Zelfzorg

Donderdagmiddag, 29/07/2021. Hier sta ik dan, aan de voet van mijn berg. Gewapend met een paar stevige stapschoenen en een flesje levenselixir. Alvorens ik begin te stappen heb ik de voet van de berg uitgerust met een aantal attributen, gedachten, ingerichte plekjes,… Die zal ik hard nodig hebben tijdens mijn klim.

Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen, dat ik nooit in de ‘hype’ zou trappen, maar mijn yogamatje is méér dan ooit mijn houvast. Een attribuutje waar ik dagelijks op vertoef. Ik heb mijn matje al geruime tijd. Ik heb eerder yogalessen gevolgd. En hoewel ik het altijd aangenaam vond, heb ik het nooit echt naar waarde geschat. Totdat mijn burn-outcoach er op hamerde dat yoga een van mijn genezingssleutels zou worden. Het duurde een tijdje eer ik het kon beseffen, maar nu dat besef er is, ben ik vertrokken voor een dagelijkse portie rust en ontspanning op mijn matje. Niet zoals mijn schoonzus die van haar yogapassie haar beroep wil maken. Net voldoende om er een stevige portie energie uit te halen om de dag door te komen. Of de avond. Afhankelijk van het moment waarop het me uitkomt. Van mijn coach leerde ik dat ik nooit in discussie mag gaan met mijn gedachten. Maar ik kan natuurlijk wél  zelf beslissen wanneer ik nood heb aan een half uurtje op mijn mat.

Hand in hand hiermee gaat eveneens een dagelijkse portie meditatie. Niet met de intentie om een complete staat van trance te bereiken. Dit is, mijns inziens slechts voor een select clubje weggelegd. Maar met de bedoeling om ook hier een stevige portie energie te halen en een vermindering van stress en hoofdpijn.  Als ik zenuwachtig ben, kruip ik in mijn eigen, veilige cocon totdat ik rust vind in mezelf en dan kan ik er opnieuw tegenaan. Maar het is niet iets dat vanzelf gaat. Het vraagt overgave en dagelijkse beoefening.  Ik hoop hiermee na verloop van tijd in contact te komen met mijn hogere ik.

Tot slot leerde ik van mijn coach ook dat ademhalingsoefeningen net zo belangrijk zijn als yoga en meditatie om mijn burn-out de baas te kunnen.  We staan er nauwelijks bij stil, maar ons leven bestaat voornamelijk uit ademen. Het is de enige activiteit die je de hele dag door doet. Je gaat niet in discussie met je gedachten of je nu vandaag wel of geen zin hebt om te ademen. En dus kunnen we maar beter voldoende aandacht besteden aan de manier waarop we ademen. Sluit je ogen en ga eens na op welke manier je momenteel ademhaalt. Gaat het traag, snel, diep, oppervlakkig. En wat doet het met jou? Deze woorden zijn vaak de beginselen van een goede meditatie. Elke meditatietrainer zal je eerst vragen om je aandacht naar binnen te keren en je te concentreren op je ademhaling. En dat doen ze niet voor niets. Een langzame, diepe ademhaling schenkt je zoveel méér energie. Je ogen sluiten en 10x diep in- en uitademen verricht wonderen. Probeer het maar eens.

Vandaag ging ik naar mijn huisarts die, naar mijn gevoel, een behoorlijk spiritueel man is. Aangezien ik verlenging van mijn ziekte vroeg, concludeerde hij dat de coaching die ik volgde niet veel had uitgehaald, aangezien deze afgelopen was en ik nog steeds het gevoel heb vast te zitten. Maar zo zie ik het niet. Uit een burn-out geraken is een proces van lange adem. Met vallen en opstaan; stagneren en vooruitgaan; klikken maken en dan weer heel even de pedalen verliezen. De ene dag is de andere niet. Hij heeft duidelijk niet begrepen dat Yoga, meditatie en ademhalingsoefeningen niet meteen hun diepe werk afleveren. Dat alleen dagelijkse oefening op termijn loont. Het inbouwen en het volhouden zijn belangrijke factoren in het genezingsproces. Mijn hoofd wil wel mee en wéét wat me te doen staat. Maar ook mijn lijf moet mee in het verhaal. Wanneer ik deze dingen niet structureel inbouw alvorens opnieuw te gaan werken, zit ik binnen de kortste keren terug thuis. Nu goed, misschien had hij een slechte dag en kan ik zijn reactie daar aan wijten. Laten we vooral mild zijn voor zijn reactie. Uiteindelijk gelooft hij in mij en wéét hij dat ik hard werk om vooruit te geraken.

