Gelukkig wonen...

Gelukkig wonen, iets waar mensen doorgaans niet erg over nadenken. 
Ze willen een degelijk, mooi en betaalbare woonst. 
Zijn er winkels in de buurt? Is er een school? Kinderopvang? En eventueel: geraak ik gemakkelijk op mijn werk. 
Een huis wordt vaak gekocht uit praktische overwegingen. 
En terecht, uiteraard. Want niets zo fijn als ergens comfortabel te gaan wonen, om welke reden dan ook. Maar daar stopt het nadenken doorgaans bij velen.
Voor mij persoonlijk gaat het nog een stap verder. 
Chaotisch zoals ik ben, heb ik weinig nagedacht over winkels, scholen, kinderopvang, bakkers,... bij de aankoop van ons huis. Het is mooi meegenomen dat er een groot warenhuis op 200 m van de deur ligt en dat ik niet ver moet fietsen om het station te bereiken. Maar dat was geenszins een doorslaggevende factor.
Misschien heel kort mijn huizenverleden schetsen om te komen tot waar ik wil komen: 'gelukkig wonen'.
Mijn gehele jeugd en jong volwassen leven bracht ik door in het huis van mijn ouders, dichtbij Gent. Ik heb steeds in dezelfde woning geleefd. 
De woonst op zich heeft iets intriest. Misschien omdat het bovenop een kerkhof gebouwd is? Enkel het achterste stuk van de tuin voelt 'gelukkig' aan voor mij. Op mijn kamer vertoefde ik ook graag.
Van jongs af aan ben ik altijd in de weer geweest met het inrichten en herinrichten van mijn plekje. Ik vond het heerlijk al die oude, niet bij elkaar passende meubels. Enkel mijn bed en kleerkast hoorden bij elkaar. De oude kast van mijn grootouders, jaren '70 keukenkast van mijn ouders' oude keuken, de bakkerstafel van mijn overgrootmoeder zorgden voor een grote kakofonie, maar dat voelde zo heerlijk aan...
De meubels kenden een verleden en hadden een ziel. 
Met mijn diploma op zak, trok ik naar Gent waar ik bijna 8 jaar op een kleine dakstudio woonde, hartje Gent. Op mijn uppie voelde ik mij er heel goed. Ik kon gaan en staan waar ik wou en zat overal dichtbij. De studio bevond zich in een heel mooie buurt en was best betaalbaar. Maar bovenal (en dat vond ik het belangrijkste) was de studio heel gezellig. Door het zoldergevoel, de kleuren, de meubeltjes en alle frullen die ik er verzamelde. Het leek een beetje op het appartementje van Amelie Poulain. 
Toen mijn vriend erbij kwam, werd het er algauw te klein en we besloten een groter appartement te huren. Voor de snelle beslisser vonden we een appartement in Oostakker. Gerenoveerd, proper, modern, met een garage en betaalbaar. Omdat we snel moesten beslissen en omdat we ook snel uit mijn kleine studio wilden, waagden we het erop. 
Maar voor beiden bleek dit niet de plek te zijn waar we ons gelukkig voelden... Het was niet ik, het was niet hij, het was niet ons... 
Dus begonnen we te praten over 'iets kopen'. Uiteindelijk zagen we ons verdiende centen toch maar gespendeerd aan een ander. 
Onze zoektocht startte in Gent... Maar snel bleek dat Gent veel te duur is... 
Ik had absoluut geen ambitie om elders te gaan wonen, want Gent is DE stad waar ik me gelukkig voel. Het is mijn thuis... 
Mijn vriend, een echte Waaslander, verbreedde zijn horizonten toch een beetje en keek regio Sint-Niklaas. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht ooit te verhuizen naar daar. Tot op een dag... Een dag waarop hij me een huis liet zien waar ik meteen voor viel... Een prachtig Art Deco huis, dat aan al onze wensen voldeed... 
We maakten een afspraak met de eigenares en toen ze de deur opende, voelde ik het meteen: 'Dit is het! Dit is het huis waar ik mezelf zie wonen. Ons zie wonen...' Mijn vriend, eveneens enthousiast, maar iets voorzichtiger... Maar ik twijfelde geen seconde. Ik vergat als het ware dat het huis niet in Gent lag, maar in Sint-Niklaas... 
Na een 2de bezoek besloten we het erop te wagen. 
Het huis werd van ons... 
De angst om naar Sint-Niklaas te verhuizen vergrootte naarmate de dagen in het Gentse begonnen te korten. Maar telkens ik in het huis kwam voor onze effectieve verhuis besefte ik dat het toch de juiste beslissing was... 
Het huis past ons als het perfecte kledingstuk dat je aandoet en niet meer wenst uit te doen... Gelukkig wonen betekent voor mij dat je ergens woont waar je, telkens je er binnenkomt, glimlacht. Je hebt niet de behoefte om altijd uit huis te zijn en kan genieten van de momenten dat je er bent, met je volle aandacht... 

We wonen hier nu 8 maanden en er staat nog zoveel te gebeuren, maar we hebben tijd, want een huis groeit naarmate je er langer woont. Je begint dingen te zien. Je hoeft niet alles ineens aan te pakken. Je kan de dingen in fases doen. Tenzij je natuurlijk dringende verbouwingen moet doen. 
Sinds deze week zit er dubbel glas. De ramen die er al zeker 40 of misschien zelfs al 50 jaar zaten zijn nu vervangen door hypermoderne, mat zwarte, aluminium ramen. Het glas in lood hebben we bewaard en willen we er terug in steken. Dat hoort bij het huis. Het hoort bij ons... 
2 ramen die we bewaarden willen we een mooie plaats geven in onze lange gang en gebruiken als fotokaders... Iets waar we reeds lang mee in ons hoofd zaten: een 'wall of fame'. Nu krijgt ie de perfecte uitvoering. 
En zo groeit ons huis, met ons mee en mee met ons geluk... 
Een huis is niet zomaar een herberg, een huis is een stuk van jezelf. 
Dat heeft voor mij weinig met materialisme te maken. Je kan dit gevoel eveneens ervaren in een gehuurde woning. 
Een huis is meer dan alleen maar een dak boven je hoofd. Het bepaalt hoe jij je voelt, het geeft je geborgenheid. 
Laten we natuurlijk niet vergeten dat de persoon of personen met wie je er woont ook van groot belang zijn. Zeker en vast. Goed overeenkomen en er samen iets van maken is een groot avontuur...  

Onze vrienden begrepen niet zo goed waarom we Gent inruilden voor Sint-Niklaas (al moesten ze wel erkennen dat de prijzen enorm zijn in Gent), maar eens onze woning betreden, begrepen ze het 'waarom'. 
'Our house, in the middle of our street...' Als ik er ben vergeet ik heel vaak dat ik in Sint-Niklaas woon...