Ik praat wat met mijn liefje, we blijven nog even liggen. Hij staat op, ik draai mij nog een keer. Ik moet nog niet opstaan.
7u: Langzaam word ik opnieuw wakker, ik neem mijn GSM en zing, nog met een ietwat onfrisse stem, gedurende 46 seconden voor een van mijn meest dierbare vriendinnen.
Ik stap uit bed, maar mag nog even niet op het internet komen, want ik miste de finale van 'De Mol' en zou die zo dadelijk bekijken. Na een klein uurtje weet ik eindelijk wie de saboteur van 2016 is. Wat ik hier niet ga neerschrijven, want ik wil de clou voor mensen die het nog niet zagen, niet verprutsen.
Waar heel Vlaanderen weken van in de ban was... Het zou vandaag groot nieuws op alle media zijn. Maar niets is minder waar. Om 8u deze ochtend, haalde een ander item het nieuws. En het is geen prettige gebeurtenis.
Wat mag ik mij gelukkig prijzen dat de omstandigheden ervoor zorgden dat ik in februari op reis ging. Mijn plan was immers 'ergens in maart of april' op reis te gaan, nog niet wetende op welke dag ik zou vertrekken. Tot vandaag was ik er eigenlijk vrij van overtuigd dat luchthavens veilig waren. Mijn moeder had schrik, toen ik vertrok. Niet van het feit dat ik naar 'Afrika' ging. Wel van het feit dat ik het vliegtuig moest nemen. Ik vertelde haar dat ze niet bang moest zijn, dat ik veilig zou zijn en dat mijn beschermengelen ervoor zouden zorgen dat ik heelhuids thuis zou geraken. Dat stelde haar wat gerust. Ik beloofde haar dat papa, waar hij ook was, goed voor mij zou zorgen. Ik had er het volste vertrouwen in.
Vandaag echter ben ik heel hard van mijn sokken geblazen en denk ik: 'dit had ik kunnen zijn, die daar rondliep op de luchthaven, op weg naar Afrika.'
Ik kreeg kippenvel van de vreselijke beelden die ik te zien kreeg.
Ook ik had daar kunnen staan.
Niet veel later kwam het bericht binnen dat er ook aanslagen gepleegd waren op enkele metrostations in Brussel. Ik dacht onmiddellijk aan een aantal vrienden die in Brussel wonen of werken en moest gewoon weten hoe het met hen ging. Gelukkig kwamen er positieve berichten van hen binnen en kunnen we op Facebook meevolgen wie er allemaal veilig is.
Een ochtend die zo fijn begon werd al gauw omgetoverd in een wezenloze emotie. Waarom? Ja, ik wéét natuurlijk wel waarom, maar ik zal het nooit begrijpen.
Moorden in naam van een religie, het gebeurt al eeuwen! Onze planeet heeft al enkele godsdienstoorlogen uitgevochten. En telkens werden heel wat onschuldige mensen van de kaart geveegd...
Als spiritueel wezen geloof ik heel hard in de stelling dat je sterft wanneer jouw tijd gekomen is, hoe jong ook. Maar als menselijk wezen kan ik het toch niet vatten dat mensen elkaar uitmoorden... Waarom? Omwille van het feit dat één godsdienst is dat zich superieur waant aan alle andere godsdiensten?
Ik wist dat er ooit een dag zou komen waarop België niet langer gespaard zou blijven van een terroristische aanval. Maar in angst leven, dat weigerde ik. En ik weiger het nog steeds. Ik zal mezelf niet opsluiten. Ik blijf buiten komen, zal de trein blijven nemen en als ik op reis ga, stap ik zo weer de vlieger op. Ik zal nog steeds op openbare plaatsen komen, potentiële doelwitten voor een nieuwe aanslag.
Vandaag was ik bij de gelukkigen die gespaard bleven. Morgen heb ik misschien minder geluk. Omdat ik weiger mezelf op te sluiten in een glazen kooi.
Ik betuig mijn steun aan alle mensen die deze gruwel moeten doorstaan vandaag. Alle mensen die er met de schrik vanaf kwamen, alle gewonden. Maar ook aan de nabestaanden van de dodelijke slachtoffers...
Liefde is de enige RELIGIE die al het kwade overwint... Laten we mekaar LIEFHEBBEN in plaats van uitmoorden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten