Het begint
me zo stilletjes aan te dagen waarom ik op 4 mei 2022 keihard met mijn hoofd
tegen de muur knalde en vervolgens mijn arm brak.
Het grappige
aan de situatie is dat we meestal figuurlijk met ons hoofd tegen de muur lopen,
wanneer we een les te leren hebben. Ik had nooit gedacht dat het ook wel eens
letterlijk kon gebeuren.
Enfin, toen
ik viel en vervolgens met een zwevende arm op de grond riep om hulp, was er
onmiddellijk een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het ‘universum’ mij
duidelijk ‘iets’ wou vertellen.
Nuja, het
universum wil mij al verschillende jaren iets duidelijk maken. Ik heb
vermoedelijk niet voor niets al 2x thuis gezeten met een Burn-out. Maar tot nog
toe wist ik de werkelijke reden van het thuis zitten heel goed te omzeilen. En
zo liep ik, tot tweemaal toe in dezelfde valkuil. Dusja, ze dacht hierboven: ‘dan
zullen wij eens het groot geschut bovenhalen en ervoor zorgen dat ze een
tijdlang écht out is. Niet mentaal, maar fysiek. Ze zal dan misschien haar
hersenen eens leren gebruiken.’
En alsof het
zo gepland was (want ja, zo’n operatie met revalidatie en herstel duurt hooguit
enkele maanden), bleek er in september iets mis te zijn met de positie van de
nagel die erin geklopt werd en moet alles er terug uit, wil ik deftig kunnen
herstellen. Verlenging van ziekte met maanden.
‘We zijn nog
niet aan de nief patatten’.
Ik heb dus
tijd. Massa’s tijd. Elke ochtend breng ik Romy naar school. Tegen 8u15 ben ik ‘klaar’
met mijn ochtendtaak. Ik haal ze meestal op aan de schoolpoort om 15u40. En eigenlijk
geniet ik wel van de privilége. Ik heb hier niet voor gekozen, maar het is nu
zo en ik kan enkel dankbaar kijken naar alles wat ik momenteel heb, in plaats
van mezelf te frustreren over de vreselijke pech dat ik gehad heb. Mijn lief
zei deze ochtend nog: ‘allé, je dagtaak zit er al bijna terug op.’ Als je het
zo bekijkt….
Die tijd
probeer ik, sinds ik weet dat ik nog heel wat maanden thuis zal spenderen,
nuttig te besteden. Niet door de perfecte huisvrouw te zijn. Dat ben ik nooit
geweest en mijn arm laat me ook geen zwaar werk toe. Maar vooral door opnieuw
tijd te nemen om te schrijven en te lezen.
Het lijstje
met de boeken die ik graag nog zou lezen, is ondertussen zo lang geworden dat
ik een gans jaar nodig heb om alles gelezen te krijgen. Tegelijkertijd is er
zoveel ruimte in mijn hoofd vrijgekomen dat ik gulzig ben in het willen lezen
van veel boeken.
Momenteel
ben ik in het laatste deel van : ‘Je krijgt zoveel meer JA als je NEE kan
zeggen’, van Nele Colle bezig.
Boeiend.
Zeker voor iemand als ik die héél veel moeite heeft met NEEN zeggen. En dat is
eigenlijk al mijn hele leven lang. Het wordt maar eens tijd dat ik deze
patronen leer doorbreken. Dat ik leer om meer voor mezelf te kiezen. Meer voor
mezelf kiezen (op een niet al te egoïstische manier), zorgt ervoor dat ik meer
energie zal overhouden om vervolgens beter en bewuster te kunnen geven aan
anderen. Daar wordt iedereen in mijn omgeving beter van.
En dat
brengt me naadloos bij een podcast (ook een ontdekking van de laatste weken) dat
ik gisteren beluisterde.
Het is een
podcast van Nina Mouton, over wat zelfzorg écht is. Een podcast die heel hard
aan te raden valt. In deze podcast legt Nina in een 20-tal minuten uit wat zij,
als psychologe, bedoelt met ZELFZORG. Het is meteen ook wat reclame voor haar
nieuwe boek dat sinds gisteren in de boekhandels ligt. Ik heb het alvast op mijn
kerstlijstje gezet.
Ik geef
jullie hierbij een korte ‘teaser’. Zelfzorg is niet je ME-time in bad of dat
ene uitje met vriendinnen. Dat is uiteraard ook van groot belang. Maar zelfzorg
is het dieper in jezelf graven om te onderzoeken waar bepaalde patronen, die
jou stress bezorg, vandaan komen en daarmee aan de slag te gaan. Heel vaak heeft
het te maken met een onthechte gezinssituatie of met het gevoel van
parentificatie (jij nam hierbij de rol van je ouders of één van je ouders over
in jouw jeugd). Bij mij gaat het vooral over het laatste, want ik kom eigenlijk
best wel uit een warm nest waaraan ik heel mooie herinneringen heb. Alleen heb
ik heel vaak de rol van mijn mama overgenomen, zonder dat zelf eigenlijk te
beseffen. Ik denk ook niet dat de rest dat gezien heeft, maar wanneer ik
terugblik op mijn leven en de verantwoordelijkheid die ik als kind al met mij
meedroeg, vallen de puzzelstukken in elkaar.
Dat is voor
mij alweer een interessant aanknopingspunt om meer over te willen weten. Dus ik
hoop stiekem dat ik het boek van Nina Mouton onder de kerstboom mag aantreffen
(hint hint).
Naast deze
podcast, ben ik momenteel vooral verslaafd aan de podcast van DE VOLKSJURY. Ik
weet niet of het me werkelijk deugd doet, zo true crime stories, maar de dames
brengen het zo luchtig en humoristisch dat het bijna fictie lijkt.
Wat een
contrast in tegenstelling tot een tijdje terug waarbij ik vooral veel ‘brainless’
TV zat te scrollen. Nu blijft de televisie soms dagenlang uit en luisteren we ’s
avonds muziek en lees ik verder in mijn boek. Of ik schrijf nog een beetje,
wanneer ik écht nog energie heb wanneer Romy in haar bed ligt.
Ik voed
mezelf dus met interessante informatie en dat geeft me energie. Iets wat ik al
een heel lange tijd mis. Levensenergie, levenselixir.
Ik voel
verandering, groei. Er is een nieuw zaadje geplant en dat wil nu graag veel
water om te kunnen groeien.
Zo ben ik,
enkele weken terug, ook bij een therapeute/coach (what’s in a name) terechtgekomen,
mij aangeraden door een vrienden. Ik weet dat ze er in april al eens over
gesproken had, maar om een of andere reden liet ik dit links liggen. Onder het
motto: ‘trust the timing of your life’, heb ik pas in september contact met
haar opgenomen.
In 2 sessies
tijd ben ik zoveel te weten gekomen over wie ik ben en waarom ik bepaalde
dingen doe of niet doe. En dat heeft mij een enorme boost gegeven om nu EIN-DE-LIJK in de pen te kruipen en mijn ROMAN-idee
uit te werken.
En hoera, 2
dagen geleden ben ik werkelijk achter de computer gekropen en zijn de eerste 6
bladzijden er moeiteloos uitgevloeid.
Wanneer ik
straks thuis ben, zet ik mij opnieuw achter mijn bureau om verder te werken.
Toen mijn
lief deze ochtend al lachend zei dat mijn ‘dagtaak’ er alweer bijna op zat (hij
bedoelde dat niet al spottend hoor), zei ik dat ik nog moest beginnen aan mijn ‘werk’.
Ah ja, iets kan pas slagen wanneer je jezelf au serieux neemt. ‘Living the
dream’. Doen alsof het al geschreven is en het succes heeft. Stap voor stap
mijn doel bereiken en genieten van elk moment dat ik nu achter mijn
schrijftafel mag kruipen. Iets waar ik absoluut geen tijd voor heb wanneer ik
aan het werk ben.
Aah en nu
zijn we er. DAT is dus waarom ze mij van hierboven keihard tegen die muur
lieten knallen. En dat is dus de reden waarom het langer duurt dan gedacht.
NU is de
tijd om te schrijven, want na mijn 2de operatie zal ik wellicht weer
een tijdje niets kunnen met mijn linkerarm, aangezien al mijn spieren opnieuw
doorgesneden zullen worden. Dus NU NU NU…
Toen ik in
2021 voor een 2de maal thuis zat met een burn-out, was ik begonnen
met het neerpennen van losse flodders voor ‘mijn boek’ (ziezo, het woord is er
eindelijk uit, ik ga een boek schrijven). Ik had alles netjes met de hand
uitgeschreven in het gedacht om het allemaal uit te typen van zodra ik mezelf
een nieuwe laptop had gekocht. Maar toen
ik in oktober terug eventjes aan de slag was (progressief van een deeltijdse
job), merkte ik snel dat ik er niet meer aan toe geraakte om te schrijven (ook
al had ik tijd) en wist ik dat ik enkel zou kunnen werken mocht ik een
sabbatjaar nemen. Maar, wie neemt nu een sabbatjaar wanneer er een economische crisis
op de loer ligt? Juist. Mijn verstand onderdrukte mijn gevoel heel erg. Ik vroeg
wel mijn ontslag aan en zo was ik vanaf januari 2022 een ‘vrij’ mens. Zo dacht
ik althans. Maar wanneer je gevangen zit in je eigen dwanggedachten ben je
helemaal niet vrij. Want in plaats van te doen wat ik wou doen, begon ik te
kijken om eventueel een opleiding te volgen via de VDAB zodat ik uit het
maatschappelijke werkveld kon ontsnappen.
