Minigarderobe...

' De ideale garderobe bestaat uit 37 stuks'

Zo luidt de titel van een artikel dat ik enkele dagen geleden op de website van Knack las.
Ik werd er als het ware ingezogen...

'Deze detox zal je helpen duidelijkheid scheppen in je garderobe, je persoonlijke stijl en hoeveel paar schoenen een mens nu echt kan gebruiken', vertelt de intro van het artikel.

Blogger Caroline Rector kwam aanzetten met de zogenaamde 'Capsule wardrobe', een soort van minigarderobe bestaande uit 37 veelzijdige stuks die je makkelijk met elkaar kan combineren en die je ontzettend graag draagt. Waarna ze de rest van haar kledij, die ze niet meer nodig acht, weggeeft of weggooit. 
Ze is ervan overtuigd dat je op deze manier beter te weten komt wat je stijl is zodat je in de toekomst bewuster gaat shoppen. 

Hmmm, klinkt interessant... Misschien iets voor mij...
Toegegeven: ik ben enorm gefascineerd door kledij. Wanneer ik mensen ontmoet, ga ik steeds hun kledij en hun stijl bestuderen. Ik vind het heerlijk om uren lang vanop een terrasje of een bankje mensen te spotten en hun kledij te bestuderen. 
Ik houd er bovendien wel van om met mijn vriendinnen te gaan winkelen. Niet steeds om zelf dingen te kopen. Ik kijk graag mee en keur met graagte en in alle eerlijkheid wat ze aantrekken. Vriendinnen vragen me soms ook mee omdat ik eerlijk ben en durf zeggen wanneer ik vind dat bepaalde kledij niet flaterend is.

Kledij heeft voor mij iets magisch. Je kan er jezelf mee uitdrukken zonder woorden. In 1 oogopslag kan je een heel verhaal bedenken door middel van kledij en accessoires: heerlijk... Ik vind het fijn mensen te complimenteren met mooie, flatterende kledij. Het maakt mensen mooi. Evenzeer ontvang ik met graagte complimenten over dingen die ik draag en combinaties die ik maak.
Zo kreeg ik vandaag een compliment van 2 collega's die mijn witte laklederen witte mocassains omlijnd met een zilveren, blinkend randje, geweldig vonden... Ze zouden het zelf nooit durven dragen, maar vinden dat ik ermee weg kom, dat ik dat kan dragen, dat het 'typisch' iets voor mij is. En dan voel ik me natuurlijk geflatteerd... 
Af en toe koop ik iets dat wat meer uit de band springt, dat opvalt... Dat combineer ik dan vaak met heel eenvoudige dingen.

Ik moet niet klagen... Mijn kleerkast is uitgebreid. Ik kan gemakkelijk budget vrijmaken om regelmatig nieuwe kledij te kopen. Maar sinds een tijdje vraag ik me af of dit wel zo 'nodig' is. Je kan perfect gelukkig leven met een beperkt aantal kledingstukken als je ze heel bewust selecteert. Vaak kopen we extra kledij omdat we het mooi vinden, omdat we ons even wat minder goed voelen en daardoor compensatie zoeken, omdat het een koopje was (gebeurt heel vaak tijdens de solden),... 
In deze optiek denk ik al een tijdje na over nieuwe kledij aanschaffen. 
Vroeger kon ik bovendien niets weggooien en hield ik kledij van jaren bij. Er hangen nog steeds een aantal stukken in mijn kast die gemakkelijk 15 jaar oud zijn, maar die ik gewoonweg niet kan weg doen. Bij andere kledingstukken heb ik minder moeite. Soms heb je een enorme klik met een kledingstuk. Andere keren is het na een tijdje weg, die klik.

Deze tweestrijd wil ik kunnen loslaten. Ik wil ertoe komen dat ik, telkens ik iets uit mijn kast haal, echt een blij gevoel heb. Als het ware telkens weer verliefd worden op dat kledingstuk... Niet altijd evident in de moderne wegwerpmaatschappij waarbij we gemakkelijk zaken er terug uit gooien wanneer we het niet meer willen.
Bovendien is mijn kleerkast momenteel een stijlenmix.
Ik wil 1 stijl vinden die goed bij me past en waarbij mensen de klik zien en me aangeven dat het 'typisch iets voor mij is'.
Stoere kledij, heel vrouwelijke kledij, retrokledij, Alice-in-wonderland achtige kledij,... Het hangt er allemaal in.
Sinds ik de kaap van 30 enkele jaren geleden overschreed begon kledij een andere plaats in te nemen in mijn leven.
Een prominentere... Kledij, oorbellen, schoenen,... Voor mij moet allemaal samengaan... Een kakofonie, daar houd ik niet van... Over elke outfit heb ik nagedacht.
Aan mode doe ik niet zozeer mee. Ik koop kledij, niet omdat ze in de mode zijn, maar omdat ik ze mooi vind.
De mode volgen is zowat het domste dat je kan doen. Wie dit wil, moet bijna elk jaar alles weg doen en nieuwe zaken kopen, want de mode is steeds van korte duur. Bovendien sta je niet met alle modekleuren of zijn niet alle modeverschijnselen even flatterend.

Ik ben er van overtuigd dat een kleinere, bewustere garderobe ook tot creativiteit strookt. De creativiteit om met een beperktere garderobe toch originele en toffe combinaties te maken.
Door dit te gaan toepassen, ga je ook bewuster winkelen.

Dat doe ik trouwens nu al, bewuster winkelen. Ik stel mezelf steeds een aantal vragen:

1. Vind ik het kledingstuk dat ik vast heb écht zo geweldig, zo uniek dat ik het graag wil hebben?
2. Heb ik al iets gelijkaardig in mijn kast hangen?
3. Kan ik het gemakkelijk combineren met een aantal stukken die ik al heb?
4. Wat zegt de prijs/kwaliteit?
5. Kan ik het zowel  aantrekken om te werken als in mijn vrije tijd ?

Kan ik op al deze vragen een bevredigend, eerlijk antwoord geven, kan het zijn dat ik het koop.
Door heel bewust over deze zaken na te denken tijdens het winkelen, graai ik niet zomaar iets mee omdat het er op het eerste zicht ok uit ziet. Een miskoop is snel gebeurd.
Mannen zullen dit ongetwijfeld niet begrijpen, maar veel vrouwen doen wel eens een miskoop of 2, 3,... Vooral geen commentaar op geven, beste mannen, want het is onbegrijpelijk en onuitlegbaar... 

Ok en nu over naar het experiment... Vanaf 1 september zal ook ik mij wagen aan het experiment van Caroline Rector. Waar zij 'sjakossen' niet meetelt bij de 37 stuks, doe ik dat wel.
Dus 37 stuks aan broeken, rokken, kleedjes, truien, blazertjes, bloesjes, schoenen, jassen en sjakossen.
Het duurde niet lang alvorens ik mijn favoriete stukken bij elkaar gesprokkeld had. Ik kwam in de verste verte nog niet aan 37. Ik mocht nog bijnemen.
Wanneer ik de hoeveelheid dat ik zal dragen in mijn kast zie hangen tegenover wat ik allemaal heb, dan lijkt het een miserabel hoopje. Maar: het is zo divers en zo met het hart gekozen dat ik er bijna zeker van ben dat ik de rest niet zal missen...

Vanaf heden zal ik regelmatig mijn bevindingen en tips neerpennen op mijn blog.
Wat doet het met me, kiezen uit mijn minigarderobe? Hoe weet ik alles ten alle tijde origineel te combineren ook al doe je vaak hetzelfde aan? Wat denk ik over de rest van mijn kleerkast? Gooi ik er in de loop van de tijd dingen uit? Zal ik een eenduidige eigen stijl vinden?
Allemaal vragen waar ik nu nog geen antwoord op heb.
Best spannend !!

