Living the dream...

 

Het begint me zo stilletjes aan te dagen waarom ik op 4 mei 2022 keihard met mijn hoofd tegen de muur knalde en vervolgens mijn arm brak.

Het grappige aan de situatie is dat we meestal figuurlijk met ons hoofd tegen de muur lopen, wanneer we een les te leren hebben. Ik had nooit gedacht dat het ook wel eens letterlijk kon gebeuren.

Enfin, toen ik viel en vervolgens met een zwevende arm op de grond riep om hulp, was er onmiddellijk een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het ‘universum’ mij duidelijk ‘iets’ wou vertellen.

Nuja, het universum wil mij al verschillende jaren iets duidelijk maken. Ik heb vermoedelijk niet voor niets al 2x thuis gezeten met een Burn-out. Maar tot nog toe wist ik de werkelijke reden van het thuis zitten heel goed te omzeilen. En zo liep ik, tot tweemaal toe in dezelfde valkuil. Dusja, ze dacht hierboven: ‘dan zullen wij eens het groot geschut bovenhalen en ervoor zorgen dat ze een tijdlang écht out is. Niet mentaal, maar fysiek. Ze zal dan misschien haar hersenen eens leren gebruiken.’

En alsof het zo gepland was (want ja, zo’n operatie met revalidatie en herstel duurt hooguit enkele maanden), bleek er in september iets mis te zijn met de positie van de nagel die erin geklopt werd en moet alles er terug uit, wil ik deftig kunnen herstellen. Verlenging van ziekte met maanden.

‘We zijn nog niet aan de nief patatten’.

Ik heb dus tijd. Massa’s tijd. Elke ochtend breng ik Romy naar school. Tegen 8u15 ben ik ‘klaar’ met mijn ochtendtaak. Ik haal ze meestal op aan de schoolpoort om 15u40. En eigenlijk geniet ik wel van de privilége. Ik heb hier niet voor gekozen, maar het is nu zo en ik kan enkel dankbaar kijken naar alles wat ik momenteel heb, in plaats van mezelf te frustreren over de vreselijke pech dat ik gehad heb. Mijn lief zei deze ochtend nog: ‘allé, je dagtaak zit er al bijna terug op.’ Als je het zo bekijkt….

Die tijd probeer ik, sinds ik weet dat ik nog heel wat maanden thuis zal spenderen, nuttig te besteden. Niet door de perfecte huisvrouw te zijn. Dat ben ik nooit geweest en mijn arm laat me ook geen zwaar werk toe. Maar vooral door opnieuw tijd te nemen om te schrijven en te lezen.

Het lijstje met de boeken die ik graag nog zou lezen, is ondertussen zo lang geworden dat ik een gans jaar nodig heb om alles gelezen te krijgen. Tegelijkertijd is er zoveel ruimte in mijn hoofd vrijgekomen dat ik gulzig ben in het willen lezen van veel boeken.

Momenteel ben ik in het laatste deel van : ‘Je krijgt zoveel meer JA als je NEE kan zeggen’, van Nele Colle bezig.

Boeiend. Zeker voor iemand als ik die héél veel moeite heeft met NEEN zeggen. En dat is eigenlijk al mijn hele leven lang. Het wordt maar eens tijd dat ik deze patronen leer doorbreken. Dat ik leer om meer voor mezelf te kiezen. Meer voor mezelf kiezen (op een niet al te egoïstische manier), zorgt ervoor dat ik meer energie zal overhouden om vervolgens beter en bewuster te kunnen geven aan anderen. Daar wordt iedereen in mijn omgeving beter van.

En dat brengt me naadloos bij een podcast (ook een ontdekking van de laatste weken) dat ik gisteren beluisterde.

Het is een podcast van Nina Mouton, over wat zelfzorg écht is. Een podcast die heel hard aan te raden valt. In deze podcast legt Nina in een 20-tal minuten uit wat zij, als psychologe, bedoelt met ZELFZORG. Het is meteen ook wat reclame voor haar nieuwe boek dat sinds gisteren in de boekhandels ligt. Ik heb het alvast op mijn kerstlijstje gezet.

Ik geef jullie hierbij een korte ‘teaser’. Zelfzorg is niet je ME-time in bad of dat ene uitje met vriendinnen. Dat is uiteraard ook van groot belang. Maar zelfzorg is het dieper in jezelf graven om te onderzoeken waar bepaalde patronen, die jou stress bezorg, vandaan komen en daarmee aan de slag te gaan. Heel vaak heeft het te maken met een onthechte gezinssituatie of met het gevoel van parentificatie (jij nam hierbij de rol van je ouders of één van je ouders over in jouw jeugd). Bij mij gaat het vooral over het laatste, want ik kom eigenlijk best wel uit een warm nest waaraan ik heel mooie herinneringen heb. Alleen heb ik heel vaak de rol van mijn mama overgenomen, zonder dat zelf eigenlijk te beseffen. Ik denk ook niet dat de rest dat gezien heeft, maar wanneer ik terugblik op mijn leven en de verantwoordelijkheid die ik als kind al met mij meedroeg, vallen de puzzelstukken in elkaar.

