Herinnering 1: Nous sommes le vingt octobre...

24 maart 2016...  Morgen, exact 4 jaar geleden namen we afscheid van papa. Het was een heel emotioneel afscheid. Maar anders dan verwacht hield ik me heel goed. Toen mijn broer me die voormiddag opbelde om te zeggen dat we met zijn allen naar het ziekenhuis moesten, voelde ik meteen dat het niet goed kwam. Ik was net gaan ontbijten met een vriendin wiens vader jaren geleden gestorven was. Ik was te voet en ze wandelde met me mee tot thuis. Ze bleef wachten tot mijn broer me kwam ophalen. Het kwam zelfs niet in me op de tram op te springen die aan de deur van het ontbijthuisje passeerde en vlak aan het ziekenhuis stopte. Mijn broer zou me komen halen...
Daar lag hij dan, al met een zuurstofmasker op, nog weinig zeggend... Ik greep zijn hand, hij zei nog een paar laatste woorden tegen mama. Ik fluisterde in zijn oor dat het goed was, dat hij mocht gaan. Hij kneep nog een laatste keer in mijn hand en toen viel hij als in een coma. Hij was er nog wel, maar reageerde niet meer.
Om beurten gingen we even naar buiten. Het was een stralende dag. Telkens ik terug naar binnen ging, hoopte ik dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Maar hij wachtte net zolang tot we met zijn allen in de kamer waren... En toen was het voorbij... De lange strijd die hij gestreden heeft... Voor hem de verlossing... Voor ons het verdriet, maar eveneens de verlossing. Wetende dat alles goed met hem zou gaan hierboven. Het verlies van mijn vader heeft mij diep geraakt. Hij was immers mijn beste vriend. De band die ik had met mijn vader was heel bijzonder. Ik kon over alles met hem praten, we maakten veel plezier samen en haalden ook veel onnozelheden uit. En dat laatste wil ik jullie meegeven in 52 mooie herinneringen.


Geniet ervan...


Herinnering 1: Nous sommes le vingt octobre...


Toen mijn broers allebei het huis uit waren, bleven mijn paatje en ik alleen achter met ons mama... Wij drietjes, de hond en een paar katten...
Papa en ik deden elke avond de afwas, met zijn tweetjes, terwijl mama aan tafel bleef zitten en het vaak grappige schouwspel gadesloeg. Ze kon niet altijd mee met onze onnozele humor, maar wij hadden veel plezier. Ik herinner me die momenten altijd als leutig amusement. We vertelden honderduit, bedachten grappige wijsheden,... Soms maakten we ook muziek. Dan componeerden we een wereldhit. Zoals die ene keer. Ik weet het jaartal niet meer, maar het was op 20 oktober. Plots ontstond aan de afwas een catchy nummer met als titel: 'Nous sommes le vingt octobre...'
De tekst ging als volgt:


Nous sommes le vingt octobre
le vingt octobre sommes nous.
Sommes nous le vingt octobre
le vingt octobre sommes nous.


Geniaal !! Vonden we zelf.
Het was niet zomaar een hit. Toen we ons het nummer een jaar later, opnieuw op 20 oktober, nog steeds herinnerden en het opnieuw ten berde brachten, ontstond zowaar een traditie. Elk jaar zouden we het nummer, op 20 oktober, samen zingen. Waar we ons ook bevonden: samen, apart, de een op reis,... Het maakte niet uit. We zouden mekaar contacteren en uit volle borst zingen. En zo geschiedde ook, jaar na jaar. Toen ik alleen ging wonen, bleef de traditie bestaan. Een enkele keer dreigden wij het te vergeten en hielp mama er ons aan herinneren.
De grappigste keer was die keer dat ik 's nachts wakker werd, op 20 oktober en dat mijn papa blijkbaar ook wakker was. Hij stuurde me volgend SMS-bericht: 'nous sommes le vingt octobre.' En ik antwoordde: 'le vingt octobre sommes nous.'Hij terug: 'sommes nous le vingt octobre'. En dan ik: 'le vingt octobre sommes nous'. Later op de dag belden we dan om het nog eens te zingen.
Sinds 20 oktober 2012 zing ik alleen.
Althans, vanop aarde. Ik ben er zeker van dat papa ergens hoog in de lucht ook meezingt. Maar ik ben niet alleen. Een van mijn beste vriendinnen kent onze traditie en nu doet zij een beetje mee. Dat is fijn. Het is en blijft ONZE feestjesdag en dat zal altijd zo zijn. Op een dag geef ik de traditie door aan mijn neefjes en nichtje en wie weet ook aan mijn eigen kinderen...


Deze herinnering is de grootste verbondenheid die ik met mijn vader heb. Daarom dat ik deze herinnering eerst wil vertellen...