Gisteren in het journaal: 1 op 3 mensen kampt met een burn-out.
Laat dat nu net hetgeen zijn waar ik dezer dagen mee te kampen heb. Het heeft lang geduurd eer ik het aan mezelf durfde toegeven. Het is al maanden aan de gang en al maanden probeerde ik mezelf wijs te maken dat het nog niet zo ver was. Dus ik kon nog net dat tandje bijsteken.
Tot maandag...
Het moment dat ik, na een deugddoende vakantie van een maand, mijn computer opendeed wist ik het: 'dit loopt helemaal fout'. Ik kreeg het warm en koud, werd misselijk en kon er mij niet toe aanzetten de 186 mails te lezen. Ik begon met het wissen van mails die niet belangrijk waren of er niet meer toe deden.
Ik had het al gevoeld op reis en vroeg een gesprek met mijn baas aan. Ik schreef: 'ik denk erover ontslag te nemen...'
Toen ze mij, heel begripvol, terugmailde, stuurde ik: 'misschien ben ik wat overhaast en wil ik er gewoon eens over praten...'
Terug van reis had ik een goed gesprek met mijn vriend, die enkele jaren geleden zelf ontslag nam om na een lang proces van werken en zoeken naar een nieuwe uitdaging, opnieuw aan de slag ging. Hij begreep me en toonde ook dat hij achter elke beslissing zou staan die ik zou gaan nemen.
Ik zou het ook zo doen, ware het niet dat we vorig jaar een huis kochten en volop in de verbouwingen zaten. Dat deed me wankelen. Bovendien ben ik niet het type die zich gemakkelijk gewonnen geeft... Maar misschien is dat al een lange tijd mijn probleem: blijven gaan, blijven vechten, blijven doordoen. Misschien was het werkelijk tijd om het allemaal los te laten en er de brui aan te geven.
Maandagochtend 6u30. De wekker liep af, maar ik had totaal geen courage om uit bed te komen. Dat is niet van mijn gewoonte. Ik heb 4 weken vitamine D op mijn smoel gehad, ik zou opgeladen moeten zijn. En toch voelde ik me zo vlak, zo passieloos, zo moe... Passieloos in enthousiasme om te gaan werken. Ik had er helemaal geen zin in. 7u: mijn vriend sleurt me uit bed en zegt: ' je hebt een gesprek met je baas. Ga erheen. Je kan nadien nog altijd zien wat je doet.'
Ok, hij had gelijk. Ik kon 2 dingen doen: vluchten en in een hoekje blijven schuilen of uit bed, de confrontatie aangaan, eerlijk zijn en hopen dat je er samen uit geraakt.
Wat ben ik blij dat hij me uit bed trok. Ik had een heel verhelderend en begripvol gesprek met mijn baas. Ze had de situatie al met haar baas besproken. Deze was ook heel begripvol, maar hoopte dat ik mijn job niet zomaar overboord zou gooien. Dat zou namelijk niet verstandig zijn in deze tijd. Daar hebben ze uiteraard gelijk in, maar blijven hangen in iets dat je ongelukkig maakt en stress bezorgt is evenmin een oplossing. Het geeft namelijk geen energie. De energie die je nodig hebt om ander werk te kunnen zoeken.
Ik kreeg het voorstel om mijn dokter aan te spreken en met haar te kijken wat momenteel de beste oplossing voor mij zou zijn: thuis blijven en herbronnen, deeltijds werken of voltijds werken. Dat laatste sloot mijn baas onmiddellijk uit. En ook het 2de leek haar niet meteen een goede oplossing voor nu.
Ik geef toe: ik voel me schuldig tegenover mijn huidige werkgever, maar ik moet momenteel voor mezelf kiezen.
Feit is dat ik al 10 jaar voor dezelfde organisatie werk. Ik heb met 10 jaar voor de volle 100% ingezet. Ik ben een betrouwbare werknemer aan wie je alles kan vragen. Alles ging goed. Ik deed mijn job graag en haalde er veel voldoening uit. Wanneer ik voelde dat ik aan een nieuwe uitdaging toe was, ging ik zelf op zoek naar hoe het anders kon. 3,5 jaar geleden waagde ik mijn kans om zelf leidinggevende te worden. Ik slaagde met glans in het examen en kreeg snel een nieuwe werkplek toebedeeld. Ik wist vanaf het begin dat het voor mij een enorme uitdaging zou worden. Ik zou het niet zonder meer cadeau krijgen. Ik moest er hard voor werken, hetgeen ik ook deed.
Jammer genoeg mocht het in deze functie niet lukken voor mij. Ik kan hier over uitwijden, maar ik heb geen behoefte om met modder te gooien. Feit is dat het na 3,5 jaar niet meer mocht zijn voor mij. Dat ik diende terug te keren naar mijn vorige functie. Dat ik met een gevoel van onmacht en oneerlijke behandeling van verschillende kanten achterblijf en dat het voor mij heel moeilijk is om het los te laten...