Naast het in praktijk omzetten van de mooie lessen die ik bij mijn burn-out coach leerde, werk ik aan  mijn gedachten, mijn gewoontes, mijn terugkerende patronen. Dat vraagt veel energie. Dat zuigt me leeg, maakt me moe. Maar de kleine stapjes die ik zet geven tegelijkertijd energie. Zo maakte ik daarnet voorlopige visitekaartjes omdat ik nu eindelijk écht stappen wil zetten om mijn eigen massagepraktijk op te richten. Daarover vertel ik later graag meer.

Toen ik enkele dagen geleden zo aan de voet van mijn berg stond, bedacht ik dat ik een plekje nodig heb waar ik rustig kan verpozen wanneer ik moe ben van de wandeling. En eigenlijk heb ik deze week 2 plekjes gecreëerd in het, volgens mijn mening, veel te grote huis, dat we bewonen (maar ook hier ga ik later graag verder op in).

Op het eerste plekje vertoef ik momenteel. Het is mijn dochter haar kamer. Ik versleepte ons bureautje van de ene naar de andere kamer, plaatste het voor het grote raam in de erker ervan en heb het gebombardeerd als mijn ‘werkkamer’. Onze ‘leef’ruimte is namelijk erg levendig. Er staat veel speelgoed, het is er regelmatig een rommeltje. En rommel in mijn huis zorgt voor chaos in mijn hoofd. Mijn dochter haar slaapkamers is niet bepaald ‘a room with a view’. Naast een hoop lelijke bakstenen kijk ik wel uit over de daken, de wijde lucht in. Er komt veel natuurlijk zonlicht binnen en ik heb een mooie, grote, groene plant op mijn bureau gezet. Mijn lief keek al verlekkerd toe als zijnde ‘zijn’ plekje om te telewerken. Maar voorlopig hou ik het nog heel eventjes voor mezelf.

Achter mij liggen mijn yogamatje en meditatiekussen. De kamer straalt zo’n rust uit dat het fijn is om hier te verpozen. Yoga beoefenen in overvolle ruimte is geen goed idee, ook al houd ik mijn ogen dicht. Zo werkt dat niet voor mij. Ik begrijp nu des te meer dat veel yogastudio’s leeg en wit zijn. Sinds dinsdag vertoef ik hier wel wat uurtjes per dag. Dankzij dit, toch wel inspirerend plekje, heb ik de liefde voor het schrijven terug gevonden. Iets wat ik altijd graag gedaan heb. Door de geboorte van mijn dochter is het op de achtergrond geraakt. Tijd dus om het terug op te nemen. En wie weet:’ als ik het in mijn ‘mindmovie’ stop, haal ik misschien wat schrijfopdrachten binnen’.

Het tweede plekje heb ik gisteren ingericht. Na het lezen van een inspirerend artikel in Flow, één van mijn favoriete tijdschriften en een houvast in moeilijke tijden. Een geïnterviewde dame vertelt over zelfzorg en de kleine dingetjes die ze in de loop der jaren installeerde voor zichzelf. Een van deze zaken was het plaatsen van een klein zeteltje in haar keuken zodat ze op haar gemak een boekje kon lezen. Gelukkig hadden we het ontzettend lelijk , maar o zo zalig zittend zeteltje van mijn oma nog niet naar de kringwinkel gebracht. Ik ruimde onze slaapkamer op, verzette ons bed, hing wat mooie posters uit de Flow tegen de onafgewerkte muur, plaatste het zeteltje erbij (dat ik camoufleerde meteen prachtige Keniaanse kikoy en wat kussens),stal een plant van beneden en verzette mijn nachtkastje met wat boeken erop. Om de onafgewerkte muur nog meer te verdoezelen versleepte ik mijn kleurrijke kledingrek en hop, mijn gezellige leeshoekje is geboren. Terwijl ik de kamer aankleedde kwam Lucky, onze poes, een kijkje nemen. Verlekkerd keek ze naar het zeteltje, maar mijn dreigende blik deden haar afzien van de verovering.

Ziezo, nu heb ik ook een lekker leeshoekje. Ideaal om van mijn Social Media verslaving af te geraken, want ook dat speelt een grote rol in mijn genezingsproces. Op deze manier wil ik mijn oude liefde voor boeken terug bovenhalen. Boeken maken mij blij, doen me dromen, geven mij energie en werken zeer inspirerend. De sociale media, daarentegen, heeft het complete omgekeerde effect op mij. Het maakt me triestig, het neemt mijn concentratie weg, mijn fantasie en inspiratie blijft weg en ik kweek alleen maar frustraties over alles wat ik lees en de ongelooflijke reacties die daarop volgen.  Hoe ik verder afkick van deze verslaving komt nog, want ik vrees dat veel mensen met hetzelfde probleem kampen en dat alle tips and tricks dus welkom zijn.  

 

Zo dit was het voor vandaag. Ik hoop dat ik jullie, aan de voet van mijn berg, een beetje geïnspireerd heb. 

Alle acties om aan zelfzorg te doen, hoe klein ook, zijn ontzettend waardevol. Het is waar jij belang aan hecht. Wat jou rust geeft en gelukkig maakt. Welke rol of rollen we ook opnemen in ons leven; we mogen onszelf niet voorbij lopen. Jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven; ook al denken we van niet. Onszelf graag zien en ons die eigen-tijd, dat eigen plekje, die zelfzorg gunnen: ‘ dat is het mooiste cadeau aan jou… ‘

 

 

 

 Hoe het begon…

Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe het begon. Wellicht moest het er gewoon eens van komen. In dit leven of een volgend. Of misschien komt het in elk leven wel eens terug op één of andere manier. 

In dit leven bestempel ik mijn transformatieproces alvast als een 'burn-out'.  

Wanneer het begon? Ik heb geen flauw idee. Er is geen beginpunt. Het sluimert, vermoedelijk al heel wat jaren. Het sloop mijn leven binnen als een stille moordenaar en ineens sloeg het toe. Ineens ging het licht uit en lag ik lamgeslagen op de grond. Ik kon niet meer vooruit. Ik kon niet meer terug. Ik stond aan de afgrond. Vallen wou ik niet. Klimmen kon ik niet, want ik had mezelf zo ontzettend hard uitgeput dat ik geen kracht meer vond. 

Maar vandaag, na 3 maanden in stilte geleefd te hebben, kan ik zeggen dat ik klaar ben om aan de klim van mijn leven te beginnen. En ik neem jou graag mee. Ik weet niet waar ik morgen, overmorgen, over een maand of een jaar zal staan. Maar ik hoop dat het een mooie, inspirerende weg mag zijn voor al wie het kan gebruiken. Voor mezelf in de eerste plaats.  

Ik heb mezelf tot aan de rand van een diepe afgrond gebracht. Nog een klein duwtje en ik was ongetwijfeld diep gevallen. Maar het zoveelste verkoudheidsvirus op korte termijn met de nodige rust (dank u covid, want zonder jou ging ik niet naar de dokter) heeft me doen beseffen dat dit alles niet ok was. 

Mezelf spiegelen aan vrouwen die succesvol zijn in hun job en dit perfect weten te combineren met een huishouden enkele kinderen, leuke hobby's, vrienden ontmoeten,... was misschien niet mijn beste plan.

Ik heb me wellicht al honderdduizend keer afgevraagd waarom zij dit wel kunnen en ik niet? Ben ik dan zo'n loser? Dusja, ik bleef gaan, gaan, gaan. Want opgeven staat niet in mijn woordenboek. En zo leef ik al lang in 'overlevingsmodus'. Maar hoezo? Overlevingsmodus? Met een halftijdse job (want achja, detail, dit is niet mijn eerste burn-out), slechts 1 kind en veel tijd om het huishouden te runnen; hoe kan je dan in overlevingsmodus zijn? I weet het niet. Het voelt alleszins wel zo aan. Kom dus maar op met die grote L, dat ik ze op mijn gezicht plak. 

Of niet? We zijn allemaal anders. Facebook en instagram maken ons wijs dat er mensen zijn die het allemaal mooi voor elkaar hebben. En we laten ons hier allemaal aan vangen. Over mijn social mediagebruik wil ik het een volgende keer hebben, niet nu.

Maar dus: dit dametje is opgebrand, helemaal verpulverd tot een hoopje as. Waarom ik hier dan zit te schrijven? Omdat ik een punt wil creëren waarop ik uit de as kan herrijzen als een prachtige, frisse feniks. En misschien helpt schrijven mij in dit proces? 

Ik ben er ondertussen wel al uit dat ik geen loser ben. Verre van. Ik ben gewoon een hooggevoelige vrouw die snel overprikkeld raakt en die alle emoties van haar omgeving opslorpt alsof ze onverzadigbaar lijkt. 

De voorbije maanden waren zo ontzettend intens. Met mezelf, mijn geliefden,... Mezelf losmaken van een enorm schuldgevoel kostte tijd. Leren loslaten is een levensles. Ik wil dit dan ook stap voor stap delen. Misschien leest niemand wat ik schrijf. Misschien ben ik de enige lezer van mijn eigen verhaal. Maar als ik ook maar één iemand mag inspireren hiermee, dan is dat alvast héél graag gedaan. 

Aan de voet van mijn berg sluit ik af voor vandaag. Morgen trek ik mijn wandelschoenen aan en zet ik mijn eerste stapjes richting top.