Hij had een door en door goede ziel.
In 2008 echter, werd hij ziek. Na een periode van sukkelen werd in het najaar van 2009 kanker vastgesteld. Hij streed een zware strijd. Hij ga niet op. Maar op 25 maart 2012 was zijn vechtlust op en moesten we hem laten gaan. De meest emotionele dag uit mijn leven.
Afscheid nemen, hoe doe je dat eigenlijk? Deze vraag heb ik me de voorbije 4 jaar regelmatig gesteld. Ik heb er nooit echt een sluitend antwoord op gevonden. 'De tijd heelt alle wonen'. Nuja, alle. Dat is een beetje overdreven. Maar de tijd heelt wel wat wonden door de pijn te verzachten. Alsof het overlijden van iemand een fairs divers is, neemt je leven heel snel opnieuw normale vormen aan. Je wandelt verder, dag na dag, op je eigen pad.
Ik had het geluk niet veel later nieuwe liefde te vinden. 'Voor alles wat je verliest komt iets anders in de plaats'. Dat gaat natuurlijk niet altijd op, maar ik houd wel van de gedacht dat mijn papa mijn lief naar mij heeft gebracht en ervoor gezorgd heeft dat ik dit verlies niet alleen moest verwerken. Dat vind ik een mooie gedachte. Daar houd ik aan.
Maar het heelt natuurlijk de wonden niet.
2016: het zou het jaar van veranderingen worden. 1 januari was meteen een heel fijne dag. Niet vermoeid van het vele feesten sprongen mijn lief en ik de wagen in, op weg naar zee voor een mooie, zonnige strandwandeling. De energie die me toen overviel zou ik vasthouden en zou de energie zijn voor mooie veranderingen.
Er is ondertussen al heel wat gebeurd.
Toen ik op reis was bedacht ik dat het tijd werd om afscheid te nemen van het verdriet omtrent mijn vader dat zich toch al bijna 4 jaar in mijn hart nestelt.
Het zal wellicht nooit helemaal overgaan maar een symbolisch afscheid van het verdriet lijkt me mooi om een lange periode van rouwen af te sluiten.
En daar schoot het me te binnen. Wat ik wou gaan doen.
Toen papa net overleden was beloofde ik een vriendin om, telkens we mekaar zagen, een leuke anekdote te vertellen over mijn papa.
Dat leek me toen superfijn om te doen, want ik kan heel veel leuke dingen vertellen over hem. Hij was grappig, creatief, maakte veel mopjes en haalde ook graag fratsen uit.
Er zijn zoveel mooie herinneringen die me steeds doen glimlachen.
Het zijn ook die kleine dingen in het leven die een mens gelukkig maken.
Het is er in die tijd weinig van gekomen, van het vertellen van anekdotes.
Daardoor besliste ik op reis dat het een mooi idee zou zijn om er een 52-weken project van te maken.
Vanaf 25 maart zal ik elke week een mooie, grappige, lieve,... anekdote over mijn papa met jullie delen.
Op deze manier probeer ik afscheid te nemen van het verdriet en dit ook definitief af te sluiten.
Daarenboven is het bedoeld als mooi eerbetoon aan de meest geweldige vader die je je maar kan inbeelden.
Tot slot hoop ik jullie hier ook mee te inspireren zodat we met zijn allen meer en meer kunnen houden van minder en minder. De kleine momenten meer leren waarderen en er met volle teugen kunnen van genieten...
Ik hoop dat jullie een lach en een traan mogen waarnemen bij het lezen van zoveel fijne zottigheid... *
Geen opmerkingen:
Een reactie posten