Opruimen als ultieme therapie...

... om de chaos in mijn hoofd te verdrijven, om ruimte te maken, om rust te brengen en vooral om tot de essentie van mijn bestaan te komen. 

Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd een verzamelaar van materiële dingen geweest. Meer nog: ik kom uit een familie verzamelaars. Behalve mijn jongste broer misschien. 

Mijn ouderlijk huis heeft altijd vol gestaan aan spullen. Een groot huis bomvol gerief waarvan je slechts een klein deel werkelijk gebruikt. Niet moeilijk dat ik besmet geraakte. Van speelgoed uit mijn kindertijd, kledij dat maar niet weggegooid geraakte omdat ik eraan gehecht was over briefjes en kleine emotionele frulletjes die ik van vriendinnen en familie kreeg. Dozen vol brieven en kaartjes van jan en alleman. Ik kon moeilijk afstand nemen van al deze zaken. 

Toen ik na het afstuderen verhuisde naar een kleine zolderkamer in Gent, kon ik slechts een beperkt deel van al mijn spullen meenemen. De rest borg ik op in onze garage, om in 2018 (na de dood van mijn moeder) te beseffen dat ik er in méér dan 10 jaar niets meer mee gedaan had. 

Van dan af begon mijn opruimingsproces. Ik kocht de boeken van Marie Kondo (Japans' grootste opruimgoeroe) en ging aan de slag in ons veel te grote huis in Sint-Niklaas. Alleen mijn spullen voor de duidelijkheid. Mijn lief zijn emotionele spullen zijn op 1 hand te tellen. Enkel een doos met soldaatjes blijft over uit zijn kindertijd. 

Gaandeweg begon ik te beseffen dat opruimen mij deugd doet. Mij ontdoen van spullen die niet langer bij mij horen, spullen die niets toedragen in mijn geluk of die niet nuttig in gebruik zijn. Geen gemakkelijk proces, want zoveel spullen heb ik al mijn leven lang. Maar goed: ik wou groeien, ik wou minder gerief. Niet toevallig dat ik mijn eerste burn-out al opruimend ben doorgekomen. Het is een goede, therapeutische vorm om te leren 'loslaten'. Letterlijk. In de hoop dat je dan ook figuurlijk kan leren loslaten. 

Sinds 2018 ben ik niet meer gestopt met opruimen. 

Mijn broers en ik kwamen na mama's dood voor een immense uitdaging te staan. Ons gigantisch ouderlijk huis helemaal leeg maken. Zowel het huis, als de garage en de koterijen. We hebben er ruim 2 jaar over gedaan. 

In het begin maakten we er een spelletje van :'zoveel mogelijk dozen voor de ander gevuld krijgen'. Mijn jongste broer, de niet verzamelaar slaagde er moeiteloos in heel veel aan mijn oudste broer en mezelf te 'verkopen'. Dozen gingen mee naar Sint-Niklaas. 

Maar algauw had ik door dat dit niet zou werken en dat ik dus kritischer moest worden. Ik nam mezelf voor om enkele regels toe te passen. 

Regel 1: Als je iets praktisch meeneemt dat je thuis ook al hebt, dan neem je het alleen mee als het beter is. En dan doe je het andere weg. 

Regel 2: Neem alleen emotionele zaken mee wanneer je er werkelijk een héél diepe en warme emotie bij voelt. 

Regel 3: als je aan iets twijfelt, neem het mee en bekijk of je er thuis nog in geïnteresseerd bent. 

Zo, met deze regels kon ik wel verder. Na afloop kan ik zeggen dat ik 3/4de van wat ik meenam ook al terug weggedaan heb. Op wat praktische, betere spullen, wat kledij, boeken, platen en mijn mama's juwelen, na heb ik nog weinig overgehouden. Ik vulden een klein doosje met emotionele waarde van mijn ouders (enkele brieven van papa aan mama, een hoedje, 2 paar grappige bretellen, mama's poëzie - waardoor ik een vriendin van het middelbaar van mama kon traceren op facebook -) en nog wat kleine cadeautjes die papa voor mama kocht toen ze jong waren. De spulletjes waarvan ik wist dat ze die altijd gekoesterd heeft. Dat geeft mij een diep en warm gevoel. Af en toe open ik de doos en neem hiervoor een momentje voor mezelf. En aan de hand van dit doosje wil ik mijn dochter haar grootouders leren kennen. 

Het enige waar we geen blijf mee weten is de berg foto's. Maar daar hoop ik een Marie Kondo's gewijs antwoord op te verzinnen, want we kunnen dit écht niet allemaal bijhouden. Ik denk eraan om 1 album voor mezelf te maken met een selectie leuke foto's. En misschien ook voor elk van mijn broers een. En al de rest zal de geschiedenis ingaan. 

Momenteel, 3 jaar later zit ik in de fase dat afscheid nemen van spullen als vanzelf gaat. Wel, meestal dan toch. Spullen die we niet meer nodig hebben of die we nooit gebruiken, speelgoed waar Romy niet meer mee speelt, boeken die ik nooit meer zal lezen, kledij dat mijn stijl niet meer is,... Dat gaat allemaal heel vlot weg. Het helpt ook om in de winkel (ja, ik shop eigenlijk wel graag. Alhoewel met mijn tweede burn-out kan ik dat momenteel allemaal niet zo goed meer af) héél bewust te gaan kiezen. Als ik mezelf iets vast heb stel ik mezelf een aantal vragen:

Vraag 1: heb ik dit echt (dringend) nodig?

