Week 1 in de minigarderobe... Wat als zeer eenvoudig begon, nl: kledij selecteren, liet gauw z'n bedenkingssporen achter...
Ik had lukraak enkele heel toffe stukken geselecteerd die ik graag draag en die min of meer gemakkelijk met elkaar combineerbaar zijn. Het enige waar ik echt op gelet had waren de zwarte stukken: een broek, 2 bloesjes/t-shirts en een giletje. Voorts had ik een mix gemaakt van mijn bijzondere stukken en mijn casual goed zittende, mooie stukken.
Althans... Dat dacht ik...
Aan het begin van de week werd me gauw duidelijk dat dit niet over de hele lijn het geval was...
Op een ochtend trok ik een oude ietwat versleten jeans aan en zag ik meteen dat die eigenlijk niet meer draagbaar was... Met spijt in het hard trok ik hem uit en vloog hij onherroepelijk uit mijn kleerkast...
Het was even zoeken, maar ter compensatie (om opnieuw tot 37 stuks te komen), voegde ik een zwart kleedje toe aan de collectie.
Een zwart kleedje is voor elke vrouw een must in haar kleerkast. Het hoeft niet té chique te zijn. Als het lekker zit en je kan het op vele gelegenheden aan (zowel om te werken als om uit te gaan), dan zit het goed. Zwarte kleedjes kan je steeds vernieuwend dragen door het te combineren met andere, meer kleurrijke, bovenstukken, andere juwelen, een jasje, andere handttas of blitse schoenen... Met hetzelfde kleedje zie je er telkens anders uit. Het is als het ware multi-aantrekbaar. Dat ik zo'n 'belangrijk' stuk kon vergeten in mijn garderobe... Mooi gecorrigeerd dus...
Ik had mezelf ondertussen ook voorgenomen dat de minigarderobe zich gedurende de komende maanden nog kan en mag ontwikkelen. Niet om extra kledij te kunnen aantrekken, maar om heel bewust te kiezen voor wat blijft en gaat.
Daags erop had ik een aanvaring met een kleedje, waarvoor ik nota bene complimenten kreeg. Een frambooskleurig hemdkleedje met driekwarts mouwen en een mooie decolleté. Het was een kleedje dat ik vorig jaar voor enkele euro's op de rommelmarkt had gekocht.
Toen ik het aantrok voelde ik meteen dat het mogelijk niet meer mijn stijl was. Maar ik gaf het een kans.
Nog een handige tip: wanneer je twijfelt of je iets werkelijk nog graag draagt kan je er het best er een hele dag in rondlopen. Merk je aan het einde van de dag dat je er niet gelukkig meer van wordt, dan mag het weg. In het andere geval houd je het nog bij.
Bij mij was het een twijfelgeval. Ik vind dat ik er nog mee sta, maar ik twijfel aan de stijl. Ik heb het voorlopig gebannen uit de 37 stuks, maar doe het nog niet weg. Ik zal het op een later tijdstip nog eens aantrekken en hopelijk kom ik dan tot een goed besluit.
Je zou denken dat dit allemaal onnozele praat is, maar eigenlijk is dat wat mensen voortdurend doen in hun leven: kijken of iets of iemqnd wel (nog) bij hen past, bij hun leven, in hun voortdurende ontwikkeling,... Het lijkt een banaal luxeprobleem. Zeker in vergelijking met hetgeen momenteel om ons heen gebeurt. Geloof me: ik ben me zeer bewust van de vluchtelingencrisis, alsook van de milieucrisis, economische crisis en IS-crisis. Waar ik kan denk en help ik mee, maar helaas ben ik geen grootmacht die alles kan oplossen... Dus ja, ik denk ook nog aan andere dingen...
Ik probeer in mijn individueel leven gelukkig te zijn en vooral ook heel dankbaar te zijn voor de dingen die ik heb, de dingen die ik kan en de luxe die ik me kan veroorloven om me bezig te houden met wie ik werkelijk ben en wil zijn.
Een crisis is dit niet, maar het is dus wel een interessante oefening om je bewust te worden van je eigen leven en ontwikkeling. En dat is als individueel mens een heel belangrijk onderdeel van ons bestaan op aarde...
Donderdag had ik een ware 'slechte-kledij-dag'. Alles wat ik aantrok zinde me niet. Nooit gedacht dat dit me kon overkomen met een minigarderobe. Waarom het me niet zinde? Ik vermoed dat de kilootjes die er langzaam zijn ingeslopen daar voor iets tussen zitten. Mijn kleerkast maakt me momenteel zeer bewust van het feit dat ik dringend wat meer moet bewegen om weer wat strakker in het pak te zitten.
