Hoe het begon…

Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe het begon. Wellicht moest het er gewoon eens van komen. In dit leven of een volgend. Of misschien komt het in elk leven wel eens terug op één of andere manier. 

In dit leven bestempel ik mijn transformatieproces alvast als een 'burn-out'.  

Wanneer het begon? Ik heb geen flauw idee. Er is geen beginpunt. Het sluimert, vermoedelijk al heel wat jaren. Het sloop mijn leven binnen als een stille moordenaar en ineens sloeg het toe. Ineens ging het licht uit en lag ik lamgeslagen op de grond. Ik kon niet meer vooruit. Ik kon niet meer terug. Ik stond aan de afgrond. Vallen wou ik niet. Klimmen kon ik niet, want ik had mezelf zo ontzettend hard uitgeput dat ik geen kracht meer vond. 

Maar vandaag, na 3 maanden in stilte geleefd te hebben, kan ik zeggen dat ik klaar ben om aan de klim van mijn leven te beginnen. En ik neem jou graag mee. Ik weet niet waar ik morgen, overmorgen, over een maand of een jaar zal staan. Maar ik hoop dat het een mooie, inspirerende weg mag zijn voor al wie het kan gebruiken. Voor mezelf in de eerste plaats.  

Ik heb mezelf tot aan de rand van een diepe afgrond gebracht. Nog een klein duwtje en ik was ongetwijfeld diep gevallen. Maar het zoveelste verkoudheidsvirus op korte termijn met de nodige rust (dank u covid, want zonder jou ging ik niet naar de dokter) heeft me doen beseffen dat dit alles niet ok was. 

Mezelf spiegelen aan vrouwen die succesvol zijn in hun job en dit perfect weten te combineren met een huishouden enkele kinderen, leuke hobby's, vrienden ontmoeten,... was misschien niet mijn beste plan.

Ik heb me wellicht al honderdduizend keer afgevraagd waarom zij dit wel kunnen en ik niet? Ben ik dan zo'n loser? Dusja, ik bleef gaan, gaan, gaan. Want opgeven staat niet in mijn woordenboek. En zo leef ik al lang in 'overlevingsmodus'. Maar hoezo? Overlevingsmodus? Met een halftijdse job (want achja, detail, dit is niet mijn eerste burn-out), slechts 1 kind en veel tijd om het huishouden te runnen; hoe kan je dan in overlevingsmodus zijn? I weet het niet. Het voelt alleszins wel zo aan. Kom dus maar op met die grote L, dat ik ze op mijn gezicht plak. 

Of niet? We zijn allemaal anders. Facebook en instagram maken ons wijs dat er mensen zijn die het allemaal mooi voor elkaar hebben. En we laten ons hier allemaal aan vangen. Over mijn social mediagebruik wil ik het een volgende keer hebben, niet nu.

Maar dus: dit dametje is opgebrand, helemaal verpulverd tot een hoopje as. Waarom ik hier dan zit te schrijven? Omdat ik een punt wil creëren waarop ik uit de as kan herrijzen als een prachtige, frisse feniks. En misschien helpt schrijven mij in dit proces? 

Ik ben er ondertussen wel al uit dat ik geen loser ben. Verre van. Ik ben gewoon een hooggevoelige vrouw die snel overprikkeld raakt en die alle emoties van haar omgeving opslorpt alsof ze onverzadigbaar lijkt. 

De voorbije maanden waren zo ontzettend intens. Met mezelf, mijn geliefden,... Mezelf losmaken van een enorm schuldgevoel kostte tijd. Leren loslaten is een levensles. Ik wil dit dan ook stap voor stap delen. Misschien leest niemand wat ik schrijf. Misschien ben ik de enige lezer van mijn eigen verhaal. Maar als ik ook maar één iemand mag inspireren hiermee, dan is dat alvast héél graag gedaan. 

Aan de voet van mijn berg sluit ik af voor vandaag. Morgen trek ik mijn wandelschoenen aan en zet ik mijn eerste stapjes richting top.