Zo ja: dan koop ik het. 

Zo nee: dan ga ik naar vraag 2.

Vraag 2: ben ik er instant verliefd op?

Zo nee: dan laat ik het liggen. 

Zo ja: dan ga ik naar vraag 3

Vraag 3: zal ik het over 6 maanden vastnemen en in een doos voor de kringwinkel doen?

Zo ja: dan laat ik het liggen. 

Zo nee: dan ga ik naar vraag 4

Vraag 4: is het zijn geld waard?

Zo nee: dan laat ik het vooralsnog liggen. 

Zo ja: dan koop ik het. 

Op deze manier lukt het me moeiteloos om minder te kopen. Vooral als je kinderen hebt is dit een goeie strategie. Onlangs was ik met mijn broer in een winkel en zag ik een supermooi rokje hangen voor Romy (roos + poesjes + rokje = een winner bij mijn dochter). Het was dan nog aan 50% korting. Maar eigenlijk moest ik bekennen dat ze dat momenteel helemaal niet nodig heeft. Ik liet het hangen. 

Je vraagt je misschien af of ik soms dingen wegdoe waar ik later spijt van krijg. 

Ja, ook ik heb schrik om de 'verkeerde' dingen weg te doen. Maar ik denk altijd: 'als ik het wegdoe, dan is het om een reden'. En bovendien ben ik er ondertussen achter gekomen dat het slechts materiële dingen zijn, belangrijk om een beetje te hebben, maar niet noodzakelijk om gelukkig te zijn. Maar soms overvalt de schrik me ook wel eens en dan doe ik het item, waarover ik twijfel, nog niet weg. Zo had ik gisteren een CD in mijn handen dat ik eens van mijn papa kreeg. Het is maar een CD, maar het gevoel erachter is de échte waarde. Ik heb hem terug gelegd. Soms helpt het ook om een foto te nemen en deze te bewaren, als ik iets wil wegdoen. Maar bij de CD is het gevoel dat ik krijg, wanneer ik het vastneem de trigger om die niet weg te doen. Ik laat het dan ook los, want dat is ok. 

Door op te ruimen en weg te doen hoop ik door te breken tot de essentie van mijn leven. Ik hoop mezelf op deze manier tot in de kern te doorgronden. En dat is nu net het therapeutische aspect ervan. Waar hou ik van? Wie ben ik? Wat wil ik? 

Ondertussen ben ik heel hard gebeten door het onderwerp. En ik ben er goed in geworden. Ik hoop dit eigenlijk mee te kunnen nemen in mijn eigen praktijk. Naast masseren wil ik opruimcoach- en wandelcoach worden. Ik wil blijven voor mensen zorgen maar op een heel andere manier dan wat ik nu al méér dan 16 jaar doe. Op een dieper niveau. Ik wil de mens tot de kern van zijn of haar leven krijgen op verschillende manieren. 

Ik heb de afgelopen jaren de boeken van Marie Kondo gelezen, ik ben heel erg geïnteresseerd geraakt anders wonen. Minder rommel, minder eigen spullen, klein wonen (Tiny houses) of in een soort van collectieve woonvorm. Elk zijn eigen huisje op een gezamenlijk domein waarbij je ook een aantal ruimtes kan delen. Minder eigen spullen van jezelf, méér delen. 

Mijn opruimacties leiden ook vaak tot weggeefacties. Zo heb ik al verschillende malen mooie spullen die mij niet meer dienen ingepakt om dan met kerst overal pakjes te gaan leggen in de stad. Of ik zet een doos aan mijn deur met pakjes. Vorig jaar kreeg ik een compliment van een vrouw verderop in 't straat die mijn actie hartverwarmend vond. Ik ben nu eenmaal een gever. Geven maakt me gelukkig. Al hoop ik wel dat ik op termijn uitgegeven ben. Want anders zou dit betekenen dat ik ergens toch niet goed bezig ben. ;-) 

ik heb me voorgenomen dat, als ons huis volledig opgeruimd is; we onszelf mogen verwennen met het in dienst nemen van een poetsvrouw. Het is geen overbodige luxe meer, maar ik wil het wel verdienen.

Je zou denken dat opruimen moe maakt, maar er komt zoveel ruimte in mijn hoofd dat er energie vrij komt waarvan ik blij wordt. 

In Happinez las ik onlangs een artikel over het Feng Shui maken van ruimtes in je huis. Feng Shui is een 3000 jaar oude filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. in het artikel stond dat je er niet alleen voor moet zorgen dat je  zichtbare ruimtes netjes en opgeruimd zijn, maar ook je niet zichtbare. Kasten edm. moeten er ook netjes en opgeruimd bijliggen. Ik geloof er ook wel in. 

Toen ik aan dit artikel begon, begreep ik ineens dat opruimen in periode van rouw (bijvoorbeeld bij een echtscheiding of het overlijden van een dierbare) een heel moeilijk proces is. En plots vielen enkele puzzelstukken ineen. Misschien wordt ik wel opruimcoach voor mensen die door een moeilijke periode gaan en die moeilijk afscheid kunnen nemen van spullen die eigenlijk niet tot hun essentie behoren. 

Dus: zoek je een opruimcoach met een rijke visie? Wil je samen met mij je huis of enkele ruimtes opruimen? Kan je moeilijk afscheid nemen van zaken die eigenlijk niet bij jou horen, maar bij iemand anders? Laat het me weten en dan kom ik eens langs...