Plan
grandioos mislukt. Ik had het idee om een opleiding tot opticien te volgen en
daarin te gaan werken. Op mijn lijf geschreven. Aan het begin van mijn carrière
heb ik enkele maanden in de Standaard boekhandel gewerkt. Heerlijke job. Daar
heb ik tot nog toe de beste herinneringen aan. Ik ben geen enkele dag met
tegenzin gaan werken. Dus, in een winkel werken ligt me wel. En bovendien draag
ik al een bril sinds mijn 2de, dus ik heb wel iets met brillen. En
een opleiding als opticien is ook niet van de poes. Je moet wel wat kunnen. Boeiend
ook nog eens dus.
Alleen had
ik er geen rekening mee gehouden dat je altijd late werkdagen hebt. Ik werk
graag en ik wil veel werken. Maar mijn hart kan het niet aan om daardoor minder
tijd voor mijn dochtertje te hebben. Dus ‘baajkes’ plan opticien.
Maar wat nu?
Ondertussen was ik al aangemeld bij de VDAB en zaten ze achter mijn veren.
Want, ja, iemand met mijn diploma en CV vond toch zo nieuw werk?
Wel, beste
maatschappij: ‘daar schuilt een groot probleem’. Jullie denken teveel
rechtlijnig zonder naar het verhaal van de mens te luisteren.
En toen vond
ik zelf een boeiende vacature , bij mijn huidige werkgever.
Ja, ik ben
tevreden over mijn huidige werksituatie (ook al heb ik er nog maar 2,5 maand
opzitten). En toch voelde ik dat ik opnieuw in eenzelfde valkuil aan het
trappen was. Dat van de werknemer die zich binnen enkele jaren opnieuw zal
frustreren omdat ze niet kan doen wat ze wil. En ook omdat ze niet kan
begeleiden zoals zij het wil. Maar op zich vind ik het een heel leuke job,
boeiend en al.
En toen was
de muur er en de rest is geschiedenis.
Willens nillens
heb ik nu een sabbatjaar. Niet gekozen, maar gedwongen. Daar waar ik dacht dat het me wéér niet gegund
was om eens wat langer ergens te vertoeven, was er mij wel iets anders gegund: TIJD. Tijd om te
leren zien dat het nooit meer wat zal worden, ik en het maatschappelijk werk in
de klassieke zin van het woord.
Ik ben ervan
overtuigd dat ik een geboren maatschappelijk werker ben. Echter zijn er zoveel
manieren om mensen te helpen, dan enkel in sociale organisaties.
Wanneer ik
het boek van Nele Colle lees (of binnenkort het boek van Nina Mouton), dan heb
ik eveneens het gevoel dat zij mensen helpen door hetgeen ze neerschrijven. En
dan denk ik: ‘dat is meteen een heleboel vliegen in 1 klap. Ik kan én schrijven
én mijn kennis delen én mensen helpen én op mijn gemak rustig werken waardoor
ik aan het einde van de dag niet helemaal leeggezogen ben door teveel
prikkels).
‘It’s to good to be true? ‘ Of mag ik geloven dat ‘living the
dream’ echt mogelijk is?
Als tiener
bedacht ik het volgende: ‘niets is onmogelijk en ze plukte een handvol kersen
uit de frigo’. Ik zie jullie fronsen, maar je moet het je eens proberen
inbeelden. Je zal zien dat het zo gek nog niet is.
Daarnaast droomde
ik ooit het volgende beeld: ‘ als ge het bos door de bomen niet meer ziet, trek
dan uw rolluiken op’. Wat zoveel wil
zeggen al dat je het zelf in jouw macht hebt om je leven in handen te nemen en
er wat van te maken. Jouw geluk hangt niet af van anderen.
Best wel
mooie wijsheden voor de tienerversie van mezelf, wanneer ik het zo overdenk.
En zo zien
we maar, jong of oud (of van middelbare leeftijd): ‘ wanneer we openstaan om
bij te leren, kan dat elke dag’. We moeten er niet vanuit gaan dat we ooit op
een punt komen dat we niets meer kunnen leren. En we moeten er ook niet zomaar
van uitgaan dat we niets kunnen leren van jongere mensen, want ook dat is niet
waar. Het gaat niet over de aardse leeftijd dat mensen hebben. Het gaat over
het niveau waarop de ziel zich bevindt. Ben je een oude ziel of een jonge ziel?
Daar ga ik nu niet over uitweiden, want dat zou ons te ver leiden.
Laat je
verwonderen door de wijsheden die naar jou toekomen, door jong en oud. En je
zal zien dat ook jij elke dag een beetje meer kan groeien. Zelfs wanneer je
denkt dat je alles weet wat je moet weten. Er schuilt altijd wel interessante
informatie in dat ene kleine hoekje…