Tot slot geef ik toch graag al 1 tip mee, een basistip die veel mensen ongetwijfeld rijk zijn: zorg er voor dat je steeds een paar zwarte basisstukken tussen je garderobe zitten hebt. Een zwarte broek en een zwart bloesje/truitje is een AB-SO-LU-TE must.
Zwart kan je namelijk heel gemakkelijk en met alles combineren. Het staat altijd geweldig, ook wanneer je je minder goed voelt.    Deze stukken ontbreken dan ook niet tussen mijn favoriete 37. Welgeteld 5 stuks siert mijn minigarderobe. Zwart werk je gemakkelijk af met een paar fleurige, opvallende juwelen of een paar trendy, speciale schoenen.  

Ik zou zo zeggen: 'geniet van mijn minireis doorheen mijn minigarderobe'...

Gelukkig wonen...

Gelukkig wonen, iets waar mensen doorgaans niet erg over nadenken. 
Ze willen een degelijk, mooi en betaalbare woonst. 
Zijn er winkels in de buurt? Is er een school? Kinderopvang? En eventueel: geraak ik gemakkelijk op mijn werk. 
Een huis wordt vaak gekocht uit praktische overwegingen. 
En terecht, uiteraard. Want niets zo fijn als ergens comfortabel te gaan wonen, om welke reden dan ook. Maar daar stopt het nadenken doorgaans bij velen.
Voor mij persoonlijk gaat het nog een stap verder. 
Chaotisch zoals ik ben, heb ik weinig nagedacht over winkels, scholen, kinderopvang, bakkers,... bij de aankoop van ons huis. Het is mooi meegenomen dat er een groot warenhuis op 200 m van de deur ligt en dat ik niet ver moet fietsen om het station te bereiken. Maar dat was geenszins een doorslaggevende factor.
Misschien heel kort mijn huizenverleden schetsen om te komen tot waar ik wil komen: 'gelukkig wonen'.
Mijn gehele jeugd en jong volwassen leven bracht ik door in het huis van mijn ouders, dichtbij Gent. Ik heb steeds in dezelfde woning geleefd. 
De woonst op zich heeft iets intriest. Misschien omdat het bovenop een kerkhof gebouwd is? Enkel het achterste stuk van de tuin voelt 'gelukkig' aan voor mij. Op mijn kamer vertoefde ik ook graag.
Van jongs af aan ben ik altijd in de weer geweest met het inrichten en herinrichten van mijn plekje. Ik vond het heerlijk al die oude, niet bij elkaar passende meubels. Enkel mijn bed en kleerkast hoorden bij elkaar. De oude kast van mijn grootouders, jaren '70 keukenkast van mijn ouders' oude keuken, de bakkerstafel van mijn overgrootmoeder zorgden voor een grote kakofonie, maar dat voelde zo heerlijk aan...
De meubels kenden een verleden en hadden een ziel. 
Met mijn diploma op zak, trok ik naar Gent waar ik bijna 8 jaar op een kleine dakstudio woonde, hartje Gent. Op mijn uppie voelde ik mij er heel goed. Ik kon gaan en staan waar ik wou en zat overal dichtbij. De studio bevond zich in een heel mooie buurt en was best betaalbaar. Maar bovenal (en dat vond ik het belangrijkste) was de studio heel gezellig. Door het zoldergevoel, de kleuren, de meubeltjes en alle frullen die ik er verzamelde. Het leek een beetje op het appartementje van Amelie Poulain. 
Toen mijn vriend erbij kwam, werd het er algauw te klein en we besloten een groter appartement te huren. Voor de snelle beslisser vonden we een appartement in Oostakker. Gerenoveerd, proper, modern, met een garage en betaalbaar. Omdat we snel moesten beslissen en omdat we ook snel uit mijn kleine studio wilden, waagden we het erop. 
Maar voor beiden bleek dit niet de plek te zijn waar we ons gelukkig voelden... Het was niet ik, het was niet hij, het was niet ons... 
Dus begonnen we te praten over 'iets kopen'. Uiteindelijk zagen we ons verdiende centen toch maar gespendeerd aan een ander. 
Onze zoektocht startte in Gent... Maar snel bleek dat Gent veel te duur is... 
Ik had absoluut geen ambitie om elders te gaan wonen, want Gent is DE stad waar ik me gelukkig voel. Het is mijn thuis... 
Mijn vriend, een echte Waaslander, verbreedde zijn horizonten toch een beetje en keek regio Sint-Niklaas. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht ooit te verhuizen naar daar. Tot op een dag... Een dag waarop hij me een huis liet zien waar ik meteen voor viel... Een prachtig Art Deco huis, dat aan al onze wensen voldeed... 
We maakten een afspraak met de eigenares en toen ze de deur opende, voelde ik het meteen: 'Dit is het! Dit is het huis waar ik mezelf zie wonen. Ons zie wonen...' Mijn vriend, eveneens enthousiast, maar iets voorzichtiger... Maar ik twijfelde geen seconde. Ik vergat als het ware dat het huis niet in Gent lag, maar in Sint-Niklaas... 
Na een 2de bezoek besloten we het erop te wagen. 
Het huis werd van ons... 
De angst om naar Sint-Niklaas te verhuizen vergrootte naarmate de dagen in het Gentse begonnen te korten. Maar telkens ik in het huis kwam voor onze effectieve verhuis besefte ik dat het toch de juiste beslissing was... 
Het huis past ons als het perfecte kledingstuk dat je aandoet en niet meer wenst uit te doen... Gelukkig wonen betekent voor mij dat je ergens woont waar je, telkens je er binnenkomt, glimlacht. Je hebt niet de behoefte om altijd uit huis te zijn en kan genieten van de momenten dat je er bent, met je volle aandacht... 