In zo'n periode heeft een mens altijd de neiging dezelfde, comfortabele kledij aan te trekken. Donderdag ging het mij dus echt niet af. Ik wisselde 3 of 4 keer van tenue. En zelfs bij mijn laatste keuze was ik niet helemaal tevreden. Het voelde die dag niet goed aan...
Het weekend was me beter gezind. Ik koos voor mijn gemakkelijk zwarte Chino-broek dat ik op zaterdag en zondag anders combineerde. Een broek dat ik onlangs aan de helft van de prijs vond in de JBC.
Een stuk dat ik per toeval vond (de laatste én in mijn maat), waar ik al een tijdje naar op zoek was... Sindsdien loop ik er regelmatig mee aan.
Het is een broek dat je heel gemakkelijk aantrekt.
Je hebt zo van die kledingstukken waarvoor je 'in de stemming' moet zijn. Deze stukken komen zelden uit de kast, maar je voelt je er wel bijzonder in wanneer je ze dan toch eens uithaalt.
Maar dan zijn er zo van die stukken die je elke dag zou kunnen aandoen, ware het niet dat ze ook af en toe eens in de wasmachine moeten geraken. Je zou er als het ware bijna mee gaan slapen... Deze kledingstukken zijn een ware must in je kleerkast. Op een 'slechte-kledij-dag' zijn zij steevast de redders in nood...
Zondag stond ik, met een hele hoop kledij, op de rommelmarkt. Het was heerlijk te zien hoeveel vrouwen naar de rommelmarkt trekken om er hun miskopen en kledij waar ze op uitgekeken zijn, te verkopen. En de mannen? Neen, mannenkledij zie je daar veel minder... Af en toe eens een klein stukje van een rek, maar zeker niet in groten getalen...
Het is een vrouwenaangelegenheid.
Een vriend passeerde en vroeg zich af waarom ik al die mooie, goeie kledij weg deed... Ik kan het ook niet verklaren, maar 1 ding weet ik ondertussen heel zeker: als mijn kleerkast helemaal naar mijn zin uitgemest zal zijn (na fase 536), dan zal dit me niet gauw meer overkomen. Ik ben veel bewuster bezig met wat ik koop... Zo zag ik dit weekend een heel mooie trui in de WE, maar ik ga die niet kopen, want ik heb genoeg mooie truien liggen die ik graag draag... Vroeger had ik die wellicht gewoon gekocht... Gewoon omdat het kan, omdat ik niets in de weg heb en omdat ik het mooi vind... Nu kan het nog steeds, ik heb nog steeds niets in de weg en ik vind die trui mooi, maar ik wil het niet... Ik bedenk dan dat ik dat geld beter aan iets anders kan spenderen...
Bijvoorbeeld: koffie gaan drinken met vriendinnen op zaterdag of zondag. Heerlijk genieten, bijkletsen, lachen, plezier maken en me amuseren...Of op reis gaan, nog zoiets waar ik veel meer van kan genieten. Dat is zoveel meer waard dan de zoveelste trui die dan toch maar weer op de stapel beland...
Pas op: dat wil niet zeggen dat ik de komende maanden geen enkel kledingstuk meer zal kopen... Maar het gebeurt op een andere manier... Door minder te kopen, kijk ik wat meer uit naar kledij dat wat 'specialer' is... Minder doordeweekse dingen. Kledij waar niet iedereen mee rondloopt of durft aan te trekken. Niet dat ik er gewaagd bijloop, maar ik durf af en toe eens iets aanschaffen wat anderen niet zouden durven dragen. Dat wil ik meer en meer bekomen in mijn garderobe: kledij met dat tikkeltje meer dat niet door iedereen gedragen wordt, maar waarvan mensen zeggen: 'typisch iets voor jou' of 'ik vind het mooi, zou het zelf nooit durven dragen, maar jij kan dat wel'... Dat vind ik meestal de meest heerlijke complimenten.
En zo kom ik tot de levenskunst, want dat is toch net wat we willen bekomen, dat we erkend worden in wie we zijn en wat ons 'ons' maakt... En om dit te bekomen hoef je heus niet veel kledij te hebben... Een minigarderobe is ruim voldoende als je een evenwichtige keuze maakt tussen basisstukken die je op honderden manieren kan combineren en die enkele speciale stukken die op je lijf geschreven zijn...
Het is geen wereldproblematiek, maar ik denk dat we er in de loop der weken zullen toekomen dat de filosofie erachter wél een belangrijke invloed heeft op ons eigen, individuele leven... En dat is van groot belang om als gelukkig mens door het leven te gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten