Herinnering 5: De sprookjesverteller...

Als kind had ik een fascinatie voor sprookjes. Ik ken zowat alle sprookjes van Grimm en Andersen uit mijn hoofd.
Ik hield ontzettend veel van verhaaltjes voor het slapengaan.
En toevallig werd er bij ons elke avond een verhaaltje voorgelezen... En toevallig hadden wij DE aller allerbeste verhaaltjesvoorlezer van de HELE wereld in huis !! ONS PAPA... :-)


Mama nam de dagelijkse zorg voor ons op: ons aankleden, wassen, eten maken, naar school brengen, samen met ons huiswerk maken, de was en de plas doen,...
Papa verdiende de kost. Die was vaak al vertrokken naar zijn werk toen wij opstonden en hij kwam 's avonds pas thuis.
We zagen papa daardoor wat minder...
MAAR: 's avonds was hij altijd paraat voor wat quality time... En die quality time resulteerde in een verhaaltje voor het slapengaan !


Een verhaaltje was bij papa nooit zomaar een verhaaltje... Een sprookje was nooit zomaar een sprookje... De inhoud veranderde vaak, maar ook onze namen werden erin verwerkt. Als echte helden werden we in een sprookje verwerkt... Fantastisch vonden we dat.
Elke avond was het reikhalzend uitkijken naar zijn vertelmoment.
Als grote fans hingen we aan zijn lippen... :-)


Mijn favoriet? 'De sneeuwkoningin'  


Jaren later, in het 4de middelbaar, kwamen mijn sprookjesskills goed van pas. In de les Nederlands kregen we namelijk de opdracht om een sprookje ten berde te brengen.
Terwijl mijn klasgenootjes hun sprookje voornamelijk aflazen en een sprookjesboek mee hadden, vertelde ik mijn favoriete sprookje uit mijn hoofd.
Aan het eind kreeg ik een mooi compliment van mijn leerkracht. De liefde voor het voorlezen was geboren...
Tijdens mijn carrière als Scoutsleidster heb ik veel verhaaltjes voorgelezen... Heerlijk vond ik dat.


Ooit hoop ik het geluk te hebben mijn eigen kinderen ook onder te dompelen in de wereld der sproken...


Wanneer mijn lief zegt dat ik een sprookjesfiguur ben, denk ik altijd: 'wat zegt die nu?'
Maar stiekem beschouw ik het toch als een compliment...
In mijn ogen wil dat zeggen dat ik nog jong van geest ben.


Of zoals Willem Vermandere zou zeggen: 'Als 't kind in ons sterft, gaan we dood...'
En dat is iets wat ons papa goed begrepen had: het kind in zichzelf te bewaren...