Anders...

5 weken verlof... Veel tijd om na te denken over het leven... 
Niet altijd gemakkelijk... 
Ik prijs me gelukkig dat ik in een land en tijd geboren ben dat ik heel veel vrijheid krijg. Ik heb alle kansen gekregen van mijn ouders. Ik kon naar school gaan, kreeg alles wat ik nodig had (niet zoals in alles wat ik wou, maar gewoon, de dingen die ik nodig had en af en toe iets extra), mocht studeren wat ik wou, mocht mijn vrije tijdsbesteding zelf kiezen,... 
Tegelijkertijd ben ik opgegroeid in een wereld zonder veel vrijheid. Studeren, een diploma behalen, er wat vrienden op nahouden, werken, een gezin stichten en daar stopt het. Het reguliere stramien, dat is wat we ingelepeld krijgen. 
Daar is absoluut niets mis mee, maar we leren daardoor niet 'out of the box' te denken. 
En dat is iets wat ik me op reis afvroeg. IS DAT HET NU? 
Ik vroeg me af of dit de manier was waarop ik wil reizen.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een fantastische reis gehad. 
Sinds 3 jaar gaan mijn vriend en ik jaarlijks een week op vakantie in het zuiden van Frankrijk. Met een heel stel vrienden en hun kinderen. 
We huren een mooi groot huis (dit jaar was het een klein kasteeltje) om er te genieten van het mooie weer, de mooie omgeving, lekker eten, het zwembad, boekjes lezen, spelletjes spelen,... Mijn vriend en ik maken doorgaans veel uitstappen, maar dit jaar was het vaak veel te warm om een poot te verzetten. 
Tijdens een van onze uitstappen wandelden we een kerk binnen een haalde ik mijn fototoestel boven. 
En toen begon het te dagen... 'Ga ik hier nu echt opnieuw foto's nemen? Van een kerk? Zijn die foto's echt de moeite waard om terug te zien?' 
Het antwoord was: NEEN.
Eigenlijk wil ik dit niet meer. Altijd en overal veel foto's nemen. 
Ik geniet meer van een spontane foto van een leuk moment, dan het zoveelste gebouw vast te leggen op camera. Het internet staat vol foto's van deze gebouwen. Waarom zou ik ze dan ook nog eens willen vastleggen? 
Ik geniet doorgaans meer van de foto's die ik trek met mijn smartphone omdat deze foto's iets zeggen. Het is een soort van fotodagboek geworden. Bij elke foto kan ik zeggen waar het was, met wie ik er was en hoe ik me voelde. De emotie, het gevoel. Dat zijn voor mij de leukste foto's. Note to myself: mijn fotoreportages beperken tot de meeste leuke momenten die ik vastleg in enkele shots... Dat zorgt overigens ook voor een mooi overzicht en daar kijk je met plezier naar terug. Ik heb een 100-tal foto's getrokken op reis en van een 10-tal ben ik echt tevreden... Het zijn niet de gebouwen, maar de leuke, ontspannende momenten.
Met dit besef kwam later eveneens het besef dat, zowel mijn vriend als ik, ook geen zin meer hebben om steden op deze manier te bezoeken. 
Voor ons moet het anders kunnen... Dat had overigens niets met het gezelschap te maken. Dat was meer dan uitstekend. Het heeft met onszelf te maken en de saaiheid waarmee we ons leven soms beleven. Niet dat het voor mij spectaculair moet zijn. Neen... Maar soms wil ik eens uit de maat lopen. Soms wil ik eens 'out of the box' denken en doen. We hebben het op deze manier aangeleerd gekregen. De enkele keren dat ik met mijn ouders op reis ging bezochten we ook kerken en mooie gebouwen en musea en en... Ik wil geen kopie worden van mijn ouders op dit vlak. Ik wil een stad beleven, niet zien... 
Hoe we dit moeten concretiseren, weet ik nog niet. 1 ding is ons duidelijk: het moet anders kunnen en wij zullen het vinden... 
Sinds enkele jaren gaan we met een groot deel van dezelfde bende eveneens naar Berlijn, een weekendje feesten. 
Het zware feesten is niet zozeer aan mij besteed. Vaak verdwaal ik alleen door de straten en neem de sfeer en de stad in mij op. Ik zet me neer op een terrasje, bestel een koffietje of een theetje en haal mijn boek of schrift boven. Heerlijk lezen of schrijven... Terwijl de rest tot in de vroege uurtjes de beentjes heeft losgeschud en dan tot een gat in de middag slapen. Ieder zijn ding... Ik kan ongelooflijk genieten van een stad zoals Berlijn, omdat ze toelaat zich in je op te nemen en te beleven. Berlijn is daardoor een stad naar mijn hart. Ik zou er kunnen leven. Ik bezoek er geen kerken, geen musea, geen pompeuze gebouwen. Toch... De allereerste keer dat ik er was, heb ik met een vriendin de wandelingen uit de 100 procent gids gedaan. Toen hebben we wel wat gebouwen gezien. Sindsdien wandel ik door Berlijn alsof het mijn eigen stad is... Ik wil er minstens 1 keer per jaar heen, heerlijk verdwalen in de toch wel hipsterstad... 
Wat het wordt, in de toekomst, weet ik nog niet, maar anders reizen (en dan bedoel ik niet de organisatie), zal het worden... Is het een fietsvakantie of een culinaire rondrit... Dat zien we wel bij het plannen van een volgende trip. 
Reizen maakt me rijk omdat ik mijn ziel en hoofd kan vullen met al het moois uit andere landen en andere culturen. 
Al ben ik iemand die ook het mooie in eigen land zie, in tegenstelling tot velen die vinden dat we in een grauw en grijs klein land leven...