Dat is voor mij alweer een interessant aanknopingspunt om meer over te willen weten. Dus ik hoop stiekem dat ik het boek van Nina Mouton onder de kerstboom mag aantreffen (hint hint).

Naast deze podcast, ben ik momenteel vooral verslaafd aan de podcast van DE VOLKSJURY. Ik weet niet of het me werkelijk deugd doet, zo true crime stories, maar de dames brengen het zo luchtig en humoristisch dat het bijna fictie lijkt.

Wat een contrast in tegenstelling tot een tijdje terug waarbij ik vooral veel ‘brainless’ TV zat te scrollen. Nu blijft de televisie soms dagenlang uit en luisteren we ’s avonds muziek en lees ik verder in mijn boek. Of ik schrijf nog een beetje, wanneer ik écht nog energie heb wanneer Romy in haar bed ligt.

Ik voed mezelf dus met interessante informatie en dat geeft me energie. Iets wat ik al een heel lange tijd mis. Levensenergie, levenselixir.

Ik voel verandering, groei. Er is een nieuw zaadje geplant en dat wil nu graag veel water om te kunnen groeien.

Zo ben ik, enkele weken terug, ook bij een therapeute/coach (what’s in a name) terechtgekomen, mij aangeraden door een vrienden. Ik weet dat ze er in april al eens over gesproken had, maar om een of andere reden liet ik dit links liggen. Onder het motto: ‘trust the timing of your life’, heb ik pas in september contact met haar opgenomen.

In 2 sessies tijd ben ik zoveel te weten gekomen over wie ik ben en waarom ik bepaalde dingen doe of niet doe. En dat heeft mij een enorme boost gegeven om  nu EIN-DE-LIJK in de pen te kruipen en mijn ROMAN-idee uit te werken.

En hoera, 2 dagen geleden ben ik werkelijk achter de computer gekropen en zijn de eerste 6 bladzijden er moeiteloos uitgevloeid.

Wanneer ik straks thuis ben, zet ik mij opnieuw achter mijn bureau om verder te werken.

Toen mijn lief deze ochtend al lachend zei dat mijn ‘dagtaak’ er alweer bijna op zat (hij bedoelde dat niet al spottend hoor), zei ik dat ik nog moest beginnen aan mijn ‘werk’. Ah ja, iets kan pas slagen wanneer je jezelf au serieux neemt. ‘Living the dream’. Doen alsof het al geschreven is en het succes heeft. Stap voor stap mijn doel bereiken en genieten van elk moment dat ik nu achter mijn schrijftafel mag kruipen. Iets waar ik absoluut geen tijd voor heb wanneer ik aan het werk ben.

Aah en nu zijn we er. DAT is dus waarom ze mij van hierboven keihard tegen die muur lieten knallen. En dat is dus de reden waarom het langer duurt dan gedacht.

NU is de tijd om te schrijven, want na mijn 2^de operatie zal ik wellicht weer een tijdje niets kunnen met mijn linkerarm, aangezien al mijn spieren opnieuw doorgesneden zullen worden. Dus NU NU NU…

Toen ik in 2021 voor een 2^de maal thuis zat met een burn-out, was ik begonnen met het neerpennen van losse flodders voor ‘mijn boek’ (ziezo, het woord is er eindelijk uit, ik ga een boek schrijven). Ik had alles netjes met de hand uitgeschreven in het gedacht om het allemaal uit te typen van zodra ik mezelf een nieuwe laptop had gekocht.  Maar toen ik in oktober terug eventjes aan de slag was (progressief van een deeltijdse job), merkte ik snel dat ik er niet meer aan toe geraakte om te schrijven (ook al had ik tijd) en wist ik dat ik enkel zou kunnen werken mocht ik een sabbatjaar nemen. Maar, wie neemt nu een sabbatjaar wanneer er een economische crisis op de loer ligt? Juist. Mijn verstand onderdrukte mijn gevoel heel erg. Ik vroeg wel mijn ontslag aan en zo was ik vanaf januari 2022 een ‘vrij’ mens. Zo dacht ik althans. Maar wanneer je gevangen zit in je eigen dwanggedachten ben je helemaal niet vrij. Want in plaats van te doen wat ik wou doen, begon ik te kijken om eventueel een opleiding te volgen via de VDAB zodat ik uit het maatschappelijke werkveld kon ontsnappen.