We wonen hier nu 8 maanden en er staat nog zoveel te gebeuren, maar we hebben tijd, want een huis groeit naarmate je er langer woont. Je begint dingen te zien. Je hoeft niet alles ineens aan te pakken. Je kan de dingen in fases doen. Tenzij je natuurlijk dringende verbouwingen moet doen. 
Sinds deze week zit er dubbel glas. De ramen die er al zeker 40 of misschien zelfs al 50 jaar zaten zijn nu vervangen door hypermoderne, mat zwarte, aluminium ramen. Het glas in lood hebben we bewaard en willen we er terug in steken. Dat hoort bij het huis. Het hoort bij ons... 
2 ramen die we bewaarden willen we een mooie plaats geven in onze lange gang en gebruiken als fotokaders... Iets waar we reeds lang mee in ons hoofd zaten: een 'wall of fame'. Nu krijgt ie de perfecte uitvoering. 
En zo groeit ons huis, met ons mee en mee met ons geluk... 
Een huis is niet zomaar een herberg, een huis is een stuk van jezelf. 
Dat heeft voor mij weinig met materialisme te maken. Je kan dit gevoel eveneens ervaren in een gehuurde woning. 
Een huis is meer dan alleen maar een dak boven je hoofd. Het bepaalt hoe jij je voelt, het geeft je geborgenheid. 
Laten we natuurlijk niet vergeten dat de persoon of personen met wie je er woont ook van groot belang zijn. Zeker en vast. Goed overeenkomen en er samen iets van maken is een groot avontuur...  

Onze vrienden begrepen niet zo goed waarom we Gent inruilden voor Sint-Niklaas (al moesten ze wel erkennen dat de prijzen enorm zijn in Gent), maar eens onze woning betreden, begrepen ze het 'waarom'. 
'Our house, in the middle of our street...' Als ik er ben vergeet ik heel vaak dat ik in Sint-Niklaas woon... 

Anders...

5 weken verlof... Veel tijd om na te denken over het leven... 
Niet altijd gemakkelijk... 
Ik prijs me gelukkig dat ik in een land en tijd geboren ben dat ik heel veel vrijheid krijg. Ik heb alle kansen gekregen van mijn ouders. Ik kon naar school gaan, kreeg alles wat ik nodig had (niet zoals in alles wat ik wou, maar gewoon, de dingen die ik nodig had en af en toe iets extra), mocht studeren wat ik wou, mocht mijn vrije tijdsbesteding zelf kiezen,... 
Tegelijkertijd ben ik opgegroeid in een wereld zonder veel vrijheid. Studeren, een diploma behalen, er wat vrienden op nahouden, werken, een gezin stichten en daar stopt het. Het reguliere stramien, dat is wat we ingelepeld krijgen. 
Daar is absoluut niets mis mee, maar we leren daardoor niet 'out of the box' te denken. 
En dat is iets wat ik me op reis afvroeg. IS DAT HET NU? 
Ik vroeg me af of dit de manier was waarop ik wil reizen.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een fantastische reis gehad. 
Sinds 3 jaar gaan mijn vriend en ik jaarlijks een week op vakantie in het zuiden van Frankrijk. Met een heel stel vrienden en hun kinderen. 
We huren een mooi groot huis (dit jaar was het een klein kasteeltje) om er te genieten van het mooie weer, de mooie omgeving, lekker eten, het zwembad, boekjes lezen, spelletjes spelen,... Mijn vriend en ik maken doorgaans veel uitstappen, maar dit jaar was het vaak veel te warm om een poot te verzetten. 
Tijdens een van onze uitstappen wandelden we een kerk binnen een haalde ik mijn fototoestel boven. 
En toen begon het te dagen... 'Ga ik hier nu echt opnieuw foto's nemen? Van een kerk? Zijn die foto's echt de moeite waard om terug te zien?' 
Het antwoord was: NEEN.
Eigenlijk wil ik dit niet meer. Altijd en overal veel foto's nemen. 
Ik geniet meer van een spontane foto van een leuk moment, dan het zoveelste gebouw vast te leggen op camera. Het internet staat vol foto's van deze gebouwen. Waarom zou ik ze dan ook nog eens willen vastleggen? 
Ik geniet doorgaans meer van de foto's die ik trek met mijn smartphone omdat deze foto's iets zeggen. Het is een soort van fotodagboek geworden. Bij elke foto kan ik zeggen waar het was, met wie ik er was en hoe ik me voelde. De emotie, het gevoel. Dat zijn voor mij de leukste foto's. Note to myself: mijn fotoreportages beperken tot de meeste leuke momenten die ik vastleg in enkele shots... Dat zorgt overigens ook voor een mooi overzicht en daar kijk je met plezier naar terug. Ik heb een 100-tal foto's getrokken op reis en van een 10-tal ben ik echt tevreden... Het zijn niet de gebouwen, maar de leuke, ontspannende momenten.
Met dit besef kwam later eveneens het besef dat, zowel mijn vriend als ik, ook geen zin meer hebben om steden op deze manier te bezoeken. 
Voor ons moet het anders kunnen... Dat had overigens niets met het gezelschap te maken. Dat was meer dan uitstekend. Het heeft met onszelf te maken en de saaiheid waarmee we ons leven soms beleven. Niet dat het voor mij spectaculair moet zijn. Neen... Maar soms wil ik eens uit de maat lopen. Soms wil ik eens 'out of the box' denken en doen. We hebben het op deze manier aangeleerd gekregen. De enkele keren dat ik met mijn ouders op reis ging bezochten we ook kerken en mooie gebouwen en musea en en... Ik wil geen kopie worden van mijn ouders op dit vlak. Ik wil een stad beleven, niet zien... 
Hoe we dit moeten concretiseren, weet ik nog niet. 1 ding is ons duidelijk: het moet anders kunnen en wij zullen het vinden... 
Sinds enkele jaren gaan we met een groot deel van dezelfde bende eveneens naar Berlijn, een weekendje feesten. 
Het zware feesten is niet zozeer aan mij besteed. Vaak verdwaal ik alleen door de straten en neem de sfeer en de stad in mij op. Ik zet me neer op een terrasje, bestel een koffietje of een theetje en haal mijn boek of schrift boven. Heerlijk lezen of schrijven... Terwijl de rest tot in de vroege uurtjes de beentjes heeft losgeschud en dan tot een gat in de middag slapen. Ieder zijn ding... Ik kan ongelooflijk genieten van een stad zoals Berlijn, omdat ze toelaat zich in je op te nemen en te beleven. Berlijn is daardoor een stad naar mijn hart. Ik zou er kunnen leven. Ik bezoek er geen kerken, geen musea, geen pompeuze gebouwen. Toch... De allereerste keer dat ik er was, heb ik met een vriendin de wandelingen uit de 100 procent gids gedaan. Toen hebben we wel wat gebouwen gezien. Sindsdien wandel ik door Berlijn alsof het mijn eigen stad is... Ik wil er minstens 1 keer per jaar heen, heerlijk verdwalen in de toch wel hipsterstad... 
Wat het wordt, in de toekomst, weet ik nog niet, maar anders reizen (en dan bedoel ik niet de organisatie), zal het worden... Is het een fietsvakantie of een culinaire rondrit... Dat zien we wel bij het plannen van een volgende trip. 
Reizen maakt me rijk omdat ik mijn ziel en hoofd kan vullen met al het moois uit andere landen en andere culturen. 
Al ben ik iemand die ook het mooie in eigen land zie, in tegenstelling tot velen die vinden dat we in een grauw en grijs klein land leven... 