Ik heb dat gevoel lange tijd geparkeerd. Om 2 redenen: ik was in de running voor een supertoffe job in een andere organisatie en ik had het vooruitzicht om een maand op reis te gaan. 2 goeie redenen om het gevoel te negeren en te parkeren. Alles zou voor mij opgelost geraken wanneer ik die andere job te pakken zou krijgen.
Toen dat niet gebeurde, begon het voor mij te dagen. Te dagen dat ik enkel terug kon naar mijn vorige job. Maar... Zag ik dat wel zitten?
Hoe meer ik erover na dacht, hoe slechter ik me begon te voelen. Mijn maag stropte dicht, ik begon slecht te slapen en werd er emotioneel van.
Meteen kreeg ik 'goeie raad' uit verschillende hoeken. De ene vond dat ik mijn job moest opgeven, want wat je niet gelukkig maakr, daar moet je zo snel mogelijk van af. Je leeft maar een keer, tijd is al zo kostbaar en we mogen niet blijven stilstaan. Anderen vonden het een dom gedacht dat ik mijn job zou stoppen en bedachten dat ik 'gewoon' moest solliciteren terwijl ik aan het werk was.
Maar de enige mening die er echt toe deed, naast mijn eigen gevoel, was die van mijn vriend. Enkel met hem dien ik rekening te houden...
Het was moeilijk om voor mezelf toe te geven dat het écht niet meer ging. Vorig jaar heb ik eens 2,5 weken thuis gezeten, uitgeput. Ik had toen al moeten beseffen dat het niet goed met me ging. Ik wou niet thuis blijven en ben nadien terug gaan werken. Het ging van kwaad naar erger.
Toen ik maanden later te horen kreeg dat ik uit mijn functie ontzet zou worden, ben ik eerst nog anderhalve maand blijven doorgaan. Waarom? Ik vraag het mij nog altijd af. Pas toen ik mijn 'negatieve evaluatie' onder mijn neus geschoven kreeg durfde ik zeggen dat ik het niet meer zag zitten om nog enkele weken door te werken en ging ik naar de dokter.
Het 2de signaal dat ik nadien negeerde. 2 weken later startte ik voor enkele dagen op mijn nieuwe dienst. Het voelde toen al vlak voor me aan, zonder veel enthousiasme. Het enige wat ik fijn vond was het weerzien met mijn oude collega's. Het was een plek waar ik me altijd goed gevoeld had, dus het was mijn wens om terug te keren. Die kans kreeg ik. Maar ik voelde meteen dat het me niet gelukkig maakte.
Maar ook dit werd geparkeerd, want ik ging voor 4 weken naar Tanzania met 2 vriendinnen. En ik hoopte nog op die andere job.
Bij terugkomst werd alles werkelijkheid. De luchtbel was doorprikt: ik was terug van weggeweest, ik had de job niet en ik vond de brief van terugkeren naar mijn vorige functie in mijn bus.
En toen begon het te dagen dat ik me écht niet meer gelukkig voelde in de job. Na 10 jaar...
Ik ging naar de dokter en kon ook daar op veel begrip rekenen. Naast enkele weken rust kreeg ik ook de tip mee om loopbaanbegeleiding te gaan volgen. Iets waar ik zelf ook al aan gedacht had. Dat wil ik de komende tijd zeker doen.
Ik heb een burn-out... Dat durf ik eindelijk onder ogen zien. Maar ik ben gemotiveerd om hier zo snel als mogelijk uit te geraken.
Je kan een burn-out hebben door de samenloop van omstandigeheden: thuis, privé, misschien wat tegenslag erbij...
Maar je kan eveneens een burn-out hebben omdat een schakel in je levensrad niet goed meebeweegt.
Voor mij is het die ene schakel. Maar die ene schakel zorgt er wel voor dat mijn andere schakels soms ook wat stroef draaien. Je kan de dingen nooit los zien van elkaar. Alles heeft een invloed op elkaar en als het ene niet goed draait, heeft dit altijd een uitwerking op de andere zaken.
Ik ben moe, ik ben op. Door alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is. En dat heeft invloed op mijn vrije tijd, mijn relatie, de klusjes in huis,...
Ik ben gemotiveerd om eruit te geraken en ik hoop dat ik in deze periode de juiste sleutel vind.
Ik wil dit proces graag op mijn blog delen omdat ik ervan overtuigd ben dat heel veel mensen met gelijksoortige ervaringen en gevoelens zitten. 1 op 3 zegt men in het journaal. Dat is veel. En dan te bedenken dat er wellicht nog vele zijn die het nog niet voor zichzelf durven toegeven, zoals ik lange tijd gedaan heb...
Ik hoop dat ik velen onder jullie kan inspireren door mijn ervaringen de komende weken op te schrijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten