Vermoeid...

Wooow... Wat vliegt de tijd voorbij zeg... 2 weken reeds ben ik thuis. Ik trok de deur achter me dicht op het werk omdat ik op ben. Na meer dan een jaar signalen negeren, heb ik het eindelijk durven zien en durven toegeven aan mezelf: ik heb een werk-gerelateerde burn out. Ik ben er niet trots op, wil er niet te koop mee lopen.
Hierover schrijven op mijn blog werkt therapeutisch voor me en ik hoop er andere mensen mee te inspireren.
Vandaag kwam ik een artikel tegen met als titel: 'Waarom duurt een burn out zo lang?' Met veel belangstelling las ik het. Ik had het mezelf ook al afgevraagd. Waarom blijven mensen met een burn out zo lang thuis? Is dat een oplossing? En wat doen ze zoals in tussentijd?


Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms van mezelf vind dat ik maar wat loop rond te lummelen. De dingen die ik doe, gaan heel traag. Ik voel de energie niet die ik vroeger voelde. Nochtans ben ik een heel levenslustige vrouw. Eentje die immer positief in het leven staat en die altijd wel into vanalles is.
En hoezeer ik nog steeds positief in het leven sta: mijn lichaam wil maar niet mee. Het is zo uitgeput dat ik niet anders kan dan maar wat rondlummelen en niet continu nuttige dingen doe.


Ik probeer het wel. Ik probeer te solliciteren, iets wat me een positieve insteek geeft. Maar het schrikt me ook wel af. Vrij snel vond ik een vacature dat me enigszins interesseerde: iets in de branche waar ik vertrouwd mee ben, maar dan anders. Een andere werkgever, een andere werkomgeving, op 100 meter van mijn deur, dus geen pendeltijd, snel thuis, veel vrije tijd. Voor onmiddellijke indiensttreding. Klinkt allemaal heel goed. Enerzijds ben ik enthousiast omdat mijn kansen goed liggen. Anderzijds heb ik schrik dat het nog te vroeg is, dat ik niet 'uitgerust' zal zijn. En daar wringt het schoentje. Een burn out kan lang duren, zo las ik in het artikel. We moeten dan ook voldoende tijd en ruimte nemen om te herstellen. We hebben namelijk roofbouw gepleegd op ons lichaam en dat moet zich langzamerhand terug opbouwen. Dat gaan niet in 1-2-3. Een nieuwe job zal nieuwe energie geven, maar neemt niet alle symptomen van een burn out onmiddellijk weg. Stel dat ik de job heb, moet ik dan mijn verstand laten spreken dat zich focust op de voordelen (opnieuw werk, dicht bij huis, in een context waar ik me snel kan inwerken, met onmiddellijke indiensttreding,...) of moet ik mijn gevoel ook iets laten zeggen (is het niet te vroeg? Zou je niet beter eerst die loopbaanbegeleiding volgen? Zie je het voor de volle 100% zitten om in dezelfde branche verder te gaan?)
Ik heb de job nog niet en toch stel ik me de vragen, maak ik me zorgen... Ik weet niet wat de ene of andere keuze met me zal doen...


De voorbije week vond ik de energie om langzamerhand wat grote kuis in huis te houden. Het is een soort van louteringstocht: komaf maken met alle spullen die ik niet nodig heb. Ik ben een hamster, ik geef het toe. Alles hield in bij. Langzamerhand leer ik me ontdoen van spullen die ik al veel te lang heb, waar ik niets mee doe; die ik niet nodig heb. Dat is niet altijd gemakkelijk, want ik kan moeilijk afscheid nemen van zaken die ik ooit gekregen heb.
Tegelijkertijd doet het me erg veel deugd: opruimen maakt effectief mijn hoofd leeg. En dat doet deugd. Ik moet dringend het boek 'Opgeruimd' van Maria Kondo (een Japanse opruimgoeroe) eens lezen... Ik denk dat ik het maar eens opsnor in de bib. Ik heb zo'n vermoeden dat daar nog heel wat inspiratie te rapen valt.


Hoewel ik nog een lange weg af te leggen heb, heb ik toch het gevoel dat goede dingen op mijn pad komen die me het begin van een lange weg tonen. De weg is hobbelig, maar hobbelig is ok. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik er uiteindelijk wel weer zal geraken.
Ik kan dit niet alleen. Ik heb het ongelooflijk grote geluk dat mijn omgeving heel begripvol is en me probeert te ondersteunen waar ik het nodig heb. niemand dringt zijn visie op. Ik zou er alleen maar van weglopen. Ik moet mijn eigen visie hierin ontwikkelen en mijn eigen bergen beklimmen. Af en toe eens vallen en dan weer verder gaan. Maar zoals een collega zei: vooral niet teveel moeten en zeker niet te snel. Alles op zijn tijd, de ruimte benutten die ik nu krijg om mijn weg terug te vinden.


Ik ben benieuwd wat volgende week voor mij in petto heeft: mijn eerste loopbaancoaching, het resultaat van de sollicitatie,... Wie weet wat er allemaal op mijn pad komt. Welke gesprekken? Welke informatie waar ik inspiratie uit kan putten?... Ik kijk volg verlangen uit naar alles wat gebeuren zal. En hoop dat ik daardoor een stapje in een goeie richting wordt geduwd...
Misschien moet ik weer maar eens wat meer mediteren en het hippe begrip mindfulness van onder het stof halen...


Wordt ongetwijfeld vervolgd...