Het begin...

Goeie morgen,

Een nieuwe blog, een nieuwe blogster. De zoveelste in de rij die het 'world wide web' wil kleuren met eigen schrijfsels...  Eigen gedachten, interesses om te delen...  Want dat is toch wat we willen bereiken? Dingen delen...
Aan jou , als lezer, om uit te maken of mijn schrijfels enige meerwaarde geven aan jouw eigen gedachten en interesses.

Als 35-jarige vrouw heb ik toch al wat levenservaring, levenswijsheid opgedaan. De evolutie van kind naar vrouw is er voor mij een geweest van een ongelooflijke  reis naar ontwikkeling. Op dit punt in mijn leven kan ik zeggen best tevreden te zijn. Ups and downs hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Een mid-dertiger met een goede job, een boeiende relatie, een eigen huis (dat we nog aan het opknappen zijn), veel vrienden en veel mogelijkheden om me verder te ontplooien. Ik kan niet stellen dat het tot nog toe allemaal van een leien dakje gelopen is, maar ik ben eerder van het optimistische type  en besef dat alles wat we tegenkomen in het leven, we kunnen beschouwen als een groeiproces. Bij deze...
Naast mindful leven en spiritualiteit ben ik eveneens geboeid door meer aardse dingen zoals mooie kledij, een leuk interieur, leuke adresjes  en fijne reisjes om je leven mee in te kleuren,... Kortom: alles wat het maakt om je als persoon goed te voelen in je leven.

Daarover wil ik schrijven. Dit wordt mijn blog: hoe onze persoon zich weerspiegelt in kledij, interieur en feelgoodmomenten,...
Er bestaan reeds talrijke blogs over interieur, mode, eten, uitgaan, cultuur, hippe adresjes, reizen...
Ik zal dit ook gebruiken in mijn blog, maar met een ander doel: jullie tonen hoe deze zaken een positieve invloed kunnen hebben op je leven, zonder al te materialistisch te worden...  Creativiteit is een heel belangrijke factor in mijn leven en ik zal dan dit dan ook trachten mee te geven... Ik ben van mening dat: hoe creatiever je bent, hoe rijker je leven...


Ik hoop dat ik jullie zal kunnen prikkelen en ik wens jullie een heel fijne reis toe door mijn blog...

Elena...