Veel mama's zullen mij ongetwijfeld willen corrigeren na het lezen van deze tekst of zullen minstens bij zichzelf denken: 'wacht maar af...'
Feit is: ik leef in het nu en de ervaring die ik wil delen is mijn ervaring van het moment. Ik leef in het nu ! Wat later komt, dat komt later...
Daar maak ik mij nu zeker geen zorgen over...
De voorbije 5 weken waren ongetwijfeld de heftigste uit mijn leven...
Zowel emotioneel als fysiek niet te onderschatten. Beiden hebben dan ook een invloed op elkaar...
Een maandje te vroeg kwam ons dochtertje, Romy, op de wereld. Na een generale repetitie op 32 weken, had ze dan toch besloten in week 36 dat het genoeg was.
Om een of andere reden hebben mijn vriend en ik altijd gezegd dat ze voor het einde van 2016 geboren zou worden, in plaats van begin 2017.
Ik was dan ook niet in paniek toen mijn water brak in de nacht van 12/12. Ik dacht er geen seconde aan dat ze een maand te vroeg geboren zou worden en kon mijn kalmte goed bewaren. Zo goed zelfs dat ik mijn lief liet slapen tot zijn wekker afliep om hem dan doodleuk te vertellen dat hij niet zou gaan werken die dag omdat onze dochter geboren wilde worden.
En hop, enkele uren later lag ze daar in mijn armen en waren wij plots 'mama' en 'papa' van het allermooiste meisje van de hele wereld.
Ik heb altijd aangehouden dat je eigenlijk ook al 'mama' en 'papa' bent tijdens de zwangerschap omdat je dan ook al voor dat kleine, groeiende wezentje zorgt.
Maar het besef dat je binnen enkele maanden de volle verantwoordelijkheid zou dragen over een klein mensje heb ik persoonlijk toch wel enorm onderschat.
Begrijp mij niet verkeerd: ik zou zo opnieuw dezelfde keuze maken !! Zeker en vast, maar ik moet toegeven dat ik mij bij thuiskomst uit het ziekenhuis, enkele dagen zeer verward en angstig heb gevoeld.
Het was niet zozeer de angst dat ik het niet goed zou doen dat me overviel. Wel de angst dat mijn leven de komende jaren overgenomen zou worden door dat kleine mensje.
Ik die jarenlang alleen geleefd heb op mijn kleine zolderkamertje in Gent. Ik die jarenlang mijn eigen 'goesting' kon doen zonder echt rekening te moeten houden met de planning van een ander. Zelfs op het moment dat mijn lief in mijn leven kwam, slaagden wij er nog in mekaar de nodige vrijheid te geven om ons eigen ding te doen. Plots kan ik niet meer gaan en staan waar ik wil, wanneer ik het wil. Plots wordt mijn levensritme bepaald door honger en slaap van mijn kleine meid.
Deze gedachten in combi met veel bezoek de eerste dagen en extreme vermoeidheid zorgden voor mijn versie van de 'babyblues'.
5 weken later ziet mijn leven als mama er al helemaal anders uit.
Er komt een moment dat je niet anders kan dan te aanvaarden dat jij niet meer bepaalt hoe jouw dag eruit ziet. Dat moment werkte zeer bevrijdend.
Ligt het huis er wanordelijk bij? Dan is dat maar zo. Kan je geen culinaire menu op tafel zetten, wel dan is het eenvoudige kost of dan eten we een boterham. Moest je nog dringend wat administratie doen en is het er vandaag niet van gekomen? Wel, morgen passeert hier ook. En is het morgen niet, dan is overmorgen ook goed.
Een kind krijgen is een nederige les in ONTHAASTING... Je kan niet anders dan op het trage ritme van je baby leven. Gedaan met de gejaagdheid van het leven dat je hiervoor leidde.
Een mama mag blij zijn wanneer haar kindje goed gegeten heeft, lekker slaapt, verschoond wordt en in bad geraakt.
Een mama heeft een topdag gehad wanneer ze er in slaagt zichzelf ook op te frissen.
Feest is het al helemaal wanneer er een fatsoenlijke maaltijd op tafel staat.
Wanneer Romy slaapt moet ik altijd keuzes maken: slaap ik mee (wat me zelden lukt, overdag slapen), ga ik wat nuttige dingen doen (de was en de plas, administratie,...) of zak ik lekker onderuit met een koffietje of een theetje en een boek lekker dicht bij mijn kleine meid...
Af en toe gaan we ook eventjes op stap. Dan doen we boodschappen of maken gewoon een ommetje om buiten te zijn. Want ja, mijn fysiek moet ook terug op gang komen natuurlijk...
Een ding heb ik ondertussen begrepen: hoeveel of hoe weinig je ook kan doen op één dag: genieten is de boodschap. Genieten van de kleine dingen zonder je schuldig te voelen omdat je de dingen die 'moeten' opzij schuift voor dat wandelingetje met dochterlief.
En dat is onthaasten... Nu het nog kan, want binnen enkele maanden, wanneer Romy naar de crèche gaat en mama terug gaat werken, zal het leven er ongetwijfeld opnieuw anders gaan uitzien, meer gejaagd...
Uiteraard hoop ik deze gedachte te kunnen vasthouden eenmaal de 'realiteit' hervat wordt. Maar dat zien we dan wel weer...
Nu ga ik vooral genieten van onze schone slaapster die vredig in haar parkje ligt...
