Kledij weerspiegelt onze persoonlijkheid...

Het is nog maar herfst en het is nog geeneens écht koud geweest, maar toch kan ik jullie nu al vertellen dat DE aankoop voor komende winter binnen is. Een aankoop die ik iedereen aanraad… Ik denk er zelf over na om er eentje voor mijn dochter(bijna 6) aan te schaffen, want het zal nog een pak kouder worden.

Het is herfst, maar ten Huize Wau staat de chauffage nog uit. Wij proberen dat ook zo lang mogelijk te rekken. De energieprijzenhorrorverhalen schrikken ons heel erg af. We hebben deze zomer nog snel getekend voor zonnepanelen, ook al verwarmen wij op gas. We wonen in een grote, oude bel-étage; wat maakt dat we hoge plafonds hebben en ons huis een stuk uitsteekt boven dat van de buren. Isoleren is voor een groot deel gebeurd, maar wij moeten toch grote ruimtes verwarmen. Wij zijn niet opgegroeid met verwarming op onze slaapkamers, dus deze zetten wij sowieso nooit aan. Huiswerk wordt beneden gemaakt en onze dochter houdt er niet van om boven te spelen, dus ook dat gebeurt in de woonkamer. Een aantal kleine aanpassingen zijn in de maak, maar dat zal ruimschoots onvoldoende zijn om de hoge energieprijzen tegen te gaan. Dus zoeken we extra manieren om ons lichaam warm te houden. Een van onze familieleden zij gisteren (eerder o te grappen): 'allé, de opwarming van de aarde is dan nog ergens goed voor'(aangezien het gisteren én vandaag helemaal niet koud is).

Onze dochter, 'zo mager als een houtte (zo zij ons mama dat vroeger ook over mij), heeft voorlopig geen last van de koud. ’t Is een klein kacheltje. En hoewel ik wat meer vetjes heb, heb ik het toch snel koud. Dus zocht ik voor mezelf uit wat me zou kunnen helpen.

Ik heb het altijd vreselijk lelijk gevonden, maar goed, ik ben dan toch gezwicht voor, jawel (sorry Jani, jij vindt het vast net zo lelijk als ik): ‘DE BODYWARMER!’

Ik heb het nut van een jasje zonder mouwen eigenlijk nooit goed begrepen. En telkens ik dat aantrek merk ik hoe mottig het me staat.

Maar, wat heb ik dan precies gekocht? En waarom ben ik er voor gezwicht?

Na veel onderzoek, want jawel, HET IS MODE (dus dat maakt de zoektocht gemakkelijker) ben ik erop uitgekomen dat zo’n wollen geval zowel binnenshuis als buitenshuis gemakkelijk gedragen kan worden. Binnenshuis met een t-shirt met lange mouwen onder, buitenshuis onder een jas. Dus, de pocketveren, michelinachtige gevallen heb ik gelaten voor wat ze waren: ' echt ongelooflijk lelijk'. Mijn excuses wanneer ik hiermee mensen beledig. Het is slechts een mening, dus niet heiligmakend.

Ik wandelde de AS adventure binnen, want ik hoopte er eentje van Patagonia op de kop te tikken. Dat is een kwaliteitsvol merk. Niet het goedkoopste, maar wel een duurzaam en ecologisch merk. En jawel, het was mijn geluksdag. Daar lag een wollen exemplaar dat er mij nog ‘te doen’ uitzag. Twijfel twijfel, innerlijke strijd (zoals altijd). Eventjes vechten met mezelf alvorens ik besloot om dan toch maar een smak geld neer te tellen voor zo’n bodywarmer. 

De dame aan de kassa zei nog: 'mooi he?' en ik replikeerde: 'uhu... Goh ja, het moet vooral heel warm en functioneel zijn'. 

Maar ooooo wat heb ik er al plezier aan beleefd. Het voelt al als een deeltje van mezelf. Ik heb het al zo vaak aan gehad zonder mij te schamen.

Lekker warm en heel gemakkelijk wanneer ik, zoals nu, aan het schrijven ben of de afwas doe. Ik houd er helemaal niet van om iets met opgestroopte mouwen te doen. Ik ben zo een van die mensen die eigenlijk niet veel op mijn lichaam kan verdragen. Hoe minder ik moet aandoen, hoe fijner ik me voel. Dat is een van de redenen waarom de winter niet onmiddellijk mijn favoriete seizoen is. Wel beter voor de portemonee, want in de winter ga ik absoluut niet graag shoppen. Iets te veel gedoe met kleren uitdoen.

Maar er is momenteel nog een reden waarom ik voor dit bodywarmertje gezwicht ben. Aangezien ik momenteel erg vaak rondloop (vooral buitenshuis) met mijn armbrace kan ik niet eender wat aantrekken. Ook om deze reden is zo’n bodywarmer erg aangenaam. T-shirt met lange mouwen aan, brace erover en dan mijn bodywarmer. En dat zit goed.

Ik heb ondertussen ook ontdekt dat het eigenlijk een basic is dat je op erg veel kledij kan aandoen. Je kan het zo gek niet bedenken of de bodywarmer past erover.

Iets wat ik hoog in het vaandel draag wanneer ik kledij ga kiezen. Ik had nooit gedacht dat ik hier dus reclame voor zou maken, maar ik kan het iedereen warm aanbevelen.

 

Een kledingstuk waarvan ik wel 100% overtuigd ben dat iedereen ermee staat en jij het dus in jouw kleerkast MOET hebben is een JEANSJASJE. Ik kan me werkelijk niemand inbeelden die ik ken, dat hier niet mee zou staan. Groot, klein, jong, oud, met of zonder vetjes,… Werkelijk iedereen kan zo’n jasje aan.

Ik was dan ook ontzettend opgelucht toen het vestje niet in stukken geknipt diende te worden na mijn armbreuk. Mijn arm was zo opgezwollen (en een écht jeansjasje geeft niet mee) dat ik vreesde dat de verpleegster er de schaar zou moeten inzetten. Maar met een beetje hulp van mijn lief en veel zweet en tranen van mezelf, ben ik er toch (ik mag niet zeggen heelhuids, want mijn arm was op 3 plaatsen gebroken) uitgeraakt.

Als kind had ik er ooit een gehad en ik kreeg dus een nieuw exemplaar, enkele jaren geleden voor mijn verjaardag, van mijn lief. Je kan zo’n jasje werkelijk op alles dragen. Zowel sportief (wat niet in mijn kleerkast hangt) als casual, op iets hipperkleurigs of op een chique jurk. Ik ben er stiekem zelfs van overtuigd dat je het even mooi op een trouwkleed kan dragen.

Dus, als je nu denkt: ‘ik moet zo’n jasje hebben’, dan heb ik een tip voor jou.

Zo’n jasje hoef je maar 1 keer in je leven te kopen, wanneer je meteen investeert in een goed exemplaar. Koop dus, bij voorkeur, geen denimjasje uit de H&M voor 20 EUR, maar investeer liever in een écht jeansjasje (bv van Levi’s) dat je dan wel 100 EUR kost. Ikzelf houd niet zo van Denim. Dat is willen, maar niet kunnen. Geef mij liever échte jeansstof. Veel mooier, gaat veel langer mee, maar er zit minder stretch in.

Misschien spring ik een beetje van de hak op de tak, maar je zal zien dat ik nog tot een soort van filosofisch punt kom, naar het einde toe. Zoals altijd. Niets is zomaar iets, wanneer ik schrijf. In alles wat ik overdenk, schuilt altijd wel een diepere betekenis.

Ik schrijf vandaag eigenlijk over kledij omdat ik de laatste maanden in een soort van kledingcrisis ben geraakt. En misschien ook een heel klein beetje omdat ik een jeanssalopette besteld heb en er stiekem naar uit kijk die vandaag geleverd te krijgen. Ik ben een beetje gespannen hiervoor, want ik koop nooit kledij voor mezelf online. Maar bij deze kon ik niet anders, want ze verkochten deze niet in de winkel.

Maar eventjes terug naar mijn kledingcrisis.

Eigenlijk staat die kledingcrisis een beetje symbool voor een identiteitscrisis? Midlife-crisis? Wat-met-de-rest-van-mijn-leven-crisis? Kortom, ik heb teveel tijd om na te denken. Nuja, langzamerhand begint het me te dagen waarom het universum mij keihard met mijn hoofd tegen de muur liet knallen. Daar heb ik nog een ander stuk over geschreven, maar het dient nog herlezen en gepost te worden.

Wanneer ik mijn veranderende smaak in kledij in de loop van mijn leven overloop zie ik dat ik altijd een soort van kameleon ben geweest. Sommige mensen groeien in een stijl en blijven hun hele leven zowat dezelfde soort kledij dragen. Ik ben 42 jaar en ik weet nog steeds niet 100% welke stijl bij me past.

Voor mij staat dit symbool voor: ‘ik weet nog steeds niet voor de volle 100% wie ik ben en wat ik wil in dit leven. Of wat mijn missie is’. Een ding staat vast: ‘ik heb me nooit laten beïnvloeden door mode of andere mensen. Ik heb altijd zelf gekozen wat ik wou.’

Dat zat er al in toen ik nog heel klein was. Mijn mama zei altijd dat, wanneer ik iets niet mooi vond, ik het absoluut niet wou aandoen. Wel, ik heb een kleine kopie van mezelf in huis, vrees ik. Ik koop niet zomaar meer wat ik mooi vind, want dan zou ze de helft ervan niet aandoen. En eigenlijk, ben ik stiekem wel trots op dat karaktertje.

Het breken van mijn arm heeft zeker en vast een aantal zaken in werking gezet. Veel tijd hebbende om na te denken heeft gemaakt dat ik in die kledingcrisis geraakt ben. Ik moet toegeven, tot mijn grote spijt, dat ik de voorbije maanden gemakkelijk 10 kg ben aangekomen. En dan was ik al wel wat verdikt in de loop der jaren. Dus heel blij ben ik momenteel niet met mijn lijf. 

Dat maakt natuurlijk dat het veel moeilijker is om mezelf nog mooi te vinden in kledij. Of mijn gat is te dik, of mijn buik steekt uit of mijn borsten zijn te groot. Pffff, lastig bij momenten. Ik hoor veel vriendinnen denken: ‘wees eens mild voor jezelf. Zo erg is het niet’. Maar toch: ‘IK voel mij hier niet goed bij, dus ik wil daar absoluut iets aan doen’. En ik ben er ook wel mee bezig.

De voorbije maanden heb ik dus enerzijds een aantal kledingstukken opgeborgen waar ik niet meer in kan, maar  die ik graag nog wil kunnen aandoen. Anderzijds heb ik veel weggedaan waarvan ik voel dat het ‘mijn ding’ niet meer is. Dit ben ik niet (meer). Ben ik dit ooit geweest? Ik weet niet altijd goed uit te leggen waarom ik iets wegdoe of weggeef. Het gaat er dan niet eens zozeer over of ik er nog  in kan of het mij al dan niet meer staat (naar mijn figuur dan toe). Het is een gevoel dat er al eventjes zit. Het: wie-ben-ik-eigenlijk-gevoel en wat wil ik uitstralen.

Uiteraard wil ik heel graag ‘MEZELF’ uitstralen. Ik denk, neen, ik weet ondertussen dat ik er eindelijk klaar voor ben om uit te stralen wie ik diep vanbinnen ben.

Ik ben sowieso een eclectisch persoon. Enerzijds ben ik erg introvert, hoogsensitief, rustig, lief, warm. Maar anderzijds kan ik ook wel explosief en luid zijn. Ik ben heel sociaal (en voor de mensen die denken dat je niet én introvert én sociaal kan zijn. Toch wel, dat gaat prima samen. Alleen heb ik méér nood aan rust en alleen zijn, maar ik word doodongelukkig wanneer ik geen sociale contacten kan onderhouden). Ik houd dus enerzijds van eenvoudige kledij (zowel in snit als in print). Maar anderzijds houd ik ook van kleurrijke kledij, opvallende, unieke stuks, sprekende dingen. En het liefst van al combineer ik de 2. Ik wil geen gigantisch ingewikkelde kleurboek zijn, maar ik ben ook niet graag een grijze muis. Dat is iets wat mijn kleerkast toch altijd heeft doorspekt. Dus daar ben ik zeker van.

Ik houd niet van ingewikkelde kledij. Iets dat mij een uur tijd kost om  het aan te trekke, laat ik graag in de winkel hangen. Hoe mooi het soms ook kan zijn. Voor mij moet kledij gemakkelijk aan te trekken zijn, anders krijg ik stress en dat is verloren energie.

Maar ook de stof is belangrijk. Ik houd niet van prikkerige stof of vervelende labeltjes die kriebelen (hoogsensitieve mensen herkennen dit vast en zeker). Hoe mooi iets mag zijn, wanneer de stof niet lekker zit, dan zeg ik ‘baajkes’. 

 

Wat ik ook al jaren ervaar is het volgende fenomeen: ‘ik ben klein en ik zie er doorgaans 10 jaar jonger uit dan ik ben’.  ‘WOEHOEW’ hoor ik veel jaloerse vrouwen nu denken. 10 jaar jonger. Daar zouden velen een moord voor begaan, ik weet het. Sommige vrouwen leggen er veel geld voor neer om te verjongen. Ik hoef daar helemaal niets voor de toen… Ik hoef mijn haar nog niet te verven, wat ik trouwens ook nooit zal doen. Ik hoef geen rimpels op te vullen, want die vallen écht sereus goed mee,… Maar… aangezien mensen mij altijd veel jonger schatten leef ik al heel lang met het gevoel dat ik weinig au serieus genomen word. Alsof ik over weinig levenservaring beschik en nog niet veel meegemaakt heb. Niets is minder waar natuurlijk. Ik kan al een serieuze klepper van een biografie schrijven. Onlangs zei iemand me nog: ‘amai, jij hebt de laatste jaren nogal eens wat meegemaakt hé…’ Euh, ja, misschien wel, maar ’t leven gaat door en ik sta nu eenmaal positief in het leven.

Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf altijd moet bewijzen. Mijn lief zegt soms (niet lachend bedoeld eigenlijk) dat ik aan het Calimerosyndroom lijdt. Voor zij die Calimero niet kennen… Dat is een klein, zwart vogeltje met een halve eierschaal op zijn hoofd. En die zegt heel vaak: ‘zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk’. Dat omvat zowat hoe ik me heel vaak voel. Heel onzeker en klein tegenover andere mensen. Op mijn vorige job (en dat is geen jaren geleden) voelde ik me heel vaak ‘de stagiair’, terwijl ik al jarenlange ervaring had als maatschappelijk werker en ik zelfs enkele jaren een team geleid heb. Iets in mezelf maakt dus dat mensen mij als een klein, soms hulpeloos wezen beschouwen. Een wezentje dat gered moet worden. Terwijl ik diep van binnen eigenlijk best wel een sterk karakter heb en perfect voor mezelf kan zorgen. En toch draag ik wel wat Calimero uit.

Ik schommel heel vaak tussen ‘een krachtige vrouw’ enerzijds én ‘een klein meisje’ anderzijds.

Maar ik voel dat het tijd is om dat kleine meisje te omarmen in de zin van: 'dat we het kind in ons niet mogen laten sterven, want dat is de puurheid die in elk van ons zit, maar dat ze wel wat meer op de achtergrond mag geraken'.

Ik had altijd gedacht dat ‘de vrouw in mij’ meer zou ontwaken met het krijgen van een kind. Maar niets blijkt minder waar. Het meisje is altijd gebleven. Hoe zeer ik ook als vrouw voor mijn dochtertje weet te zorgen.

Maar nu voel ik dus heel sterk dat het tijd is om te springen. Het kind omarmen, maar wel springen naar de sterke vrouw die ook aanwezig is.

En ik geloof heel hard dat het vinden van de juiste stijl van kledij dat bij me past, die transformatie kracht zal bij zetten.

Die transformatie dat er eveneens voor zal zorgen dat ik eindelijk in het leven ga doen waarvoor ik gekomen ben. Ik ben een geboren maatschappelijk werker, laat dat duidelijk zijn. Maar er zijn zoveel manieren om maatschappelijk werk te beoefenen, mensen te helpen, te geven, iets te betekenen voor iemand,...

Schrijven, bijvoorbeeld. Ik heb de kracht om mensen te inspireren doorheen mijn neergeschreven gedachten. En of ik dat nu ‘om den brode’ doe of niet, dat maakt eigenlijk helemaal niet uit. Het zou fijn zijn om op een dag gepubliceerd te geraken of redactiewerk te mogen verrichten. Zeker en vast. Dit geeft me energie en het is iets waarvan ik eigenlijk diep in mezelf wél geloof dat er een talent huist. Iets waar ik zelfzeker over kan en mag zijn en waar ik eveneens trots op mag zijn. 

Het is niet altijd gemakkelijk in mijn complexe hoofd (al zou het dat misschien wél kunnen zijn).

Dus wie weet is het vinden van een uiteindelijke kledingstijl wél de sleutel tot het openbloeien van wie ik werkelijk ben.  

Kledij is altijd een rode draad geweest is mijn leven. Niet alleen heb ik altijd een uitgesproken mening gehad over mijn eigen kledij. Ik heb ook al heel veel vriendinnen geadviseerd in het maken van kledingkeuzes. 

En ik heb altijd wel een handvol tips klaar rond kledij… Zelf neus ik graag rond in de kringwinkel of vintagewinkels. Schatten spotten. Op een of andere manier ben ik heel goed in het spotten van dure kledij in zulke winkels. Ik heb al vaker kleedjes van 300 EUR of meer gekocht voor 6 EUR. Mijn lief toverde eens een broek van 320 EUR tevoorschijn waarvoor ik dan 4 EUR betaalde. En op een kledingruilbeurs haalde ik de laatste minuut een truitje tevoorschijn, zo goed als nieuw van uitstekende kwaliteit. Later zoekwerk toonde aan dat het een truitje van meer dan 250 EUR was. Heerlijk toch… Maar één stelregel neem ik altijd mee: ‘het is niet omdat iets van een duur merk is dat je nu voor enkele euro’s kan kopen, dat je dat ook MOET doen (tenzij je een handeltje wil beginnen). Koop alleen waar je je écht goed in voelt en dat jou ademt.’

 

En zo zit het leven ook gewoon in elkaar. Bij alles wat je doet, waar je voor kiest,… Zorg ervoor dat het JOU ADEMT. Want enkel dat is jouw pad.

Tijd dus om MIJN adem te vinden...