Plan grandioos mislukt. Ik had het idee om een opleiding tot opticien te volgen en daarin te gaan werken. Op mijn lijf geschreven. Aan het begin van mijn carrière heb ik enkele maanden in de Standaard boekhandel gewerkt. Heerlijke job. Daar heb ik tot nog toe de beste herinneringen aan. Ik ben geen enkele dag met tegenzin gaan werken. Dus, in een winkel werken ligt me wel. En bovendien draag ik al een bril sinds mijn 2^de, dus ik heb wel iets met brillen. En een opleiding als opticien is ook niet van de poes. Je moet wel wat kunnen. Boeiend ook nog eens dus.

Alleen had ik er geen rekening mee gehouden dat je altijd late werkdagen hebt. Ik werk graag en ik wil veel werken. Maar mijn hart kan het niet aan om daardoor minder tijd voor mijn dochtertje te hebben. Dus ‘baajkes’ plan opticien.

Maar wat nu? Ondertussen was ik al aangemeld bij de VDAB en zaten ze achter mijn veren. Want, ja, iemand met mijn diploma en CV vond toch zo nieuw werk?

Wel, beste maatschappij: ‘daar schuilt een groot probleem’. Jullie denken teveel rechtlijnig zonder naar het verhaal van de mens te luisteren.

En toen vond ik zelf een boeiende vacature , bij mijn huidige werkgever.

Ja, ik ben tevreden over mijn huidige werksituatie (ook al heb ik er nog maar 2,5 maand opzitten). En toch voelde ik dat ik opnieuw in eenzelfde valkuil aan het trappen was. Dat van de werknemer die zich binnen enkele jaren opnieuw zal frustreren omdat ze niet kan doen wat ze wil. En ook omdat ze niet kan begeleiden zoals zij het wil. Maar op zich vind ik het een heel leuke job, boeiend en al.

En toen was de muur er en de rest is geschiedenis.

Willens nillens heb ik nu een sabbatjaar. Niet gekozen, maar gedwongen.  Daar waar ik dacht dat het me wéér niet gegund was om eens wat langer ergens te vertoeven, was er mij  wel iets anders gegund: TIJD. Tijd om te leren zien dat het nooit meer wat zal worden, ik en het maatschappelijk werk in de klassieke zin van het woord.

Ik ben ervan overtuigd dat ik een geboren maatschappelijk werker ben. Echter zijn er zoveel manieren om mensen te helpen, dan enkel in sociale organisaties.

Wanneer ik het boek van Nele Colle lees (of binnenkort het boek van Nina Mouton), dan heb ik eveneens het gevoel dat zij mensen helpen door hetgeen ze neerschrijven. En dan denk ik: ‘dat is meteen een heleboel vliegen in 1 klap. Ik kan én schrijven én mijn kennis delen én mensen helpen én op mijn gemak rustig werken waardoor ik aan het einde van de dag niet helemaal leeggezogen ben door teveel prikkels).

‘It’s to good to be true? ‘ Of mag ik geloven dat ‘living the dream’ echt mogelijk is?

Als tiener bedacht ik het volgende: ‘niets is onmogelijk en ze plukte een handvol kersen uit de frigo’. Ik zie jullie fronsen, maar je moet het je eens proberen inbeelden. Je zal zien dat het zo gek nog niet is.  

Daarnaast droomde ik ooit het volgende beeld: ‘ als ge het bos door de bomen niet meer ziet, trek dan uw rolluiken op’.  Wat zoveel wil zeggen al dat je het zelf in jouw macht hebt om je leven in handen te nemen en er wat van te maken. Jouw geluk hangt niet af van anderen.

Best wel mooie wijsheden voor de tienerversie van mezelf, wanneer ik het zo overdenk.

En zo zien we maar, jong of oud (of van middelbare leeftijd): ‘ wanneer we openstaan om bij te leren, kan dat elke dag’. We moeten er niet vanuit gaan dat we ooit op een punt komen dat we niets meer kunnen leren. En we moeten er ook niet zomaar van uitgaan dat we niets kunnen leren van jongere mensen, want ook dat is niet waar. Het gaat niet over de aardse leeftijd dat mensen hebben. Het gaat over het niveau waarop de ziel zich bevindt. Ben je een oude ziel of een jonge ziel? Daar ga ik nu niet over uitweiden, want dat zou ons te ver leiden.

Laat je verwonderen door de wijsheden die naar jou toekomen, door jong en oud. En je zal zien dat ook jij elke dag een beetje meer kan groeien. Zelfs wanneer je denkt dat je alles weet wat je moet weten. Er schuilt altijd wel interessante informatie in dat ene kleine hoekje…