Deze week neem ik jullie mee naar een heel korte anekdote. Eentje dat ik me zelf eigenlijk niet goed meer kan herinneren. Dat is 'van horen zeggen'.
Dat mijn papaatje een goedlachse man was, dat hadden jullie wellicht al door.
Op zijn werk kon hij door en door serieus zijn. Hij droeg elke werkdag in zijn leven een kostuum en een das, winter en zomer. Hij zag er nogal streng uit. Maar... Niets is minder waar. Thuis liep hij rond zeer comfortabele vrijetijdskledij (waarover in een andere anekdote, later, meer).
Papa kon heel grappig zijn en haalde ook graag grapjes uit.
Ik kan er zo onmiddellijk een handvol uit mijn mouw schuilen. Maar ik bewaar ze ook liever om beetje bij beetje prijs te geven...
Wat ik vandaag wil vertellen is een anekdote van toen mijn broers en ik nog klein en naïef waren. Vooral dat laatste.
Zoals elk kind mochten ook wij af en toe een koekje. De berging, waar de koekjes waren, lag naast de keuken. Wanneer we mama om een koekje vroegen ging papa aan tafel zitten en wachtte zijn moment af.
Bij buitenkomst zei hij: 'Wil jij dit of dat eerst nog eens doen? Ik zal jouw koekje wel vasthouden'. En ja, tot op een zekere leeftijd lukte dat dus en hop weg waren we... Doen wat papa ons vroeg.
En je raadt het al: bij terugkomst was het koekje verdwenen... In papa zijn mond.
Het lijkt misschien niet zo'n spannende anekdote... Dat is het ook helemaal niet... Maar de geniaalheid zit hem in de eenvoud van het feit dat zich herhaaldelijk stelde. Humor is toch wel een term die ik op mijn papa zijn leven kan plakken. Altijd in om iemand een poets te bakken of mopjes te verkopen... Van alle dingen die ik over mijn papa te vertellen heb, zijn het die kleine dingen die me toch het meest bij blijven en een me een grote glimlach geven.
Niet de grote, spectaculaire belevenissen, maar de kleine, dagelijkse fijne momenten doorspekt me humor...
En dat wil ik hier meteen ook meegeven: zoek het niet te ver in het leven. Verwacht geen grootse avonturen, want de grootse dingen zitten em heel vaak in de kleine, fijne, momenten. Hoe groter onze verwachtingen, hoe groter de ontgoocheling vaak is, wanneer je je tevreden 'moet' stellen met kleine zaken die op je pad komen. Maar wanneer je tevreden bent met de kleine belevenissen, worden die vanzelf groot...
En dat is iets wat ik van mijn papa heb geleerd... Hij had ook grootse dromen, waarvan hij wist dat hij nooit de kans zou krijgen die waar te maken. Maar hij genoot zo ontzettend hard van de kleine, fijne momenten...
Doorheen de weken en de vele anekdotes die nog zullen volgen, zal je ongetwijfeld merken wat ik hiermee bedoel en hoe doorspekt het leven kan zijn van mooie momenten die we moeten koesteren...
Bij deze: geniet van het weekend, hoe snel het ook voorbij vliegt. Wie geniet, slorpt positieve energie op om mee te nemen naar de soms minder fijne momenten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten