Zo luidde de commentator van het programma Designer Darlings, vorige zondag op televisie. Vol belangstelling bekeek ik de hele aflevering. Het stemde me tot nadenken.
Vroeger zou ik steevast gezegd hebben dat dit toch niet nodig was, dat het snobs zijn, dat kinderen daar écht niet gelukkiger van worden,...
Hoe ouder ik word, hoe meer het me koud laat wat een ander doet of laat.
Het is trouwens niet aan mij om hierover te oordelen of de mensen te veroordelen...
Ouders die in één keer méér dan 3.000 EUR kunnen uitgeven aan kledij en accessoires voor hun pas geboren baby, zijn mensen die het zich kunnen veroorloven. Punt aan de lijn. Of het zijn mensen die zich in de schulden willen steken voor de schijn. Maar die komen niet aan bod in dit programma.
Wat is niet geloof, is dat hún kinderen bevoorrecht zijn... Elk kind
dat überhaupt een dak boven zijn hoofd heeft, eten krijgt en kledij kan dragen, is bevoorrecht... Want veel kinderen hebben dat zelfs niet, dat dak, die kledij, dat eten...
Je kind overladen met duizenden euro's aan kledij, heeft in mijn ogen niets met bevoorrechting te maken. Dat kind zal het niet noodzakelijk warmer hebben in de winter. Het zal er gewoon wat chiquer uitzien. Maar chique staat dan ook niet altijd gelijk aan mooi... Dat zijn smaken en over smaken en kleuren kunnen we nu eenmaal niet discussiëren.
Naast een dak, kledij en eten is er, volgens mij, nog iets wat kinderen veel rijker maakt dan 100 jurken van Dior: 'liefde en genegenheid'.
En daarin is mijn poppemie zéér bevoorrecht en verwend. Als het van ons afhangt zal ze nooit strontverwend worden met speelgoed en kledij,... Ze zal van alles genoeg krijgen, zeker en vast. We willen ons dochter in de eerste plaats rijk maken aan ervaringen opdoen via reizen, uitstapjes,...
Maar bovenal verwennen wij onze dochter vooral met knuffels en kusjes; met aandacht.
Ik wil zoveel als mogelijk tijd met haar doorbrengen, haar veel vastpakken en knuffelen. Ik laat haar elke dag voelen dat ik haar ongelooflijk graag zie, want zij is mijn meest kostbare bezit. Zij heeft van mij de rijkste vrouw ter wereld gemaakt.
Dankzij mijn lief was ik al een tijdje de tweede rijkste vrouw ter wereld, maar met Romy hebben we echt de jackpot gewonnen... Hét lotje uit de loterij...
Knuffels en kusjes kosten geen geld, maar ze zijn zo ontzettend waardevol.
En dát is méér waard van 100 sjakossen van Chanel van 1.000 't stuk.
En misschien geven de designer-ouders dit ook aan hún kinderen en zijn ze net zo bevoorrecht als mijn meisje die even mooi staat in haar Wibra broekje van 4 EUR of haar tweedehandskleedje uit de JBC.
Maar bevoorrechting omwille van mooie, dure kledij? Daar geloof ik niet in...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten