ik: 'dit ben ik, dit is de verpersoonlijking van mijn ziel. Zo wil ik dat mensen mij zien. Lief, maar toch speciaal...'


De frivole, romantisch, lieve kledij probeer ik heel vaak te combineren met iets stoers. Zo kreeg ik dit weekend een ongelooflijk leuk jeansjasje van mijn liefje cadeau. Als kind had ik er ooit een gehad. Ik vond het een geweldig stuk in mijn kleerkast. Toen ik eruit groeide vond ik dat heel jammer. Jaren later wordt het opnieuw een trend. Ik houd niet zo van trends, dus ik heb er lang mee gewacht om mij er een aan te schaffen. Maar telkens ik de Levi's winkel passeer blijf ik toch even staan. Mijn vriend kocht een nieuwe jeans en ik wou toch graag nog eens een jasje passen zodat hij zijn mening kon geven. Ik twijfel altijd of het niet 'te stoer' voor me is. Hij vond van niet, dus nam ik het mee... Ook dit zit als gegoten en ademt mijn ziel uit. Ik heb het ondertussen wat meer 'Elena' gemaakt door er wat grappige buttons op te steken. Dat maakt de look helemaal af.


Het mysterieuze zit hem, in mijn beleving, in zwarte kledij. Ik vind dat iedereen op zijn minst een aantal zwarte kledingstukken in zijn kast moet hebben. Zwart is een geweldige basic die je ten alle tijde kan aantrekken en die je ook heel gemakkelijk kan combineren met eender welk kledingstuk. Ik heb niet veel opvallende kledij in mijn kast hangen, maar als ik er iets van aantrek (bv een drukke print), dan zal ik dit altijd met zwart combineren. Dat zorgt ervoor dat de print tot zijn recht komt, maar dat het ook niet te schreeuwerig overkomt.


Het chaotische zit hem voornamelijk in de verschillende stijlen denk ik. Ik heb geen bepaalde winkelketen waar ik alles haal of één bepaalde stijl. De ene dag kom ik als een stijlvolle dame voor de dag. De andere dag als een stoere chick. Het hangt ervan af hoe ik me voel...

Maar één ding is zeker: ik kleed me zoals ik ben, zoals mijn ziel er vanbinnen uitziet. Ik wil goed voor de dag komen en verzorgd. Ik wil elke dag opnieuw stralen en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik graag ga shoppen. Omdat ik op en top ik wil zijn in al mijn eenvoud en liefde voor het leven... Ik groei in mijn eigen leven en daar hoort een eigen kledingstijl bij, niet de stijl die de modewereld mij voorschrijft. Zolang ik de keuze heb wil ik niet leven zoals in '1984' (van George Orwell) waar iedereen in het gelid van Big Brother eenheidsworst wordt. Mijn ziel is uniek, ik ben uniek en daar staat mijn kleding ook voor... Niet excentriek, opvallend. Eerder ingetogen, maar toch een tikkeltje anders dan de massa...